Με αφορμή το άρθρο σχετικά με τις "Ελληνίδες χαζογκόμενες" ξεκίνησε μια σκέψη στο μυαλό μου για τις καραμέλες που πιπιλάμε εδώ και πολύ καιρό σχετικά με το τι μας χωρίζει από το άλλο φύλο. Πως, δηλαδή, υπάρχει μια γενικότερη κατακραυγή κι από τις δύο πλευρές, σχετικά με τον καμμένο εγκέφαλο των απέναντί μας. Μια συνεχόμενη γκρίνια και μιζέρια, η χαζές γκόμενες από την μια, το κάθε λογής αρσενικο κάρβουνο, από την άλλη.
Μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα ανθρώπων αποτραβηγμένων έξω από το χορό, οι οποίοι βγάζουν την κακία τους (εμού συμπεριλαμβανομένης) ενώ όταν επιστρέφουν στο χορό, συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο ώστε επιβεβαιώνουν όλα αυτά που καταδικάζουν. Για παράδειγμα, χτες μια φίλη μου αποφάσισε να αναρτήσει στην πόρτα του σπιτιού της επιγραφή η οποία θα φέρει τον τίτλο "Αγ. Παντελεήμονας - Αν δεν είσαι κουτσός, στραβός, γκαγκά, καμμένος, κλπ, μη μου χτυπήσεις την πόρτα". Θα μπορούσα, σκέφτηκα, να το κάνω κι εγώ. Ωστόσο, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι όπως και τώρα, έτσι και στο εγγύς μέλλον, θα μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον, θα ενθουσιαζόμαστε, θα ερωτευόμαστε, ανθρώπους που θα πληρούν όλες τις προϋποθέσεις που κράζουμε.
Το ίδιο έχω δει να συμβαίνει και με τους άντρες. Αν δεν είσαι η σούπερ γουάου χαζή γκόμενα, ξανθιά, με ασορτί αξεσουάρ και άσχετα ενδιαφέροντα, δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, που λέει ο λόγος.
Δύο ακραίες καταστάσεις οι οποίες τείνουν να γίνουν ο μεγάλος κανόνας. Δύο κοινές πεποιθήσεις, που σε κάθε πλευρά αλλάζουν μόνο οι "αντίπαλοι". Σίγουρα υπάρχουν θέματα τα οποία ομαδοποιούν τους άντρες ξεχωριστά από τις γυναίκες, ωστόσο αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τις σχέσεις ανάμεσά τους. Αν μιλήσουμε για τις σχέσεις, τότε ασχολούμαστε με κάτι τελείως διαφορετικό, και πάμε πιο κάτω στις ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα.
Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι δύσκολες. Κοινώς, όλα αυτά που έχουν ειπωθεί μέχρι σήμερα για το χάσμα της επαφής και της επικοινωνίας. Μια διάθεση του παρτάκια να πλανάτε στην ατμόσφαιρα. Και μια βολικότατη πεποίθηση "δεν φταίω εγώ, οι άλλοι είναι οι γκαγκά". Θεωρώ ότι αυτό έχει την μέγιστη επιρροή στις ερωτικές σχέσεις και στη διαμάχη που αναφέρεται πιο πάνω.
Το πρόβλημα δεν είναι αν οι άλλοι είναι οι προβληματικοί, μάλλον το αντίθετο. Το πρόβλημα είναι προσωπικό. Ουσιαστικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί υγιής σκέψη το γεγονός ότι έχω απέναντί μου έναν άντρα (ή μια γυναίκα) ο οποίος δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα στις δικές μου πεποιθήσεις για το τρόπο επαφής, επικοινωνίας, σκέψης, φιλοσοφίας, κλπ κι όμως πρέπει να ανταποκριθεί με το ζόρι, να αλλάξει τρόπο σκέψης και συνήθειες, από π.χ. πορωμένος body builder να γίνει ποιητής για τα όμορφα μάτια μου, αλλιώς αυτός έχει πρόβλημα, ειδικά δε, όταν οι πορωμένοι body builder είναι μια ομάδα ανθρώπων για τους οποίους αισθάνομαι μια αντιπάθεια και αποστροφή για τους χι λόγους που ενδεχομένως έχουν καρφωθεί στο όμορφο κεφαλάκι μου, αλλά από την άλλη με εκσταστιάζουν κιόλας.... Welcome στην λογική του παραλόγου, στην ατόφια παράνοια που γινόμαστε δέκτες καθημερινά.
Μια πάθηση η οποία παίρνει διαστάσεις επιδημίας είναι η ανειλικρίνεια με τον εαυτό μας. Η παντελής έλλειψη επαφής με το μέσα μας. Δεν γίνεται να υπάρχουν υγιείς σχέσεις αν δεν υπάρχουν υγιή σκεπτόμενα άτομα που τις συνάπτουν. Ίσως, όπως αναφέρεται και στο άρθρο που μου έδωσε την τροφή για την σκέψη μου αυτή, αν γυρίζαμε την πλάτη στους τρεις τοίχους που βρίσκονται μπροστά μας, θα μπορούσαμε να δούμε ξεκάθαρα τον πραγματικό κόσμο που δεν είναι άλλος από το κόσμο μέσα μας.
Αφήνοντας πίσω αυτές τις σκέψεις, γυρίζω στα παραμύθια μου, εκεί όπου υπάρχουν μόνο καλοί, κακοί, και πάντα στο τέλος υπάρχει Happy End, και το κυριότερο: δεν υπάρχουν μπερδεμένοι ήρωες...
