Σήμερα έβγαλα μαχαίρι
μαχαίρι βουτύρου.
Πολεμά κανείς μ’ ότι έχει,
αρκεί να πολεμά.
Μια μπάλα, μια λάμπα, μια τρεχάλα.
Όλα σπάνε και φθείρονται και φωσφορίζουν.
Τα κορίτσια ανθίστανται καθώς ανθίζουν,
και περιμένουν από σένα μεταφορικές χρήσεις της κυριολεξίας.
Το παρελθόν, μια διαρκής κρίση.
Το μέλλον, μια κρίσιμη διάρκεια.
Κι εγώ έχω μάλλον ένα χάρισμα
να φυτρώνω εκεί που δε με σπέρνουν,
σαν τις τρίχες στο πάνω χείλος μου.
Κυβερνώ το στρατό μου από δράκους,
δράκους που τους διατάζω,
απλά να κάτσουν στη θέση τους, να αδρανήσουν δίπλα μου,
να αραχνιάσουν, να χαλάσουν και να χαλαστούν δίπλα μου,
να αυτοακρωτηριαστούν στο τέλος
και για ένα διάστημα πιο μυθικό κι απ’ το μύθο,
να με προστατεύουν καθώς γρονθοκοπώ το πληκτρολόγιο,
κι ο προγναθισμός αναδεικνύει
τους κυνόδοντές μου.
Ο εξαιρετικός Στ. Ψ.
