(Σκηνικό: Σούπερ χλιδάτο ξενοδοχείο κάπου στη Τσεχία, σκαστή για τσιγάρο στο cafe, στο πολυπόθητο coffee break τη δεύτερη μέρα της επαγγελματικής διήμερης συνάντησης)
Υπερισχύει της αντοχής μου η λογική της τέλειας μοκέτας σε χρώμα κόκκινο-καφέ. Βουλιάζει το πόδι καθώς περπατώ - τυπικά - στην αίθουσα του cafe, ακόμα ενός ξένου ξενοδοχείου, γεμάτο τυπικότητες και στολές που περιέχουν ανθρώπους εξυπηρετικούς που κάτω από άλλες συνθήκες μάλλον θα πίναμε μαζί σφηνάκια και θα κάναμε φασαρία. Όλα ξεκινούν από τα ξένα σεντόνια που μυρίζουν απολύμανση. Μπορώ λίγο να καταλάβω τις κατσαρίδες...
Λένε ότι αν κοιμηθείς στο κρεβάτι και το μαξιλάρι κάποιου βλέπεις τα όνειρα του. Αυτό δε συμβαίνει στα ξενοδοχεία... Εκεί αλλάζουν τα κεφάλια που κοιμούνται στα μαξιλάρια τόσο συχνά που τα όνειρα δεν αναπαύονται στα πολυτελή στρώματα. Ταξιδεύουν μαζί τους, κάνουν μαζί check in και check out από το ξενοδοχείο, προχωρούν στον γκισέ του αεροδρομίου σαν ροζ συννεφάκι επάνω στο boarding pass.
Είναι κάπως ανόητο να προσπαθώ να προσαρμοστώ για τρεις μέρες σε κάθε ξένο περιβάλλον. Είναι και μάταιο. Όλη την ημέρα φωνές ξένων ανθρώπων με ζαλίζουν σε σπαστά αγγλικά και δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς θέλουν από μένα. Εγώ σίγουρα δεν θέλω κάτι από αυτούς. Έτσι κι αλλιώς η τυχαιότητα του ποιοι συμμετέχουν σε αυτές τις ηλίθιες συναντήσεις είναι ο κανόνας. Εγώ είμαι σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο σταλμένη εδώ. Σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο βρήκα και κόλλησα σ’ αυτή τη δουλειά που κάθε τόσο μου προσφέρει ένα boarding pass. Σε ένα μήνα βίωσα τη σύγχυση του Πόρτο, το σύνδρομο στέρησης του Μιλάνου και την αποξένωση μετά οδοιπορικού κάπου στη Τσεχία, με ενδιάμεσες υπερωρίες και με τη γιορτή* μου σ’ ένα φρικτό ξένο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Ίσως να ακούγεται πολύ γοητευτικό που λόγω δουλειάς μπορώ να κάνω «βόλτες» σε μέρη που αλλιώς ίσως να μη πήγαινα, ωστόσο το νόμισμα έχει δύο όψεις. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρχει και τρίτη όψη. Για τις δύο πάντως που γνωρίζω σίγουρα, η δεύτερη έχει αρχίσει να βαραίνει επικίνδυνα πάνω στην εύθραυστη αντοχή μου, κυρίως γιατί κάθε φορά δεν είμαι εγώ που ταξιδεύω για δουλειά αλλά μια τυχαία ύπαρξη της τυπικότητάς μου, αν υπάρχει φράση που περιέχει τη λέξη τυπικότητα και με περιγράφει.
- - - - - - -
*Όχι, 21 Μαΐου δεν γιορτάζουν μόνο ο Κώστας και η Ελένη....
