Καμιά φορά έρχεται η βροχή και σε ξεπλένει. Καμιά φορά δουλεύει αυτό το παραμύθι και η υγρασία του ουρανού γίνεται το νερό της απολύμανσης του βάρους που κουβαλάς. Και ξυπνάς το πρωί ελαφρύς σαν πούπουλο που πλύθηκε και στέγνωσε με γαλήνιες ψιχάλες. Κάπου στον ουρανό τα σύννεφα διαβάζουν τη δική τους μοίρα. Θα κλάψουν, θα κλάψουν και μετά θα αφανιστούν, θα έχουν κυλήσει σε πιο βαριές υποστάσεις μέχρι να κλείσει ο κύκλος τους και να βρεθούν στην ατμόσφαιρα, να γίνουν απειλητικά και να αρχίσουν να ξανακλαίνε. Ποιος άνθρωπος μπορεί να χαμογελάσει ενάντια σε αυτή τη συννεφιά και τη συνεχόμενη βροχή? Τι παιχνιδιάρικο μπορεί να σου ψιθυρίσουν κάμποσα νευρικά σύννεφα που κλαίνε όλη μέρα, αγχωμένα μη και δε προλάβουν τον χειμώνα που έρχεται?
Τα γκρίζα χαμόγελα των συννεφιασμένων ημερών μόνο βεβιασμένα μπορούν να είναι.
I've lost control again
