Γύρω στα 500 χιλιόμετρα μακριά από την νεραϊδοχώρα μου, μεταμφιέζομαι σε απλή κοινή θνητή, μπαίνω σε ένα Internet Cafe και απλώνω λίγη από την αγωνία μου στην οθόνη... Θα πάω ακόμα πιο μακριά, θα φτάσω στο μαγικό προορισμό μου, σε ένα μακρινό ποτάμι, όπου βρίσκεται ένα μέρος ξακουστό για τις νεράιδες που μαζεύονται και χορεύουν καλοκαιρινούς, ξένοιαστους χορούς.
Περιμένω την στιγμή που θα φτάσω με υπέρμετρη αγωνία. Περιμένω αυτά που πάω να συναντήσω με περισσότερη... Αν μη τι άλλο, θα γεμίσει η καρδιά μου εικόνες και αισθήσεις, θα ανέβω ακόμα ένα σκαλοπάτι κοντύτερα στον ουρανό. Πάω να δω πιο καλά τον εαυτό μου, σε άλλο φόντο, με άλλη ματιά. Ότι κι αν δω θα το φωτογραφήσω με την δύναμη των αναμνήσεων και θα το φέρω πίσω κρυμμένο στα φτερά των ονείρων μου.
Δεν αναρωτιέμαι πια αν τα όνειρά μου θα πραγματοποιηθούν. Είναι ήδη πραγματικότητα. Ακόμα, όμως, αναρωτιέμαι για τις προσδοκίες μου...
Θα επιστρέψω.
