Περνάει η ώρα, ησυχάζει ο άνεμος, σβήνουν σιγά σιγά τα φώτα στα παράθυρα του κόσμου. Τι κρίμα που από την Αθήνα τα αστέρια δεν φαίνονται... Έχει τόσα φώτα αυτή η πόλη που μας τυφλώνουν τις νύχτες.
Σκοντάφτουμε στην περασμένη ώρα, οι σκέψεις λιγοστεύουν, μηδενίζονται. Τα αισθήματα δυναμώνουν στις λίγες αγκαλιές που μοιράζονται απόψε. Η ατμόσφαιρα τραντάζεται από τις έρημες αγκαλιές που απομένουν ψύχραιμες.
Ταλαιπωρώ ώρα το μυαλό μου, τι θέλω να προσδιορίσω οπωσδήποτε απόψε? Δεν έχω πρόχειρη απάντηση. Μόνο μερικά θέλω.
Θέλω να μάθω να διαβάζω τις μυρωδιές, να ανασαίνω τη ζωή με το άρωμα του ονείρου, του δικού μου, φορώντας τις παιδικές ροζ πιτζάμες μου. Θέλω τώρα να έρθει κάποιος και να μου πει ένα νανούρισμα, παιδικό, με νοήματα για μεγάλους, που δεν θα τα καταλάβω ούτως ή άλλως, αλλά θα νιώσω κι εγώ "μεγάλη", σαν την νύχτα.
Αυτή την μεγάλη νύχτα, με την εκκωφαντική σιωπή, θα ανεβάσω την ένταση της ανάσας μου. Πατώντας στα άκρες των ποδιών μου θα απλώσω τα χέρια μου στον ουρανό, πάνω από τα φώτα της πόλης και θα πιάσω το μυστικό ενός μικρού αστεριού. Καθώς θα το παίρνω αγκαλιά θα αποκοιμηθώ...
