Απροειδοποίητα θα έρθει. Θα με πλησιάσει δίχως να κάνει κανένα παράξενο ήχο, κανένα ήχο που να προκαλέσει ανησυχία στο περιβάλλον που θα παρομοιάζεται εύστοχα σαν την ήρεμη επιφάνεια μιας λακκούβας με νερό στην άκρη του δρόμου, έχοντας όμως ανεπαίσθητες ρίγες από πιθανό θρόισμα του αέρα στην ήρεμη κατά τα άλλα επιφάνειά της. Κάπως έτσι, ο αέρας θα συσπαστεί ξαφνικά, όχι όμως βίαια, μα σαν ένα αόρατο χάδι να τον άγγιξε βιαστικά, και τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή να με πλησιάσει.
Θα έρθει και θα ακουμπήσει σχεδόν φιλικά το χέρι της στον ώμο μου η ΖΩΗ, και θα ψιθυρίσει λίγα μαγικά λόγια για την μεγαλύτερη αμαρτία που μπορεί κανείς να κάνει και δεν είναι άλλη από το να μη ζει. Όχι με ύφος δασκαλίστικο ή ακόμα χειρότερα ενός ιερέα που διακηρύττει την καλύτερη διαδικασία εισαγωγής στο παράδεισο. Ακόμα κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει πια, πως η κόλαση κι ο παράδεισος είναι εδώ και τώρα (βλέπε, ή καλύτερα άκου, ραδιοφωνική διαφήμιση με κρουασάν, που ένας τύπος γίνεται "σο-κόλαση").
Εγώ, σαν άλλος ήρωας του στυλ Κολοκοτρώνης (ή καλύτερα σο-Κολοκοτρώνης) θα αρχίσω να κουνιέμαι. Θα Την αφήσω να μπει σιγά σιγά στην συνείδησή μου, στο μυαλό μου και ύστερα στις αισθήσεις μου. Το δίχως άλλο, θα αφήσω την μακροχρόνια ακινησία μου και θα αρχίσω να ΖΩ.Τα βήματά μου, παίρνοντας φόρα, θα αρχίσουν να γίνονται μικρές χορευτικές φιγούρες, και τίποτα από το περιβάλλον χιόνι δεν θα μπορεί να γίνει εμπόδιο. Η ΖΩΗ είναι υπεράνω όλων. Νικάει ακόμα και το σκοτάδι και τη θλίψη, ίσως με τη θλίψη να είναι λίγο φίλες, τόσο μόνο ώστε να μπορεί περίτρανα να είναι νικήτρια η ευτυχία, γίνοντας αισθητή δια της απουσίας της.
Ηρωικά μόνο μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Δεν θέλει το θάρρος χιλίων γενναίων, όπως απαιτεί η δειλία. Έτσι κι αλλιώς, στο πρόσταγμα της ΖΩΗΣ, που μοιάζει με μυστικό μαγικό ξόρκι, ή σαν τρυφερό ξεκίνημα παραμυθιού, δεν υπάρχουν ανασταλτικοί παράγοντες, εκτός μόνο από τον μεγάλο, από πάντα εχθρό, τον θάνατο.
Ο θάνατος συνοδεύεται από μόνιμη ακινησία των συναισθημάτων και αν κάποια στιγμή τον συναντήσετε, προκαλέστε εμετό και καλέστε το τηλέφωνο του κέντρου ειδικών δηλητηριάσεων, το οποίο, να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Είναι, βέβαια και θέμα εποχής. Αν σας τύχει το καλοκαίρι, μια ματιά προς την ανοιχτή αεικίνητη θάλασσα είναι το γιατρικό. Το φως του ήλιου βοηθά πολύ στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, επίσης. Αν όμως είναι από εκείνα τα απαίσια απογεύματα της αρχής του χειμώνα, με το λιγοστό φως και το επίμονο κρύο-που-ήρθε-να-μείνει-μέχρι-την-άνοιξη, μπορώ μόνο να συστήσω την επιτυχή τεχνική των φιδιών και των αρκούδων: Χειμερία νάρκη. Αρκεί το θύμα, χμ..., μάλλον ο ασθενής, να μη ξεχαστεί και τον προσπεράσει η άνοιξη και μείνει να κοιμάται for ever... Γιατί τότε, ο μεγάλος ύπνος γίνεται θάνατος, κι αν τα συναισθήματα πεθάνουν, μάλλον απογοητευτικά μπορεί να είναι τα αποτελέσματα, αν φυσικά υπάρχουν αποτελέσματα που έπονται των θανατερών ύπνων.
Γι αυτό, συνιστώ ανεπιφύλακτα ΖΩΗ, που θα έρθει, δε μπορεί να μην έρθει. Ίσως, όμως, κάπως απροειδοποίητα.
