Ποτέ δε κατάλαβα τι ψάχνω πίσω από τους καπνούς κρυμμένη, θαμμένη κάτω από δύο εκατοστά αλκοόλ στο ποτήρι που δεν αδειάζει ποτέ. Ούτε τα βλέφαρα κλείνουν, κοιτούν ορθάνοιχτα τα μάτια τη περίτρανη απουσία σου, χρόνια τώρα, χωρίς να ξέρω τι ακριβώς πενθώ, μάλλον το κορμί μου που έχει μείνει στην άκρη ανέραστο χωρίς την εθιστική μυρωδιά σου που καμιά μυρωδιά στον κόσμο μέχρι αυτή τη στιγμή (αυτή εδώ τη μικρή άστοχη στιγμή) δε συγκρίνεται...
Τι άλλο να σκεφτώ στο ίδιο μαγαζί που άλλαξαν τα χρόνια μου και απέρριψα τα μπαρ από μέσα και τώρα πόσο μου λείπει η μελαγχολία της barwoman: θα μπορέσω ακόμα μια φορά έξοχα να πεθάνω ανάμεσα σε γνωστούς μου τόσο άγνωστους θαμώνες. Ένας γνωστός άγνωστος θάνατος, μέσα στο ποτήρι κολυμπώ του θανατερού τζιν και τη νύχτα αυτή το ξέρω θα γίνω πολλά μικρά κομμάτια, πάντα θλιμμένη χωρίς να ξέρω γιατί, αυτή τη τρελή χαρά του να υπάρχω μου φέρνει δάκρυα στα μάτια και δε μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι την αντέχω τέτοια χαρά. Έτσι μάλλον δε το γλιτώνω το ουρλιαχτό, θα ξεσηκώσω τα πάντα με την ηλίθια και άσχημη φωνή μου
MERRY FUCKING CHRISTMAS AND A HAPPY FUCKING NEW YEAR
28.12.06
30.11.06
Σ' αγαπώ και μου λύπης
Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια, τίποτα δε θα την απογοητεύει. Ο ήλιος θα είναι ψηλά, το φεγγάρι θα ξεμυτάει κάθε σούρουπο, ο ουρανός θα μένει πάντα αξεδίψαστος, τ’ αγόρια θα χωρίζουν τα κορίτσια και τα κορίτσια θα χωρίζουν τ’ αγόρια. Οι άντρες θα ερωτεύονται τις πονεμένες γυναίκες και οι γυναίκες θα ερωτεύονται τους όμορφους άντρες. Ένα σπίτι δε θα είναι ποτέ η χώρα μας, μια πόλη ποτέ η μάνα μας. Θα μοιράζουμε τα πάντα και πάντα θα κλέβουμε, θα υποσχόμαστε να γίνουμε καλύτεροι και θ’ αποστρέφουμε το κεφάλι.
[...]
Θα διώχνουμε τα φαντάσματα μα εκείνα θα μας υπενθυμίζουν το ναυάγιο της ενηλικίωσης και τους καθοριστικούς έρωτες. Θα κλαίμε και θα γελάμε. Θα γελάμε με αυτά που κλαίμε και θα κλαίμε με αυτά που γελάμε.
[...]
Θα φεύγουμε από τα δύσκολα και θα επιστρέφουμε όταν θα είναι πιο δύσκολα ακόμη. Θ’ αρνιόμαστε να πούμε τέλος, πόσο μάλλον να το πιστέψουμε. Θα ερωτευόμαστε μόνο για μια βραδιά και θ’ αγαπούμε για όλες τις βραδιές. Θα είναι πάντα δύσκολο, θα είναι πάντα εύκολο και θα ήμαστε πάντα εκεί.
[...]
Θα σου διαβάζω ποιήματα και θα αποκοιμιέσαι, θα με θες δίπλα σου κι εγώ θα σου λέω «Άλλο ένα αγάπη μου» και ύστερα θα έρχομαι. Θα είναι Κυριακή και θα σιχαινόμαστε να πάμε τη Δευτέρα για δουλειά. Θα φοβάσαι μην αργήσω, θα σου λέω, «Τους έχω γραμμένους».
[...]
Θα προχωράει η ιστορία, θ’ αδυνατείς να τη καταλάβεις, θα τη παρατάς και ύστερα θα τη ξαναπιάνεις, θα τη τελειώνεις και θα γεννούνται μυριάδες ερωτήματα, σε μερικά θα απαντάς, σε άλλα όχι. Θα ‘χεις φτάσει τριάντα χρονών και θα σου αρέσουν για πρώτη φορά τα παραμύθια, θ’ αναρωτιέσαι γιατί, θα τα διαβάζεις με μανία, θα λες πως πρέπει να μην υπήρξες ποτέ παιδί.
[...]
Θα συνθηκολογούμε για λίγους μήνες και ύστερα θα τα παρατάμε, γιατί πρέπει να τα παρατάμε αλλιώς θα ξοφλήσουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Θα μας ρωτάνε και δε θα ξέρουμε τι ν’ απαντήσουμε, θα απαντάμε και θα σαστίζουν με τα λόγια μας. Θα φοράμε μαύρα το χειμώνα και κόκκινα με λευκά το καλοκαίρι.
[...]
Θα διαβάσουμε μια νύχτα τα κιτάπια μας και θα αποφασίσουμε να χαθούμε. Θα χαθούμε. Μακριά, για πάντα. Ο ήλιος θα είναι ψηλά και το φεγγάρι θα ξεμυτάει κάθε σούρουπο. Ο ουρανός θα μένει πάντα αξεδίψαστος, τ’ αγόρια θα χωρίζουν τα κορίτσια, τα κορίτσια θα χωρίζουν τ’ αγόρια. Οι άντρες θα ερωτεύονται τις πονεμένες γυναίκες και οι γυναίκες θα ερωτεύονται τους όμορφους άντρες. Θα είμαστε δυο κόκκοι άμμου στην άκρη του κόσμου. Κι όλα θα τελειώνουν κι όλα θα ξαναρχίζουν. Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια, τίποτα δε θα την απογοητεύει.....
Γιάννης Ζελιαναίος
Όλο το κείμενο θα το βρείτε εδώ
21.11.06
Παιδικό
Βρήκες το μολύβι, το χαρτί
έπιασες κι αράδιασες λέξεις
που κλείνουν μέσα τους
λύπη, μοναξιά, αγανάκτηση, ίσως αγάπη...
Λυπάσαι που χάνεις
μα το «πρέπει» δεν είσαι εσύ
Δε μιλάς με «πρέπει»
Μονάχα μιλάς στο φεγγάρι
του μιλάς
κάθε νύχτα που σε πνίγει η σιωπή
και σε κυκλώνει η μοναξιά σου.
Το λάθος που ψάχνεις δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει κανένας να κατηγορήσεις.
Δεν φταίει τίποτα
που η ζωή σου είναι άδεια
και τα συντρίμμια της μοίρας σου
χάνονται στο ψυχρό αγέρα
έξω από το δωμάτιο
έξω από το σπίτι
πέρα από τη θάλασσα
μακριά από τη φυγή.
Οι παράδεισοι που ονειρεύεσαι
και ο καπνός από αυτό το τσιγάρο
μπερδεύονται στο κόσμο σου
- σε οδηγούν στο χείλος του γκρεμού
σ' εκείνο το μακρινό πλανήτη
που ο ήλιος περιφρονεί.
Αναζητάς το σκοτάδι
να κρύψεις το φόβο,
την ανησυχία, την ίδια σου τη παρουσία.
Έγινες ένας ίσκιος βουβός, μια φιγούρα
μια σκισμένη φωτογραφία
πεταγμένη στα νοτισμένα βότσαλα
μιας ξεχασμένης ακρογιαλιάς.
Κάπου στο πουθενά άφησες την καρδιά σου
κάπου στο παντού περιφέρεται ο ίσκιος σου
κάπου στο γενικά ίσως να υπάρχεις
κι όλα να είναι απλά κακές σκέψεις.
Εσύ έχασες το δικαίωμα στη φαντασία
από τότε
που άφησες την αλυσίδα να σε κυκλώσει
να σε κλείσει.
Κι εκείνο το κυπαρίσσι, το ψηλό,
που ακουμπούσε στον ουρανό
σε κάνει να λες
ότι εσύ δε κάνει να είσαι άνθρωπος...
Να ήσουν απλά ένας γλάρος
να αγκάλιαζες του ορίζοντες
να ακροβατούσες στα αόρατα σκοινιά
που ξεδιπλώνει ο θεός ήλιος τη Δύση...
Όλα σου θυμίζουν ότι είσαι σάρκα και ψυχή
Το σώμα σου αντιδρά
πονάει...
Μια κραυγή
μια απροσδόκητη λάμψη
«βγήκε το φεγγάρι,
είναι στρογγυλό...»
Κλείσε τα μάτια, θα κοιμηθείς.
Δε θα μιλήσεις απόψε
θα αφεθείς στην αγκαλιά του ονείρου
κι ας σε πνίγουν τα πάντα...
Κλείσε τα μάτια
αυτά που φοβούνται, που τρέμουν
σαν αντικρίζουν την αλήθεια.
Σώπα ψυχή
η μιλιά τούτη την ώρα
μοιάζει ανοησία...
Βγήκες, άφησες τους τέσσερις τοίχους.
Χάθηκες από τα βλέμματά τούς
χάθηκες από τις κουβέντες τους,
αυτών που πάντα θα αγαπάς
μα πάντα θα εγκαταλείπεις.
Τους φοβάσαι...
Φοβάσαι πολύ...
Αφήνεις έτσι απλά τον εαυτό σου
να ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ
Δεν έχεις τη δύναμη να κάνεις λάθος...
Δεν μπορείς να κάνεις λάθος...
Άφησες πίσω σου κάτι σα σπασμένο καθρέφτη.
Ξέρεις;
Είναι η καρδιά σου
Πικραμένη, παγωμένη, σπασμένη
Ανήμπορη πια,
ανήμπορη πια,
αντανακλά το μίσος που σε περιβάλλει.
Δε μπορούσε να ακολουθήσει
το λάθος σου...
Όλα είναι ίδια...
Ίδια
νοήματα, τραγούδια, αγάπες
κι είναι μόνο για τους άλλους
τους πολλούς....
Εσύ είσαι οι λίγοι
που βλέπουν να χάνονται τα λεπτά
να φεύγουν οι ώρες, να κυλά ο χρόνος
μοναδική ουσία της ζωής
ο θάνατος...
Φοβάσαι; Φοβάσαι.
Το βλέπω:
διαβάζω αυτά που σκέφτεσαι
και ντρέπεσαι να μοιραστείς
ακόμα και με το φεγγάρι.
Κάθεσαι ακόμα στο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ παγκάκι
σε εκείνο το ξ ε χ α σ μ έ ν ο πάρκο
που βλέπει στην ξ ε χ α σ μ έ ν η παραλία
τα ξ ε χ α σ μ έ ν α πλοία που βουλιάζουν
στην ξ ε χ α σ μ έ ν η θάλασσα
στον ξ ε χ α σ μ έ ν ο αυτό πλανήτη...
«Ένα τσιγαράκι, ρε φίλε, να το κόψω
να κόψω αυτόν το πονοκέφαλο...»
Το ξέρεις:
δε θα σταματήσει ο πονοκέφαλος
Μόνο που κάποτε το χέρι
θα κουραστεί να γράφει.
Θα πέσει νεκρό και άψυχο
πάνω στο ματωμένο χαρτί.
Να ξέρεις τότε δε θα ξεπλύνεις
την ντροπή με δάκρυα.
Θα είναι αργά...
17/11/1994
έπιασες κι αράδιασες λέξεις
που κλείνουν μέσα τους
λύπη, μοναξιά, αγανάκτηση, ίσως αγάπη...
Λυπάσαι που χάνεις
μα το «πρέπει» δεν είσαι εσύ
Δε μιλάς με «πρέπει»
Μονάχα μιλάς στο φεγγάρι
του μιλάς
κάθε νύχτα που σε πνίγει η σιωπή
και σε κυκλώνει η μοναξιά σου.
Το λάθος που ψάχνεις δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει κανένας να κατηγορήσεις.
Δεν φταίει τίποτα
που η ζωή σου είναι άδεια
και τα συντρίμμια της μοίρας σου
χάνονται στο ψυχρό αγέρα
έξω από το δωμάτιο
έξω από το σπίτι
πέρα από τη θάλασσα
μακριά από τη φυγή.
Οι παράδεισοι που ονειρεύεσαι
και ο καπνός από αυτό το τσιγάρο
μπερδεύονται στο κόσμο σου
- σε οδηγούν στο χείλος του γκρεμού
σ' εκείνο το μακρινό πλανήτη
που ο ήλιος περιφρονεί.
Αναζητάς το σκοτάδι
να κρύψεις το φόβο,
την ανησυχία, την ίδια σου τη παρουσία.
Έγινες ένας ίσκιος βουβός, μια φιγούρα
μια σκισμένη φωτογραφία
πεταγμένη στα νοτισμένα βότσαλα
μιας ξεχασμένης ακρογιαλιάς.
Κάπου στο πουθενά άφησες την καρδιά σου
κάπου στο παντού περιφέρεται ο ίσκιος σου
κάπου στο γενικά ίσως να υπάρχεις
κι όλα να είναι απλά κακές σκέψεις.
Εσύ έχασες το δικαίωμα στη φαντασία
από τότε
που άφησες την αλυσίδα να σε κυκλώσει
να σε κλείσει.
Κι εκείνο το κυπαρίσσι, το ψηλό,
που ακουμπούσε στον ουρανό
σε κάνει να λες
ότι εσύ δε κάνει να είσαι άνθρωπος...
Να ήσουν απλά ένας γλάρος
να αγκάλιαζες του ορίζοντες
να ακροβατούσες στα αόρατα σκοινιά
που ξεδιπλώνει ο θεός ήλιος τη Δύση...
Όλα σου θυμίζουν ότι είσαι σάρκα και ψυχή
Το σώμα σου αντιδρά
πονάει...
Μια κραυγή
μια απροσδόκητη λάμψη
«βγήκε το φεγγάρι,
είναι στρογγυλό...»
Κλείσε τα μάτια, θα κοιμηθείς.
Δε θα μιλήσεις απόψε
θα αφεθείς στην αγκαλιά του ονείρου
κι ας σε πνίγουν τα πάντα...
Κλείσε τα μάτια
αυτά που φοβούνται, που τρέμουν
σαν αντικρίζουν την αλήθεια.
Σώπα ψυχή
η μιλιά τούτη την ώρα
μοιάζει ανοησία...
Βγήκες, άφησες τους τέσσερις τοίχους.
Χάθηκες από τα βλέμματά τούς
χάθηκες από τις κουβέντες τους,
αυτών που πάντα θα αγαπάς
μα πάντα θα εγκαταλείπεις.
Τους φοβάσαι...
Φοβάσαι πολύ...
Αφήνεις έτσι απλά τον εαυτό σου
να ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ
Δεν έχεις τη δύναμη να κάνεις λάθος...
Δεν μπορείς να κάνεις λάθος...
Άφησες πίσω σου κάτι σα σπασμένο καθρέφτη.
Ξέρεις;
Είναι η καρδιά σου
Πικραμένη, παγωμένη, σπασμένη
Ανήμπορη πια,
ανήμπορη πια,
αντανακλά το μίσος που σε περιβάλλει.
Δε μπορούσε να ακολουθήσει
το λάθος σου...
Όλα είναι ίδια...
Ίδια
νοήματα, τραγούδια, αγάπες
κι είναι μόνο για τους άλλους
τους πολλούς....
Εσύ είσαι οι λίγοι
που βλέπουν να χάνονται τα λεπτά
να φεύγουν οι ώρες, να κυλά ο χρόνος
μοναδική ουσία της ζωής
ο θάνατος...
Φοβάσαι; Φοβάσαι.
Το βλέπω:
διαβάζω αυτά που σκέφτεσαι
και ντρέπεσαι να μοιραστείς
ακόμα και με το φεγγάρι.
Κάθεσαι ακόμα στο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ παγκάκι
σε εκείνο το ξ ε χ α σ μ έ ν ο πάρκο
που βλέπει στην ξ ε χ α σ μ έ ν η παραλία
τα ξ ε χ α σ μ έ ν α πλοία που βουλιάζουν
στην ξ ε χ α σ μ έ ν η θάλασσα
στον ξ ε χ α σ μ έ ν ο αυτό πλανήτη...
«Ένα τσιγαράκι, ρε φίλε, να το κόψω
να κόψω αυτόν το πονοκέφαλο...»
Το ξέρεις:
δε θα σταματήσει ο πονοκέφαλος
Μόνο που κάποτε το χέρι
θα κουραστεί να γράφει.
Θα πέσει νεκρό και άψυχο
πάνω στο ματωμένο χαρτί.
Να ξέρεις τότε δε θα ξεπλύνεις
την ντροπή με δάκρυα.
Θα είναι αργά...
17/11/1994
22.10.06
Παζλ
Μου λείπει το χαρτί και το χρώμα, ένα μόνο χρώμα για φωτίσω τη στιγμή, να της δώσω μορφή και αέρινη κίνηση.
Φαντάζει σαν απέλπιδη ύστατη έκκληση ή σαν υπέρμετρη ανάγκη η αναζήτηση του χρώματος. Όλα, έτσι κι αλλιώς, είναι γκρίζα.
Που και που το κλάμα ενός αηδονιού φωτίζει λίγο τη νύχτα και παίρνει να τραγουδά μαζί και η καρδιά. Η ψυχή μπαίνει στον ίδιο χορό, ευφραίνεται, χάνεται σε γλυκές νοσταλγίες. Κι όλα αυτά από το κλάμα.
Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα εδώ. Απλά μου διαφεύγει. Ξαναγυρνώ, πάω να βρω το χρώμα μου. Είναι σίγουρα βαθύ πορτοκαλί, αυτό του ήλιου του καλοκαιρινού που σιγοσβήνει στη θάλασσα. Πορτοκαλί σαν το αγαπημένο χρώμα των τρελών. Όταν το βρω θα σκίσω από τη ζωή μου ένα χαρτί και θα το γεμίσω σημειώσεις. Να μη ξεχάσω ότι πρέπει να θυμάμαι ποιο είναι το σημείο που έχω ξεμείνει παρανοϊκή και αμετάκλητα ανυπόμονη.
Σημείωση Νο1: Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει, κι ας λείπουν τα φτερά.
Σημείωση Νο2: Κόσμε, don’t be afraid of your freedom
Σημείωση Νο3: Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα
Σημείωση Νο4: ΧΑ ΧΑ ΧΟ ΧΟ ΧΙ ΧΙ
Σημείωση Νο5: Μείνε ακατανόητος, σκοτεινός και κακόγευστος, αφήνοντας ξωπίσω σου δύσοσμους όγκους σιωπής. ΔΕΙΞΤΟ ΠΩΣ ΔΕ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΣ ΑΚΟΜΗ
Σημείωση Νο6: ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ
Σημείωση Νο7: Fuck The System
Φαντάζει σαν απέλπιδη ύστατη έκκληση ή σαν υπέρμετρη ανάγκη η αναζήτηση του χρώματος. Όλα, έτσι κι αλλιώς, είναι γκρίζα.
Που και που το κλάμα ενός αηδονιού φωτίζει λίγο τη νύχτα και παίρνει να τραγουδά μαζί και η καρδιά. Η ψυχή μπαίνει στον ίδιο χορό, ευφραίνεται, χάνεται σε γλυκές νοσταλγίες. Κι όλα αυτά από το κλάμα.
Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα εδώ. Απλά μου διαφεύγει. Ξαναγυρνώ, πάω να βρω το χρώμα μου. Είναι σίγουρα βαθύ πορτοκαλί, αυτό του ήλιου του καλοκαιρινού που σιγοσβήνει στη θάλασσα. Πορτοκαλί σαν το αγαπημένο χρώμα των τρελών. Όταν το βρω θα σκίσω από τη ζωή μου ένα χαρτί και θα το γεμίσω σημειώσεις. Να μη ξεχάσω ότι πρέπει να θυμάμαι ποιο είναι το σημείο που έχω ξεμείνει παρανοϊκή και αμετάκλητα ανυπόμονη.
Σημείωση Νο1: Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει, κι ας λείπουν τα φτερά.
Σημείωση Νο2: Κόσμε, don’t be afraid of your freedom
Σημείωση Νο3: Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα
Σημείωση Νο4: ΧΑ ΧΑ ΧΟ ΧΟ ΧΙ ΧΙ
Σημείωση Νο5: Μείνε ακατανόητος, σκοτεινός και κακόγευστος, αφήνοντας ξωπίσω σου δύσοσμους όγκους σιωπής. ΔΕΙΞΤΟ ΠΩΣ ΔΕ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΣ ΑΚΟΜΗ
Σημείωση Νο6: ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ
Σημείωση Νο7: Fuck The System
2.10.06
Πρόσκληση σε γιορτή
Η Magica μαγειρεύει ένα ακόμα καταπληκτικό πάρτυ με σκοπό να γεμίσει τις γειτονιές στο Γκάζι παιδικά χαμόγελα.
Το Χριστουγεννιάτικο Bazaar των Δρόμων Ζωής θα πραγματοποιηθεί και φέτος με Αποστολή μας καλύτερα χαμόγελα! Η γιορτή θα γίνει στις 9 και 10 Δεκεμβρίου και οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει.
Είναι χαρά μου να μπορέσω να πάρω μέρος και φέτος στη γιορτή αυτή. Δεν υπάρχει τίποτα συγκρίσιμο με την ομαδική δουλειά που ξεπληρώνεται με αυθεντικά παιδικά χαμόγελα. Εσείς?
Το Χριστουγεννιάτικο Bazaar των Δρόμων Ζωής θα πραγματοποιηθεί και φέτος με Αποστολή μας καλύτερα χαμόγελα! Η γιορτή θα γίνει στις 9 και 10 Δεκεμβρίου και οι ετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει.
Είναι χαρά μου να μπορέσω να πάρω μέρος και φέτος στη γιορτή αυτή. Δεν υπάρχει τίποτα συγκρίσιμο με την ομαδική δουλειά που ξεπληρώνεται με αυθεντικά παιδικά χαμόγελα. Εσείς?
23.9.06
Χειμωνιάτικη σκοτεινιά
Ο ήχος της βροχής, η μυρωδιά του γαλλικού καφέ και η ψύχρα ξυπνούν τα χειμωνιάτικα φαντάσματα από τον καλοκαιρινό τους ύπνο. Ξεκινούν να σαλεύουν υπόγεια, κοιτώντας το φθινόπωρο κατάματα με την σιγουριά ότι θα τους δώσει όλο τον απαραίτητο χρόνο να γίνουν και πάλι δυνατά, να καταφέρουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να πέσουν με λύσσα επάνω στο ρημαγμένο μυαλό μου, ξεκινώντας την αέναη χειμωνιάτικη πάλη τους, που λαμβάνει χώρα επαναληπτικά τους τελευταίους χειμώνες. Το έπαθλο είναι τα άφταστα. Ο σκοπός της μάχης είναι πόσο μακριά μπορεί να είναι αυτά που επιθυμώ και δεν καταφέρνω να φτάσω. Κι αν ήμουν τουλάχιστον αλεπού, θα κατάφερνα να τα κάνω κρεμαστάρια, να κρεμώ τις αναμνήσεις τις καλές με σιγουριά και να πλάθω ιστορίες με καλό τέλος, από το συμβατικό, που ποτέ δεν συμπάθησα. Γιατί, τι νόημα έχει η ζωή αν δεν είναι συγκλονιστική?
Χτες το βράδυ, σε ένα τρελό παγανιστικό χορό στον Λυκαβηττό, ο τεράστιος Nick Cave, τελείωσε το τρίτο και τελευταίο ανκόρ της συναυλίας του τραγουδώντας με σιγουριά:
Έτσι, έφυγα από τη συναυλία με τη σιγουριά ότι φέτος τα χειμωνιάτικα φαντάσματα θα ξυπνήσουν ακόμα πιο μανιασμένα και τα βράδια θα με κερνάνε τρόμο και ανασφάλεια, τραγουδώντας παράφωνα το παραπάνω στιχάκι.
Ωστόσο, θα τη θάψω τη μαυρίλα μου για τώρα, σκέφτομαι πόσο υπέροχη ήταν η χτεσινή βραδιά, πόσο τεράστιος είναι ο Cave και ότι έπαιξε το τραγούδι-παραγγελιά που σιωπηρά τραγουδούσα καθώς ανέβαινα στον Λυκαβηττό για την συναυλία. Bonus track: Cannibal’s Hymn (click to download), από τον τελευταίο δίσκο Abbatoir Blues-The Lyre of Orpheus Disc.
Για εισαγωγή είπε ότι το επόμενο τραγούδι είναι για έναν άντρα που προσπαθεί να ρίξει μια κοπέλα χρησιμοποιώντας «λοξά» λόγια, ενώ όταν τελείωσε είπε ότι είναι το αγαπημένο του τραγούδι. Κι εμένα, φώναξα.
You have a heart and I have a key
Lie back and let me unlock you
Those heathens you hang with down by the sea
All they want to do is defrock you
I know a river, where we can dream
It will swell up, burst it's banks,
babe, and rock you
But if you're gonna dine with them cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is bruised but unbeaten
And beating like a drum
I will sit like a bird on a fence
Sing you songs with a happy ending
Swoop down and tell you that it don't make sense
To attack the very thing you're defending
Didn't I just buy that dress for you?
That pink paper pinafore that you keep mending
Well, if you're gonna dine with the cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is banging and beating
And banging like a gong
I can see that they've hurt you, dear
Here is some moonlight to cloak us
And I will never desert you here
Unpetaled among the crocus
Allow me, my love, to allay your fear
As I swim, in and out of focus
But if you're gonna dine with the cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is bruised but bleating
And bleeding like a lamb
Banging like a gong
Beating like a drum
Χτες το βράδυ, σε ένα τρελό παγανιστικό χορό στον Λυκαβηττό, ο τεράστιος Nick Cave, τελείωσε το τρίτο και τελευταίο ανκόρ της συναυλίας του τραγουδώντας με σιγουριά:
Come on, admit it, babe
It’s a wonderful life
If you can find it
Wonderful Life - Nick Cave & The Bad Seeds
Έτσι, έφυγα από τη συναυλία με τη σιγουριά ότι φέτος τα χειμωνιάτικα φαντάσματα θα ξυπνήσουν ακόμα πιο μανιασμένα και τα βράδια θα με κερνάνε τρόμο και ανασφάλεια, τραγουδώντας παράφωνα το παραπάνω στιχάκι.
Ωστόσο, θα τη θάψω τη μαυρίλα μου για τώρα, σκέφτομαι πόσο υπέροχη ήταν η χτεσινή βραδιά, πόσο τεράστιος είναι ο Cave και ότι έπαιξε το τραγούδι-παραγγελιά που σιωπηρά τραγουδούσα καθώς ανέβαινα στον Λυκαβηττό για την συναυλία. Bonus track: Cannibal’s Hymn (click to download), από τον τελευταίο δίσκο Abbatoir Blues-The Lyre of Orpheus Disc.
Για εισαγωγή είπε ότι το επόμενο τραγούδι είναι για έναν άντρα που προσπαθεί να ρίξει μια κοπέλα χρησιμοποιώντας «λοξά» λόγια, ενώ όταν τελείωσε είπε ότι είναι το αγαπημένο του τραγούδι. Κι εμένα, φώναξα.
You have a heart and I have a key
Lie back and let me unlock you
Those heathens you hang with down by the sea
All they want to do is defrock you
I know a river, where we can dream
It will swell up, burst it's banks,
babe, and rock you
But if you're gonna dine with them cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is bruised but unbeaten
And beating like a drum
I will sit like a bird on a fence
Sing you songs with a happy ending
Swoop down and tell you that it don't make sense
To attack the very thing you're defending
Didn't I just buy that dress for you?
That pink paper pinafore that you keep mending
Well, if you're gonna dine with the cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is banging and beating
And banging like a gong
I can see that they've hurt you, dear
Here is some moonlight to cloak us
And I will never desert you here
Unpetaled among the crocus
Allow me, my love, to allay your fear
As I swim, in and out of focus
But if you're gonna dine with the cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is bruised but bleating
And bleeding like a lamb
Banging like a gong
Beating like a drum
20.9.06
Την έχω δει ποιήτρια
Την έχω δει ποιήτρια... Μούσα μου ο Μπουκόφσκι, βοηθάνε οι συνθήκες: Βρίσκομαι σε ένα φτηνό ξενοδοχείο (όχι τόσο τρώγλη όσο του Μπουκόφσκι βέβαια, αν και εκεί θα ήταν καλύτερα, εκτός ίσως από τις κατσαρίδες... δε τα έχω τα έντομα, ειδικά αν περπατάνε πάνω μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), πίνω κόκκινο κρασί (βούτηξα το μπουκάλι από το lunch break, καθώς και άλλο ένα λευκό τα οποία έχω περιθώριο να τα πιω μέσα σε δύο ώρες, πράγμα που σημαίνει ότι δε θα μου φτάσουν...), ακούω κλασσική μουσική (Διάφανα Κρίνα, και System of a Down, κλασσικά για μένα, και πιο συγκεκριμένα Λιώνοντας μόνος, και Sugar, ταιριάζουν στην περίσταση, «που βρέθηκα, πως με θωρούν χιλιάδες μάτια, κανένα φως κραυγές μονάχα» και μάλιστα σε σπαστά αγγλικά, «the kombucha mushroom people, sitting around all day, who can believe you (δις), let your mother pray», καθόμαστε όλοι σαν μαλάκες και τι λέμε??? Ότι να ναι, και δεν έχει και πλάκα....) μπορεί να μην έχω γραφομηχανή, αλλά έχω το laptop και έχω μια επιθυμία να γράψω.
Καμία σχέση θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκιο. Δεν είναι αυτό που έχει σημασία, σημασία έχει να μπορείς να κοιτάς κάθε κατάσταση ανάποδα, σαν να τη βλέπεις μέσα από τον καθρέφτη και εκεί μπορεί να συμβούν δύο πράγματα: ή θα έχει πλάκα, που είναι άλλωστε ο σκοπός όλης της σκέψης, ή θα είναι γεμάτο φαντάσματα. Και δε μιλάω για τα αγαπημένα μου μοβ φαντασματάκια, και ειδικά αυτό που με αγκαλιάζει όλη την ώρα και με αγαπάει ενώ εγώ το παίζω ορθολογίστρια και λέω δεν υπάρχουν φαντάσματα, μόνο αυτά που βλέπεις τα ηλίθια πρωινά που ξυπνάς να πας για δουλειά. (Και ήρθε η ώρα να αντιγράψω λίγο από την Μούσα μου) Έτσι κι αλλιώς είμαστε ένας υπερ-πληθυσμός κουράδων, που πλέουμε ανέμελα στο κανάλι της ζωής (αυτό μου θυμίζει το mainstreaming, αλλά επίσης είναι μια άλλη ιστορία και μάλιστα βαρετή). Σκατούλες ή καλύτερα κουράδες που αντιμετωπίζουν τις άλλες κουράδες σαν να είναι κουράδες ενώ το παίζουν ανώτερες κουράδες. Γαμώ. Αυτή είναι διατύπωση, όχι μαλακίες...
Επίσης, θέλω να ενημερώσω γενικά τον κόσμο ότι την έχω δει κουράδα με τάση πολυτέλειας, κι εκτός του καπνού μου καπνίζω και Davidoff μαύρα, γιατί είναι και πολύ γκλαμουριά, να πούμε, και την έχω δει κι εγώ κάπως και πρέπει να βρω τρόπους να εξηγήσω τα ψυχωτικά όνειρά μου και να μου περάσουν οι τύψεις που κατέστρεψα τις διακοπές ενός potential γκόμενου, ο οποίος όχι μόνο δε πέρασε το τεστ (ακούσιο και μάρτυς μου ο θεός που δεν υπάρχει ή αν υπάρχει δεν ασχολείται μαζί μας) αλλά με ξενέρωσε δις, όταν τα γυμνάσια τα πήρε κατάκαρδα και με έκραξε με υπερβολικά μεγάλα ΚΡΑ... Το άξιζα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Και μην αρχίσω να μιλάω για το καλοκαίρι που τελείωσε και τη μέρα που μικραίνει, τα λινά που δε φοράω και που δεν είμαι μονίμως ξυπόλητη σαν γυφτάκι με κατάμαυρες πατούσες....
Σημασία έχει ότι τίποτα δεν έχει σημασία από αυτά που σκέφτομαι, ως κουραδίτσα που ξύνεται μπροστά από ένα εταιρικό laptop σε ένα νορμάλ ξενοδοχείο, στην όμορφη Θεσσαλονίκη, έχοντας βουτήξει και τιμήσει 2 μπουκάλια κρασί (ένα λευκό κι ένα κόκκινο) περιμένοντας να πάει με τις υπόλοιπες κουραδίτσες για το επίσημο (my ass) social dinner….
Update (ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και μια γουλιά λευκό κρασί μετά) Το καλό με μένα είναι ότι όταν πίνω και γίνομαι «καλά» δε φαίνομαι διαφορετική από ότι όταν δεν έχω πιει, αλλά είμαι σαφώς χαρούμενη, το οποίο είναι σούπερ, αλλά το κακό είναι ότι η κοινωνικότητά μου μηδενίζεται, με αποτέλεσμα αν δε γουστάρω κάποιος να μου μιλήσει, καλύτερα να μη μου μιλήσει γιατί και το bitchy το έχω εξίσου καλά με τα της νεράιδας. Το πρόβλημά μου είναι ότι σε λίγη ώρα πρέπει να πάω για φαγητό με όλους αυτούς τους περίεργους/ες τύπους/ες που δεν με νοιάζει κι ιδιαίτερα ποιοι είναι ή τι κάνουν.... και πρέπει να είμαι ευγενική (....) χαμογελαστή (...) ευπροσήγορη (???!!!!) κλπ. Με λίγα λόγια, νομίζω ότι θα είχα μια αρτιότατη καριέρα ως ηθοποιός αφού τα καταφέρνω καλά στο να δείχνω άλλα από αυτά που νιώθω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ενώ ως φυσιολογικός άνθρωπος, δηλαδή εκτός δουλειάς, αν είμαι μανουριασμένη το δείχνω εξίσου καλά όσο και όταν είμαι και χαρούμενη (πιωμένη ή όχι). Αυτά.
Update #2: Δε το γλιτώνω το αλκοολίκι... Δεν έγινα αλκοολική όταν δούλευα σε μπαρ και θα γίνω τώρα, που έχω μια πολύ αξιοζήλευτη εργασία....
Update #3(μια βόλτα, ένα social dinner και ακόμα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, αργότερα): We ‘re the bad eggs, the really bad eggs, drink up me hearties YO HO!!!!
Καμία σχέση θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκιο. Δεν είναι αυτό που έχει σημασία, σημασία έχει να μπορείς να κοιτάς κάθε κατάσταση ανάποδα, σαν να τη βλέπεις μέσα από τον καθρέφτη και εκεί μπορεί να συμβούν δύο πράγματα: ή θα έχει πλάκα, που είναι άλλωστε ο σκοπός όλης της σκέψης, ή θα είναι γεμάτο φαντάσματα. Και δε μιλάω για τα αγαπημένα μου μοβ φαντασματάκια, και ειδικά αυτό που με αγκαλιάζει όλη την ώρα και με αγαπάει ενώ εγώ το παίζω ορθολογίστρια και λέω δεν υπάρχουν φαντάσματα, μόνο αυτά που βλέπεις τα ηλίθια πρωινά που ξυπνάς να πας για δουλειά. (Και ήρθε η ώρα να αντιγράψω λίγο από την Μούσα μου) Έτσι κι αλλιώς είμαστε ένας υπερ-πληθυσμός κουράδων, που πλέουμε ανέμελα στο κανάλι της ζωής (αυτό μου θυμίζει το mainstreaming, αλλά επίσης είναι μια άλλη ιστορία και μάλιστα βαρετή). Σκατούλες ή καλύτερα κουράδες που αντιμετωπίζουν τις άλλες κουράδες σαν να είναι κουράδες ενώ το παίζουν ανώτερες κουράδες. Γαμώ. Αυτή είναι διατύπωση, όχι μαλακίες...
Επίσης, θέλω να ενημερώσω γενικά τον κόσμο ότι την έχω δει κουράδα με τάση πολυτέλειας, κι εκτός του καπνού μου καπνίζω και Davidoff μαύρα, γιατί είναι και πολύ γκλαμουριά, να πούμε, και την έχω δει κι εγώ κάπως και πρέπει να βρω τρόπους να εξηγήσω τα ψυχωτικά όνειρά μου και να μου περάσουν οι τύψεις που κατέστρεψα τις διακοπές ενός potential γκόμενου, ο οποίος όχι μόνο δε πέρασε το τεστ (ακούσιο και μάρτυς μου ο θεός που δεν υπάρχει ή αν υπάρχει δεν ασχολείται μαζί μας) αλλά με ξενέρωσε δις, όταν τα γυμνάσια τα πήρε κατάκαρδα και με έκραξε με υπερβολικά μεγάλα ΚΡΑ... Το άξιζα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Και μην αρχίσω να μιλάω για το καλοκαίρι που τελείωσε και τη μέρα που μικραίνει, τα λινά που δε φοράω και που δεν είμαι μονίμως ξυπόλητη σαν γυφτάκι με κατάμαυρες πατούσες....
Σημασία έχει ότι τίποτα δεν έχει σημασία από αυτά που σκέφτομαι, ως κουραδίτσα που ξύνεται μπροστά από ένα εταιρικό laptop σε ένα νορμάλ ξενοδοχείο, στην όμορφη Θεσσαλονίκη, έχοντας βουτήξει και τιμήσει 2 μπουκάλια κρασί (ένα λευκό κι ένα κόκκινο) περιμένοντας να πάει με τις υπόλοιπες κουραδίτσες για το επίσημο (my ass) social dinner….
Update (ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και μια γουλιά λευκό κρασί μετά) Το καλό με μένα είναι ότι όταν πίνω και γίνομαι «καλά» δε φαίνομαι διαφορετική από ότι όταν δεν έχω πιει, αλλά είμαι σαφώς χαρούμενη, το οποίο είναι σούπερ, αλλά το κακό είναι ότι η κοινωνικότητά μου μηδενίζεται, με αποτέλεσμα αν δε γουστάρω κάποιος να μου μιλήσει, καλύτερα να μη μου μιλήσει γιατί και το bitchy το έχω εξίσου καλά με τα της νεράιδας. Το πρόβλημά μου είναι ότι σε λίγη ώρα πρέπει να πάω για φαγητό με όλους αυτούς τους περίεργους/ες τύπους/ες που δεν με νοιάζει κι ιδιαίτερα ποιοι είναι ή τι κάνουν.... και πρέπει να είμαι ευγενική (....) χαμογελαστή (...) ευπροσήγορη (???!!!!) κλπ. Με λίγα λόγια, νομίζω ότι θα είχα μια αρτιότατη καριέρα ως ηθοποιός αφού τα καταφέρνω καλά στο να δείχνω άλλα από αυτά που νιώθω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ενώ ως φυσιολογικός άνθρωπος, δηλαδή εκτός δουλειάς, αν είμαι μανουριασμένη το δείχνω εξίσου καλά όσο και όταν είμαι και χαρούμενη (πιωμένη ή όχι). Αυτά.
Update #2: Δε το γλιτώνω το αλκοολίκι... Δεν έγινα αλκοολική όταν δούλευα σε μπαρ και θα γίνω τώρα, που έχω μια πολύ αξιοζήλευτη εργασία....
Update #3(μια βόλτα, ένα social dinner και ακόμα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, αργότερα): We ‘re the bad eggs, the really bad eggs, drink up me hearties YO HO!!!!
NOW BRING ME THAT HORIZON
18.9.06
Βροχή
Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, αλλά δε πρέπει να τη πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη) ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θα αργοπορήσουμε σε ένα φαρμακείο μιας κι είμαστε θνητοί κι αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δε μας γνωρίζει – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο, λοιπόν. Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικάτο τέλος μιας εποχής.
Τάσος Λειβαδίτης
Ο τυφλός με τον λύχνο
10.9.06
ήρεμα βλάκα*
πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
είτε
κάθεσαι μπροστά από μια πρέσα όλη μέρα είτε
γυρνάς σπίτι
πτώμα απ' το εργοστάσιο χαρτόκουτων
για να βρεις
τρία πιτσιρίκια να πετάνε βρώμικες μπάλες του τένις
στους τοίχους ενός
δυαριού και τη
χοντρή γυναίκα σου να κοιμάται ενώ
καίγεται το φαγητό.
πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
που επικρατεί σε έθνη με
πυρηνικά αποθέματα αρκετά ν'
ανατινάξουν το κέντρο της
γης
και να ελευθερώσουν τελικά
τον Διάβολο
τον Ίδιο
που ξερνάει την κόκκινη φωτιά του υγρού
ολέθρου.
πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
καθώς διαστέλλονται και σπάνε
οι τοίχοι του τρελάδικου
και τρομοκρατημένοι οι παράφρονες
πλημμυρίζουν τους
άγριους δρόμους.
πρέπει να δέχεσαι την τρομερή
πραγματικότητα.
Τσαρλς Μπουκόφσκι, Η λάμψη της αστραπής πίσω από το βουνό
*note to self
25.8.06
Τελευταία επιθυμία
Θάλασσες που πάνε μακριά, κανείς ποτέ να μη τις φτάσει
Τα μυστικά τους το βράδυ που παγώνει ο καιρός γίνονται φωτιά
Σε σένα δεν έχω αφήσει τίποτα να με θυμάσαι. Έγινα θάλασσα και πάω μακριά
Κουκίδα μικρή στη φαντασία σου, ούτε τη βλέπεις ούτε την αναζητάς
Για αυτό μπορώ ακόμα να ελπίζω
Μια στιγμή προσοχής και η θάλασσα γίνεται γκρίζα
Προσοχή στη κουκίδα που παραφυλάει στην ομίχλη της φαντασίας σου
Ούτε σαν όνειρο είχα επιτυχία ποτέ, μα κρατάω σφικτά τα δάκρυα από τους εφιάλτες σου,
Μικρά φυλακτά για να θυμάμαι ότι σε έχω αφήσει κάπου εκεί
Μικροί στεναγμοί, πικρά φιλιά, η αλμυρή σου ανάσα,
Να μετανιώσω είναι μάλλον αργά, έφυγε η στιγμή της καταλληλότητας για συγνώμες
Υπάρχω, κουκκίδα, απρόσεχτη, κι όμως εκεί κάπου θα με συναντήσεις
Θα με θυμηθείς,
Είμαι η τελευταία σου επιθυμία
Τα μυστικά τους το βράδυ που παγώνει ο καιρός γίνονται φωτιά
Σε σένα δεν έχω αφήσει τίποτα να με θυμάσαι. Έγινα θάλασσα και πάω μακριά
Κουκίδα μικρή στη φαντασία σου, ούτε τη βλέπεις ούτε την αναζητάς
Για αυτό μπορώ ακόμα να ελπίζω
Μια στιγμή προσοχής και η θάλασσα γίνεται γκρίζα
Προσοχή στη κουκίδα που παραφυλάει στην ομίχλη της φαντασίας σου
Ούτε σαν όνειρο είχα επιτυχία ποτέ, μα κρατάω σφικτά τα δάκρυα από τους εφιάλτες σου,
Μικρά φυλακτά για να θυμάμαι ότι σε έχω αφήσει κάπου εκεί
Μικροί στεναγμοί, πικρά φιλιά, η αλμυρή σου ανάσα,
Να μετανιώσω είναι μάλλον αργά, έφυγε η στιγμή της καταλληλότητας για συγνώμες
Υπάρχω, κουκκίδα, απρόσεχτη, κι όμως εκεί κάπου θα με συναντήσεις
Θα με θυμηθείς,
Είμαι η τελευταία σου επιθυμία
22.8.06
Καλοκαίρι χρωμάτων κι αριθμών
Η μυρωδιά του καλοκαιριού που δε λέει να τελειώσει και κάτι αναμνήσεις πορφυρών ήλιων που βουτούν με μανία στη γαλάζια απέραντη θάλασσα, είναι η απόλυτη σκηνοθετική αντίληψη του σκηνικού αυτού του καθυστερημένου αυγουστιάτικου καύσωνα. Με τέτοιες εικόνες δε φοβάμαι κανένα χειμώνα, η ζέστη έχει φωλιάσει στη καθαρή ψυχή μου και δε λέει να σταματήσει η αίσθηση «ραστώνη του απομεσήμερου» με τίποτα.
Παράξενοι ήχοι, τραγούδια παραζεσταμένων τζιτζικιών, φευγαλέα όνειρα με κλειστά μάτια ξαπλωμένα στην αμμουδιά, δε με πειράζει που περνάει ο χρόνος. Αυτή η ύπουλη εφεύρεση του ανθρώπου, άλλη μια εξουσία, άλλη μια τιμωρία για τους ανυπότακτους στο επιθυμητό χρονοδιάγραμμα. Η ιστορία μου δεν έχει χρόνο ούτε και αντιδράσεις που αναλογούν σε συγκεκριμένη χρονολογία γέννησης. Οι αριθμοί περνούν πιασμένοι χέρι-χέρι μπροστά από τα μάτια μου, αλλάζοντας σχέδια και χρώματα, με υποχρεώνουν να τους κοιτάζω, αλλά εγώ τους κοροϊδεύω: δεν τους παίρνω στα σοβαρά και απλώς κάνω τις πράξεις μου ήσυχα. Το έντεκα είναι δύο ερωτευμένα ένα.
Αγκαλιασμένα τα χρώματα ξεδιπλώνουν άλλο χορό δίπλα σε αυτόν που ρυθμικά ακολουθούν οι αριθμοί. Το ένα πρέπει να φέρνει σε γαλάζιο, το δύο είναι κίτρινο, το τρία είναι πορτοκαλί, το τέσσερα κατακόκκινο, το πέντε βαθύ μπλε, το έξι καφέ, το εφτά μωβ-μελιτζανί, το οκτώ ροζ, το εννιά κόκκινο κι αυτό, στο πιο κεραμιδί του. Αν με ήξερες λίγο αμέσως θα καταλάβαινες ότι το εφτά είναι ο αγαπημένος μου αριθμός. Το κόλλημά μου. Παντού αναζητώ τη φωτιά του σκοτεινού μωβ, το μαγκουράκι του εφτά, μπορεί να με βοηθήσει να περάσω και τον πιο δύσβατο δρόμο, στα μονοπάτια της αριθμολάγνας φαντασίας μου. Εγώ, η αριθμοφοβική.
Και φυσικά το μηδέν. Το χρώμα του είναι το απόλυτο λευκό φως, αυτό που περιέχει όλα τα χρώματα. Το μαύρο δεν υπάρχει από μόνο του, είναι κατασκευασμένο από το σύνολο των δέκα αριθμών, ένα προϊόν που τα καταπίνει όλα και τα φτύνει έπειτα σα σκοτάδι πνιγηρό. Με άλλα λόγια, το μηδέν στην αντίθετη παράπλευρη χωροχρονική διάσταση.
Με το σκεπτικό αυτό, ένα πολύχρωμο καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια χορωδία αριθμών. Όχι τέτοιων που να αναφέρονται σε χρόνο, ούτε από αυτούς που αναφέρονται σε ποσότητα. Είναι απλά μια διεστραμμένη εικόνα της δημιουργίας χρωματικών συνδυασμών, από τα εννιά βασικά μου. Γύρω από τον ήλιο μαζεμένα τριάρια, πιο πάνω τριάρια που ερωτοτροπούν με τα διπλά, τα διπλά με τη σειρά τους δίνουν τη σκυτάλη στα ένα και καμιά φορά, κάποιο μηδενικό σύννεφο, δίνει στην εικόνα τη λευκότητα του νερού, με την καλοκαιρινή του αμφίεση καθώς παίρνει τον απογευματινό του καφέ στον ουρανό.
Είμαι έτοιμη να παραδοθώ στην λήθη που με ακολουθεί καθώς οι αριθμοί (κλεισμένοι στην παρένθεση τους) χρωματίζουν τα περασμένα μου χρόνια. Σαν πυροτεχνήματα φευγαλέα χρώματα τονίζουν μια τα μάτια μου που χασκογελούν από ανείπωτη ευτυχία, μια τα μαλλιά μου που μάκρυναν πολύ, μια τα πρόσωπό μου που είναι σφιγμένο από την υπερβολική προσπάθεια της υπομονής, μια την πρώτη μικρή ρυτίδα στο μέτωπο, τα μάτια μου, πάλι, που είναι πρησμένα από το κλάμα, τα χέρια μου που σκληραίνουν μέρα με τη μέρα και γίνονται πιο επιτυχημένα γροθιά, όλα μου τα στιγμιότυπα στο πέρασμα του ανθρωπο-δημιούργητου χρόνου, μία πάνω και μία κάτω, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, πάντα με το κεφάλι ψηλά και με την πολύχρωμη -δικής μου εφεύρεσης- αύρας των αριθμών.
Παράξενοι ήχοι, τραγούδια παραζεσταμένων τζιτζικιών, φευγαλέα όνειρα με κλειστά μάτια ξαπλωμένα στην αμμουδιά, δε με πειράζει που περνάει ο χρόνος. Αυτή η ύπουλη εφεύρεση του ανθρώπου, άλλη μια εξουσία, άλλη μια τιμωρία για τους ανυπότακτους στο επιθυμητό χρονοδιάγραμμα. Η ιστορία μου δεν έχει χρόνο ούτε και αντιδράσεις που αναλογούν σε συγκεκριμένη χρονολογία γέννησης. Οι αριθμοί περνούν πιασμένοι χέρι-χέρι μπροστά από τα μάτια μου, αλλάζοντας σχέδια και χρώματα, με υποχρεώνουν να τους κοιτάζω, αλλά εγώ τους κοροϊδεύω: δεν τους παίρνω στα σοβαρά και απλώς κάνω τις πράξεις μου ήσυχα. Το έντεκα είναι δύο ερωτευμένα ένα.
Αγκαλιασμένα τα χρώματα ξεδιπλώνουν άλλο χορό δίπλα σε αυτόν που ρυθμικά ακολουθούν οι αριθμοί. Το ένα πρέπει να φέρνει σε γαλάζιο, το δύο είναι κίτρινο, το τρία είναι πορτοκαλί, το τέσσερα κατακόκκινο, το πέντε βαθύ μπλε, το έξι καφέ, το εφτά μωβ-μελιτζανί, το οκτώ ροζ, το εννιά κόκκινο κι αυτό, στο πιο κεραμιδί του. Αν με ήξερες λίγο αμέσως θα καταλάβαινες ότι το εφτά είναι ο αγαπημένος μου αριθμός. Το κόλλημά μου. Παντού αναζητώ τη φωτιά του σκοτεινού μωβ, το μαγκουράκι του εφτά, μπορεί να με βοηθήσει να περάσω και τον πιο δύσβατο δρόμο, στα μονοπάτια της αριθμολάγνας φαντασίας μου. Εγώ, η αριθμοφοβική.
Και φυσικά το μηδέν. Το χρώμα του είναι το απόλυτο λευκό φως, αυτό που περιέχει όλα τα χρώματα. Το μαύρο δεν υπάρχει από μόνο του, είναι κατασκευασμένο από το σύνολο των δέκα αριθμών, ένα προϊόν που τα καταπίνει όλα και τα φτύνει έπειτα σα σκοτάδι πνιγηρό. Με άλλα λόγια, το μηδέν στην αντίθετη παράπλευρη χωροχρονική διάσταση.
Με το σκεπτικό αυτό, ένα πολύχρωμο καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια χορωδία αριθμών. Όχι τέτοιων που να αναφέρονται σε χρόνο, ούτε από αυτούς που αναφέρονται σε ποσότητα. Είναι απλά μια διεστραμμένη εικόνα της δημιουργίας χρωματικών συνδυασμών, από τα εννιά βασικά μου. Γύρω από τον ήλιο μαζεμένα τριάρια, πιο πάνω τριάρια που ερωτοτροπούν με τα διπλά, τα διπλά με τη σειρά τους δίνουν τη σκυτάλη στα ένα και καμιά φορά, κάποιο μηδενικό σύννεφο, δίνει στην εικόνα τη λευκότητα του νερού, με την καλοκαιρινή του αμφίεση καθώς παίρνει τον απογευματινό του καφέ στον ουρανό.
Είμαι έτοιμη να παραδοθώ στην λήθη που με ακολουθεί καθώς οι αριθμοί (κλεισμένοι στην παρένθεση τους) χρωματίζουν τα περασμένα μου χρόνια. Σαν πυροτεχνήματα φευγαλέα χρώματα τονίζουν μια τα μάτια μου που χασκογελούν από ανείπωτη ευτυχία, μια τα μαλλιά μου που μάκρυναν πολύ, μια τα πρόσωπό μου που είναι σφιγμένο από την υπερβολική προσπάθεια της υπομονής, μια την πρώτη μικρή ρυτίδα στο μέτωπο, τα μάτια μου, πάλι, που είναι πρησμένα από το κλάμα, τα χέρια μου που σκληραίνουν μέρα με τη μέρα και γίνονται πιο επιτυχημένα γροθιά, όλα μου τα στιγμιότυπα στο πέρασμα του ανθρωπο-δημιούργητου χρόνου, μία πάνω και μία κάτω, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, πάντα με το κεφάλι ψηλά και με την πολύχρωμη -δικής μου εφεύρεσης- αύρας των αριθμών.
17.8.06
Χρόνια πολλά, λοιπόν...
Νεράιδα + 12/8/2006 = 29....
Πολύ δεν είναι αυτό το 29?
Δεν πειράζει, θα το αφήσω. Έτσι κι αλλιώς αυτό το 29 μπορεί να είναι πολλά: 29 ιστοριών, 29 συναυλιών, 29 διακοπών, 29 λυγμών, 29 γέλιων, 29 στοχασμών, 29 ανεκδότων, 29 ονείρων.... Από αυτή την οπτική γωνία τα 29 είναι πολύ λίγα...
Υ.Γ. Μπορεί πέρσι να είχαμε τις Περσίδες για το "party time" μας και να ήταν πιο φαντασμαγορικά τα πράγματα. Φέτος είχαμε όμως πιο καθαρό ουρανό (λέω συνέχεια μπας και το πιστέψω). Θέλω να πω, πολύχρονος Zpi, και του χρόνου κανένας πόλεμος να μη σκοτεινιάζει τη χαρά των γενεθλίων μας.
Πολύ δεν είναι αυτό το 29?
Δεν πειράζει, θα το αφήσω. Έτσι κι αλλιώς αυτό το 29 μπορεί να είναι πολλά: 29 ιστοριών, 29 συναυλιών, 29 διακοπών, 29 λυγμών, 29 γέλιων, 29 στοχασμών, 29 ανεκδότων, 29 ονείρων.... Από αυτή την οπτική γωνία τα 29 είναι πολύ λίγα...
Υ.Γ. Μπορεί πέρσι να είχαμε τις Περσίδες για το "party time" μας και να ήταν πιο φαντασμαγορικά τα πράγματα. Φέτος είχαμε όμως πιο καθαρό ουρανό (λέω συνέχεια μπας και το πιστέψω). Θέλω να πω, πολύχρονος Zpi, και του χρόνου κανένας πόλεμος να μη σκοτεινιάζει τη χαρά των γενεθλίων μας.
8.8.06
Γαλάζιο
Το γραφείο, τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό από τον υπόλοιπο χρόνο, μοιάζει σαν ντουλάπι που φιλοξενεί το κορμί μου, στημένο στην θέση του μπροστά στο τζάμι, σαν ποτήρι από το καλό σετ της μαμάς. Υπάρχω μόνο ως μορφή. Μπροστά μου ανοιχτός ο υπολογιστής, γράμματα ανεβοκατεβαίνουν στα μάτια μου, όλα χωρίς νόημα, αφού τίποτα δε καταφέρνει να αλλάξει τον ρυθμό των εγκεφαλικών μου κυττάρων: δονούνται ήσυχα αριστερά προς δεξιά κι αντίστροφα, σαν τα κύματα στις κυκλαδίτικες παραλίες που με ξαναγέννησαν, κι ας υπάρχω κάπως έτσι από πάντα.
Η αίσθηση είναι περίπου τέτοια: το καλοκαίρι κρύφτηκε λευκό βότσαλο μέσα στη τσάντα μου, ταξίδεψε στο ήρεμο αιγαίο αργά το βράδυ του Σαββάτου, κι αποβιβάστηκε επιτυχώς στον Πειραιά τα ξημερώματα. Τελικός προορισμός ένα σπίτι ξεχασμένου χειμώνα. Το γιατρικό πέτυχε και το καλοκαίρι μόλις βρέθηκε στο κέντρο του δωματίου, θριαμβευτικά ξεκίνησε τον χορό του, συνοδευόμενο από μουσικές: το τρίξιμο της άμμου, το ελαφρύ ψιθύρισμα του απογευματινού αγέρα κάπου κοντά στο ηλιοβασίλεμα, το κύμα στην άκρη της παραλίας, το πέταγμα του γλάρου, την ανεπαίσθητη μουσική της κρυστάλλινης αύρας στο ξημέρωμα. Το κέντρο της Αθήνας μεταμορφώθηκε σε μια μικρή γαλαζοπράσινη παραλία.
Όλα φαίνονται να παραμένουν ίδια κι όμως η διαφορά είναι εμφανής. Τα μέσα μου δεν ήταν ποτέ έτσι καθαρά. Οι σκέψεις δημιουργούν εικόνες. Οι εικόνες γίνονται καταστάσεις. Το καλοκαίρι ξέρει. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω κι εγώ. Η μαγεία όλη κρύβεται στο εισιτήριο του πλοίου, ειδικά όταν είναι μονό και συνοδεύεται από μια τσάντα με τα απαραίτητα και την επιταγή ότι όλα τα άλλα θα μείνουν πίσω στο λιμάνι. Επιβίβαση επιτρεπτή μόνο για τα όνειρα.
Έτσι κι έγινε. Σε δύο δόσεις. Πρώτη δόση Κουφονήσι. Θα μπορούσαν να ονομάζονται και Μαγική Αυλή. Τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά στα μαγικά τους νερά. Τίποτα δεν μπορεί να ενοχλήσει την ψυχή που ανασαίνει ελεύθερα κάνοντας κύκλους στα μονοπάτια γύρω από το νησί. Ούτε ο δυνατός άνεμος που φέτος μπέρδεψε τους μήνες και άρχισε ξαφνικά να ουρλιάζει μήνα Ιούλιο καταστρέφοντας την αναμενόμενη άπνοια. Μια γιορτή για τις αισθήσεις, ανάταση για τη φαντασία τα άστρα που φεγγοβολούν τα βράδια και ζωντανεύουν τις παιδικές ανησυχίες. Φανταστικός προορισμός με την Κέρο απέναντι ξαπλωμένη νωχελικά να σε κάνει να νιώθεις ότι τίποτα κακό δε θα φτάσει εδώ, τίποτα δε μπορεί να σε πληγώσει.
Δεύτερη δόση, η μαγεμένη Αμοργός. Με τους πετρωμένους γίγαντες και την έντονη ενέργεια που σε περιβάλει και πυρπολεί τη φαντασία όπου κι αν κοιτάξεις. Το απέραντο γαλάζιο κάτω από τα μονοπάτια στις πλαγιές όπου ξεκουράζονται οι αιώνιοι μύθοι. Δεν μπορείς να μου το βγάλεις από το μυαλό ότι οι χριστιανοί έχτισαν σε τυχαία μέρη τις εκκλησίες τους. Η Χοζοβιώτισσα κτισμένη μέσα στον γίγαντα. Τίποτα δε μπορεί να τιθασεύσει τη μαγεία του. Καμία κίνηση θρησκευτικού εξαναγκασμού.
Ένα σύντομο πέρασμα από την Ίο με δύσκολες αισθήσεις. Το νησί δεν αντέχει άλλο τόσο έντονα απαίσιο τουρισμό. Δεν με ήθελε η Ίος φέτος. Αυτή ήταν η μόνη σκέψη μου τις λίγες μέρες μου εκεί. Δεν άντεξα τόση αρνητική ενέργεια να με κυκλώνει από παντού. Δεν άντεξα να βουτήξω στα νερά του Μυλοπότα. Μια πικρή ανάμνηση.
Οι μαγικές κυκλάδες... Με κατακλύζουν εικόνες γαλάζιου, ουρανός και θάλασσα. Άπλετο φως. Βαθιές ανάσες. Κανένας αναστεναγμός. Ευγνωμοσύνη και επιθυμία να επιστρέψω σύντομα.
Τη μικρή αυτή εβδομάδα που παρεμβάλλεται των διακοπών μου, μπορώ να υπομείνω τις χωρίς νόημα λέξεις που περνούν μπροστά από τα μάτια μου, στον υπολογιστή μου, σε ένα γραφείο που με περιέχει μόνο διακοσμητικά. Τα μάτια μου, αν και συνηθισμένα καστανά, μόνο γαλάζιο βλέπουν.
Η αίσθηση είναι περίπου τέτοια: το καλοκαίρι κρύφτηκε λευκό βότσαλο μέσα στη τσάντα μου, ταξίδεψε στο ήρεμο αιγαίο αργά το βράδυ του Σαββάτου, κι αποβιβάστηκε επιτυχώς στον Πειραιά τα ξημερώματα. Τελικός προορισμός ένα σπίτι ξεχασμένου χειμώνα. Το γιατρικό πέτυχε και το καλοκαίρι μόλις βρέθηκε στο κέντρο του δωματίου, θριαμβευτικά ξεκίνησε τον χορό του, συνοδευόμενο από μουσικές: το τρίξιμο της άμμου, το ελαφρύ ψιθύρισμα του απογευματινού αγέρα κάπου κοντά στο ηλιοβασίλεμα, το κύμα στην άκρη της παραλίας, το πέταγμα του γλάρου, την ανεπαίσθητη μουσική της κρυστάλλινης αύρας στο ξημέρωμα. Το κέντρο της Αθήνας μεταμορφώθηκε σε μια μικρή γαλαζοπράσινη παραλία.
Όλα φαίνονται να παραμένουν ίδια κι όμως η διαφορά είναι εμφανής. Τα μέσα μου δεν ήταν ποτέ έτσι καθαρά. Οι σκέψεις δημιουργούν εικόνες. Οι εικόνες γίνονται καταστάσεις. Το καλοκαίρι ξέρει. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω κι εγώ. Η μαγεία όλη κρύβεται στο εισιτήριο του πλοίου, ειδικά όταν είναι μονό και συνοδεύεται από μια τσάντα με τα απαραίτητα και την επιταγή ότι όλα τα άλλα θα μείνουν πίσω στο λιμάνι. Επιβίβαση επιτρεπτή μόνο για τα όνειρα.
Έτσι κι έγινε. Σε δύο δόσεις. Πρώτη δόση Κουφονήσι. Θα μπορούσαν να ονομάζονται και Μαγική Αυλή. Τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά στα μαγικά τους νερά. Τίποτα δεν μπορεί να ενοχλήσει την ψυχή που ανασαίνει ελεύθερα κάνοντας κύκλους στα μονοπάτια γύρω από το νησί. Ούτε ο δυνατός άνεμος που φέτος μπέρδεψε τους μήνες και άρχισε ξαφνικά να ουρλιάζει μήνα Ιούλιο καταστρέφοντας την αναμενόμενη άπνοια. Μια γιορτή για τις αισθήσεις, ανάταση για τη φαντασία τα άστρα που φεγγοβολούν τα βράδια και ζωντανεύουν τις παιδικές ανησυχίες. Φανταστικός προορισμός με την Κέρο απέναντι ξαπλωμένη νωχελικά να σε κάνει να νιώθεις ότι τίποτα κακό δε θα φτάσει εδώ, τίποτα δε μπορεί να σε πληγώσει.
Δεύτερη δόση, η μαγεμένη Αμοργός. Με τους πετρωμένους γίγαντες και την έντονη ενέργεια που σε περιβάλει και πυρπολεί τη φαντασία όπου κι αν κοιτάξεις. Το απέραντο γαλάζιο κάτω από τα μονοπάτια στις πλαγιές όπου ξεκουράζονται οι αιώνιοι μύθοι. Δεν μπορείς να μου το βγάλεις από το μυαλό ότι οι χριστιανοί έχτισαν σε τυχαία μέρη τις εκκλησίες τους. Η Χοζοβιώτισσα κτισμένη μέσα στον γίγαντα. Τίποτα δε μπορεί να τιθασεύσει τη μαγεία του. Καμία κίνηση θρησκευτικού εξαναγκασμού.
Ένα σύντομο πέρασμα από την Ίο με δύσκολες αισθήσεις. Το νησί δεν αντέχει άλλο τόσο έντονα απαίσιο τουρισμό. Δεν με ήθελε η Ίος φέτος. Αυτή ήταν η μόνη σκέψη μου τις λίγες μέρες μου εκεί. Δεν άντεξα τόση αρνητική ενέργεια να με κυκλώνει από παντού. Δεν άντεξα να βουτήξω στα νερά του Μυλοπότα. Μια πικρή ανάμνηση.
Οι μαγικές κυκλάδες... Με κατακλύζουν εικόνες γαλάζιου, ουρανός και θάλασσα. Άπλετο φως. Βαθιές ανάσες. Κανένας αναστεναγμός. Ευγνωμοσύνη και επιθυμία να επιστρέψω σύντομα.
Τη μικρή αυτή εβδομάδα που παρεμβάλλεται των διακοπών μου, μπορώ να υπομείνω τις χωρίς νόημα λέξεις που περνούν μπροστά από τα μάτια μου, στον υπολογιστή μου, σε ένα γραφείο που με περιέχει μόνο διακοσμητικά. Τα μάτια μου, αν και συνηθισμένα καστανά, μόνο γαλάζιο βλέπουν.
7.7.06
Γεύση καλοκαιριού
Ένα φεγγάρι προσπαθώντας να γεμίσει, χαχανίζει για την επιστροφή του καλοκαιριού. Το βλέπω από το παράθυρό μου να ανηφορίζει και να διαφημίζει περίλαμπρα την αστρική σκόνη τόσων χρόνων χορού γύρω από τη γη. Ο αέρας σταματά τις γκρίνιες και η θερμοκρασία γίνεται και πάλι καλοκαιρινή. Όχι, αγαπητέ βοριά και κυρία καταιγίδα, η θέση σας δεν ανήκει σε αυτή τη χώρο-χρονική στιγμή. Θα προγραμματίσουμε μια συνάντηση τέλος Σεπτέμβρη, και αν τότε πληρείται τις προϋποθέσεις, θα σας καλέσουμε να μας γνωστοποιήσετε τις θέσεις σας περί κρύου, συννεφιάς και λοιπών καταθλιπτικών ατμοσφαιρικών συνθηκών.
Μέχρι τότε, η μόνη επιταγή είναι η κατανάλωση ούζου, κατά προτίμηση κάτω από τον καυτό ήλιο και δίπλα στη θάλασσα. Ούζο γιατί είναι ένα ποτό που δρα άμεσα και καταλυτικά στο μούδιασμα του εγκεφάλου, καυτός ήλιος γιατί ενισχύει τη δράση του μουδιάσματος και θάλασσα για τη δροσιά ανά τακτά χρονικά διαστήματα (από το δεύτερο σερβίρισμα και μετά ανά σερβίρισμα), με βύθισμα όλου του κορμού μόνο στα ρηχά, γιατί το ούζο και γενικά το αλκοόλ δε φημίζονται για την ευεργετική τους συνεισφορά στο κολύμπι.
Το αισιόδοξο σενάριο λέει ότι η θάλασσα αυτή θα βρέχει την παραλία κάποιου κυκλαδίτικου νησιού. Το αισιόδοξο αυτό σενάριο δύναται να πραγματοποιηθεί σε μία εβδομάδα και να διαρκέσει 9 μέρες και (φυσικά) νύχτες.
Όμως τα διλήμματα καιροφυλακτούν: Ίος ή Κουφονήσια, ενοικίαση δωματίου (τσιμεντένιοι τοίχοι και στις διακοπές...) ή camping (είναι ψιλό-ταλαιπωρία...)?
Το τι θα κάνει τελικά η μπερδεμένη νεραϊδούλα θα αποφασιστεί μάλλον τελευταία στιγμή, αφού συμβουλευτεί την πορεία του ανέμου, των άστρων και τα κόκαλα ενός αλανιάρικου κοτόπουλου, μετά από ένα καραφάκι ούζο.
Μέχρι τότε, η μόνη επιταγή είναι η κατανάλωση ούζου, κατά προτίμηση κάτω από τον καυτό ήλιο και δίπλα στη θάλασσα. Ούζο γιατί είναι ένα ποτό που δρα άμεσα και καταλυτικά στο μούδιασμα του εγκεφάλου, καυτός ήλιος γιατί ενισχύει τη δράση του μουδιάσματος και θάλασσα για τη δροσιά ανά τακτά χρονικά διαστήματα (από το δεύτερο σερβίρισμα και μετά ανά σερβίρισμα), με βύθισμα όλου του κορμού μόνο στα ρηχά, γιατί το ούζο και γενικά το αλκοόλ δε φημίζονται για την ευεργετική τους συνεισφορά στο κολύμπι.
Το αισιόδοξο σενάριο λέει ότι η θάλασσα αυτή θα βρέχει την παραλία κάποιου κυκλαδίτικου νησιού. Το αισιόδοξο αυτό σενάριο δύναται να πραγματοποιηθεί σε μία εβδομάδα και να διαρκέσει 9 μέρες και (φυσικά) νύχτες.
Όμως τα διλήμματα καιροφυλακτούν: Ίος ή Κουφονήσια, ενοικίαση δωματίου (τσιμεντένιοι τοίχοι και στις διακοπές...) ή camping (είναι ψιλό-ταλαιπωρία...)?
Το τι θα κάνει τελικά η μπερδεμένη νεραϊδούλα θα αποφασιστεί μάλλον τελευταία στιγμή, αφού συμβουλευτεί την πορεία του ανέμου, των άστρων και τα κόκαλα ενός αλανιάρικου κοτόπουλου, μετά από ένα καραφάκι ούζο.
Ούζο όταν πιεις, γίνεσαι ευθύς,
βασιλιάς, δικτάτορας,
Θεός και κοσμοκράτορας
Χάρις Αλεξίου
19.6.06
3:49
Μπροστά στο δανεικό laptop, στο ξενοδοχείο που όλοι κοιμούνται, κάποιοι από αυτούς ήσυχοι, αφού ο συνδυασμός μου με το laptop σημαίνει ότι για αυτούς η αυριανή πολύ δύσκολη μέρα δε θα είναι τόσο δύσκολη, αφού οι περισσότερες εκκρεμότητες έχουν κλείσει... Ώρα 03:49...
2.6.06
Μωβ-μελιτζανί
Το κόκκινο κρασί στο σκοτάδι μοιάζει με ένα μωβ-μελιτζανί, με ένα πηκτό παράξενο χρώμα. Δεν είναι ακριβώς χαρούμενο, αλλά μάλλον μυστήριο. Ιδέα δεν έχω τι μπορεί να συμβολίζει, μου αφήνει πάντως ένα αίσθημα σεβασμού προς το άγνωστο. Κι ίσως μια ελπίδα ότι το άγνωστο είναι συγκλονιστικό. Ότι τίποτα σε εκείνο δεν αδειάζει για χάρη κανενός, δεν ξενερώνει και δεν αφήνει μισές αντιλήψεις ή κανένα χαμένο ενθουσιασμό. Ένα άγνωστο που είναι συγκλονιστικό. Σαν το μωβ-μελιτζανί του κρασιού, όπως λαμπυρίζει στο ποτήρι σε ένα σκοτάδι αποκλειστικά αφιερωμένο στην Παρασκευή και στο Prince μαλακό.
Το ίδιο μωβ καλύπτει τα νύχια μου απόψε. Νιώθω σαν να παίρνω μέρος στο μυστήριο, στο άγνωστο. Φρόντισα να μπογιατίσω και λίγο την διάθεσή μου με ύφος παρασκευής που περιέχει πάρτυ, και μάλιστα με καλοκαιρινούς προσκεκλημένους. Η διαδικασία βαψίματος της διάθεσης είναι λίγο-πολύ ίδια με αυτή των νυχιών. Πολύωρη και βαρετή. Αλλά μετά μπορεί πάντα να σε δικαιώσει το ουζάκι στα γρήγορα στο διπλανό καφενεδάκι, στο κέντρο της αθήνας, με φόντο μια σπιθαμή ελάχιστου γαλανού ουρανού, σερβιρισμένου με μπόλικο καταθλιπτικό μπετόν, ένα φανάρι με μηχανάκια που γουργουρίζουν το τέλος της νηφαλιότητας και μπόλικο καυσαέριο. Ένα γκρι σε πολύ μεγάλη αντίθεση με το μωβ, που δεν έχει ακριβως, αλλά προσπαθεί να σου προσφέρει το ουζάκι στο πεζοδρόμιο.
Περαστικοί κατηφορίζουν βιαστικά δίπλα στα τραπέζια όπου τα παγάκια λιώνουν με τον δικό τους ρυθμό στο ποτήρι. Η βιασύνη των περαστικών είναι ανάλογη της αντοχής του πάγου που κολυμπάει στο ουζάκι και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να το λευκάνει, να του δώσει το χρώμα του σύννεφου που σαν όνειρο πριν τον ύπνο σχηματίζεται κάπως θολά πάνω από το κρεβάτι και περιμένει κάποιον να κοιμηθεί για να κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Ή, σαν το όνειρο που υποβόσκει στον συνειδητό καθενός και ψάχνει να βρεί μια καλή αφορμή να δείξει το πόσο ανίκανο είναι να γίνει πραγματικότητα. Μια προσδοκία για το απροσδόκητο και μια επιθυμία να γυρίσει η γη ανάποδα, να αρχίσει να χορεύει εντελώς αντίθετα από το αιώνιο χορό της.
Μωβ-μελιτζανί διάθεση απόψε, σαν τα φτερά του πήγασου που άνετα σε ταξιδεύουν σε νησιά με πολύ ήλιο και καθαρά νερά, κάπου ίσως στις Κυκλάδες που αρχίζουν να ετοιμάζονται να δεχτούν όλα τα ξεσπάσματα, αφορμή καλοκαιριού. Όλα ίδια και ένα μυστήριο συνάμα.
Κι εγώ, κάπου εδώ που έχω ξεχαστεί κι ελπίζω κάπως να βρεθώ στο μαγικό κόσμο που έχω επιλέξει, γιατί, όπως και να το κάνουμε, αυτός που ζω καθόλου δε μου αρέσει. Έτσι, θα αφήσω τα πάντα στην άκρη απόψε, και θα ντυθώ καλοκαίρι, flower power λινό φορεματάκι και σανδάλια (πάνε τέλεια με μωβ-μελιτζανί νύχια και με το κρασί το κόκκινο στο ποτήρι) ένα μυστήριο βράδυ σαν αυτό, και θα αφήσω τα μαλλιά μου λυτά για να ψιθυρίζουν το δικό μου παραμύθι και να γεμίσουν την ατμόσφαιρα καλοκαιρινά μπάχαλα. Το μεθυστικό λίκνισμα του κόσμου απόψε μπορεί να γίνει χορός και να πάψει πλέον να είναι ίλιγγος, έστω για λίγο, έστω μέχρι να μπορέσω να δω λίγο καθαρά την απέναντι γωνία, εκεί που βρίσκεται το μυστηριακό φως του Ιουνίου και μου υπόσχεται «καλό μήνα» και «καλό καλοκαίρι».
Το ίδιο μωβ καλύπτει τα νύχια μου απόψε. Νιώθω σαν να παίρνω μέρος στο μυστήριο, στο άγνωστο. Φρόντισα να μπογιατίσω και λίγο την διάθεσή μου με ύφος παρασκευής που περιέχει πάρτυ, και μάλιστα με καλοκαιρινούς προσκεκλημένους. Η διαδικασία βαψίματος της διάθεσης είναι λίγο-πολύ ίδια με αυτή των νυχιών. Πολύωρη και βαρετή. Αλλά μετά μπορεί πάντα να σε δικαιώσει το ουζάκι στα γρήγορα στο διπλανό καφενεδάκι, στο κέντρο της αθήνας, με φόντο μια σπιθαμή ελάχιστου γαλανού ουρανού, σερβιρισμένου με μπόλικο καταθλιπτικό μπετόν, ένα φανάρι με μηχανάκια που γουργουρίζουν το τέλος της νηφαλιότητας και μπόλικο καυσαέριο. Ένα γκρι σε πολύ μεγάλη αντίθεση με το μωβ, που δεν έχει ακριβως, αλλά προσπαθεί να σου προσφέρει το ουζάκι στο πεζοδρόμιο.
Περαστικοί κατηφορίζουν βιαστικά δίπλα στα τραπέζια όπου τα παγάκια λιώνουν με τον δικό τους ρυθμό στο ποτήρι. Η βιασύνη των περαστικών είναι ανάλογη της αντοχής του πάγου που κολυμπάει στο ουζάκι και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να το λευκάνει, να του δώσει το χρώμα του σύννεφου που σαν όνειρο πριν τον ύπνο σχηματίζεται κάπως θολά πάνω από το κρεβάτι και περιμένει κάποιον να κοιμηθεί για να κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Ή, σαν το όνειρο που υποβόσκει στον συνειδητό καθενός και ψάχνει να βρεί μια καλή αφορμή να δείξει το πόσο ανίκανο είναι να γίνει πραγματικότητα. Μια προσδοκία για το απροσδόκητο και μια επιθυμία να γυρίσει η γη ανάποδα, να αρχίσει να χορεύει εντελώς αντίθετα από το αιώνιο χορό της.
Μωβ-μελιτζανί διάθεση απόψε, σαν τα φτερά του πήγασου που άνετα σε ταξιδεύουν σε νησιά με πολύ ήλιο και καθαρά νερά, κάπου ίσως στις Κυκλάδες που αρχίζουν να ετοιμάζονται να δεχτούν όλα τα ξεσπάσματα, αφορμή καλοκαιριού. Όλα ίδια και ένα μυστήριο συνάμα.
Κι εγώ, κάπου εδώ που έχω ξεχαστεί κι ελπίζω κάπως να βρεθώ στο μαγικό κόσμο που έχω επιλέξει, γιατί, όπως και να το κάνουμε, αυτός που ζω καθόλου δε μου αρέσει. Έτσι, θα αφήσω τα πάντα στην άκρη απόψε, και θα ντυθώ καλοκαίρι, flower power λινό φορεματάκι και σανδάλια (πάνε τέλεια με μωβ-μελιτζανί νύχια και με το κρασί το κόκκινο στο ποτήρι) ένα μυστήριο βράδυ σαν αυτό, και θα αφήσω τα μαλλιά μου λυτά για να ψιθυρίζουν το δικό μου παραμύθι και να γεμίσουν την ατμόσφαιρα καλοκαιρινά μπάχαλα. Το μεθυστικό λίκνισμα του κόσμου απόψε μπορεί να γίνει χορός και να πάψει πλέον να είναι ίλιγγος, έστω για λίγο, έστω μέχρι να μπορέσω να δω λίγο καθαρά την απέναντι γωνία, εκεί που βρίσκεται το μυστηριακό φως του Ιουνίου και μου υπόσχεται «καλό μήνα» και «καλό καλοκαίρι».
24.5.06
Οι δύο όψεις του νομίσματος
Όψη Α (η καλή)
Μπορώ επιτέλους με χαρά να φωνάξω «ΤΕΛΟΣ» συναντήσεις, τυπικότητες και λοιπές εργασιακές πίπες. Ξυπνώ χαρωπά - χαρωπά το πρωί, κυρίως λόγω της φυγής μου, και χαρούμενα χτυπάω ένα σούπερ ντούπερ πρωινό στο χλιδάτο ξενοδοχείο κάπου στη Τσεχία, από όπου σιγά σιγά αναμένεται να την κάνω με ελαφρά. Το χαρωπά - χαρωπά αναφέρεται στο γεγονός ότι στο πάρκιν του ξενοδοχείου με περιμένει το τουτού που είχα νοικιάσει από την Κυριακή για να έρθω στο πουθενά-κάπου-στη-Τσεχία που βρίσκομαι τις τελευταίες τρεις μέρες. Χαρωπά - χαρωπά λοιπόν, αφού τα κατάφερα και βγήκα αλώβητη (χμ...) από τη μοναξιά της γιορτής μου, από τη πίκρα της συνάντησης και από τη μετατροπή του ευρώ σε κορώνες, φορώντας τις φόρμες μου και τα αθλητικά μου, παίρνω το τουτού και οδεύω προς Αυστρία όπου θα πάρω το αεροπλάνο από τη Βιέννη.
Επιστρέφω από άλλο δρόμο από αυτόν που πήγα στη πόλη του Olomouc όπου ήταν η συνάντηση. Όταν ερχόμουν πήρα τον Εθνικό σε όλη τη διαδρομή, αεροδρόμιο Βιέννης - Μπραντισλάβα (έκανα και μια βόλτα από Σλοβακία), Μπρνο (τι όνομα κι αυτό...) και μετά Olomouc. 250 Χιλιόμετρα υπέροχου δρόμου, υπέροχων οδηγών, πατημένη 140-160 χλμ την ώρα, άνετη. Τώρα από το Μπρνο στην επιστροφή θα συνεχίσω καρφί για Βιέννη, όπου υπάρχει εθνικός δρόμος μέχρι τα σύνορα, κάπου στο Μίκουλοβ, και μετά θα σεριανίσω στους επαρχιακούς δρόμους της Αυστρίας.
Δύο τα θετικά της υπόθεσης: α) είμαι χαλαρή στο γυρισμό, δεν έχω το άγχος «που πάω, πως θα βρω το ξενοδοχείο, θα με φάνε οι τσέχικοι λύκοι, κλπ», και β) έχω ετοιμοπόλεμη τη φωτογραφική μηχανή και σε όλη τη διαδρομή μετά τα σύνορα και καθώς οδηγώ στους επαρχιακούς δρόμους της Τσεχίας, όπου με παίρνει, αρχίζω και φωτογραφίζω ότι να ναι, στρέφοντας τη μηχανή στο παράθυρο του συνοδηγού, μπροστά, και γενικά όπου να ναι, χωρίς να βλέπω τι ακριβώς φωτογραφίζω. Ίσως και να είναι οι καλύτερες φωτογραφίες που έχω βγάλει μέχρι σήμερα. Βέβαια, τη χαρά αυτή δεν την έχω όσο οδηγώ, παρά πολλές ώρες αργότερα, όταν βρίσκομαι μέσα στο αεροπλάνο.
Φοβερή η εμπειρία. Το σκέφτομαι σοβαρά να κανονίσω κάτι στυλ οδοιπορικού στην Ιταλία, ίσως για λίγες μέρες από τις καλοκαιρινές μου διακοπές [φυσικά θα πάω προετοιμασμένη με όλα τα απαραίτητα: σέικερ και καφέ σε άφθονη ποσότητα :)]. Τι λέγαμε? Α, ναι... Φοβερή η εμπειρία, όμως δεν μπορεί να είναι όλα τόσο ρόδινα...
Όψη Βου (η κακή)
Υπέροχο πρωινό, τέλος με τη δουλειά, τέλος με τα ταξίδια για δουλειά προς το παρόν, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα Ιουνίου, μπορώ να ανασάνω επιτέλους, νιώθω ένα μεγάλο ΟΥΦ να σχηματίζεται μέσα μου, όπως προχωρώ στους όμορφους επαρχιακούς δρόμους, ανάμεσα σε καταπράσινα λιβάδια και οδηγούς που σέβονται τους άλλους οδηγούς, καπνίζοντας μακαρίως και έχοντας βγάλει αρκετές ότι να ναι φωτογραφίες, φτάνω κάπου στα 20 χλμ έξω από τη Βιέννη. Ο (κατά τ’ άλλα υπέροχος) γαμώ-δρόμος είναι όπως είπα επαρχιακός, κι έχει αρχίσει να στριμώχνεται από κίνηση. Μπροστά μου καμιά 15αρια αυτοκίνητα, αρκετά από αυτά φορτηγά, όλοι πάμε σα κότες και αρχίζω να ιδρώνω. Θα το προλάβω το αεροπλάνο? Έχω ακόμα 40 χλμ, και γύρω στα 50 λεπτά για να φτάσω στην ώρα μου στο αεροδρόμιο. Κούτσα κούτσα φτάνω στη Βιέννη μετά από μισή ώρα. Με χωρίζουν 10 με 12 χλμ από το αεροδρόμιο το οποίο βρίσκεται στην άλλη μεριά της πόλης, περίπου. Ο δρόμος με έχει οδηγήσει σε κάποιο περίχωρο της Βιέννης, απ’ όπου απουσιάζουν παντελώς οτιδήποτε σήματα για το που πέφτει το αεροδρόμιο. Ιδρώνω για δεύτερη φορά. Το μάτι μου πιάνει μια κυρία στο πεζοδρόμιο και κάνω δεξιά, σταματώ να τη ρωτήσω, αλλά μάταια, γιατί έχει μπει σε ένα κτίριο και έχει κλείσει τη πόρτα πίσω της. Άγχος και πανικός χορεύουν ένα τρελό μάμπο στο μυαλό μου.
Κοιτάζω το πεζοδρόμιο, μπροστά μου και πίσω κανείς. Απέναντι ίσως? ούτε ψυχή. Ο χρόνος που χρειάζεται να κατέβω από το αυτοκίνητο και να μπω στο μαγαζί δίπλα στο πεζοδρόμιο για να ρωτήσω οδηγίες είναι 30 δεύτερα. Ένας καλός κυριούλης μου λέει ότι αν συνεχίσω ευθεία, σε 5 λεπτά (?!) θα βρεθώ σε διασταύρωση όπου έχει σήμα για το αεροδρόμιο, για το οποίο πιθανόν να πρέπει να στρίψω στη διασταύρωση αυτή αριστερά. Οκ. Τα 30 δεύτερα δεν έχουν περάσει όταν βγαίνω έξω και ο μπάτσος έχει τελειώσει να γράφει τη κλήση για παράνομο παρκάρισμα! Του εξηγώ, έτσι κι έτσι κυρ αυτέ μου, οδηγίες για το αεροδρόμιο μπορείτε να μου δώσετε, γι αυτό σταμάτησα εδώ και πήγα στο μαγαζί, κάντε λίγο φρρρρρ να σας ακούσω, κλπ. Τίποτα το σκυλί το μαύρο. Είχε βάλει μια κασέτα που έπαιζε το ποιηματάκι, δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ αν δεν έχει κάποια ειδική αυστριακή μαλακία για παρκάρισμα, πάρτε τη κλήση σουβενίρ να έχετε κάποτε να λέτε στα εγγόνια σας, κλπ.
Στη φάτσα μου έχει αποτυπωθεί μεγαλειώδης η έκφραση του μαλάκα... Και τσουπ, κάτι υγρό και αλμυρό κατεβαίνει με μανία από τα μάγουλά μου... Έσπασα η νεραϊδούλα, δεν άντεξα άλλο. Για κάποιο λόγο, η απώλεια του πολυπόθητου «φρρρρ» του σκατόμπατσου, ήταν η αρχή για ένα ξέσπασμα το οποίο διάλεξε πολύ λάθος στιγμή να θυμηθεί να μου την πει στο αλλιώς, ένα ξέσπασμα για όλα. Για δουλειές, για υπερωρίες, για επαγγελματικά ταξίδια, για αποξένωση, για μη ζωή, για μη ουσία, για μη έρωτα, για μη ξεκούραση, για πολλά μη των τελευταίων μηνών. Κάθομαι στη θέση του οδηγού αποσβολωμένη, λέω δύο τρία μπινελίκια στο μπάτσο σε άπταιστα ελληνικά (ήταν μακριά ούτως ή άλλως), ρίχνω και δύο τρία καλά μπινελίκια στη γαμώ-ευαισθησία μου και αποφασιστικά ρίχνομαι στο άγνωστο να βρω τον πολυπόθητο δρόμο για το αεροδρόμιο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα καταλάβανε όλοι αυτοί οι ανυποψίαστοι Αυστριακοί όταν έβλεπαν μια κοπέλα με ποτάμια δάκρια να τους ρωτά στα Αγγλικά που δεν ήξεραν ή/και δεν καταλάβαιναν, «προς το που το έχετε εσείς το αεροδρόμιο?» κι ύστερα τους έκανε το αεροπλανάκι, σαν για να φάνε τα μωρά, μιας και σε κανα δυο διασταυρώσεις που βρήκα στη πορεία μου δεν είχε πουθενά σήμα ή κάτι τέλος πάντων για το αεροδρόμιο...
Αφού χάθηκα, έβρισα, ξαναβγήκα στο δρόμο, έκανα παντομίμα σε τουλάχιστον 10 αυστριακούς το αεροπλανάκι, βρήκα ένα πολύ καλό κυριούλη που προσπαθούσε να μου εξηγήσει κάτι, αλλά στα Γερμανικά, ανάθεμα, δε κατάλαβα χριστό. Ευτυχώς, να είναι καλά ένας άλλος κυριούλης ο οποίος βρέθηκε παρακάτω στο δρόμο μου και ήξερε αγγλικά και μου εξήγησε πως και που να πάω.
12.00 πετάω. Ή ώρα έχει φτάσει 11.10, και είμαι σε ένα βενζινάδικο, επιτέλους στο σωστό δρόμο και έξω από περίχωρα της Βιέννης, όπου με πληροφορούν ότι είναι ακόμα 8 χλμ το αεροδρόμιο. «Την παλεύω», λέω στον εαυτό μου και ρίχνομαι στο δρόμο. 11.25 έχω βρει το πάρκιν για να αφήσω το αυτοκίνητο (άλλη περιπέτεια και κύκλοι γύρω γύρω να βρώ το πάρκιν πίσω από το πάρκιν νο4 %$#^$#%@), αφήνω το αυτοκίνητο και τρέχω στο check in. 11.35. Η (κατά τα άλλα συμπαθής) ηλίθια Αυστριακή, προσπαθούσε να καταλάβει γιατί οι Ελληνικές ταυτότητες δεν έχουν expiry date. Άντε να της εξηγήσεις ότι εμείς είμαστε Ελληνάρες και δε μας λήγει τίποτα, να πούμε. Έδωσε ο Αυστριακός θεός και κατάλαβε, τέλος πάντων, μου δίνει το boarding pass, και με ενημερώνει ότι η Ολυμπιακή έχει κάνει overbook την πτήση, αν έχει θέση θα μου τη δώσουν στην πύλη. Ορίστε?????? Όχι, τα βάσανά μου δεν είχαν τελειώσει ακόμα... Πηγαίνω σφαίρα στη πύλη, γαμοσταυρίζοντας αρκετά δυνατά και με μάτια ακόμα έτοιμα να δημιουργήσουν μια πλημμυρά διόλου ευκαταφρόνητη. Ευτυχώς, θέση υπήρχε, μπόρεσα να μπω στο αεροπλάνο και να αρχίσω να κλαίω λίγο πιο ανακουφισμένη. Μέχρι βέβαια, που έφτασα στην Αθήνα, και με καλωσόρισε ένας καύσωνας (+15 βαθμούς από τη Βιέννη), στέγνωσαν τα πάντα. Μετά άρχισα να ιδρώνω...
Μπορώ επιτέλους με χαρά να φωνάξω «ΤΕΛΟΣ» συναντήσεις, τυπικότητες και λοιπές εργασιακές πίπες. Ξυπνώ χαρωπά - χαρωπά το πρωί, κυρίως λόγω της φυγής μου, και χαρούμενα χτυπάω ένα σούπερ ντούπερ πρωινό στο χλιδάτο ξενοδοχείο κάπου στη Τσεχία, από όπου σιγά σιγά αναμένεται να την κάνω με ελαφρά. Το χαρωπά - χαρωπά αναφέρεται στο γεγονός ότι στο πάρκιν του ξενοδοχείου με περιμένει το τουτού που είχα νοικιάσει από την Κυριακή για να έρθω στο πουθενά-κάπου-στη-Τσεχία που βρίσκομαι τις τελευταίες τρεις μέρες. Χαρωπά - χαρωπά λοιπόν, αφού τα κατάφερα και βγήκα αλώβητη (χμ...) από τη μοναξιά της γιορτής μου, από τη πίκρα της συνάντησης και από τη μετατροπή του ευρώ σε κορώνες, φορώντας τις φόρμες μου και τα αθλητικά μου, παίρνω το τουτού και οδεύω προς Αυστρία όπου θα πάρω το αεροπλάνο από τη Βιέννη.
Επιστρέφω από άλλο δρόμο από αυτόν που πήγα στη πόλη του Olomouc όπου ήταν η συνάντηση. Όταν ερχόμουν πήρα τον Εθνικό σε όλη τη διαδρομή, αεροδρόμιο Βιέννης - Μπραντισλάβα (έκανα και μια βόλτα από Σλοβακία), Μπρνο (τι όνομα κι αυτό...) και μετά Olomouc. 250 Χιλιόμετρα υπέροχου δρόμου, υπέροχων οδηγών, πατημένη 140-160 χλμ την ώρα, άνετη. Τώρα από το Μπρνο στην επιστροφή θα συνεχίσω καρφί για Βιέννη, όπου υπάρχει εθνικός δρόμος μέχρι τα σύνορα, κάπου στο Μίκουλοβ, και μετά θα σεριανίσω στους επαρχιακούς δρόμους της Αυστρίας.
Δύο τα θετικά της υπόθεσης: α) είμαι χαλαρή στο γυρισμό, δεν έχω το άγχος «που πάω, πως θα βρω το ξενοδοχείο, θα με φάνε οι τσέχικοι λύκοι, κλπ», και β) έχω ετοιμοπόλεμη τη φωτογραφική μηχανή και σε όλη τη διαδρομή μετά τα σύνορα και καθώς οδηγώ στους επαρχιακούς δρόμους της Τσεχίας, όπου με παίρνει, αρχίζω και φωτογραφίζω ότι να ναι, στρέφοντας τη μηχανή στο παράθυρο του συνοδηγού, μπροστά, και γενικά όπου να ναι, χωρίς να βλέπω τι ακριβώς φωτογραφίζω. Ίσως και να είναι οι καλύτερες φωτογραφίες που έχω βγάλει μέχρι σήμερα. Βέβαια, τη χαρά αυτή δεν την έχω όσο οδηγώ, παρά πολλές ώρες αργότερα, όταν βρίσκομαι μέσα στο αεροπλάνο.
Φοβερή η εμπειρία. Το σκέφτομαι σοβαρά να κανονίσω κάτι στυλ οδοιπορικού στην Ιταλία, ίσως για λίγες μέρες από τις καλοκαιρινές μου διακοπές [φυσικά θα πάω προετοιμασμένη με όλα τα απαραίτητα: σέικερ και καφέ σε άφθονη ποσότητα :)]. Τι λέγαμε? Α, ναι... Φοβερή η εμπειρία, όμως δεν μπορεί να είναι όλα τόσο ρόδινα...
Όψη Βου (η κακή)
Υπέροχο πρωινό, τέλος με τη δουλειά, τέλος με τα ταξίδια για δουλειά προς το παρόν, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα Ιουνίου, μπορώ να ανασάνω επιτέλους, νιώθω ένα μεγάλο ΟΥΦ να σχηματίζεται μέσα μου, όπως προχωρώ στους όμορφους επαρχιακούς δρόμους, ανάμεσα σε καταπράσινα λιβάδια και οδηγούς που σέβονται τους άλλους οδηγούς, καπνίζοντας μακαρίως και έχοντας βγάλει αρκετές ότι να ναι φωτογραφίες, φτάνω κάπου στα 20 χλμ έξω από τη Βιέννη. Ο (κατά τ’ άλλα υπέροχος) γαμώ-δρόμος είναι όπως είπα επαρχιακός, κι έχει αρχίσει να στριμώχνεται από κίνηση. Μπροστά μου καμιά 15αρια αυτοκίνητα, αρκετά από αυτά φορτηγά, όλοι πάμε σα κότες και αρχίζω να ιδρώνω. Θα το προλάβω το αεροπλάνο? Έχω ακόμα 40 χλμ, και γύρω στα 50 λεπτά για να φτάσω στην ώρα μου στο αεροδρόμιο. Κούτσα κούτσα φτάνω στη Βιέννη μετά από μισή ώρα. Με χωρίζουν 10 με 12 χλμ από το αεροδρόμιο το οποίο βρίσκεται στην άλλη μεριά της πόλης, περίπου. Ο δρόμος με έχει οδηγήσει σε κάποιο περίχωρο της Βιέννης, απ’ όπου απουσιάζουν παντελώς οτιδήποτε σήματα για το που πέφτει το αεροδρόμιο. Ιδρώνω για δεύτερη φορά. Το μάτι μου πιάνει μια κυρία στο πεζοδρόμιο και κάνω δεξιά, σταματώ να τη ρωτήσω, αλλά μάταια, γιατί έχει μπει σε ένα κτίριο και έχει κλείσει τη πόρτα πίσω της. Άγχος και πανικός χορεύουν ένα τρελό μάμπο στο μυαλό μου.
Κοιτάζω το πεζοδρόμιο, μπροστά μου και πίσω κανείς. Απέναντι ίσως? ούτε ψυχή. Ο χρόνος που χρειάζεται να κατέβω από το αυτοκίνητο και να μπω στο μαγαζί δίπλα στο πεζοδρόμιο για να ρωτήσω οδηγίες είναι 30 δεύτερα. Ένας καλός κυριούλης μου λέει ότι αν συνεχίσω ευθεία, σε 5 λεπτά (?!) θα βρεθώ σε διασταύρωση όπου έχει σήμα για το αεροδρόμιο, για το οποίο πιθανόν να πρέπει να στρίψω στη διασταύρωση αυτή αριστερά. Οκ. Τα 30 δεύτερα δεν έχουν περάσει όταν βγαίνω έξω και ο μπάτσος έχει τελειώσει να γράφει τη κλήση για παράνομο παρκάρισμα! Του εξηγώ, έτσι κι έτσι κυρ αυτέ μου, οδηγίες για το αεροδρόμιο μπορείτε να μου δώσετε, γι αυτό σταμάτησα εδώ και πήγα στο μαγαζί, κάντε λίγο φρρρρρ να σας ακούσω, κλπ. Τίποτα το σκυλί το μαύρο. Είχε βάλει μια κασέτα που έπαιζε το ποιηματάκι, δεν μπορείτε να παρκάρετε εδώ αν δεν έχει κάποια ειδική αυστριακή μαλακία για παρκάρισμα, πάρτε τη κλήση σουβενίρ να έχετε κάποτε να λέτε στα εγγόνια σας, κλπ.
Στη φάτσα μου έχει αποτυπωθεί μεγαλειώδης η έκφραση του μαλάκα... Και τσουπ, κάτι υγρό και αλμυρό κατεβαίνει με μανία από τα μάγουλά μου... Έσπασα η νεραϊδούλα, δεν άντεξα άλλο. Για κάποιο λόγο, η απώλεια του πολυπόθητου «φρρρρ» του σκατόμπατσου, ήταν η αρχή για ένα ξέσπασμα το οποίο διάλεξε πολύ λάθος στιγμή να θυμηθεί να μου την πει στο αλλιώς, ένα ξέσπασμα για όλα. Για δουλειές, για υπερωρίες, για επαγγελματικά ταξίδια, για αποξένωση, για μη ζωή, για μη ουσία, για μη έρωτα, για μη ξεκούραση, για πολλά μη των τελευταίων μηνών. Κάθομαι στη θέση του οδηγού αποσβολωμένη, λέω δύο τρία μπινελίκια στο μπάτσο σε άπταιστα ελληνικά (ήταν μακριά ούτως ή άλλως), ρίχνω και δύο τρία καλά μπινελίκια στη γαμώ-ευαισθησία μου και αποφασιστικά ρίχνομαι στο άγνωστο να βρω τον πολυπόθητο δρόμο για το αεροδρόμιο. Δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα καταλάβανε όλοι αυτοί οι ανυποψίαστοι Αυστριακοί όταν έβλεπαν μια κοπέλα με ποτάμια δάκρια να τους ρωτά στα Αγγλικά που δεν ήξεραν ή/και δεν καταλάβαιναν, «προς το που το έχετε εσείς το αεροδρόμιο?» κι ύστερα τους έκανε το αεροπλανάκι, σαν για να φάνε τα μωρά, μιας και σε κανα δυο διασταυρώσεις που βρήκα στη πορεία μου δεν είχε πουθενά σήμα ή κάτι τέλος πάντων για το αεροδρόμιο...
Αφού χάθηκα, έβρισα, ξαναβγήκα στο δρόμο, έκανα παντομίμα σε τουλάχιστον 10 αυστριακούς το αεροπλανάκι, βρήκα ένα πολύ καλό κυριούλη που προσπαθούσε να μου εξηγήσει κάτι, αλλά στα Γερμανικά, ανάθεμα, δε κατάλαβα χριστό. Ευτυχώς, να είναι καλά ένας άλλος κυριούλης ο οποίος βρέθηκε παρακάτω στο δρόμο μου και ήξερε αγγλικά και μου εξήγησε πως και που να πάω.
12.00 πετάω. Ή ώρα έχει φτάσει 11.10, και είμαι σε ένα βενζινάδικο, επιτέλους στο σωστό δρόμο και έξω από περίχωρα της Βιέννης, όπου με πληροφορούν ότι είναι ακόμα 8 χλμ το αεροδρόμιο. «Την παλεύω», λέω στον εαυτό μου και ρίχνομαι στο δρόμο. 11.25 έχω βρει το πάρκιν για να αφήσω το αυτοκίνητο (άλλη περιπέτεια και κύκλοι γύρω γύρω να βρώ το πάρκιν πίσω από το πάρκιν νο4 %$#^$#%@), αφήνω το αυτοκίνητο και τρέχω στο check in. 11.35. Η (κατά τα άλλα συμπαθής) ηλίθια Αυστριακή, προσπαθούσε να καταλάβει γιατί οι Ελληνικές ταυτότητες δεν έχουν expiry date. Άντε να της εξηγήσεις ότι εμείς είμαστε Ελληνάρες και δε μας λήγει τίποτα, να πούμε. Έδωσε ο Αυστριακός θεός και κατάλαβε, τέλος πάντων, μου δίνει το boarding pass, και με ενημερώνει ότι η Ολυμπιακή έχει κάνει overbook την πτήση, αν έχει θέση θα μου τη δώσουν στην πύλη. Ορίστε?????? Όχι, τα βάσανά μου δεν είχαν τελειώσει ακόμα... Πηγαίνω σφαίρα στη πύλη, γαμοσταυρίζοντας αρκετά δυνατά και με μάτια ακόμα έτοιμα να δημιουργήσουν μια πλημμυρά διόλου ευκαταφρόνητη. Ευτυχώς, θέση υπήρχε, μπόρεσα να μπω στο αεροπλάνο και να αρχίσω να κλαίω λίγο πιο ανακουφισμένη. Μέχρι βέβαια, που έφτασα στην Αθήνα, και με καλωσόρισε ένας καύσωνας (+15 βαθμούς από τη Βιέννη), στέγνωσαν τα πάντα. Μετά άρχισα να ιδρώνω...
23.5.06
Coffee break
(Σκηνικό: Σούπερ χλιδάτο ξενοδοχείο κάπου στη Τσεχία, σκαστή για τσιγάρο στο cafe, στο πολυπόθητο coffee break τη δεύτερη μέρα της επαγγελματικής διήμερης συνάντησης)
Υπερισχύει της αντοχής μου η λογική της τέλειας μοκέτας σε χρώμα κόκκινο-καφέ. Βουλιάζει το πόδι καθώς περπατώ - τυπικά - στην αίθουσα του cafe, ακόμα ενός ξένου ξενοδοχείου, γεμάτο τυπικότητες και στολές που περιέχουν ανθρώπους εξυπηρετικούς που κάτω από άλλες συνθήκες μάλλον θα πίναμε μαζί σφηνάκια και θα κάναμε φασαρία. Όλα ξεκινούν από τα ξένα σεντόνια που μυρίζουν απολύμανση. Μπορώ λίγο να καταλάβω τις κατσαρίδες...
Λένε ότι αν κοιμηθείς στο κρεβάτι και το μαξιλάρι κάποιου βλέπεις τα όνειρα του. Αυτό δε συμβαίνει στα ξενοδοχεία... Εκεί αλλάζουν τα κεφάλια που κοιμούνται στα μαξιλάρια τόσο συχνά που τα όνειρα δεν αναπαύονται στα πολυτελή στρώματα. Ταξιδεύουν μαζί τους, κάνουν μαζί check in και check out από το ξενοδοχείο, προχωρούν στον γκισέ του αεροδρομίου σαν ροζ συννεφάκι επάνω στο boarding pass.
Είναι κάπως ανόητο να προσπαθώ να προσαρμοστώ για τρεις μέρες σε κάθε ξένο περιβάλλον. Είναι και μάταιο. Όλη την ημέρα φωνές ξένων ανθρώπων με ζαλίζουν σε σπαστά αγγλικά και δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς θέλουν από μένα. Εγώ σίγουρα δεν θέλω κάτι από αυτούς. Έτσι κι αλλιώς η τυχαιότητα του ποιοι συμμετέχουν σε αυτές τις ηλίθιες συναντήσεις είναι ο κανόνας. Εγώ είμαι σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο σταλμένη εδώ. Σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο βρήκα και κόλλησα σ’ αυτή τη δουλειά που κάθε τόσο μου προσφέρει ένα boarding pass. Σε ένα μήνα βίωσα τη σύγχυση του Πόρτο, το σύνδρομο στέρησης του Μιλάνου και την αποξένωση μετά οδοιπορικού κάπου στη Τσεχία, με ενδιάμεσες υπερωρίες και με τη γιορτή* μου σ’ ένα φρικτό ξένο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Ίσως να ακούγεται πολύ γοητευτικό που λόγω δουλειάς μπορώ να κάνω «βόλτες» σε μέρη που αλλιώς ίσως να μη πήγαινα, ωστόσο το νόμισμα έχει δύο όψεις. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρχει και τρίτη όψη. Για τις δύο πάντως που γνωρίζω σίγουρα, η δεύτερη έχει αρχίσει να βαραίνει επικίνδυνα πάνω στην εύθραυστη αντοχή μου, κυρίως γιατί κάθε φορά δεν είμαι εγώ που ταξιδεύω για δουλειά αλλά μια τυχαία ύπαρξη της τυπικότητάς μου, αν υπάρχει φράση που περιέχει τη λέξη τυπικότητα και με περιγράφει.
- - - - - - -
*Όχι, 21 Μαΐου δεν γιορτάζουν μόνο ο Κώστας και η Ελένη....
Υπερισχύει της αντοχής μου η λογική της τέλειας μοκέτας σε χρώμα κόκκινο-καφέ. Βουλιάζει το πόδι καθώς περπατώ - τυπικά - στην αίθουσα του cafe, ακόμα ενός ξένου ξενοδοχείου, γεμάτο τυπικότητες και στολές που περιέχουν ανθρώπους εξυπηρετικούς που κάτω από άλλες συνθήκες μάλλον θα πίναμε μαζί σφηνάκια και θα κάναμε φασαρία. Όλα ξεκινούν από τα ξένα σεντόνια που μυρίζουν απολύμανση. Μπορώ λίγο να καταλάβω τις κατσαρίδες...
Λένε ότι αν κοιμηθείς στο κρεβάτι και το μαξιλάρι κάποιου βλέπεις τα όνειρα του. Αυτό δε συμβαίνει στα ξενοδοχεία... Εκεί αλλάζουν τα κεφάλια που κοιμούνται στα μαξιλάρια τόσο συχνά που τα όνειρα δεν αναπαύονται στα πολυτελή στρώματα. Ταξιδεύουν μαζί τους, κάνουν μαζί check in και check out από το ξενοδοχείο, προχωρούν στον γκισέ του αεροδρομίου σαν ροζ συννεφάκι επάνω στο boarding pass.
Είναι κάπως ανόητο να προσπαθώ να προσαρμοστώ για τρεις μέρες σε κάθε ξένο περιβάλλον. Είναι και μάταιο. Όλη την ημέρα φωνές ξένων ανθρώπων με ζαλίζουν σε σπαστά αγγλικά και δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς θέλουν από μένα. Εγώ σίγουρα δεν θέλω κάτι από αυτούς. Έτσι κι αλλιώς η τυχαιότητα του ποιοι συμμετέχουν σε αυτές τις ηλίθιες συναντήσεις είναι ο κανόνας. Εγώ είμαι σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο σταλμένη εδώ. Σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο βρήκα και κόλλησα σ’ αυτή τη δουλειά που κάθε τόσο μου προσφέρει ένα boarding pass. Σε ένα μήνα βίωσα τη σύγχυση του Πόρτο, το σύνδρομο στέρησης του Μιλάνου και την αποξένωση μετά οδοιπορικού κάπου στη Τσεχία, με ενδιάμεσες υπερωρίες και με τη γιορτή* μου σ’ ένα φρικτό ξένο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Ίσως να ακούγεται πολύ γοητευτικό που λόγω δουλειάς μπορώ να κάνω «βόλτες» σε μέρη που αλλιώς ίσως να μη πήγαινα, ωστόσο το νόμισμα έχει δύο όψεις. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρχει και τρίτη όψη. Για τις δύο πάντως που γνωρίζω σίγουρα, η δεύτερη έχει αρχίσει να βαραίνει επικίνδυνα πάνω στην εύθραυστη αντοχή μου, κυρίως γιατί κάθε φορά δεν είμαι εγώ που ταξιδεύω για δουλειά αλλά μια τυχαία ύπαρξη της τυπικότητάς μου, αν υπάρχει φράση που περιέχει τη λέξη τυπικότητα και με περιγράφει.
- - - - - - -
*Όχι, 21 Μαΐου δεν γιορτάζουν μόνο ο Κώστας και η Ελένη....
16.5.06
Αύριο
Μερικές μέρες ξεκινούν δύσκολα και τελειώνουν κάπως αναίμακτα σαν να μην ξεκίνησαν ποτέ ή σαν ποτέ να μην ήθελαν να υπάρξουν. Διέσχισαν μια κάποια ίδια καθημερινότητα αθόρυβα, χωρίς τίποτα συγκλονιστικά κακό ή καλό να συμβεί. Οι άδειες μέρες... Ποιος μπορεί να πει αν οι ημέρες αυτές είναι καλύτερες από τις σκυλίσιες? Υποκειμενική άποψη μου μυρίζει, και μάλλον έχω δίκιο γιατί μυρίζει πολύ έντονα. Κάτι έχει ψοφήσει και μένει να σαπίζει στωικά τρέφοντας τα σκουλήκια. Η μυρωδιά είναι ενδεικτική του τι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα. Κάτι έχει πεθάνει προ πολλού. Το κάτι αυτό δεν είχε την τύχη να γυρίσει στην αγκαλιά της γης, να σαπίσει σιωπηλά, να δώσει επόμενη ζωή κι ανάσες στα μικρά που περιμένουν να γεννηθούν, σε όλα τα σκοτάδια, κάτω από τη γη, πάνω στον αέρα, στην άκρη του σύννεφου. Οι μέρες με τις απαίσιες μυρωδιές είναι οι χειρότερες, αυτό μου φαντάζει πολύ βέβαιο.
Νομίζω ότι μπορώ να αρχίζω να αντέχω τις σκυλίσιες μέρες που ξημερώνουν συνεχώς. Τουλάχιστον δεν έχουν μείνει κουφάρια που μολύνουν την αιθέρια μυρωδιά της σκέψης που με ακολουθεί. Της σκέψης που σιγά σιγά ξυπνάει, «Είναι Μάης» για το θεό, δεν το καταλαβαίνεις? Πριν τελειώσει αυτός ο μήνας, θα έχουν συμβεί τα πιο θεϊκά περιστατικά, τα πιο σημαντικά γεγονότα, όπως το να κυκλοφορώ -ξανά- με τα σανδάλια και τα φορεματάκια μου. Πάει κι η σκλαβιά των χειμωνιάτικων ρούχων. Μένει να καταρρίψουμε τις άλλες σκλαβιές, όπως τη γεωγραφική και αυτή της ανάγκης του ύπνου.
Μόλις ξυπνήσω θα δω το πιο τέλειο όνειρο. Κάθε καινούργιο κρίνο θα ευωδιάζει ακόμα καλύτερα. Αν ξυπνήσω και κοιμάμαι ακόμα, δε θα με πληγώσει η άσχημη μυρωδιά, δεν είναι δική μου, έχω φυλάξει μωρουδίστικες μυρωδιές στα μαλλιά μου και αυτές είναι οι αληθινές. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που πίσω από την πόρτα προσπαθεί να σαπίσει δεν με αφορά. Ίσως κάποτε μα όχι τώρα. Το αύριο μυρίζοντας μωρό είναι έτοιμο. Έτοιμη είμαι κι εγώ.
Πηγές:
1. Σκυλίσια μέρα - Μωρά στη φωτιά
2. Ο Μάης του 0 Comments
3. Οι τρελές μου υπερωρίες
4. Η προπόνηση SF
5. Ένα (οποιοδήποτε) πάρτυ (κατά προτίμηση beach)
6. Ο ρυθμός του σύμπαντος (γενικά)
7. Η αναμονή του καύσωνα.
Νομίζω ότι μπορώ να αρχίζω να αντέχω τις σκυλίσιες μέρες που ξημερώνουν συνεχώς. Τουλάχιστον δεν έχουν μείνει κουφάρια που μολύνουν την αιθέρια μυρωδιά της σκέψης που με ακολουθεί. Της σκέψης που σιγά σιγά ξυπνάει, «Είναι Μάης» για το θεό, δεν το καταλαβαίνεις? Πριν τελειώσει αυτός ο μήνας, θα έχουν συμβεί τα πιο θεϊκά περιστατικά, τα πιο σημαντικά γεγονότα, όπως το να κυκλοφορώ -ξανά- με τα σανδάλια και τα φορεματάκια μου. Πάει κι η σκλαβιά των χειμωνιάτικων ρούχων. Μένει να καταρρίψουμε τις άλλες σκλαβιές, όπως τη γεωγραφική και αυτή της ανάγκης του ύπνου.
Μόλις ξυπνήσω θα δω το πιο τέλειο όνειρο. Κάθε καινούργιο κρίνο θα ευωδιάζει ακόμα καλύτερα. Αν ξυπνήσω και κοιμάμαι ακόμα, δε θα με πληγώσει η άσχημη μυρωδιά, δεν είναι δική μου, έχω φυλάξει μωρουδίστικες μυρωδιές στα μαλλιά μου και αυτές είναι οι αληθινές. Ό,τι κι αν ήταν αυτό που πίσω από την πόρτα προσπαθεί να σαπίσει δεν με αφορά. Ίσως κάποτε μα όχι τώρα. Το αύριο μυρίζοντας μωρό είναι έτοιμο. Έτοιμη είμαι κι εγώ.
Πηγές:
1. Σκυλίσια μέρα - Μωρά στη φωτιά
2. Ο Μάης του 0 Comments
3. Οι τρελές μου υπερωρίες
4. Η προπόνηση SF
5. Ένα (οποιοδήποτε) πάρτυ (κατά προτίμηση beach)
6. Ο ρυθμός του σύμπαντος (γενικά)
7. Η αναμονή του καύσωνα.
13.5.06
Space
Το πρώτο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος όταν επιστρέψει από το Μιλάνο (δηλαδή εγώ) είναι να φτιάξει σε ένα τεράστιο μεγάλο ποτήρι ένα καφέ, και συγκεκριμένα ένα Fredo Espresso (από αυτόν που διατίθεται στα σούπερ μάρκετς σε βαζάκι) και να κάτσει τουλάχιστον 3 ώρες, (καλά υπερβάλω), αρκετή ώρα τέλος πάντων, να τον πιει, συνοδεία στριφτών μυρωδάτων τσιγάρων, ντουμανιάζοντας τον χώρο (craven, μη παρανοούμε). Έτσι για εκδίκηση. Οι ιταλοί είναι τρελοί, έχουν μπερδέψει τον καφέ με την τεκίλα, θεωρώντας τον σφηνάκι, κι εδώ κι ένα χρόνο έχουν απαγορέψει το κάπνισμα σε όλους τους εσωτερικούς χώρους.
Δε ξέρω από που να ξεκινήσω, πως να χτίσω τις επόμενες ώρες, μετά από τόση δουλειά και ταξίδια στα καπάκια, η κούραση είναι υπερβολική, έχω παραισθήσεις, προηγουμένως νόμισα ότι η μαύρη ζακέτα σερνόταν μόνη της από την μια άκρη του καναπέ στην άλλη. Η ώρα είναι περιορισμένη, αυτό είναι το κλειδί της σύγχυσης. Τουλάχιστον αυτή τη φορά μπορώ να μιλήσω, γιατί πριν δύο εβδομάδες η σκέψη μου δεν έλεγε να συγχρονιστεί με την γλώσσα και προσπαθώντας να μιλήσω ακούγονταν κάτι αγκκκμμμππππγκκκ. Όχι ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητα κακό, εκτός αν σε ρωτάει κάτι το αφεντικό σου, ή κάτι παράξενες φάτσες οι οποίες παίζουν ένα καταπληκτικό ρόλο στο όλο στόρι, σαν του διακοσμητικού επίπλου στην είσοδο, και ονομάζονται εταίροι ή partners. Τι να πει κανείς...
Κι είναι και Σάββατο απόγευμα. Τι να κάνω να διοχετεύσω την αρνητική ενέργεια που έχει συσσωρευτεί μέσα μου? Φυσικά να πάω για χορό. Αλλά που? Δεν έχει και κανένα φεστιβάλ σαν το προηγούμενο Σάββατο, άσε που δεν έχω και ποδήλατο, κι ο μήνας έχει 13, και στο αεροπλάνο που επέστρεφα καθόμουν στη θέση 13C (δεν βρήκα θέση σε παράθυρο γαμώτο, κι ήθελα να βγάλω φωτογραφίες ? είδα τη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο όμως, και αυτό με έφτιαξε ? επίσης με έφτιαξαν και κάτι κρασάκια που χτύπησα ανελέητα), και έχει και πανσέληνο. Αν δεν βγάλω ξαφνικά τρίχες και σουβλερά νύχια και δόντια, θα πάω να χορέψω (αλλά δεν γίνεται να μεταμορφωθώ σε λυκάνθρωπο, αφού είμαι νεράιδα (!?). Το μόνο που θα μπορούσα να μεταμορφωθώ είναι σε αγριογατονεράιδα(!?). Καλή φάση...)
May I please remain in this space,
For darts screach by my desires
Δε ξέρω από που να ξεκινήσω, πως να χτίσω τις επόμενες ώρες, μετά από τόση δουλειά και ταξίδια στα καπάκια, η κούραση είναι υπερβολική, έχω παραισθήσεις, προηγουμένως νόμισα ότι η μαύρη ζακέτα σερνόταν μόνη της από την μια άκρη του καναπέ στην άλλη. Η ώρα είναι περιορισμένη, αυτό είναι το κλειδί της σύγχυσης. Τουλάχιστον αυτή τη φορά μπορώ να μιλήσω, γιατί πριν δύο εβδομάδες η σκέψη μου δεν έλεγε να συγχρονιστεί με την γλώσσα και προσπαθώντας να μιλήσω ακούγονταν κάτι αγκκκμμμππππγκκκ. Όχι ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητα κακό, εκτός αν σε ρωτάει κάτι το αφεντικό σου, ή κάτι παράξενες φάτσες οι οποίες παίζουν ένα καταπληκτικό ρόλο στο όλο στόρι, σαν του διακοσμητικού επίπλου στην είσοδο, και ονομάζονται εταίροι ή partners. Τι να πει κανείς...
Κι είναι και Σάββατο απόγευμα. Τι να κάνω να διοχετεύσω την αρνητική ενέργεια που έχει συσσωρευτεί μέσα μου? Φυσικά να πάω για χορό. Αλλά που? Δεν έχει και κανένα φεστιβάλ σαν το προηγούμενο Σάββατο, άσε που δεν έχω και ποδήλατο, κι ο μήνας έχει 13, και στο αεροπλάνο που επέστρεφα καθόμουν στη θέση 13C (δεν βρήκα θέση σε παράθυρο γαμώτο, κι ήθελα να βγάλω φωτογραφίες ? είδα τη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο όμως, και αυτό με έφτιαξε ? επίσης με έφτιαξαν και κάτι κρασάκια που χτύπησα ανελέητα), και έχει και πανσέληνο. Αν δεν βγάλω ξαφνικά τρίχες και σουβλερά νύχια και δόντια, θα πάω να χορέψω (αλλά δεν γίνεται να μεταμορφωθώ σε λυκάνθρωπο, αφού είμαι νεράιδα (!?). Το μόνο που θα μπορούσα να μεταμορφωθώ είναι σε αγριογατονεράιδα(!?). Καλή φάση...)
May I please remain in this space,
For darts screach by my desires
22.4.06
H ζωή εν τάφω
Το κίτρινο είναι ένα χρώμα που δε βοηθάει καθόλου. Το οινόπνευμα βοηθάει όσο μπορεί, κάθε μορφή του μόνο βοηθητική μπορεί να θεωρηθεί. Οι καμπάνες ουρλιάζουν. Φωνές παπάδων προσπαθούν να ρίξουν λίγο φως κάτω από τη συννεφιά, η μπόρα ξεκινάει. Αισθάνομαι δυνατή, και εκτός οποιουδήποτε θεού, που δεν υπάρχει, άλλωστε αυτό δεν είναι βλασθήμια, χριστιανοί, απλά έτσι βιώνω κάθε καταιγίδα, ακόμα κι αυτές της Μεγάλης Παρασκευής, με τις μεγάλες σταγόνες της βροχής που δε μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να συνοδεύσουν την περήφανη αστραπή.
Αν ο κεραυνός πέσει και με κάψει, αν πέσει δηλαδή φωτιά να με κάψει, ε, τότε μάλλον και υπάρχει θεός και ασχολείται μαζί μας.
Απλά μέχρι να γίνει αυτό, θα πιστεύω ακράδαντα ότι αν υπάρχει θεός, είναι θεά και σε καμία περίπτωση δεν είναι εκδικητική, μόνο αγαπάει και λατρεύει κάθε μορφή ζωής, ειδικά τον ρυθμό της ζωής, τον αέναο χορό των άστρων και του σύμπαντος, το κύκλο του νερού και όλο το αλκοόλ που καταπίνουμε αχόρταγα γιατί το είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ, "η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση", κλπ κλπ. Τα Κρίνα τραγούδησαν «Βάλτε να πιούμε», εγώ ουρλιάζω ΚΙ ΑΛΛΟ και πίνουμε ευτυχείς για την μικρότητά μας και για ό,τι δε μπορούμε να αγγίξουμε, με έμφαση σε όλα αυτά που έχουν πεθάνει και μας λείπουν, σε όλους τους έρωτες που χάθηκαν πρωί, τη σωστή εποχή, σε λάθος στροφή...
Τόσα χρόνια ψάχνω να βρω μια σωστή στροφή μα είναι αδύνατο. Κι η βροχή πέφτει αφιλοκερδώς. Προσπαθεί (μάταια) να δροσίσει τις μνήμες μας και τις καρδιές μας.
Δεν έχω κάτι άλλο να ουρλιάξω. Ένας στολισμένος επιτάφιος είναι ένα έπιπλο γεμάτο ανοιξιάτικα λουλούδια, ευωδιάζουν μαζί με τα τρεμάμενα κεριά, στο σκοτάδι και τις ομαδικές βόλτες. Κάποιοι το ονομάζουνε περιφορά. Κάποιοι άλλοι στέκουν στις πόρτες τους, κλείνουν τα μάτια κι ελπίζουν κάτι καλύτερο για αυτούς, τους ζωντανούς τους και κυρίως τους νεκρούς τους. Όλοι ένα παράδεισο ψάχνουμε κι ας βρέχει.
Οι αστραπές είναι λίγο εκφοβιστικές αλλά υπακούνε σε ένα παλιό κι άγριο ένστικτο που κουβαλάμε χρόνια χωρίς να το κάνουμε συνειδητά, κι εμείς κι οι πρόγονοί μας. Άθελά μας θα το δώσουμε και στα παιδιά μας. Θα δώσουμε όλες τις αστραπές του κόσμου, σε μορφή εκρήξεων αδρεναλίνης στις πιο ανύποπτες στιγμές, έχουμε μια ιστορία να συνεχίσουμε. Γιατί έτσι.
Στην καταιγίδα που μένεται, και στη περιφορά του επιταφίου που θα γίνει με πολύχρωμες ομπρέλες, στην αδυναμία μου να ουρλιάξω, στην Μεγάλη Παρασκευή που τελειώνει, σε μια διφορούμενη ανάσταση που αναζητώ, σε απίστευτα εδέσματα που θα φαγωθούν εύκολα και γρήγορα, στις καμπάνες που βρήκαν λόγο ύπαρξης, στην καταιγίδα που την ευχαριστώ που διάλεξε αυτή την στιγμή να με συναντήσει, στην καθάρια ανοιξιάτικη βροχή που κάνει ότι μπορεί, στην ώρα που είναι πάντα ακατάλληλη, στους περαστικούς που τους πιάνουμε από το μπράτσο και το παίζουμε γνωστοί, σε όλα τα αδιάφορα τέλος πάντων, ας γίνονται όπως γίνονται τώρα, σε αυτή την κανονισμένα προδιαγεγγραμμένη σειρά. Είναι παρήγορο όταν τα πράγματα σκάνε μύτη όπως τα περιμένεις, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τις ενδεχόμενες συνέπειες που έπονται εκπλήξεων.
Δεν χρειάζεται να πολυλογούμε, ας συνεχίσουμε να πίνουμε, φτάνοντας το μυαλό στην υπέρτατη ζαλάδα, στο τέλειο βραχυκύκλωμα.
Στο αυθόρμητο κάθε μεθυσμένου βρίσκεται ο ρυθμός του σύμπαντος.
Αν ο κεραυνός πέσει και με κάψει, αν πέσει δηλαδή φωτιά να με κάψει, ε, τότε μάλλον και υπάρχει θεός και ασχολείται μαζί μας.
Απλά μέχρι να γίνει αυτό, θα πιστεύω ακράδαντα ότι αν υπάρχει θεός, είναι θεά και σε καμία περίπτωση δεν είναι εκδικητική, μόνο αγαπάει και λατρεύει κάθε μορφή ζωής, ειδικά τον ρυθμό της ζωής, τον αέναο χορό των άστρων και του σύμπαντος, το κύκλο του νερού και όλο το αλκοόλ που καταπίνουμε αχόρταγα γιατί το είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ, "η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση", κλπ κλπ. Τα Κρίνα τραγούδησαν «Βάλτε να πιούμε», εγώ ουρλιάζω ΚΙ ΑΛΛΟ και πίνουμε ευτυχείς για την μικρότητά μας και για ό,τι δε μπορούμε να αγγίξουμε, με έμφαση σε όλα αυτά που έχουν πεθάνει και μας λείπουν, σε όλους τους έρωτες που χάθηκαν πρωί, τη σωστή εποχή, σε λάθος στροφή...
Τόσα χρόνια ψάχνω να βρω μια σωστή στροφή μα είναι αδύνατο. Κι η βροχή πέφτει αφιλοκερδώς. Προσπαθεί (μάταια) να δροσίσει τις μνήμες μας και τις καρδιές μας.
Δεν έχω κάτι άλλο να ουρλιάξω. Ένας στολισμένος επιτάφιος είναι ένα έπιπλο γεμάτο ανοιξιάτικα λουλούδια, ευωδιάζουν μαζί με τα τρεμάμενα κεριά, στο σκοτάδι και τις ομαδικές βόλτες. Κάποιοι το ονομάζουνε περιφορά. Κάποιοι άλλοι στέκουν στις πόρτες τους, κλείνουν τα μάτια κι ελπίζουν κάτι καλύτερο για αυτούς, τους ζωντανούς τους και κυρίως τους νεκρούς τους. Όλοι ένα παράδεισο ψάχνουμε κι ας βρέχει.
Οι αστραπές είναι λίγο εκφοβιστικές αλλά υπακούνε σε ένα παλιό κι άγριο ένστικτο που κουβαλάμε χρόνια χωρίς να το κάνουμε συνειδητά, κι εμείς κι οι πρόγονοί μας. Άθελά μας θα το δώσουμε και στα παιδιά μας. Θα δώσουμε όλες τις αστραπές του κόσμου, σε μορφή εκρήξεων αδρεναλίνης στις πιο ανύποπτες στιγμές, έχουμε μια ιστορία να συνεχίσουμε. Γιατί έτσι.
Στην καταιγίδα που μένεται, και στη περιφορά του επιταφίου που θα γίνει με πολύχρωμες ομπρέλες, στην αδυναμία μου να ουρλιάξω, στην Μεγάλη Παρασκευή που τελειώνει, σε μια διφορούμενη ανάσταση που αναζητώ, σε απίστευτα εδέσματα που θα φαγωθούν εύκολα και γρήγορα, στις καμπάνες που βρήκαν λόγο ύπαρξης, στην καταιγίδα που την ευχαριστώ που διάλεξε αυτή την στιγμή να με συναντήσει, στην καθάρια ανοιξιάτικη βροχή που κάνει ότι μπορεί, στην ώρα που είναι πάντα ακατάλληλη, στους περαστικούς που τους πιάνουμε από το μπράτσο και το παίζουμε γνωστοί, σε όλα τα αδιάφορα τέλος πάντων, ας γίνονται όπως γίνονται τώρα, σε αυτή την κανονισμένα προδιαγεγγραμμένη σειρά. Είναι παρήγορο όταν τα πράγματα σκάνε μύτη όπως τα περιμένεις, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τις ενδεχόμενες συνέπειες που έπονται εκπλήξεων.
Δεν χρειάζεται να πολυλογούμε, ας συνεχίσουμε να πίνουμε, φτάνοντας το μυαλό στην υπέρτατη ζαλάδα, στο τέλειο βραχυκύκλωμα.
Στο αυθόρμητο κάθε μεθυσμένου βρίσκεται ο ρυθμός του σύμπαντος.
14.4.06
Απόψε έχουμε γιορτή... #2
Ο ρυθμός τακ τακ τακ του καπνού μπαίνει έντονα στα μάτια, τσούζουν, βλέπουν ξαφνικά φλόγες που δεν υπήρχαν πριν στο θολό ορίζοντα. Μέσα σε λίγες μαγικές στιγμές, από τον καπνό πάντα, μπορούν να δημιουργηθούν τα πιο ψυχεδελικά όνειρα, από αυτά που βλέπει κανείς μόνο μεθυσμένος, μόνο στις πόλεις, μέσα στους κλειστούς τοίχους του απόκοσμου "εγώ"...
θέλω απόψε λίγη άνοιξη, λίγη στοργή από τον κρυμμένο ήλιο, λίγο καλό δηλητήριο... Δε θέλω άλλα χαλασμένα, αυτή η φθορά κάθε υπαρκτού έχει καταντήσει κουραστική, με ξεσηκώνει η μανία να τα καταστρέψω όλα να μη ξαναχαλάσουν ποτέ. Κι όσοι δεν είναι αλήθεια άνθρωποι, κι είναι χαρακτήρες από ταινίες του Λιντς, με ένα ΠΟΥΦ να γίνουν τίποτα, να μείνουν οι αληθινοί αντίξοοι πραγματικοί άνθρωποι, με όλες τις νευρώσεις και τις ματαιοδοξίες τους σε μέγιστο βαθμό. Έτσι για αλλαγή, να λιώσουν όλα τα στεγανά και γρανιτένια καθημερινά μαρτύρια, να έχει και λίγο πλάκα αυτή η πρόσφατη επιδίωξη.
Δε μπορεί. Δεν έχει δύναμη η φαντασία μου, την νικάει ο καπνός με νοκ άουτ από τον πρώτο στημένο γύρο. Γύρω από το πτώμα της συνήθειας επιθυμούσα να κάνω μια γιορτή για τα γενέθλια της πεθαμένης μου αγάπης, με την ελπίδα να στείλει στον δρόμο μου αυτή την αγάπη που θα επιβεβαιώσει την αγωνία μου. "Ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται μόνο μια φορά στη ζωή του". Αλλά δε το πιστεύω. Βαθιά μέσα στην ψυχή μου τον νιώθω με την παγωμένη του ανάσα πίσω μου να στέκει περίχαρα και να γελάει δυνατά: "Θα με θυμάσαι και θα σου λείπω πάντα".
Έτσι, έχω ένα πολύ καλό λόγο να ξεχνάω τα πάντα και να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, χορεύοντας ερωτικούς παράνομους χορούς, που αν είχαν επιτυχία ίσως και να έδιναν μια μικρή αφορμή για κάποιον να βρει το νόημα όλου του κόσμου, κλεισμένο σε μία μικρή κίνηση. Ένα σύμπαν, αδυνατώ να το δείξω, δεν υπάρχω ούτε ως υποψία, είμαι πολύ μικρή και τα φτερά μου δεν είναι ακριβώς φτερά, είναι φαντάσματα φτερών και υποψίες ελπίδων για ταξίδια μακρινά, σε γαλάζιους ορίζοντες, εκεί που η γιορτή δε τελειώνει ποτέ.
Δεν έχω εξάλλου τίποτα να πω, ο λόγος αυτός είναι. Κι αν προσπάθησα κάποτε να περιγράψω κάτι, μιμήθηκα άλλους που είχα δει να το κάνουν. Πήρα λοιπόν ένα μικρό θέμα, το έβαψα κάπως αλλιώς, με λέξεις που με έμαθαν μίλησαν για αυτό και έγινε μικρή βιτρίνα, πίσω του εμφανίστηκα χωρίς να φαίνομαι στ’ αλήθεια.
Έτσι, απόψε θα κρυφτώ, θα πιω και θα χορέψω. Είναι μια νύχτα πιο μεγάλη από τις άλλες, θα έχει πολλές ώρες γεμάτες σκοτάδι, υπάρχουν πολλά κρυμμένα στα σπλάχνα της που θα παίξουμε μαζί κρυφτό, αφού πρώτα χαμογελάσουμε ζυγιάζοντας τη κατάσταση, κι αυτό θα γίνεται επαναληπτικά πριν από κάθε επίθεση.
Μετά θα έρθει το ξημέρωμα και θα πάω να κοιμηθώ φορώντας τα γυαλιά ηλίου. Να μην φαίνονται τα μάτια μου που θα είναι κόκκινα από τους καπνούς, να μη φαίνεται τίποτα από αυτό που βλέπω πάντα, δε κάνει να προδώσω τη σκιά του τοίχου. Αυτή έρχεται για μένα μόνο, καταλαβαίνει γιατί φοβάμαι τα βράδια να σκεφτώ και με νανουρίζει, με τις κάπως ύποπτες μελωδίες, που μου θυμίζουν ότι κάποτε τα πράγματα ήταν ίδια και αλλιώτικα. Ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, αυτό που έχει πραγματικά αλλάξει είναι μόνο το χρώμα στους τοίχους και ο ήχος που χτυπάει το τηλέφωνο.
Τα μάτια τσούζουν ακόμα, τα κλείνω για μία στιγμή και βλέπω το πραγματικό σκοτάδι, να βάλλεται έντονα από απόκοσμα φωτορυθμικά, και ξέρω ότι απόψε θα ανέβω μπροστά στη σκηνή, όπου με επιτυχία θα δείξω πόσο απέτυχα. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, θα είναι η επιτυχία μου.
Η γιορτή είναι τριήμερη και έχω όλη την ενέργεια του κόσμου για όλα τα απαραίτητα μπάχαλα.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ @ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ (Πετρούπολη)
More info: Avopolis
θέλω απόψε λίγη άνοιξη, λίγη στοργή από τον κρυμμένο ήλιο, λίγο καλό δηλητήριο... Δε θέλω άλλα χαλασμένα, αυτή η φθορά κάθε υπαρκτού έχει καταντήσει κουραστική, με ξεσηκώνει η μανία να τα καταστρέψω όλα να μη ξαναχαλάσουν ποτέ. Κι όσοι δεν είναι αλήθεια άνθρωποι, κι είναι χαρακτήρες από ταινίες του Λιντς, με ένα ΠΟΥΦ να γίνουν τίποτα, να μείνουν οι αληθινοί αντίξοοι πραγματικοί άνθρωποι, με όλες τις νευρώσεις και τις ματαιοδοξίες τους σε μέγιστο βαθμό. Έτσι για αλλαγή, να λιώσουν όλα τα στεγανά και γρανιτένια καθημερινά μαρτύρια, να έχει και λίγο πλάκα αυτή η πρόσφατη επιδίωξη.
Δε μπορεί. Δεν έχει δύναμη η φαντασία μου, την νικάει ο καπνός με νοκ άουτ από τον πρώτο στημένο γύρο. Γύρω από το πτώμα της συνήθειας επιθυμούσα να κάνω μια γιορτή για τα γενέθλια της πεθαμένης μου αγάπης, με την ελπίδα να στείλει στον δρόμο μου αυτή την αγάπη που θα επιβεβαιώσει την αγωνία μου. "Ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται μόνο μια φορά στη ζωή του". Αλλά δε το πιστεύω. Βαθιά μέσα στην ψυχή μου τον νιώθω με την παγωμένη του ανάσα πίσω μου να στέκει περίχαρα και να γελάει δυνατά: "Θα με θυμάσαι και θα σου λείπω πάντα".
Έτσι, έχω ένα πολύ καλό λόγο να ξεχνάω τα πάντα και να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, χορεύοντας ερωτικούς παράνομους χορούς, που αν είχαν επιτυχία ίσως και να έδιναν μια μικρή αφορμή για κάποιον να βρει το νόημα όλου του κόσμου, κλεισμένο σε μία μικρή κίνηση. Ένα σύμπαν, αδυνατώ να το δείξω, δεν υπάρχω ούτε ως υποψία, είμαι πολύ μικρή και τα φτερά μου δεν είναι ακριβώς φτερά, είναι φαντάσματα φτερών και υποψίες ελπίδων για ταξίδια μακρινά, σε γαλάζιους ορίζοντες, εκεί που η γιορτή δε τελειώνει ποτέ.
Δεν έχω εξάλλου τίποτα να πω, ο λόγος αυτός είναι. Κι αν προσπάθησα κάποτε να περιγράψω κάτι, μιμήθηκα άλλους που είχα δει να το κάνουν. Πήρα λοιπόν ένα μικρό θέμα, το έβαψα κάπως αλλιώς, με λέξεις που με έμαθαν μίλησαν για αυτό και έγινε μικρή βιτρίνα, πίσω του εμφανίστηκα χωρίς να φαίνομαι στ’ αλήθεια.
Έτσι, απόψε θα κρυφτώ, θα πιω και θα χορέψω. Είναι μια νύχτα πιο μεγάλη από τις άλλες, θα έχει πολλές ώρες γεμάτες σκοτάδι, υπάρχουν πολλά κρυμμένα στα σπλάχνα της που θα παίξουμε μαζί κρυφτό, αφού πρώτα χαμογελάσουμε ζυγιάζοντας τη κατάσταση, κι αυτό θα γίνεται επαναληπτικά πριν από κάθε επίθεση.
Μετά θα έρθει το ξημέρωμα και θα πάω να κοιμηθώ φορώντας τα γυαλιά ηλίου. Να μην φαίνονται τα μάτια μου που θα είναι κόκκινα από τους καπνούς, να μη φαίνεται τίποτα από αυτό που βλέπω πάντα, δε κάνει να προδώσω τη σκιά του τοίχου. Αυτή έρχεται για μένα μόνο, καταλαβαίνει γιατί φοβάμαι τα βράδια να σκεφτώ και με νανουρίζει, με τις κάπως ύποπτες μελωδίες, που μου θυμίζουν ότι κάποτε τα πράγματα ήταν ίδια και αλλιώτικα. Ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, αυτό που έχει πραγματικά αλλάξει είναι μόνο το χρώμα στους τοίχους και ο ήχος που χτυπάει το τηλέφωνο.
Τα μάτια τσούζουν ακόμα, τα κλείνω για μία στιγμή και βλέπω το πραγματικό σκοτάδι, να βάλλεται έντονα από απόκοσμα φωτορυθμικά, και ξέρω ότι απόψε θα ανέβω μπροστά στη σκηνή, όπου με επιτυχία θα δείξω πόσο απέτυχα. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, θα είναι η επιτυχία μου.
Η γιορτή είναι τριήμερη και έχω όλη την ενέργεια του κόσμου για όλα τα απαραίτητα μπάχαλα.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ @ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ (Πετρούπολη)
More info: Avopolis
μας προσμένουν οι μεγάλοι κι οι απέραντοι δρόμοι
μας προσμένουν όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμα...
11.4.06
Happy end
Μέσα από το ματάκι της πόρτας δε φαίνεται ξεκάθαρα κανένας δρόμος.
Ο ύπνος που ταράχτηκε από άγνωστες μελωδίες δεν μπορεί να φύγει έτσι εύκολα από τα μάτια.
Από το ματάκι της πόρτας φαίνονται κάτι σκάλες που κατεβαίνουν, κι άλλες που ανεβαίνουν.
Η βουή της πόλης σαλεύει κουρασμένη για να πάει κι αυτή για ύπνο.
Ανοιξιάτικο ύπνο με καλοκαιρινά όνειρα.
Πόσο αντίθετο είναι πάντα το νερό, την μία χιόνι και την άλλη θάλασσα με άλλους προορισμούς.
Απροσδιόριστες ματιές πάνω και κάτω στις σκάλες.
Μόνο το ένα μάτι βλέπει προς αυτές.
Το άλλο κοιτάζει το κούφωμα της πόρτας.
Ο εγκέφαλος καταλαβαίνει χωρίς πολλά προβλήματα.
Δεν ξέρει όμως τι από τα δύο να πιστέψει.
Η αυτόματη θέληση πάει προς τα πάνω.
Κάτι υστερίες και νευρώσεις κατεβαίνουν στο υπόγειο.
Το μάτι που αγναντεύει το κούφωμα βλέπει εντελώς άλλες εικόνες από αυτές που προσφέρει το παλιό ξύλο.
Βλέπει τους σκώρους που στέκουν χορτάτοι πάνω στις τρύπες του ξύλου και τρίβουν τις σκωροκοιλιές τους.
Η πόρτα είναι κλειστή.
Η σκέψη όμως θα δραπετεύσει θριαμβευτικά.
Αέρινα φτερά τα γούστα ταξιδεύουν προς τις επιθυμίες.
Κι όλα αυτά πίσω από μια παλιά, κλειδωμένη πόρτα, ενός συνηθισμένου διαμερίσματος, ενός συνηθισμένου κέντρου, μιας συνηθισμένης μεγαλούπολης.
«Γίνε ένα με μας», λένε οι μελωδίες.
Κανείς δεν ανταποκρίνεται. Όλοι θέλουν να είναι όπως είναι, και τίποτα άλλο.
Η πόρτα παραμένει κλειδωμένη.
Τα μάτια θα βαρεθούν να κοιτάζουν από το ματάκι της πόρτας.
Δεν έχουν κάτι να περιμένουν.
Πλέον ο τοίχος από το ταβάνι πάνω από το κρεβάτι τα καλεί για να τους πει κι απόψε μια ιστορία.
Με happy end.
Ο ύπνος που ταράχτηκε από άγνωστες μελωδίες δεν μπορεί να φύγει έτσι εύκολα από τα μάτια.
Από το ματάκι της πόρτας φαίνονται κάτι σκάλες που κατεβαίνουν, κι άλλες που ανεβαίνουν.
Η βουή της πόλης σαλεύει κουρασμένη για να πάει κι αυτή για ύπνο.
Ανοιξιάτικο ύπνο με καλοκαιρινά όνειρα.
Πόσο αντίθετο είναι πάντα το νερό, την μία χιόνι και την άλλη θάλασσα με άλλους προορισμούς.
Απροσδιόριστες ματιές πάνω και κάτω στις σκάλες.
Μόνο το ένα μάτι βλέπει προς αυτές.
Το άλλο κοιτάζει το κούφωμα της πόρτας.
Ο εγκέφαλος καταλαβαίνει χωρίς πολλά προβλήματα.
Δεν ξέρει όμως τι από τα δύο να πιστέψει.
Η αυτόματη θέληση πάει προς τα πάνω.
Κάτι υστερίες και νευρώσεις κατεβαίνουν στο υπόγειο.
Το μάτι που αγναντεύει το κούφωμα βλέπει εντελώς άλλες εικόνες από αυτές που προσφέρει το παλιό ξύλο.
Βλέπει τους σκώρους που στέκουν χορτάτοι πάνω στις τρύπες του ξύλου και τρίβουν τις σκωροκοιλιές τους.
Η πόρτα είναι κλειστή.
Η σκέψη όμως θα δραπετεύσει θριαμβευτικά.
Αέρινα φτερά τα γούστα ταξιδεύουν προς τις επιθυμίες.
Κι όλα αυτά πίσω από μια παλιά, κλειδωμένη πόρτα, ενός συνηθισμένου διαμερίσματος, ενός συνηθισμένου κέντρου, μιας συνηθισμένης μεγαλούπολης.
«Γίνε ένα με μας», λένε οι μελωδίες.
Κανείς δεν ανταποκρίνεται. Όλοι θέλουν να είναι όπως είναι, και τίποτα άλλο.
Η πόρτα παραμένει κλειδωμένη.
Τα μάτια θα βαρεθούν να κοιτάζουν από το ματάκι της πόρτας.
Δεν έχουν κάτι να περιμένουν.
Πλέον ο τοίχος από το ταβάνι πάνω από το κρεβάτι τα καλεί για να τους πει κι απόψε μια ιστορία.
Με happy end.
9.4.06
Το party κανονίστηκε
Πρώτα δόθηκε το σύνθημα και τώρα περάσαμε στο παρασύνθημα. Το πρώτο bloggers party είναι πλέον γεγονός!
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να πιούμε, να χορέψουμε, και ο συνδυασμός τους.
Που: club Barrio (Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο)
Πότε: Μεγάλη Τετάρτη 19 Απριλίου (κατά το "η νύχτα είναι μεγάλη"), γύρω στις 22.30
Ποιος: Όλοι όσοι ψήνονται για απεριόριστο αλκοόλ και χορό μέχρι τελικής πτώσης, bloggers και μη.
Moto: «Επανάσταση χωρίς χορό, δεν είναι επανάσταση»!
Περισσότερες πληροφορίες και interaction @ vague tourist
Ακόμα,
blogthisparty - Η αφίσα
by The iblog team.
και new banners by Mindstripper.
Can you feel the vibes?
IMPORTANT UPDATE
Παραγγελιές
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να πιούμε, να χορέψουμε, και ο συνδυασμός τους.
Που: club Barrio (Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο)
Πότε: Μεγάλη Τετάρτη 19 Απριλίου (κατά το "η νύχτα είναι μεγάλη"), γύρω στις 22.30
Ποιος: Όλοι όσοι ψήνονται για απεριόριστο αλκοόλ και χορό μέχρι τελικής πτώσης, bloggers και μη.
Moto: «Επανάσταση χωρίς χορό, δεν είναι επανάσταση»!
Περισσότερες πληροφορίες και interaction @ vague tourist
Ακόμα,
blogthisparty - Η αφίσα
by The iblog team.
και new banners by Mindstripper.
Can you feel the vibes?
IMPORTANT UPDATE
Παραγγελιές
7.4.06
"Read my writing on the wall"
Ουρανός. Ήλιος. Ένα σύννεφο. Ένα παιχνίδι. Αυτό δεν είναι η ζωή? Ένα μικρό αστείο παιχνίδι. Χωρίς νικητές και ηττημένους. Μπορείς να νιώσεις τη ζωή αν ζεις. Αλλιώς μπορείς μεγαλόπρεπα να δεις το ατελείωτο γκρίζο, το ανόητο κυνηγητό, την ώρα που περνάει, κάτι ηλίθιες φάτσες να προσπαθούν να σε πείσουν ότι η ευημερία έχει σχέση με τα φράγκα, την διπλωματία σου, την τυπικότητα, τη σοβαροφάνεια, το shopping, 50 τραπεζικά προϊόντα, την γιάπικη εργασία, τους εκμεταλλευτές, τα παράσιτα που ζουν εις βάρος σου, τους εξυπνάκηδες που μπορούν να χαρούν με την δική σου ενέργεια. Μια ατελείωτη λίστα θυμού, οργής και αντίδρασης. Που να πάω? Το σύννεφο δε με παίρνει μαζί του να παίξω με τον ήλιο. Αρνούμαι τώρα να κάνω οτιδήποτε.
Περαστικοί κάτω στο δρόμο σουλατσάρουν ανέμελα ψάχνοντας να βρουν μια καφετέρια με ικανοποιητική λιακάδα να χαρούν την άνοιξη ανάμεσα στις γυαλιστερές βιτρίνες με τις νέες κολεξιόν. Πάνω από τον δρόμο αυτό, εκκρεμούν δουλειές, η μία συνάδελφος έχει κέφια, εγώ καθόλου. Θέλω να τους βρίσω όλους με τον πιο άσχημο τρόπο, να σηκωθώ κυρία φορώντας τα μαύρα μου γυαλιά και να ανηφορίσω στην Ακρόπολη με ένα μπουκάλι κρασί.
Η σκόνη μαζεύεται στωικά πάνω στους υπολογιστές, τα γραφεία, τις βιβλιοθήκες και τα μυαλά μας εδώ μέσα. Πως μπορεί κανείς να ανατρέψει όλη αυτή την εξουσία της σκόνης, άραγε?
Υπάρχει και εκείνο το υπέροχο και ρομαντικό περιθώριο, εκεί που οι απόκληροι και οι απροσάρμοστοι στέκουν ένα βήμα έξω από τον χορό και κοιτούν με απορία τον ίδιο τον τρελό χορό. Μη το ψάχνεις και τόσο πολύ. Αν ψάχνεις απαντήσεις κοίτα τις αλλού. Ποτέ το συνονθύλευμα όλων των παραπλανημένων δεν ήταν πηγή παραδειγματισμού και λύσεων. Οι κοινωνικές ομάδες είναι εδώ για να καταπιούν και να χωνέψουν. Όποιος στέκει αντιστεκόμενος στο μεγάλο στόμα της ομοιομορφίας, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να μασηθεί και μετά το μεγάλο στόμα θα τον φτύσει. Απλά.
Γκρίνια, μιζέρια, γιατί η ζωή έχει καταντήσει να γίνεται η ίδια διαδρομή Ξεφτίλα-Μοναξιά-Απελπισία, κι ανάποδα*. Και ναι, βαρέθηκα να δουλεύω, βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια, τους ανθρώπους, τα αδέσποτα σκυλιά και τις κανονισμένες καθημερινές αυτοκτονίες. Δεν βοηθάει ούτε η νύχτα πια. Κάποτε μπορούσες να στηριχτείς στην νύχτα. Τα έκρυβε όλα. Έτσι όπως έχουν γίνει όμως τα πράγματα, με όλα αυτά τα φώτα νέον και τα φωσφόριζε λαμπάκια που αναβοσβήνουν πάνω από τα κεφάλια μας, δεν μπορούμε να μεθύσουμε πια όπως παλιά. Πάντα κάτι θα μας παρακολουθεί. Έτσι για να γουστάρουμε που είμαστε εμείς οι τυχεροί γενιά που ζει την εφαρμογή του Μεγάλου Αδερφού στη πράξη. Να γουστάρουμε.
Μάλλον ξέρω τι φταίει και νιώθω τόσο χάλια. Δεν πιστεύω κανένα και τίποτα. Όλα φαίνονται τόσο ίδια, τόσο χαμένα και από πριν συμφωνημένα που δεν έχω πια τη διάθεση να κάνω κανένα μπάχαλο, αφού το μόνο που θα γίνει είναι να σπάσω τα μούτρα μου. Πάλι. Ακόμα μια χυλόπιτα να προστεθεί στην πλούσια συλλογή μου. Γιατί η άνοιξη με ξέχασε? Κι εγώ την ξέχασα, δεν λέω. Όλους τους ξέχασα. Αλλά δεν θέλω να θυμάμαι και πολλά. Τώρα οι μόνες εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου από τα παλιά είναι οι άσχημες, αυτές μόνο έχουν επιζήσει από την λήθη που προκαλεί το πέρασμα του λεπτοδείκτη από τις κουκίδες των λεπτών στο ρολόι της ζωής μου.
Κι αλήθεια λέω, το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω. Το μόνο που νομίζω ότι δε κατάφερα να το πραγματοποιήσω μέχρι τώρα. Σε όλες τις φάσεις, αυτό το θανατερό να υποβόσκει, αυτή η αέναη προσπάθεια να αντιστρέψω την προδιαγεγραμμένη συνήθεια του κόσμου να υπάρχει από ανάμνηση, ανάγκη και σκέτο βιολογικό ένστικτο.
Φτωχή ψυχή, παγωμένη αίσθηση. Οργή και μίσος. Και φόβος. Αν και αυτός νικήθηκε όταν τον κοίταξα στα νεκρά του μάτια και του είπα με θράσος, δε με νοιάζει κι ας φοβάμαι. «Νικήθηκε», λες και μιλάω για πόλεμο. Ανάπηρη πολέμου, ναι αυτό έχει κάποια λογική.
Μου λείπει η εικόνα. Μου λείπει πολύ. Ο γαλάζιος ορίζοντας, η ήρεμη καθάρια θάλασσα, ο φρέσκος αέρας που απαλύνει την ψυχή και διώχνει τον χειμώνα. Μου λείπει το δέντρο με την μεγάλη ρίζα, που στέκεται ακλόνητο και σταθερό στο βασίλειο της ύπαρξής του. Μου λείπει το αηδόνι να κλαίει έξω από το παράθυρό μου. Και πιο πολύ απ’ όλα μου λείπει η γαλήνη και η ανάσα.
*
*Από ποίηματα της Κατερίνας Γώγου
Περαστικοί κάτω στο δρόμο σουλατσάρουν ανέμελα ψάχνοντας να βρουν μια καφετέρια με ικανοποιητική λιακάδα να χαρούν την άνοιξη ανάμεσα στις γυαλιστερές βιτρίνες με τις νέες κολεξιόν. Πάνω από τον δρόμο αυτό, εκκρεμούν δουλειές, η μία συνάδελφος έχει κέφια, εγώ καθόλου. Θέλω να τους βρίσω όλους με τον πιο άσχημο τρόπο, να σηκωθώ κυρία φορώντας τα μαύρα μου γυαλιά και να ανηφορίσω στην Ακρόπολη με ένα μπουκάλι κρασί.
Η σκόνη μαζεύεται στωικά πάνω στους υπολογιστές, τα γραφεία, τις βιβλιοθήκες και τα μυαλά μας εδώ μέσα. Πως μπορεί κανείς να ανατρέψει όλη αυτή την εξουσία της σκόνης, άραγε?
Υπάρχει και εκείνο το υπέροχο και ρομαντικό περιθώριο, εκεί που οι απόκληροι και οι απροσάρμοστοι στέκουν ένα βήμα έξω από τον χορό και κοιτούν με απορία τον ίδιο τον τρελό χορό. Μη το ψάχνεις και τόσο πολύ. Αν ψάχνεις απαντήσεις κοίτα τις αλλού. Ποτέ το συνονθύλευμα όλων των παραπλανημένων δεν ήταν πηγή παραδειγματισμού και λύσεων. Οι κοινωνικές ομάδες είναι εδώ για να καταπιούν και να χωνέψουν. Όποιος στέκει αντιστεκόμενος στο μεγάλο στόμα της ομοιομορφίας, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να μασηθεί και μετά το μεγάλο στόμα θα τον φτύσει. Απλά.
Γκρίνια, μιζέρια, γιατί η ζωή έχει καταντήσει να γίνεται η ίδια διαδρομή Ξεφτίλα-Μοναξιά-Απελπισία, κι ανάποδα*. Και ναι, βαρέθηκα να δουλεύω, βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια, τους ανθρώπους, τα αδέσποτα σκυλιά και τις κανονισμένες καθημερινές αυτοκτονίες. Δεν βοηθάει ούτε η νύχτα πια. Κάποτε μπορούσες να στηριχτείς στην νύχτα. Τα έκρυβε όλα. Έτσι όπως έχουν γίνει όμως τα πράγματα, με όλα αυτά τα φώτα νέον και τα φωσφόριζε λαμπάκια που αναβοσβήνουν πάνω από τα κεφάλια μας, δεν μπορούμε να μεθύσουμε πια όπως παλιά. Πάντα κάτι θα μας παρακολουθεί. Έτσι για να γουστάρουμε που είμαστε εμείς οι τυχεροί γενιά που ζει την εφαρμογή του Μεγάλου Αδερφού στη πράξη. Να γουστάρουμε.
Μάλλον ξέρω τι φταίει και νιώθω τόσο χάλια. Δεν πιστεύω κανένα και τίποτα. Όλα φαίνονται τόσο ίδια, τόσο χαμένα και από πριν συμφωνημένα που δεν έχω πια τη διάθεση να κάνω κανένα μπάχαλο, αφού το μόνο που θα γίνει είναι να σπάσω τα μούτρα μου. Πάλι. Ακόμα μια χυλόπιτα να προστεθεί στην πλούσια συλλογή μου. Γιατί η άνοιξη με ξέχασε? Κι εγώ την ξέχασα, δεν λέω. Όλους τους ξέχασα. Αλλά δεν θέλω να θυμάμαι και πολλά. Τώρα οι μόνες εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου από τα παλιά είναι οι άσχημες, αυτές μόνο έχουν επιζήσει από την λήθη που προκαλεί το πέρασμα του λεπτοδείκτη από τις κουκίδες των λεπτών στο ρολόι της ζωής μου.
Κι αλήθεια λέω, το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω. Το μόνο που νομίζω ότι δε κατάφερα να το πραγματοποιήσω μέχρι τώρα. Σε όλες τις φάσεις, αυτό το θανατερό να υποβόσκει, αυτή η αέναη προσπάθεια να αντιστρέψω την προδιαγεγραμμένη συνήθεια του κόσμου να υπάρχει από ανάμνηση, ανάγκη και σκέτο βιολογικό ένστικτο.
Φτωχή ψυχή, παγωμένη αίσθηση. Οργή και μίσος. Και φόβος. Αν και αυτός νικήθηκε όταν τον κοίταξα στα νεκρά του μάτια και του είπα με θράσος, δε με νοιάζει κι ας φοβάμαι. «Νικήθηκε», λες και μιλάω για πόλεμο. Ανάπηρη πολέμου, ναι αυτό έχει κάποια λογική.
Μου λείπει η εικόνα. Μου λείπει πολύ. Ο γαλάζιος ορίζοντας, η ήρεμη καθάρια θάλασσα, ο φρέσκος αέρας που απαλύνει την ψυχή και διώχνει τον χειμώνα. Μου λείπει το δέντρο με την μεγάλη ρίζα, που στέκεται ακλόνητο και σταθερό στο βασίλειο της ύπαρξής του. Μου λείπει το αηδόνι να κλαίει έξω από το παράθυρό μου. Και πιο πολύ απ’ όλα μου λείπει η γαλήνη και η ανάσα.
*Read my writing on the wall
No-one's here to catch me when I fall
Death is on my side....suicide.
RATM - Settle for nothing
*Από ποίηματα της Κατερίνας Γώγου
31.3.06
Όλα θα γίνουν
Σήμερα ήρθε η άνοιξη. Εγώ φόρεσα τη φουστίτσα μου, τα σοσόνια τα ριγέ και τα αθλητικά μου και βγήκα στο δρόμο για την εργασία της Παρασκευής. Στον χειμωνιάτικο εργασιακό μου χώρο. Πήγα ντυμένη άνοιξη. Και δεν έδωσα καμία σημασία, στη παρατημένη μοκέτα του χειμώνα που στενοχωριέται που έφυγε το κρύο και το χιόνι, στο μικρό καλοριφέρ που θα περάσει στην αχρηστία μέχρι τον επόμενο χειμώνα.
Τα πράγματα είναι απλά. Πάντα ήταν. Μόνο που μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Να βρω τις κατάλληλες λέξεις να ντύσουν αυτό που σχηματίζεται μέσα μου επαρκώς, να το παρουσιάσουν με την ένταση που το νιώθω, όπως θέλω να νιώσω τον αντίκτυπο όταν το γράψω/πω/προφέρω. Whatever.
Ένα πράγμα με νοιάζει, κι έχει να κάνει με τις νύχτες. Η ατμόσφαιρα έχει γίνει τόσο μαγική, η μυρωδιά της άνοιξης αγγίζει το γκρίζο τσιμέντο του κέντρου, τρυπώνει στα σκούρα κλειστά δωμάτια, σχεδόν αθόρυβα έρχεται και παρουσιάζεται μεγαλόπρεπα στο μυαλό μου. «Ήρθα» λέει. «Όμορφα», λέω. Και τώρα τι? «Chill out», η κατάλληλη απάντηση, για τις ακατάλληλες φρίκες.
Οι κουρτίνες συνοδεύουν το ανοικτό παράθυρο στο χορό της ανοιξιάτικης αύρας. Τα ρούχα είναι ελαφρύτερα, και η καρδιά φουσκώνει κάπως παραπάνω, αχόρταγη με τη φρεσκάδα του νυχτερινού ανέμου. Νομίζω ότι θα τρελαθώ. Είναι τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα που νομίζω ότι θέλω να αρχίσω να τρέχω ουρλιάζοντας στους δρόμους. Τρελή. Κι αδέσποτη. Και αμάζευτη.
Αυτές τις στιγμές της έντασης, νοιώθω ότι δεν γίνεται τίποτα και θέλω να γίνουν πολλά. Θέλω να γίνουν όλα για την ακρίβεια, χωρίς ποτέ να υπάρχει ορισμός για αυτά τα «όλα», χωρίς κανένα προσδιορισμό και ο δρόμος από που να ξεκινάει, άραγε?
Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι που έχω χαθεί. Που με έχω παρατήσει? Κάπου πρέπει να με ψάξω, κάπως πρέπει να με βρω. Ίσως έχω μείνει κολλημένη κάτω από το πάπλωμα με κάποιο βιβλίο του Κέρουακ στο χέρι, που μιλάει για ταξίδια, για πιώματα, για απομόνωση και beat έρωτες. Έχω διαβάσει όλα αυτά που θέλω να κάνω. Αφού υπήρξαν κάπως στο χαρτί, θα υπάρχουν και σαν κατάσταση. Η κατάσταση μπορεί να δημιουργηθεί, μπορεί κάπως να γεννηθεί. Ίσως πρέπει να περιμένω τη πεταλούδα να πετάξει στις ακτές του Ειρηνικού για να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη αλυσιδωτή αντίδραση.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ τη ζωή μας εμείς την φτιάχνουμε, άλλοι κανονίζουν για μας. Κι αυτό το άλλοι δεν σημαίνει ανθρώπους ή κάτι τέτοιο, ούτε θεούς, γιατί και να υπάρχει θεός, δεν παίζει να ασχολείται μαζί μας. Εν τέλει, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Υπάρχουν φορές που θες να κάνεις πράγματα και δεν γίνονται με τίποτα. Ενώ άλλες φορές, γίνονται μόνα τους, σχεδόν αυτόματα, χωρίς κανείς να κάνει κάτι ιδιαίτερο, κάτι περί σωστού timing, ίσως περί του the time has come ή στα ελληνικά, ήταν να γίνει κι έγινε. Το ξέρω αυτό, ότι δεν είναι να γίνει δε θα γίνει. Μα εμένα το μυαλό μου κοντεύει να εκραγεί. Κάτι πρέπει να κάνω, κάπως να διαταράξω αυτή την απαίσια νεκρική υστερία του «δεν γίνεται τίποτα».
Βγαίνοντας στο μπαλκόνι στις 3.00 η ώρα το πρωί φωνάζοντας «Ξυπνήστε επιτέλους» παραμένει πάντα μια ρομαντική πρόκληση στο μυαλό μου, αλλά δεν παίζει γιατί συνήθως κοιμάμαι εκείνη την ώρα, κι από την άλλη, αν το έκανε κάποιος άλλος αυτό και ξυπνούσα, παίζει την επόμενη μέρα να τηλεφωνούσα στο γραφείο λέγονται ότι «Πήρα να σας πω ότι σήμερα είμαι καλά και δε μπορώ να έρθω πάλι για δουλειά.» (σημ. ατάκα δανεισμένη από Τομ Ρόμπινς). Και μετά θα πεθάνω από την πείνα γιατί δεν μπορώ να το παίξω αυτόχθων στο κέντρο της Αθήνας, φυτεύοντας μαρούλια και πατάτες.
Μήπως τελικά δεν είναι αυτή η άνοιξη για να γίνουν αυτά τα όλα? Καλή ερώτηση που επιθυμώ η απάντηση να είναι όχι. Αυτή η άνοιξη και κάθε άνοιξη, κάθε ώρα και εποχή είναι για να γίνονται τα όλα. Και μάλλον θα γίνουν, τουλάχιστον θα κάνω μια ανάλογη τελετή, στην τελική αν μου βγει χορός της βροχής θα κάτσω να βραχώ, αλλά ήδη και τόση ώρα που γράφω κάτι κάνω.
Εν κατακλείδι και αντί επιλόγου να πω το εξής: Αν είναι να γίνουν όλα, να γίνουν συνειδητά.
Καληνύχτα.
Τα πράγματα είναι απλά. Πάντα ήταν. Μόνο που μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Να βρω τις κατάλληλες λέξεις να ντύσουν αυτό που σχηματίζεται μέσα μου επαρκώς, να το παρουσιάσουν με την ένταση που το νιώθω, όπως θέλω να νιώσω τον αντίκτυπο όταν το γράψω/πω/προφέρω. Whatever.
Ένα πράγμα με νοιάζει, κι έχει να κάνει με τις νύχτες. Η ατμόσφαιρα έχει γίνει τόσο μαγική, η μυρωδιά της άνοιξης αγγίζει το γκρίζο τσιμέντο του κέντρου, τρυπώνει στα σκούρα κλειστά δωμάτια, σχεδόν αθόρυβα έρχεται και παρουσιάζεται μεγαλόπρεπα στο μυαλό μου. «Ήρθα» λέει. «Όμορφα», λέω. Και τώρα τι? «Chill out», η κατάλληλη απάντηση, για τις ακατάλληλες φρίκες.
Οι κουρτίνες συνοδεύουν το ανοικτό παράθυρο στο χορό της ανοιξιάτικης αύρας. Τα ρούχα είναι ελαφρύτερα, και η καρδιά φουσκώνει κάπως παραπάνω, αχόρταγη με τη φρεσκάδα του νυχτερινού ανέμου. Νομίζω ότι θα τρελαθώ. Είναι τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα που νομίζω ότι θέλω να αρχίσω να τρέχω ουρλιάζοντας στους δρόμους. Τρελή. Κι αδέσποτη. Και αμάζευτη.
Αυτές τις στιγμές της έντασης, νοιώθω ότι δεν γίνεται τίποτα και θέλω να γίνουν πολλά. Θέλω να γίνουν όλα για την ακρίβεια, χωρίς ποτέ να υπάρχει ορισμός για αυτά τα «όλα», χωρίς κανένα προσδιορισμό και ο δρόμος από που να ξεκινάει, άραγε?
Δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι που έχω χαθεί. Που με έχω παρατήσει? Κάπου πρέπει να με ψάξω, κάπως πρέπει να με βρω. Ίσως έχω μείνει κολλημένη κάτω από το πάπλωμα με κάποιο βιβλίο του Κέρουακ στο χέρι, που μιλάει για ταξίδια, για πιώματα, για απομόνωση και beat έρωτες. Έχω διαβάσει όλα αυτά που θέλω να κάνω. Αφού υπήρξαν κάπως στο χαρτί, θα υπάρχουν και σαν κατάσταση. Η κατάσταση μπορεί να δημιουργηθεί, μπορεί κάπως να γεννηθεί. Ίσως πρέπει να περιμένω τη πεταλούδα να πετάξει στις ακτές του Ειρηνικού για να πραγματοποιηθεί η πολυπόθητη αλυσιδωτή αντίδραση.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ τη ζωή μας εμείς την φτιάχνουμε, άλλοι κανονίζουν για μας. Κι αυτό το άλλοι δεν σημαίνει ανθρώπους ή κάτι τέτοιο, ούτε θεούς, γιατί και να υπάρχει θεός, δεν παίζει να ασχολείται μαζί μας. Εν τέλει, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Υπάρχουν φορές που θες να κάνεις πράγματα και δεν γίνονται με τίποτα. Ενώ άλλες φορές, γίνονται μόνα τους, σχεδόν αυτόματα, χωρίς κανείς να κάνει κάτι ιδιαίτερο, κάτι περί σωστού timing, ίσως περί του the time has come ή στα ελληνικά, ήταν να γίνει κι έγινε. Το ξέρω αυτό, ότι δεν είναι να γίνει δε θα γίνει. Μα εμένα το μυαλό μου κοντεύει να εκραγεί. Κάτι πρέπει να κάνω, κάπως να διαταράξω αυτή την απαίσια νεκρική υστερία του «δεν γίνεται τίποτα».
Βγαίνοντας στο μπαλκόνι στις 3.00 η ώρα το πρωί φωνάζοντας «Ξυπνήστε επιτέλους» παραμένει πάντα μια ρομαντική πρόκληση στο μυαλό μου, αλλά δεν παίζει γιατί συνήθως κοιμάμαι εκείνη την ώρα, κι από την άλλη, αν το έκανε κάποιος άλλος αυτό και ξυπνούσα, παίζει την επόμενη μέρα να τηλεφωνούσα στο γραφείο λέγονται ότι «Πήρα να σας πω ότι σήμερα είμαι καλά και δε μπορώ να έρθω πάλι για δουλειά.» (σημ. ατάκα δανεισμένη από Τομ Ρόμπινς). Και μετά θα πεθάνω από την πείνα γιατί δεν μπορώ να το παίξω αυτόχθων στο κέντρο της Αθήνας, φυτεύοντας μαρούλια και πατάτες.
Μήπως τελικά δεν είναι αυτή η άνοιξη για να γίνουν αυτά τα όλα? Καλή ερώτηση που επιθυμώ η απάντηση να είναι όχι. Αυτή η άνοιξη και κάθε άνοιξη, κάθε ώρα και εποχή είναι για να γίνονται τα όλα. Και μάλλον θα γίνουν, τουλάχιστον θα κάνω μια ανάλογη τελετή, στην τελική αν μου βγει χορός της βροχής θα κάτσω να βραχώ, αλλά ήδη και τόση ώρα που γράφω κάτι κάνω.
Εν κατακλείδι και αντί επιλόγου να πω το εξής: Αν είναι να γίνουν όλα, να γίνουν συνειδητά.
Καληνύχτα.
30.3.06
Party time!
Η επανάσταση θα ξεκινήσει από μεθυσμένους, αλλόφρονες ανθρώπους που θα χορεύουν ασταμάτητα. Ξεκινώντας από ένα συμφωνημένο μέρος για πάρτι, ο ρυθμός θα ζαλίσει τον υπόλοιπο κόσμο, όταν θα ανοίξουν οι πόρτες και χορεύοντας όλοι θα ξυπνήσουν τον κοιμισμένο σταθερό αέρα της ατμόσφαιρας, βγαίνοντας έξω και κατακλύζοντας, αρχικά, τον περιβάλλοντα χώρο.
Βάλτε να πιούμε, πάμε να χορέψουμε.
Ψήνεστε?
info @ vague tourist
Παίζει και banner
Το νου σας!
Βάλτε να πιούμε, πάμε να χορέψουμε.
Ψήνεστε?
info @ vague tourist
Παίζει και banner
Το νου σας!
28.3.06
Έκλειψη ηλίου 29/03 - Best case scenario
Η έκλειψη να ήταν ολικά ορατή από Αθήνα. Να μην ερχόμουν καθόλου για δουλειά. 12.00 θα την έκανα για παραλία. Κάπου όπου θα παιζόταν πάρτι-Έκλειψη, κι έτσι. Μουσικές, πιώματα, κλπ απαραίτητα. Ρουχισμός ελαφρύς και χωρίς παπούτσια. Χορός στην αμμουδιά. Απαραίτητα αντιηλιακή κρέμα προσώπου και γυαλιά ειδικά για να παρατηρεί κανείς την έκλειψη με ασφάλεια. Χωρίς κανένα σύννεφο στον ουρανό. Με ελαφριά ανοιξιάτικη αύρα που παίζει με τη μυρωδιά της θάλασσας. Ιεροτελεστικά παρακολούθηση της πορείας Ήλιου-Σελήνης, χωρίς θορύβους. Με την ολοκλήρωση του φαινομένου, δυνατές μουσικές, party-time, χορός και πιώμα μέχρι το βράδυ. Η γιορτή της νίκης του φωτός. Κανένας δράκος δε θα καταπιεί τον ήλιο. Στο τέλος μαγικό ηλιοβασίλεμα, ενός ήλιου που κατάφερε να επιζήσει από την αφάνεια, όπως κάθε φορά. Ένας ήλιος που πάει να ξεκουραστεί κοντά στο Βασίλειο της Χρυσομαλλούσας Πριγκίπισσας, βάφoντάς τον κόκκινο κάθε φορά που περνάει από κει.
Πραγματικότητα:
Το ποσοστό κάλυψης του ηλιακού δίσκου θα φτάσει το 85% στην Αθήνα.
9.00 θα είμαι στο γραφείο. 12.30 θα την κάνω με ελαφρά, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται παραίτηση. Ένα μπουκάλι κρασί. Γυαλιά για την έκλειψη. Αρχαία Αγορά. Ξάπλα στο γρασίδι ή σε καμιά καβάτζα αρχαία πέτρα. Τουλάχιστον μέχρι τις 15.00.
Παραλήρημα:
Θα το δω όλο αυτό το ταξίδι στον ουρανό, ένα moonchild που ξέπεσε στην ημέρα και στη αφάνεια, μέχρι που αποφάσισε να παίξει με τον ήλιο, να τον κρύψει, να βγει μπροστά. Σε κάποια μέρη, θα τον κρύψει εντελώς και τότε δεν θα φαίνεται ούτε αυτό, ούτε ο ήλιος. Αντιπαράθεση που οδηγεί στο μηδέν. Κανένας νικητής δε υπάρχει στους πολέμους και στους καβγάδες. Το moonchild που θέλησε να μπλέξει με τον ήλιο, θα τα παρατήσει και θα φύγει. Θα ξαναπάει στη νύχτα του, γεμίζοντας κι αδειάζοντας τα βράδια των ερωτευμένων και των αδέσποτων σκυλιών.
Θα ήθελα να μπορούσα να έβλεπα την Αφροδίτη αύριο. Αλλά από εδώ που είμαι δεν θα φαίνεται, θα κρύβεται πίσω από τις ανοιξιάτικες ακτίνες του ήλιου που θα αντιστέκονται στην κάλυψη. Θα φανεί, όμως, αργότερα το απόγευμα, όταν αυτός θα κατηφορίσει στη Δύση και θα αφήσει τις σκιές να ξεγλιστρήσουν μέσα από τις γωνίες.
Και αύριο πάλι, ο ίδιος ήλιος θα λάμψει την επανάληψη της άδικης ρουτίνας που καταστρέφει κάθε ικανότητα ζωής, που πήζει το μυαλό μας μπροστά σε οθόνες προθεσμιών και εκτάκτων δελτίων ειδήσεων. Θα την αλλάξουμε, άραγε, ποτέ τη ζωή? αναρωτιούνται οι ετοιμοθάνατοι πριν γίνουν ένα μαζί της, αυτής της σύγχρονης ζωής. Δεν είναι άλλο παρά ένα κομμάτι της ζούγκλας του κόσμου που αφήνει τη φαντασία να σβήσει σαν αποτσίγαρο ή χειρότερα δεν την αφήνει να ανάψει καν, σαν κακώς στριμμένο τσιγάρο.
Θέλω να πω, καλά και ωραία αυτά με τη απαίσια ζωή, αλλά αύριο θα έχει παραμύθι, κι εγώ θα κάτσω αναπαυτικά στο μυαλό μου στην καλύτερη θέση για να το δω. Μετά ας με καταπιούν όλες οι μαύρες τρύπες των απαίσιων υποχρεώσεων της, που λειτουργούν πάντα αντίθετα, απομακρύνοντας με από αυτή. Δεν με ενδιαφέρει, άρα δεν υπάρχουν.
Πραγματικότητα:
Το ποσοστό κάλυψης του ηλιακού δίσκου θα φτάσει το 85% στην Αθήνα.
9.00 θα είμαι στο γραφείο. 12.30 θα την κάνω με ελαφρά, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται παραίτηση. Ένα μπουκάλι κρασί. Γυαλιά για την έκλειψη. Αρχαία Αγορά. Ξάπλα στο γρασίδι ή σε καμιά καβάτζα αρχαία πέτρα. Τουλάχιστον μέχρι τις 15.00.
Παραλήρημα:
Θα το δω όλο αυτό το ταξίδι στον ουρανό, ένα moonchild που ξέπεσε στην ημέρα και στη αφάνεια, μέχρι που αποφάσισε να παίξει με τον ήλιο, να τον κρύψει, να βγει μπροστά. Σε κάποια μέρη, θα τον κρύψει εντελώς και τότε δεν θα φαίνεται ούτε αυτό, ούτε ο ήλιος. Αντιπαράθεση που οδηγεί στο μηδέν. Κανένας νικητής δε υπάρχει στους πολέμους και στους καβγάδες. Το moonchild που θέλησε να μπλέξει με τον ήλιο, θα τα παρατήσει και θα φύγει. Θα ξαναπάει στη νύχτα του, γεμίζοντας κι αδειάζοντας τα βράδια των ερωτευμένων και των αδέσποτων σκυλιών.
Θα ήθελα να μπορούσα να έβλεπα την Αφροδίτη αύριο. Αλλά από εδώ που είμαι δεν θα φαίνεται, θα κρύβεται πίσω από τις ανοιξιάτικες ακτίνες του ήλιου που θα αντιστέκονται στην κάλυψη. Θα φανεί, όμως, αργότερα το απόγευμα, όταν αυτός θα κατηφορίσει στη Δύση και θα αφήσει τις σκιές να ξεγλιστρήσουν μέσα από τις γωνίες.
Και αύριο πάλι, ο ίδιος ήλιος θα λάμψει την επανάληψη της άδικης ρουτίνας που καταστρέφει κάθε ικανότητα ζωής, που πήζει το μυαλό μας μπροστά σε οθόνες προθεσμιών και εκτάκτων δελτίων ειδήσεων. Θα την αλλάξουμε, άραγε, ποτέ τη ζωή? αναρωτιούνται οι ετοιμοθάνατοι πριν γίνουν ένα μαζί της, αυτής της σύγχρονης ζωής. Δεν είναι άλλο παρά ένα κομμάτι της ζούγκλας του κόσμου που αφήνει τη φαντασία να σβήσει σαν αποτσίγαρο ή χειρότερα δεν την αφήνει να ανάψει καν, σαν κακώς στριμμένο τσιγάρο.
Θέλω να πω, καλά και ωραία αυτά με τη απαίσια ζωή, αλλά αύριο θα έχει παραμύθι, κι εγώ θα κάτσω αναπαυτικά στο μυαλό μου στην καλύτερη θέση για να το δω. Μετά ας με καταπιούν όλες οι μαύρες τρύπες των απαίσιων υποχρεώσεων της, που λειτουργούν πάντα αντίθετα, απομακρύνοντας με από αυτή. Δεν με ενδιαφέρει, άρα δεν υπάρχουν.
25.3.06
Πυρετός το Σαββατόβραδο?? Arxedia...(Media)
Όσοι εκεί έξω αγωνιούσατε και έχετε φάει τα νύχια σας μέχρι τέλους (χεριών ? ποδιών) ηρεμήστε. Οι οδηγίες που όλοι περιμέναμε ήρθαν, όταν κοιμόμασταν (εγώ δηλαδή), σαν προφητικό όνειρο. Οπότε, το μόνο που μένει είναι η ευλαβική τήρηση του πρωτοκόλλου.
Το επικό rendez-vous που θα καταλήξει ή σε αισθησιακό Όργιο ή σε μακελειό σε φάση Battle-Royal 2, είναι εδώ, έτοιμο να σας κάνει να αναφωνήσετε Viva La Revolution (όχι, δεν είμαστε στο Παρίσι, ούτε θα τη πέσουμε πουθενά με μολότοφ).
Απαραίτητα θα πιούμε όλο το Βόσπορο (διαθέσιμο αρχικά στον Καπεταν-Μιχάλη (ή Κυρ Μιχάλη) Φειδίου 5, καθώς ανεβαίνεις την Χαριλάου Τρικούπη από την πανεπιστημίου, στα αριστερά, πριν την Ακαδημίας στις 21:30). Μετά, αφού ο Ερμής γίνεται ορθόδρομος, δε χρειάζεται κανείς να ανησυχεί, εκτός αν είναι αυτός που θα είναι κρεμασμένος ανάποδα (για την τελετουργική θυσία στο βωμό του αρχικού σκαλώματος, εεε προφητικού οράματος, για την επιτακτική ανάγκη να νοιώσουμε τον παλμό αυτού του πράγματος που μας ενώνει, που λέει κι ο Προφήτης).
Κανόνες δεν υπάρχουν, εκτός από μερικούς που υπάρχουν και αν δε τους τηρήσετε θα τιμωρηθείτε παραδειγματικά. Μελετήστε, λοιπόν, προσεκτικά τις οδηγίες και τα λέμε αυστηρά μετά τις 21.22 και 0 δεύτερα.
Τέλος, όσοι δεν έχετε πια νύχια (σσ. τα φαγωμένα από την αγωνία) βάλτε ψεύτικα και ελάτε να δείτε όλα αυτά που θα γίνουν, κι ας μη καταλάβετε τίποτα. Σημασία έχει να νοιώσουμε όλοι τον παλμό!
Οδηγίες, κανόνες και πρωτόκολλο, στην έδρα της Οργανωτικής Επιτροπής.
Το επικό rendez-vous που θα καταλήξει ή σε αισθησιακό Όργιο ή σε μακελειό σε φάση Battle-Royal 2, είναι εδώ, έτοιμο να σας κάνει να αναφωνήσετε Viva La Revolution (όχι, δεν είμαστε στο Παρίσι, ούτε θα τη πέσουμε πουθενά με μολότοφ).
Απαραίτητα θα πιούμε όλο το Βόσπορο (διαθέσιμο αρχικά στον Καπεταν-Μιχάλη (ή Κυρ Μιχάλη) Φειδίου 5, καθώς ανεβαίνεις την Χαριλάου Τρικούπη από την πανεπιστημίου, στα αριστερά, πριν την Ακαδημίας στις 21:30). Μετά, αφού ο Ερμής γίνεται ορθόδρομος, δε χρειάζεται κανείς να ανησυχεί, εκτός αν είναι αυτός που θα είναι κρεμασμένος ανάποδα (για την τελετουργική θυσία στο βωμό του αρχικού σκαλώματος, εεε προφητικού οράματος, για την επιτακτική ανάγκη να νοιώσουμε τον παλμό αυτού του πράγματος που μας ενώνει, που λέει κι ο Προφήτης).
Κανόνες δεν υπάρχουν, εκτός από μερικούς που υπάρχουν και αν δε τους τηρήσετε θα τιμωρηθείτε παραδειγματικά. Μελετήστε, λοιπόν, προσεκτικά τις οδηγίες και τα λέμε αυστηρά μετά τις 21.22 και 0 δεύτερα.
Τέλος, όσοι δεν έχετε πια νύχια (σσ. τα φαγωμένα από την αγωνία) βάλτε ψεύτικα και ελάτε να δείτε όλα αυτά που θα γίνουν, κι ας μη καταλάβετε τίποτα. Σημασία έχει να νοιώσουμε όλοι τον παλμό!
Οδηγίες, κανόνες και πρωτόκολλο, στην έδρα της Οργανωτικής Επιτροπής.
24.3.06
Καλά... Τα παλικάρια είναι ότι να' ναι!
Δεν έχουν ξεφύγει απλά από τον μερικό έλεγχο, αλλά κοντεύουν να διαλύσουν το ελεγχόμενο ρυθμό όλου του σύμπαντος, και δη του greek blog-sphere.
Γι αυτό τα γουστάρουμε κυρίως!
Λοιπόν,
BLOGO-ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ , SATURDAY NIGHT FEVER (μεθύσι)+(χορός)
Για περισσότερες πληροφορίες (όπως το που, την ακριβή ώρα, κλπ) μη τους ρωτήσετε, δεν έχουν ιδέα (ελπίζω αργότερα να γίνει κάτι, τώρα μας τρώνε τα μαύρια σκοτάδια), το μόνο που ξέρουν είναι το μετά και ότι απαραίτητα θα υπάρχει μεθύσι και χορός!
ΟΛΕ!!!!
- - - - - - -
IMPORTANT UPDATE:
Καθώς η ώρα περνά (ομολογουμένως δύσκολα) η αγωνία κορυφώνεται... Τι θα γίνει αύριο στις 21.30? Πιο συγκεκριμένα, ΠΟΥ θα γίνει το συγκλονιστικό αυτό γεγονός????
Νέα στοιχεία βγαίνουν στη φόρα, καθώς υπάρχει καταιγιστική υποχθόνια δράση από τους συντελεστές της Οργανωτικής Επιτροπής.
Stay tuned!
Γι αυτό τα γουστάρουμε κυρίως!
Λοιπόν,
BLOGO-ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ , SATURDAY NIGHT FEVER (μεθύσι)+(χορός)
Για περισσότερες πληροφορίες (όπως το που, την ακριβή ώρα, κλπ) μη τους ρωτήσετε, δεν έχουν ιδέα (ελπίζω αργότερα να γίνει κάτι, τώρα μας τρώνε τα μαύρια σκοτάδια), το μόνο που ξέρουν είναι το μετά και ότι απαραίτητα θα υπάρχει μεθύσι και χορός!
ΟΛΕ!!!!
- - - - - - -
IMPORTANT UPDATE:
Καθώς η ώρα περνά (ομολογουμένως δύσκολα) η αγωνία κορυφώνεται... Τι θα γίνει αύριο στις 21.30? Πιο συγκεκριμένα, ΠΟΥ θα γίνει το συγκλονιστικό αυτό γεγονός????
Νέα στοιχεία βγαίνουν στη φόρα, καθώς υπάρχει καταιγιστική υποχθόνια δράση από τους συντελεστές της Οργανωτικής Επιτροπής.
Stay tuned!
9.3.06
Για τη σκουριά
Κι αν λείπω μπορώ να είμαι εδώ και να αναπνέω αργά την παγωμένη ατμόσφαιρα ρουφώντας με υπομονή όσα έρχονται και φεύγουν. Έτσι ξεχνώ τη ζωή μου, με μια καλή ευκαιρία μπόλικης δουλειάς, και το μόνο που με νοιάζει είναι να πηγαίνω το πρωί στο γραφείο, να αγχώνομαι, να τσακώνομαι, να τη λέω στα αφεντικά, να συνεργάζομαι, e-mails, τηλέφωνα, και όλα πάλι από την αρχή, μέχρι το βράδυ, αργά, που θα φύγω πάντα τελευταία και θα πάω να κρυφτώ κάτω από το πάπλωμά μου.
Έρχεται βέβαια και το σαββατοκύριακο και εκεί δε ξέρω τι να κάνω. Μέσα στο πανικό χαίρομαι που θα κοιμάμαι όλη μέρα και μετά τόσα βιβλία έχω συντροφιά, σα νερό κυλάει και το σαββατοκύριακο, και πάλι τη Δευτέρα θα δουλεύω πολύ. Έκανα το λάθος όμως ένα Σάββατο να βγω, και δε πρόλαβα να πιω όπως πίνω, στα τρία κρασιά μέθυσα άσχημα γιατί η ψυχολογία μου δεν είναι καλή και εύκολα με παίρνει από κάτω, ασυναίσθητα. Κι ας είχα μασκαρευτεί μαύρη-νεράιδα-ινδιάνα.
Προς τι όλη αυτή η αντίδραση δε ξέρω, δε με νοιάζει, στο κάτω κάτω είμαι πάντα ευτυχισμένη, ακόμα και τώρα που έχω -και με έχουν- ξεχάσει τα πάντα. Είναι ωραία, θα έρθει η άνοιξη, θα γίνω καλά και θα πίνω όπως παλιά χωρίς να μεθάω άσχημα, θα μεθάω πάλι καλά.
Ανατέλλω αργά από τα σκοτάδια, τώρα είμαι μια μικρή υποψία, αύριο θα είμαι λίγο μεγαλύτερη. Η ζωή μου κυλάει, σχεδόν γάργαρα, δε ξέρω που οφείλονται όλα αυτά. Τι σκοπό έχουν, τι ρυθμό. Μια βουτιά φαντάζουν, σε γαλανά νερά, με κρυφούς καρχαρίες, αλλά ως γνωστόν κανένας καρχαρίας δε μπορεί να φάει κάτι οριζόντιο, όσο μεγάλα σαγόνια κι αν έχει.
Η φλυαρία μου παράγει έναν ρυθμό αλλόκοτο. Είναι το σήμα κατατεθέν μου, μαζί με το γέλιο που λαχταράει τους ανυποψίαστους άτυχους που θα βρεθούν κοντά μου σε μια τέτοια λάθος στιγμή. Επίσης και τα φτερά μου, μη ξεχνιόμαστε. Αλλά βλέπω την ώρα, 8:19 και καταλαβαίνω ένα από το πιο πολύπλοκα νοήματα του κόσμου. Αυτή η άνω-κάτω τελεία, χωρίζει σχεδόν τέλεια το 8, το οποίο αν είχε το 1 θα γινόταν άνετα 9. Δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που θα αντικρούσει ένα τέτοιο ατράνταχτο επιχείρημα.
Τελειώνοντας, θέλω να δηλώσω ότι με έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο προχθές όταν ήρθε, απρόσκλητα πάντα, και μου είπε ότι με αγαπάει. Δυστυχώς όμως, το επιχείρημά του μπάζει νερά από παντού και το τραντάζω άνετα. Ωστόσο, η αγάπη είναι ωραίο πράγμα και ναι, πολύ το χάρηκα.
Is love in the air?
Έρχεται βέβαια και το σαββατοκύριακο και εκεί δε ξέρω τι να κάνω. Μέσα στο πανικό χαίρομαι που θα κοιμάμαι όλη μέρα και μετά τόσα βιβλία έχω συντροφιά, σα νερό κυλάει και το σαββατοκύριακο, και πάλι τη Δευτέρα θα δουλεύω πολύ. Έκανα το λάθος όμως ένα Σάββατο να βγω, και δε πρόλαβα να πιω όπως πίνω, στα τρία κρασιά μέθυσα άσχημα γιατί η ψυχολογία μου δεν είναι καλή και εύκολα με παίρνει από κάτω, ασυναίσθητα. Κι ας είχα μασκαρευτεί μαύρη-νεράιδα-ινδιάνα.
Προς τι όλη αυτή η αντίδραση δε ξέρω, δε με νοιάζει, στο κάτω κάτω είμαι πάντα ευτυχισμένη, ακόμα και τώρα που έχω -και με έχουν- ξεχάσει τα πάντα. Είναι ωραία, θα έρθει η άνοιξη, θα γίνω καλά και θα πίνω όπως παλιά χωρίς να μεθάω άσχημα, θα μεθάω πάλι καλά.
Ανατέλλω αργά από τα σκοτάδια, τώρα είμαι μια μικρή υποψία, αύριο θα είμαι λίγο μεγαλύτερη. Η ζωή μου κυλάει, σχεδόν γάργαρα, δε ξέρω που οφείλονται όλα αυτά. Τι σκοπό έχουν, τι ρυθμό. Μια βουτιά φαντάζουν, σε γαλανά νερά, με κρυφούς καρχαρίες, αλλά ως γνωστόν κανένας καρχαρίας δε μπορεί να φάει κάτι οριζόντιο, όσο μεγάλα σαγόνια κι αν έχει.
Η φλυαρία μου παράγει έναν ρυθμό αλλόκοτο. Είναι το σήμα κατατεθέν μου, μαζί με το γέλιο που λαχταράει τους ανυποψίαστους άτυχους που θα βρεθούν κοντά μου σε μια τέτοια λάθος στιγμή. Επίσης και τα φτερά μου, μη ξεχνιόμαστε. Αλλά βλέπω την ώρα, 8:19 και καταλαβαίνω ένα από το πιο πολύπλοκα νοήματα του κόσμου. Αυτή η άνω-κάτω τελεία, χωρίζει σχεδόν τέλεια το 8, το οποίο αν είχε το 1 θα γινόταν άνετα 9. Δε νομίζω ότι υπάρχει κανείς που θα αντικρούσει ένα τέτοιο ατράνταχτο επιχείρημα.
Τελειώνοντας, θέλω να δηλώσω ότι με έπιασε κυριολεκτικά στον ύπνο προχθές όταν ήρθε, απρόσκλητα πάντα, και μου είπε ότι με αγαπάει. Δυστυχώς όμως, το επιχείρημά του μπάζει νερά από παντού και το τραντάζω άνετα. Ωστόσο, η αγάπη είναι ωραίο πράγμα και ναι, πολύ το χάρηκα.
Is love in the air?
14.2.06
Η ξύλινη βεράντα και το φεγγάρι
Θέλω να ανοίξω την πόρτα και να βρεθώ κατάματα με το όραμά μου, πάνω σε μια ξύλινη βεράντα στο προπύργιο της ανελέητης χρυσής ερήμου της ύπαρξης μου, όπου ο αέρας χαμογελάει και κοροϊδεύει τη σκόνη κι εγώ λιώνω στα σαφώς ερωτικά χάδια του ήλιου.
Εκτός εποχής. Ούτε χειμώνας, ούτε καλοκαίρι, βροχή, χιόνι ή οτιδήποτε κενό κλιματικό φαινόμενο. Μόνο η λάμψη της σκέψης μου και καμιά φορά περιστασιακές καντάδες, σαφώς ερωτικές, από το ολόγιομο φεγγάρι.
Δε φταίω εγώ, ούτε κανείς φταίει. Δεν υπάρχει καν φταίξιμο. Μόνο ένα επίπεδο σκοτάδι που εκστασιάζεται με βραδινά όνειρα γεμάτα φαντάσματα. Το καλύτερο μεθύσι γίνεται χωρίς αλκοόλ. Αρκεί να μην ξανάρθει απρόσμενη επίσκεψη αυτός ο πονοκέφαλος.
Εντάξει, είναι αστείο. Αλλά όλα δεν είναι? Όποιος νομίζει το αντίθετο δεν τον ξανακερνάω καφέ, ούτε τσάι. Θέλω να πω, πάνω σε μια ξύλινη βεράντα μπορεί κανείς να δει κατάματα τη ζωή, θριαμβευτικά να αγγίζει την ανυπαρξία της, αφού τίποτα το αντικειμενικό δεν κατοικεί μέσα στα οράματα.
Υπέρ-κόπωση.
Υπέρ-βολή.
Υπέρ-ωρίες.
Υπέρ της αποποινικοποίησης των θλιβερών συμβάντων της καθημερινότητας, το έχει πει κι ο Ρόμπινς: «Όλοι έχουν μια θλιβερή ιστορία» και λέω εγώ: «Κανείς δε θέλει να ακούει τις θλιβερές ιστορίες των άλλων». Ούτε εγώ. Είναι βαρετό.
Υπέρ-του ακούσματος των αστείων ιστοριών των άλλων.
Το φεγγάρι απόψε στρογγύλεψε πάλι ? σαφώς ερωτικά ? και με κοιτάει με αυτό το ορθάνοικτο τρίτο του μάτι, λες κι είμαι η χαμένη έννοια που του λείπει για να συνδέσει την ασύνδετη ιστορία. Όχι, δεν είμαι εγώ η χαμένη έννοια. Χαμένη, ναι, έννοια όχι. Κοίτα αλλού καλό μου φεγγαράκι. Κάπου εδώ κάτω στην στροβιλίζουσα γη, κάπου εδώ στην επιφάνεια θα το βρεις, ό,τι κι αν ψάχνεις.
Εγώ μόνο να πω ένα τελευταίο, που πολύ μου άρεσε:
Εκτός εποχής. Ούτε χειμώνας, ούτε καλοκαίρι, βροχή, χιόνι ή οτιδήποτε κενό κλιματικό φαινόμενο. Μόνο η λάμψη της σκέψης μου και καμιά φορά περιστασιακές καντάδες, σαφώς ερωτικές, από το ολόγιομο φεγγάρι.
Δε φταίω εγώ, ούτε κανείς φταίει. Δεν υπάρχει καν φταίξιμο. Μόνο ένα επίπεδο σκοτάδι που εκστασιάζεται με βραδινά όνειρα γεμάτα φαντάσματα. Το καλύτερο μεθύσι γίνεται χωρίς αλκοόλ. Αρκεί να μην ξανάρθει απρόσμενη επίσκεψη αυτός ο πονοκέφαλος.
Εντάξει, είναι αστείο. Αλλά όλα δεν είναι? Όποιος νομίζει το αντίθετο δεν τον ξανακερνάω καφέ, ούτε τσάι. Θέλω να πω, πάνω σε μια ξύλινη βεράντα μπορεί κανείς να δει κατάματα τη ζωή, θριαμβευτικά να αγγίζει την ανυπαρξία της, αφού τίποτα το αντικειμενικό δεν κατοικεί μέσα στα οράματα.
Υπέρ-κόπωση.
Υπέρ-βολή.
Υπέρ-ωρίες.
Υπέρ της αποποινικοποίησης των θλιβερών συμβάντων της καθημερινότητας, το έχει πει κι ο Ρόμπινς: «Όλοι έχουν μια θλιβερή ιστορία» και λέω εγώ: «Κανείς δε θέλει να ακούει τις θλιβερές ιστορίες των άλλων». Ούτε εγώ. Είναι βαρετό.
Υπέρ-του ακούσματος των αστείων ιστοριών των άλλων.
Το φεγγάρι απόψε στρογγύλεψε πάλι ? σαφώς ερωτικά ? και με κοιτάει με αυτό το ορθάνοικτο τρίτο του μάτι, λες κι είμαι η χαμένη έννοια που του λείπει για να συνδέσει την ασύνδετη ιστορία. Όχι, δεν είμαι εγώ η χαμένη έννοια. Χαμένη, ναι, έννοια όχι. Κοίτα αλλού καλό μου φεγγαράκι. Κάπου εδώ κάτω στην στροβιλίζουσα γη, κάπου εδώ στην επιφάνεια θα το βρεις, ό,τι κι αν ψάχνεις.
Εγώ μόνο να πω ένα τελευταίο, που πολύ μου άρεσε:
«Τώρα όταν έφτασα στην προεξοχή που με είχε τρομάξει, μου φαινόταν απλά παιχνίδι και πλάκα, πηδούσα ανάλαφρα και αναπηδούσα και χόρευα και είχα στα αλήθεια συνειδητοποιήσει ότι δε μπορείς να πέσεις απ’ το βουνό. Αν μπορείς να πέσεις ή όχι από το βουνό δε το ξέρω, αλλά είχα πιστέψει ότι δε μπορείς. Έτσι μου είχε καρφωθεί».
Οι αλήτες του Ντάρμα, Τζακ Κέρουακ
28.1.06
"Stuck in the sky"
Ανάμεσα στο ροζ και το βαθύ μελιτζανί προσπαθώ να βρω λίγο φως. Ανάβω κι ένα κερί στην άκρη, φωτίζει κάπως το δωμάτιο, ίσως να ήταν καλύτερα αν ήμουν καλοκαίρι σε μια καυτή αμμουδιά κι αυτό ήταν ένα τεράστιο κερί για τα κουνούπια τα βράδια. Αλλά, εδώ στην φρικτή πραγματικότητα, απλά μαζεύει σκόνη πάνω στο τραπεζάκι, είναι λεπτό, ελαφρά αρωματικό αλλά κυρίως επιτελεί ένα σημαντικό έργο: μου δίνει τον χώρο να απλώσω τη φαντασία μου. Η μικρή του φλόγα αντισταθμίζει ότι άλλο υλικό σκονισμένο με περιβάλλει και στην μικρή αυτή φωτίτσα λαμβάνουν χώρα όλα τα μαγικά που δε λαμβάνουν χώρα πλέον στην καθημερινότητά μου.
Είναι πολύ βαρετά όλα τα άλλα. Έξω χειμώνας. Μέσα χειμώνας. Πάντα χειμώνας. Βαρέθηκα. Μέσα στη φλόγα όμως ξετυλίγονται καλοκαιρινά χαμόγελα φίλων παραγεμισμένων με αλκοόλ και ικανοποιητικό βαθμό ορέξεων για όποια πρόταση αρχίζει με την τελειότερη των λέξεων: Πάμε!!!
Μέσα στη φλόγα υπάρχει ζέστη, έρωτας και βραδιές με πεφταστέρια. Από αυτά που πραγματοποιούν ευχές και συνήθως μετά από κάποια στιγμή δε μένουν σταθερά σε μια θέση στον ουρανό, αλλά κάπως σα να χορεύουν και να πολλαπλασιάζονται με παράξενους ρυθμούς. Αυτή συνήθως είναι η στιγμή που επέρχεται το σημείο καμπής και διαφυγής του ολικού ελέγχου του μυαλού, κορμιού και γενικά της βαρύτητας οποιασδήποτε προστακτικής.
Με λίγα λόγια, τόση ώρα μόνο γκρινιάζω γιατί έχω πολύ καιρό να πάω σε πάρτυ, σε παραλία με αμμουδιά, καλοκαίρι, με ελάχιστα ρούχα και ελάχιστους ενδοιασμούς. Σήμερα ξύπνησα πάλι με το κρύο να πονάει το κορμί μου, κρύφτηκα επιμελώς μέσα σε διάφορα ρούχα και τίποτα δε γίνεται. Θυμάμαι το κερί μου χτες το βράδυ, με πήγε μια μαγική βόλτα αλλά τώρα το δωμάτιο δε προσφέρεται για κεριά. Γενικά αυτή η περίοδος δε προσφέρεται για χαρά. Ίσως να είναι η κάτω μεριά του τροχού που γυρνάει αλλά κατά πως φαίνεται, όταν είναι από κάτω μένει περισσότερο χρόνο.
Το ξέρω πως φέτος το καλοκαίρι θα έρθει πολλά υποσχόμενο, γεμάτο ανοικτούς δρόμους και γαλάζιους ορίζοντες. Μου χρωστάω ένα κόκκινο ήλιο να κάψει όλα τα δηλητήρια που υπάρχουν μέσα και γύρω μου. Κυρίως να θυμάμαι ότι οι άνθρωποι που δε ξέρουν τι θέλουν πρέπει να μένουν μακριά μου γιατί αυτοί είναι πάντα που με πληγώνουν περισσότερο. Ίσως γιατί οι υποσχέσεις τους φαντάζουν τόσο πειστικές σαν να ήταν αλήθεια. Να ψοφήσουν.
Νομίζω ήρθε ο καιρός να ξετυλίγω τα σχέδια μου για το καυτό καλοκαίρι που θα έρθει. Θα αρχίσω να μαζεύω τα μπουκάλια με το αλκοόλ και τους χυμούς, θα κοιτώ τα λινά μου φορεματάκια και τα σανδάλια μου. Θα περάσουν αυτοί οι βρωμεροί παγωμένοι μήνες. Και μάλιστα αναίμακτα, γιατί ζω σε απολύτως αποστειρωμένο περιβάλλον τώρα. Εκτός κι αν υπάρχει απλήρωτο γραμμάτιο της τύχης (πάντα κάτι θα γίνεται για να δικαιολογώ την ψυχολογία μου που είναι κουρέλι). (Γαμώτο).
Η καθημερινότητα πασχίζει να με μεταβάλει σε σκονισμένο πράγμα. Το μόνο που κρύβει είναι πίκρες, γαμώτο, πίκρες και ήττες και εξευτελισμούς και παράνοια. Δεν θέλω. "Επικηρυγμένη καθημερινότητά μου μπορείς να πας παραπέρα να ψοφήσεις?"
Το μυστικό για να έρθει γρηγορότερα το καλοκαίρι είναι να μεθάς συχνά με καλοκαιρινά κοκτέιλ.
When your stars are baked,
And your rivers fly,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
When your castle breaks,
And your feet are dry,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
Do you believe, when you're high,
That your life is tried,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high,
When your moon is fake,
And your mermaids cry,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
When your tunnel fades,
And your guide is shy,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
Do you believe, when you're high,
That your life is tried,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high~
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high~
S.O.A.D. - Peep-hole
Είναι πολύ βαρετά όλα τα άλλα. Έξω χειμώνας. Μέσα χειμώνας. Πάντα χειμώνας. Βαρέθηκα. Μέσα στη φλόγα όμως ξετυλίγονται καλοκαιρινά χαμόγελα φίλων παραγεμισμένων με αλκοόλ και ικανοποιητικό βαθμό ορέξεων για όποια πρόταση αρχίζει με την τελειότερη των λέξεων: Πάμε!!!
Μέσα στη φλόγα υπάρχει ζέστη, έρωτας και βραδιές με πεφταστέρια. Από αυτά που πραγματοποιούν ευχές και συνήθως μετά από κάποια στιγμή δε μένουν σταθερά σε μια θέση στον ουρανό, αλλά κάπως σα να χορεύουν και να πολλαπλασιάζονται με παράξενους ρυθμούς. Αυτή συνήθως είναι η στιγμή που επέρχεται το σημείο καμπής και διαφυγής του ολικού ελέγχου του μυαλού, κορμιού και γενικά της βαρύτητας οποιασδήποτε προστακτικής.
Με λίγα λόγια, τόση ώρα μόνο γκρινιάζω γιατί έχω πολύ καιρό να πάω σε πάρτυ, σε παραλία με αμμουδιά, καλοκαίρι, με ελάχιστα ρούχα και ελάχιστους ενδοιασμούς. Σήμερα ξύπνησα πάλι με το κρύο να πονάει το κορμί μου, κρύφτηκα επιμελώς μέσα σε διάφορα ρούχα και τίποτα δε γίνεται. Θυμάμαι το κερί μου χτες το βράδυ, με πήγε μια μαγική βόλτα αλλά τώρα το δωμάτιο δε προσφέρεται για κεριά. Γενικά αυτή η περίοδος δε προσφέρεται για χαρά. Ίσως να είναι η κάτω μεριά του τροχού που γυρνάει αλλά κατά πως φαίνεται, όταν είναι από κάτω μένει περισσότερο χρόνο.
Το ξέρω πως φέτος το καλοκαίρι θα έρθει πολλά υποσχόμενο, γεμάτο ανοικτούς δρόμους και γαλάζιους ορίζοντες. Μου χρωστάω ένα κόκκινο ήλιο να κάψει όλα τα δηλητήρια που υπάρχουν μέσα και γύρω μου. Κυρίως να θυμάμαι ότι οι άνθρωποι που δε ξέρουν τι θέλουν πρέπει να μένουν μακριά μου γιατί αυτοί είναι πάντα που με πληγώνουν περισσότερο. Ίσως γιατί οι υποσχέσεις τους φαντάζουν τόσο πειστικές σαν να ήταν αλήθεια. Να ψοφήσουν.
Νομίζω ήρθε ο καιρός να ξετυλίγω τα σχέδια μου για το καυτό καλοκαίρι που θα έρθει. Θα αρχίσω να μαζεύω τα μπουκάλια με το αλκοόλ και τους χυμούς, θα κοιτώ τα λινά μου φορεματάκια και τα σανδάλια μου. Θα περάσουν αυτοί οι βρωμεροί παγωμένοι μήνες. Και μάλιστα αναίμακτα, γιατί ζω σε απολύτως αποστειρωμένο περιβάλλον τώρα. Εκτός κι αν υπάρχει απλήρωτο γραμμάτιο της τύχης (πάντα κάτι θα γίνεται για να δικαιολογώ την ψυχολογία μου που είναι κουρέλι). (Γαμώτο).
Η καθημερινότητα πασχίζει να με μεταβάλει σε σκονισμένο πράγμα. Το μόνο που κρύβει είναι πίκρες, γαμώτο, πίκρες και ήττες και εξευτελισμούς και παράνοια. Δεν θέλω. "Επικηρυγμένη καθημερινότητά μου μπορείς να πας παραπέρα να ψοφήσεις?"
Το μυστικό για να έρθει γρηγορότερα το καλοκαίρι είναι να μεθάς συχνά με καλοκαιρινά κοκτέιλ.
When your stars are baked,
And your rivers fly,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
When your castle breaks,
And your feet are dry,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
Do you believe, when you're high,
That your life is tried,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high,
When your moon is fake,
And your mermaids cry,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
When your tunnel fades,
And your guide is shy,
Do you ever believe you were stuck out in the, Sky,
Do you believe, when you're high,
That your life is tried,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high~
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't you ever get stuck in the sky,
Don't ever get stuck in the sky, when you're high~
S.O.A.D. - Peep-hole
25.1.06
Πνιγηρό το χιόνι...
Με πνίγει το χιόνι και το σπίτι μου. Δύο μέρες τώρα, με πνίγει ο παγωμένος αέρας. Δύσκολα αρθρώνω λέξεις. Στέκω, λοιπόν, κι αφουγκράζομαι. Κάπου βαθιά μέσα στη γη έχει ξεκινήσει την επανάστασή της η Άνοιξη. Προετοιμάζει το έδαφος να έρθει ο καυτός κόκκινος ήλιος να πάρει μαζί του όλα τα χειμωνιάτικα που έπρεπε να γίνουν έτσι. Σε μια ζωή που τα κανονίζει αλλιώς, με ανθρώπους που βλέπουν άλλα, με χαστούκια και πολλές απογοητεύσεις, γυρίζω το κεφάλι στον ουρανό κι ας με πεθαίνει το χιόνι. Κάπου εκεί ψηλά, πάνω από τα σύννεφα κρύβεται αυτός που σε λίγο καιρό θα έρθει να με ανάψει.
Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς
μ' ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια
μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια
τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς
Σαλεύεις πίσω από πέπλα σκοτεινά
προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι
εκεί που βρίσκεσαι κανένας δε μιλά
μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη
Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου
έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης
ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης
προσκυνητής στους άγιους τόπους της σιωπής σου
Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα
σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει
την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα
Κάποια νύχτα θα ' ρθεις με της νιότης τα δώρα
μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου
θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα
και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.
Διάφανα Κρίνα - Σ' ένα όνειρο από χιόνι
Από σκοτάδι σε σκοτάδι τριγυρνάς
μ' ένα θανάσιμο τρικύμισμα στα μάτια
μυρίζεις ίσκιους από έρημα δωμάτια
τοπία θλίψης τα αγόρια που αγαπάς
Σαλεύεις πίσω από πέπλα σκοτεινά
προφίλ θανάτου σ' ένα όνειρο από χιόνι
εκεί που βρίσκεσαι κανένας δε μιλά
μόνο φαντάσματα που κλαίνε μες στη σκόνη
Και σε θυμήθηκα στο χείλος της αβύσσου
έτσι όπως φύσηξε γλυκά εκεί ο μπάτης
ακόμα σέρνομαι ικέτης και σακάτης
προσκυνητής στους άγιους τόπους της σιωπής σου
Το κρύο στοιχειωμένο τώρα φέρνει
κουρέλια της ζωής σου την ελπίδα
σαν άθλια μοίρα που ακατάπαυστα υφαίνει
την πιο πικρή σου αλήθεια που δεν είδα
Κάποια νύχτα θα ' ρθεις με της νιότης τα δώρα
μ' ένα βλέμμα σου μόνο θα γείρεις κοντά μου
θα 'ναι η αγάπη παιδί που το τρόμαξε η μπόρα
και ορμάει να κρυφτεί στη ζεστή αγκαλιά μου.
Διάφανα Κρίνα - Σ' ένα όνειρο από χιόνι
10.1.06
Το έλκηθρο
- Το έλκηθρο είναι ένα άχρηστο μέσον για το καλοκαίρι.
- Τι λες;
- Εμείς πάντως ξέρουμε ότι μετά το σεισμό και τη δυνατή βροχή βγαίνουν οι ψηλές σκιές των ανθρώπων με τα πολύχρωμα πάνινα παπούτσια και το χορό τους που ξεκλειδώνει τις απορίες μας.
Καμία αιχμή για τις αυτοκρατορίες που χάθηκαν.
Εδώ απλά και μόνο μιλάει ένας ρυθμός ελαφρύς, γλυκός και το ίδιο το γιαπωνέζικο σώμα μας.
- Το νερό;
- Το νερό, τι;
- Να... αυτό που μπαίνει κάτω από την πόρτα, είναι...
- Ναι! Είναι από τους πάγους που λιώνουν.
- Ώρα να του δίνουμε.
- Θέλεις να μεθύσω το βράδυ;
- Δε γαμιέται!
Το έλκηθρο - Lost bodies
4.1.06
Να θυμηθώ
Να θυμηθώ να μην αγκαλιάσω ξανά κανενός είδους μήνυμα. Είναι μπάσταρδα μαγεμένα, έρχονται δίπλα σου νωχελικά με ένα κόκκινο αθώο παιδικό χαμόγελο τάχα έχουν την ανάγκη σου, θέλουν περίθαλψη και μια αγκαλιά. Και καλά να μην ξεχαστούν.
Όμως εγώ επαναληπτικά ασφυκτιώ, πρέπει να τα προστατέψω από την λήθη σκέφτομαι, και μια μικρή ελπίδα έχω, θα μου φέρουν μια μικρή ανάσα.
Αλλά ποτέ τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονται. Κι άλλοτε σπάω και πονάω αλλά ποτέ σαν τώρα που ξεχείλισε κι αυτή η ανάγκη, αλήθεια που ήταν κρυμμένη τόσα χρόνια? Νόμιζα ότι αυτά τα άφησα κάπου πίσω μου μαζί με άλλα κουφάρια της εφηβείας μου. Νόμιζα πως τώρα ξέρω να ξεχωρίζω πότε παίζουν μαζί μου, και πότε χρησιμοποιούν την εύθραυστη φαντασία μου για να γελάσουν.
Αλλά κάτι δε κολλάει. Και αυτό είμαι εγώ.
Τώρα που αρχίζουν οι μέρες να ροδοκοκκινίζουν και να υπόσχονται άνοιξη, θα έρθουν οι μάγισσες μυρωδιές του ήλιου, θα αναπνεύσω, δε μπορεί. Δε βγαίνει ο χειμώνας με μια τόση δα μικρή ελπίδα αέρα. Θα σαπίσουν οι δρόμοι και πως να βρω μετά ουρανό?
Είναι μέσα μου κρυμμένος ο έρωτας και τα θέλει όλα πίσω, τώρα. Ότι δανεικό μου έδινε τόσα χρόνια το θέλει πίσω, να τα μαζεύει και να του δίνει σιγά σιγά. Κι εγώ που τα σπατάλησα όλα άσκοπα εδώ κι εκεί, σε τοπία θλίψης αγόρια και έμβρυα άντρες, πως θα ξεπληρώσω το χρέος?
Πως θα πληρώσω? Με τι? Ό,τι έχω είναι χαλασμένο, μερικά φαντάσματα υπάρχουν στο ντουλάπι και αυτά δεν είναι δικά μου. Ήρθαν κάποια άτυχα ξημερώματα και έμειναν γιατί τους ήταν βολικό. Δεν θα μπορούσαν να βρουν πουθενά τόσο άδειο χώρο και μια καλή οικοδέσποινα που να κατανοεί το τρόπο φιλοξενίας που επιθυμούν.
Έτσι, κάθομαι ήρεμα μπροστά στον καθρέφτη και αναπολώ τις στιγμές που έσπασαν στα ηλίθια συνθηματάκια και στους στίχους που γράφτηκαν πάνω του. Ο καθρέφτης είναι πολύ καλός. Δεν αντιδρά σε κανένα στίχο, σε καμία απελπισία. Μόνο περιμένει ίσως με μια κρυφή χαρά, πότε θα εξατμιστεί και η τελευταία έκρηξη των μεγάλων λέξεων. Μετά πάλι θα γεμίσει υδρατμούς και θα δείχνει την πραγματικότητα έτσι όπως ήταν πάντα. Θολή.
Μια φορά ερωτεύτηκα και αυτή με πέταξε μακριά από κάθε είδους ευτυχία γιατί ήταν βαριά και τα χέρια μου ήταν πάντα αδύναμα και το βάρος δύσκολα το σήκωναν. Κι ήταν παλιά, αλλά ακόμα τα θυμάμαι όλα, δεν σβήνει η λήθη αυτές τις πληγές με τίποτα. Όλες οι εικόνες ζωντανές με επισκέπτονται συνέχεια κι εγώ κρατώ με νύχια και με δόντια την πόρτα μου ανοιχτή. Εκεί τουλάχιστον, δε χρωστάω τίποτα, τα έδωσα όλα από την αρχή και έμειναν μνημεία της θυσίας μου στο υπέρτατο άγγιγμα που με έβγαλε από το θάνατο και μου έδωσε ζωή. Μετά μου αφαίρεσε το δικαίωμα αυτό γιατί ο θάνατος πήρε την αγάπη μου. Έτσι τώρα δεν είμαι ακριβώς σίγουρη αν ζω.
Ας έρθει λοιπόν να με βρει ο δανειστής μου. Ας έρθει να μου ζητήσει τα δανεικά ερωτευμένα όνειρα που μου σκόρπισε ψίχουλα στο διάβα μου μέχρι τώρα. Δε θα του δώσω τίποτα. Ό,τι δίνεται δε γυρίζει πίσω. Είναι σαν το ποτάμι. Θα τον στείλω στην θάλασσα κι ό,τι βρει. Εγώ θα κάτσω εδώ, δε περιμένω έτσι κι αλλιώς τίποτα. Δεν θέλω άλλο, φτάνει. Γέμισα λογής δηλητήρια που μου καίνε το μυαλό κάθε βράδυ και μου μολύνουν τα όνειρα τις νυχτιές σαν κοιμάμαι. Να φύγουν όλα και όλοι. Αφού η αγάπη μου έχει φύγει χρόνια τώρα, τι να μου πουν όλα τα άλλα? Κι ας εύχομαι μυστικά να έρθει κάτι και να μου πει. Κι ας εύχομαι να βγω ψεύτρα που λέω ότι μόνο μια φορά ο άνθρωπος βρίσκει το άλλο του μισό κι όλα τα άλλα επιπλέουν στην επιφάνεια των καθημερινών μας, απλά για καφέ και κουβέντα.
Να θυμηθώ να γεμίσω ουρανό το ποτήρι μου και να πιω αχόρταγα μέχρι το ξημέρωμα στην υγειά μου.
Όμως εγώ επαναληπτικά ασφυκτιώ, πρέπει να τα προστατέψω από την λήθη σκέφτομαι, και μια μικρή ελπίδα έχω, θα μου φέρουν μια μικρή ανάσα.
Αλλά ποτέ τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονται. Κι άλλοτε σπάω και πονάω αλλά ποτέ σαν τώρα που ξεχείλισε κι αυτή η ανάγκη, αλήθεια που ήταν κρυμμένη τόσα χρόνια? Νόμιζα ότι αυτά τα άφησα κάπου πίσω μου μαζί με άλλα κουφάρια της εφηβείας μου. Νόμιζα πως τώρα ξέρω να ξεχωρίζω πότε παίζουν μαζί μου, και πότε χρησιμοποιούν την εύθραυστη φαντασία μου για να γελάσουν.
Αλλά κάτι δε κολλάει. Και αυτό είμαι εγώ.
Τώρα που αρχίζουν οι μέρες να ροδοκοκκινίζουν και να υπόσχονται άνοιξη, θα έρθουν οι μάγισσες μυρωδιές του ήλιου, θα αναπνεύσω, δε μπορεί. Δε βγαίνει ο χειμώνας με μια τόση δα μικρή ελπίδα αέρα. Θα σαπίσουν οι δρόμοι και πως να βρω μετά ουρανό?
Είναι μέσα μου κρυμμένος ο έρωτας και τα θέλει όλα πίσω, τώρα. Ότι δανεικό μου έδινε τόσα χρόνια το θέλει πίσω, να τα μαζεύει και να του δίνει σιγά σιγά. Κι εγώ που τα σπατάλησα όλα άσκοπα εδώ κι εκεί, σε τοπία θλίψης αγόρια και έμβρυα άντρες, πως θα ξεπληρώσω το χρέος?
Πως θα πληρώσω? Με τι? Ό,τι έχω είναι χαλασμένο, μερικά φαντάσματα υπάρχουν στο ντουλάπι και αυτά δεν είναι δικά μου. Ήρθαν κάποια άτυχα ξημερώματα και έμειναν γιατί τους ήταν βολικό. Δεν θα μπορούσαν να βρουν πουθενά τόσο άδειο χώρο και μια καλή οικοδέσποινα που να κατανοεί το τρόπο φιλοξενίας που επιθυμούν.
Έτσι, κάθομαι ήρεμα μπροστά στον καθρέφτη και αναπολώ τις στιγμές που έσπασαν στα ηλίθια συνθηματάκια και στους στίχους που γράφτηκαν πάνω του. Ο καθρέφτης είναι πολύ καλός. Δεν αντιδρά σε κανένα στίχο, σε καμία απελπισία. Μόνο περιμένει ίσως με μια κρυφή χαρά, πότε θα εξατμιστεί και η τελευταία έκρηξη των μεγάλων λέξεων. Μετά πάλι θα γεμίσει υδρατμούς και θα δείχνει την πραγματικότητα έτσι όπως ήταν πάντα. Θολή.
Μια φορά ερωτεύτηκα και αυτή με πέταξε μακριά από κάθε είδους ευτυχία γιατί ήταν βαριά και τα χέρια μου ήταν πάντα αδύναμα και το βάρος δύσκολα το σήκωναν. Κι ήταν παλιά, αλλά ακόμα τα θυμάμαι όλα, δεν σβήνει η λήθη αυτές τις πληγές με τίποτα. Όλες οι εικόνες ζωντανές με επισκέπτονται συνέχεια κι εγώ κρατώ με νύχια και με δόντια την πόρτα μου ανοιχτή. Εκεί τουλάχιστον, δε χρωστάω τίποτα, τα έδωσα όλα από την αρχή και έμειναν μνημεία της θυσίας μου στο υπέρτατο άγγιγμα που με έβγαλε από το θάνατο και μου έδωσε ζωή. Μετά μου αφαίρεσε το δικαίωμα αυτό γιατί ο θάνατος πήρε την αγάπη μου. Έτσι τώρα δεν είμαι ακριβώς σίγουρη αν ζω.
Ας έρθει λοιπόν να με βρει ο δανειστής μου. Ας έρθει να μου ζητήσει τα δανεικά ερωτευμένα όνειρα που μου σκόρπισε ψίχουλα στο διάβα μου μέχρι τώρα. Δε θα του δώσω τίποτα. Ό,τι δίνεται δε γυρίζει πίσω. Είναι σαν το ποτάμι. Θα τον στείλω στην θάλασσα κι ό,τι βρει. Εγώ θα κάτσω εδώ, δε περιμένω έτσι κι αλλιώς τίποτα. Δεν θέλω άλλο, φτάνει. Γέμισα λογής δηλητήρια που μου καίνε το μυαλό κάθε βράδυ και μου μολύνουν τα όνειρα τις νυχτιές σαν κοιμάμαι. Να φύγουν όλα και όλοι. Αφού η αγάπη μου έχει φύγει χρόνια τώρα, τι να μου πουν όλα τα άλλα? Κι ας εύχομαι μυστικά να έρθει κάτι και να μου πει. Κι ας εύχομαι να βγω ψεύτρα που λέω ότι μόνο μια φορά ο άνθρωπος βρίσκει το άλλο του μισό κι όλα τα άλλα επιπλέουν στην επιφάνεια των καθημερινών μας, απλά για καφέ και κουβέντα.
Να θυμηθώ να γεμίσω ουρανό το ποτήρι μου και να πιω αχόρταγα μέχρι το ξημέρωμα στην υγειά μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)