Πρώτη ακρόαση

Θέλω να παραβλέψω όλους τους κανόνες μου, έστω μια φορά, και να δω αυτό που μου αρέσει σαν να μη μου αρέσει και αντιθέτως, να μου αρέσει αυτό που μισώ. Με αυτή την αλλαγή στην ισορροπία θα καταφέρω να γαληνέψω, να μην πονάω, να σηκωθώ και να χορέψω με τη ψυχή μου στο στόμα να τρέχει στο άπειρο μεταμορφωμένη σε ουρλιαχτό. Φυσικά και θα χαθώ σε παράλογους συναισθηματισμούς, με αντικείμενο της ευαισθησίας μου την ευαισθησία μου την ίδια. Πάντα μιλάει παράξενα αυτή η αδυναμία αποκόλλησης από το σταθερό κέντρο του σύμπαντος – εγώ. Αλλά όλοι το ξέρουμε όσο και αν τρέχεις μακριά από τον εαυτό σου, αυτός ξέρει όλες τις κρυψώνες σου και εμφανίζεται σαν ίσκιος στις πιο χαρωπές σου σκέψεις. Έλα λοιπόν, άσε και εσύ το εγώ, την ευαισθησία σου και τις αναζητήσεις σου να φανούν, δεν είναι αδυναμία είναι πρόκληση για μένα να μάθω να σε ακούω, να σε νιώθω, να μη χρειάζεται να μιλάμε για όλα αυτά που δε χρειάζεται να μιλάμε. Ροή ενέργειας από τη δική σου σκέψη στο δικό μου μυαλό, όλοι αυτό δεν επιθυμούν? Και μην αντισταθείς στο ουτοπικό της πρότασης γιατί αυτή η ουτοπία μας αξίζει, επιτέλους, ναι, θα μπορέσουμε να ακούσουμε τους χτύπους της καρδιάς ο ένας του άλλου χωρίς να χρειάζονται εξηγήσεις, αρκεί να μας θωπεύει ο ρυθμός. Μετά μπορούν οι σκέψεις να εξελιχθούν σε μελωδίες, τέτοιες που να μας ταξιδέψουν στα πιο φωτεινά ίχνη των ισχυρών μονοπατιών του έρωτα και στη διαύγεια του σκοπού που πρόσταξε το παρελθόν μας, μόνοι μας, για το μέλλον μας σαν ζευγάρι ηλιαχτίδων με δική του μουσική. Αν λοιπόν παραβλέψω όλους τους κανόνες μου θα ξεγυμνωθώ εκεί που άλλοτε δεν ήθελα, ξέρεις, δε με τρομάζει να σου παρουσιάσω τη άπειρη μοναξιά μου, τώρα πια δε ντρέπομαι που την απολαμβάνω, κατάλαβα πια ότι δεν είναι κατακριτέο κάτι τέτοιο. Έτσι κι αλλιώς αν θες να μου χαρίσεις τα χαμόγελά σου μάλλον θα έχεις καταλάβει ότι έτσι πάει. Ανάποδα. Οι κανόνες έχουν καταρριφθεί. Τώρα οι γιορτές μπορούν να γίνουν πραγματικότητα ακόμα και εκεί που δε χωράνε. Χωρίς κόστος και ειδικές ανταμοιβές. Η απλότητα διανθίζει το περίπλοκο σύμπαν. Μας. Πρώτο πληθυντικό. Η γιορτή είναι για όλους μας, για μένα, για σένα, αυτά που κουβαλάς, γιατί και εσύ έχεις το δικό σου φορτίο, κάτι για το οποίο ντρέπεσαι. Δεν χρειάζεται να μου ξεράσεις τις ενοχές σου, τις βλέπω και τις χαίρομαι όπως εσένα. Φτάνει η αποδοκιμασία. Τώρα θα χορέψουμε. Στη μελωδία μας. Ουρλιάζοντας. Πως καταφέραμε να καταπιούμε τόσα πολλά ουρλιαχτά, μου λες? Άφησε ελεύθερη την ανάσα σου, μου αρέσει που με χαϊδεύει, και μη μου δώσεις απάντηση, ξέρω. Νομίζω. Αλλά και πάλι, τούτη η γνώση δεν ωφελεί την ένωσή μας, αυτό που σου χρειάζεται είναι το άγγιγμα του δικού σου ονείρου, μακριά από όλους, μόνο αν φύγεις μακριά μου θα μπορέσεις να κατανοήσεις γιατί. Γιατί η μοναξιά είναι το βασίλειό μου. Μόνοι τους οι άνθρωποι χαϊδεύουν τα άστρα. Χωρίς πλήξη. Ο χώρος τότε διαστέλλεται και χωράνε όλες οι ανθρώπινες επιθυμίες – των άλλων. Νιώσε με, άκου τα άστρα μου. Έχω διασταλεί σε αυτή τη πραγματικότητα που μοιραζόμαστε, τώρα χωράς στη σκέψη μου και στη καρδιά μου που ανήκει σε όλους τους επισκέπτες του κορμιού μου. Δως μου χαλινάρι την συγκατάνευσή σου στο παράλογό μου και μπορούμε να κολυμπήσουμε σε όλους τους γαλαξίες της απιθανότητας. Γιατί έτσι είναι μαγεία. Εξηγείται και παραμένει μυστήρια ταυτόχρονα. Την ίδια ώρα που μελώνω γίνομαι άδικα άγρια και επιθετική, θα σε καταρρίψω πριν το κάνεις εσύ. Αυτή είναι η απόδειξη ότι ταξιδέψαμε μαζί στην αγάπη. Ότι μεθύσαμε ο ένας από τα δάκρυα του άλλου. Ότι φτύσαμε ο ένας τους στίχους μας στον άλλο. Ομορφιά πέρα από κάθε τι συνηθισμένα άσχημο και κακοθώρητο, αν μου επιτρέπεις. Σου υπόσχομαι να μην αφήσω ποτέ το ποτήρι σου άδειο, θα το γεμίζω κάθε φορά που το φτάνεις στον πάτο με όνειρα και με λόγια που σου αρέσουν. Στο υπόσχομαι, δε θα διψάσεις ποτέ. Ό,τι περνάει από το χέρι μου θα μπει στο ποτήρι σου. Το λέω με την άνεση της ειλικρίνειας, έχω και θέλω να σου δώσω. Τόσα χρόνια για σένα τα μάζευα όλα αυτά, για να μου επιτρέψεις να μεθάμε μαζί τα ξημερώματα. Κι ας είναι όλοι οι δρόμοι κλειστοί και η ελευθερία μας γεμάτη χαρακιές από απόπειρες αυτοκτονίας. Σε εμπιστεύομαι γιατί γνωρίζεις τη φυλακή που θα απελευθερωθούμε, μαζί. Όμορφα ειπωμένο και νοσταλγικά επιθυμητό μου ψέμα. Και τώρα που επιτέλους όλοι οι κανόνες κανονίστηκαν καταλλήλως, με όλα τα κ τους νεκρά, τώρα νιώθω σύννεφο που χαϊδεύει τον ήλιο του Απρίλη, εκεί κοντά στον Μάιο, που πάντα αγαπάω παραπάνω και σκιρτώ από τις υποσχέσεις του αγέρα. Τώρα κατέκτησα την ευτυχία. Φταίνε οι κανόνες. Που κανονίστηκαν... Τώρα αρχίζει να θολώνει όλη η εικόνα. Σαν να νιώθω διαφορετικά. Κάνει κρύο. Που βρέθηκα και υπήρξα τόσο ευτυχισμένη? Ανοίγω τα μάτια. Το όνειρο τελείωσε. Η πραγματική σκόνη επιτίθεται σε κάθε κίνησή μου. Δεν υπάρχεις. Όχι όπως σε ένιωσα. Αλλά είσαι αληθινός όσο είμαι και εγώ. Τα όμορφα όνειρα είναι το μόνο που μένει. Έτσι συνεχίζεται η άδικη ζωή. Όμορφα.

Κυκλοφόρησε η νέα δουλειά των Διάφανων Κρίνων "Κι η αγάπη πάλι θα καλεί". Για το παραπάνω παραλήρημα φταίχτης είναι η όρεξή μου να γράψω καθώς απολάμβανα την πρώτη ακρόαση του CD.

Απόψε έχουμε γιορτή: Μετά από πολύ καιρό, τα Κρίνα μας καλούν σε γιορτή, το Σάββατο, 29 Νοεμβρίου, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού. Περισσότερες ίνφο εδώ.

Tο ξύπνημα

Ξύπνησα σήμερα και βγήκα στο δρόμο. Μα πρέπει να έχει περάσει πολύς καιρός γιατί εγώ θυμόμουν καλοκαίρι και έξω φύσαγε η ψύχρα του βοριά από παντού. Λυπήθηκα γιατί θέλω καλοκαίρια και ήρεμες θάλασσες, πολλά παγάκια στα ποτά μου και γυμνές πατούσες.

Όπου και αν άφησα τη ματιά μου στο δρόμο ήσαν όλοι σκυφτοί, γεμάτοι ρούχα επάνω τους, γυμνοί κατά τα άλλα, από τη θέρμη του καλό-καιριού, ξέρεις, εκείνου που σε κάνει να φεγγοβολείς από τα μέσα σου, να αστράφτει η ζωή στα μάτια και τις παλάμες, να είσαι έτοιμος να αδράξεις τον κόσμο και να τον κάνεις όμορφο.

Δεν ήξερα πως να φερθώ - ποιο να είναι το καλύτερο φέρσιμο σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν ξέρω, ίσως η απάντηση να υπάρχει αλλά εγώ το μόνο που είχα όπλο ήταν μουδιασμένα χέρια και τρεμάμενες φοβισμένες σκέψεις.

Είχε ήδη νυχτώσει η μεγάλη χειμωνιάτικη νύχτα και τα σύννεφα πάνω από αυτή την άδικη πόλη είχαν χρώματα από αυτά τα φοβερά, τα μουντά, που δεν διαθέτουν ίχνος συγκατάνευσης. Περιπλανιόμουν στα διπλανά τετράγωνα, στους συνοικιακούς δρόμους, έψαχνα την απάντηση, δεν ήξερα, όμως ο δρόμος πάντα ξέρει - με οδήγησε πίσω, κάτω από τόνους μπετόν και υφασμάτων.

Μου ψιθύριζαν τα βήματά μου να μη φοβάμαι και βρέθηκα πίσω στη γνώριμη φυλακή μου - αυτή τη φορά οικειοθελώς, δε φοβάμαι, έχω αποθέματα ζεστού καφέ για όλα τα χειμωνιάτικα πρωινά, έχω αλκοόλ για όλα τα βράδια.

Και εκεί που η πλάση θα γυρνάει στα μέσα της να ξαναγεννηθεί, εγώ θα περιμένω - μπορώ - και θα έρθει το καλο-καίρι που τόσο νοσταλγώ να φωτίσει ό,τι τόσα χρόνια παραμένει στο σκοτάδι.

Come back

Το come back θα γίνει νύχτα που το φεγγάρι μπαίνει ήσυχα στην χάση του, νύχτα φθινοπώρου από τις ζεστές, αυτές που κουβεντιάζουν κάτι για καλοκαίρι, αυτό που έφυγε και την ανάμνηση της αναμονής αυτού που θα έρθει, μια ανάμνηση που θα δεσπόζει έναν ολόκληρο χειμώνα, έτσι να μην ξεχνιόμαστε, μας περιμένουν χιόνια και βροχές και από αυτά ένα μόνο κρατάω και ονειρεύομαι: τις καταιγίδες. Μόνο τότε μπορώ να δικαιολογήσω την έλλειψη του ήλιου, ή γίνεται χαμός ή αλλιώς θέλω καύσωνα και να μην κουνιέται φύλο.

Νομίζω ότι πήρα να κάνω κύκλους γύρω από γνώριμα μέρη, γωνίες που άφησα και έπιασαν σκόνη. Ήμουν κάπου αλλού και εδώ ταυτόχρονα, δίχως να με μετράω με τα κανονικά μέτρα και σταθμά, δίχως να με κατηγορώ για ακινησία και έλλειψη κίνησης-ζωής. Ήθελα λίγο να σκουριάσω, επιθύμησα το στάσιμο γιατί η σκόνη που μαζεύτηκε επάνω μου μου έδωσε μια άλλη θωριά, λίγο περίεργη, είδα τέλος πάντων τον εαυτό μου λίγο λιγότερο εγώ. Κάτι είναι και αυτό, έτσι για να αλλάζουμε εικόνες, γιατί καλός ο καθρέφτης αλλά τώρα τελευταία μου έλεγε πράγματα που με πονούσαν. Έτσι αποφάσισα να μην τον κοιτάζω.

Χάνοντας την εικόνα μου έχασα όλη την ροή της ιστορίας - ξαφνικά κοίταξα σήμερα, μια μικρή ματιά, φευγαλέα, και είδα πόσο πολύ η σκόνη της ακινησίας με μετέτρεπε σε κάτι που δεν έχει όλη την ποσότητα του εγώ μου που χρειάζεται για να προσεγγίσουμε την αλήθεια μου (ναι, αυτό το κείμενο μιλάει ξεδιαντροπα για μένα). Έχω αλήθεια. Αλλιώς δε θα μου έλειπε τόσο καιρό που της γύρισα την πλάτη.

Και απόψε ήταν η μεγάλη νύχτα του come back. Με εξάρες γιατί γουστάρω να κερδίσω το παιχνίδι διπλό.

Soundtrack of music

Meet Ira...

"Η ζωή μας σαν μία καλή ταινία έχει πολλές σκηνές, διάφορους πρωταγωνιστές, ποικίλες διαθέσεις και φυσικά ένα ιδιαίτερο Soundtrack ...που χωρίς αυτό θα ήταν όλα βαρετά!
Αν τα tracks που βάλατε στην δικιά σας ταινία ταιριάζουν με τις προτάσεις και τις ιδέες που βλέπετε στον χώρο αυτό, τότε θα βρείτε ενδιαφέρουσες πληροφορίες και υλικό για καλλιτέχνες, καινούρια albums, events κτλ."

Find Ira @ http://is-music.blogspot.com/

Take me with you, she said

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει Πήτερ Παν. Αλλά και πάλι, γιατί να έρθει να με σώσει? Κανείς δε μου χρωστάει τίποτα και εγώ σε κανένα. Είμαι χαμένη, αλλά είμαι εγώ. Μόνο. Και γιατί δηλαδή να πρέπει να βρεθώ? Στοπ. Στα ερωτηματικά. Τώρα μπορώ να πω ότι ο ουρανός θα αρχίσει να γίνεται ευνοϊκός για ταξίδια με ανοιχτά φτερά και θα πάψουν οι αναγκαστικές προσγειώσεις μέσα σε χιονοθύελλες, επίσης θα πάψει η συννεφιά του Φλεβάρη γιατί πάει και αυτός, έφυγε και ας υπάρχει παντού γύρω μια θάλασσα βαθιά μελιτζανί έτοιμη να καταπιεί κάθε τι που θα προσπαθήσει να γίνει ένα με τον αφρό. Τώρα ο βυθός γίνεται η μόνη διέξοδος. Ο ουρανός που ανοίγει μέρα με τη μέρα τον φωτίζει. Ο βυθός ξέρει ότι ήρθε η σειρά του να δείξει το μεγαλείο του, πρέπει να μάθω να αφουγκράζομαι την ανάσα του πνιγμένου. Πρέπει να μάθω να αναπνέω όπως ο πνιγμένος, μόνο έτσι θα φτάσω σε εκείνη την άκρη του ουράνιου τόξου που καταπίνει ανελέητα η θάλασσα στις άκρες τις, και σιγά μην υπάρχει εκεί χρυσάφι. Μόνο κάτι τσαλαπατημένα όνειρα, από αυτά που ξεκινούν ροζ και καταλήγουν εφιάλτες, που μπλέκονται άγγελοι και δαίμονες και κακές μάγισσες, και ο διευθυντής και οι υπάλληλοι της εφορίας που κάνουν του ελέγχους και κάποιοι άλλοι με μπλε στολές, αν και οι χειρότεροι είναι αυτοί με τις λευκές στολές. Σε κοιμίζουν στο χειρότερο σημείο του εφιάλτη και δεν σε ξυπνάνε λέγοντας σου καθησυχαστικά λογάκια του στυλ όνειρο ήταν και πέρασε, μη φοβάσαι, και τελικά όσο και αν ανοίγει ο ουρανός, και πλησιάζει ο απρίλιος που κουβαλάει τις καλύτερες ερωτικές σου αναμνήσεις, η βροχή πέφτει μέσα σου κατακλυσμιαία και δεν υπάρχει ίχνος συγκατάνευσης, καμία συγκίνηση, όλα γίνονται πλαστικά και θρυμματίζονται με το πρώτο άγγιγμα, σκόνη που πέφτει στην άκρη του δρόμου, ό,τι και να φαίνεται ανθισμένο έχει τη ζωή των χάρτινων λουλουδιών που τα κοιτάς και λιώνουν από το βάρος της επαφής.

Και ναι, μπορεί να άρχισα να φωνάζω «πάρε με μαζί σου» σε όλους τους περαστικούς ίσκιους της ζωής μου, αλλά κάνω ότι δε το λέω σε αυτούς και έτσι με αγνοούν. Αφού αύριο πάλι θα ξυπνήσω η ίδια φιγούρα με τα ίδια σπαστικά τικ στο πρόσωπο θα βγω στο δρόμο και δε θα έχει αλλάξει τίποτα ουσιαστικά. Και αν κάποιος δείξει εκείνο το πρόσωπο που περιμένω να φωτίσει το γκρίζο των ίσκιων, και έρθει με το χαμόγελο του προορισμού να σταθεί απέναντί μου, το πιο πιθανό είναι ότι θα τον χλευάσω και φυσικά θα πάω να πάρω ένα καφέ σε πλαστικό ποτήρι για να ξυπνήσω μέσα στη καθημερινότητα της ίδιας γκρίνιας μου, παιδί του άστυ που ψάχνει το ερημονήσι στο κέντρο της πόλης και ειδικά στα μικρά μπαράκια με όλους τους φίλους που μοιράζονται φώτα νέον και αλκοόλ για μια πνιγμένη σε αναφιλητά ανάσα, μια νύχτα σαν όλες τις άλλες που τρώει τα παιδιά της για χορτάσει τη λαγνεία της.

Ειλικρινά δε ξέρω τι γυρεύω εδώ, δε ξέρω και τι γυρεύω γενικά. Έχω ξεμείνει με αυτή την μωβ κορδέλα στο αριστερό χέρι να χαίρομαι μόνη μου γιατί το τίποτα αρχίζει να γίνεται απειλητικά μεγάλο και να καταβροχθίζει στιγμές, όνειρα, τα μεσημέρια μου και μερικά από τα αναστατωμένα βράδια με επισκέπτες παράξενες φιγούρες από εδώ και από αλλού, όλοι κάτι θέλουν και εγώ δε ζητάω σχεδόν τίποτα από κανένα. Μόνο καμιά φορά αν με πιάνει ο φόβος θέλω έναν ώμο να ακουμπήσω για να μην κλαίω μόνη μου, πολλά τα δάκρυα πολύ καιρό, να πως δημιουργήθηκε αυτή η περίεργη μελιτζανί θάλασσα γεμάτη πτώματα σκέψεων που δεν ειπώθηκαν και έτσι κι αλλιώς δε θα είχε καμία χρησιμότητα στο σύμπαν αν οι σκέψεις αυτές ταξίδευαν και γίνονταν κάτι παραπάνω από σκόρπιες και ασυνάρτητες παραφορές – θα ήταν σαν να λέμε ότι είχαν άλλη χρησιμότητα όλα τα τσιγάρα που δεν καπνίστηκαν και καήκαν στο τασάκι έρημα, εκτός από αυτή του να γίνουν στάχτη χωρίς άλλη επαφή.

Ωραία όλα αυτά, αλλά ακόμα κάτι περιμένω. Το τηλέφωνο να χτυπήσει, το αδύνατο να γίνει δυνατό, το ερημονήσι με το καλοκαίρι και την αμμουδιά να υλοποιηθεί ονειρικά στη κεντρική λεωφόρο της πρωτεύουσας, την ευτυχία, την έκπληξη και φυσικά, το ταξίδι που θα με πας. Μάταια ή όχι. Χωρίς ερωτηματικό μόνο με το πλοίο φορτωμένο ρούμι και μια πορεία εκτός κανονικών δρομολογίων και να πάμε μακριά, πολύ μακριά να μη με φτάνει τίποτα από τη ζωή μου. Την έχω καταστρέψει μεγαλειωδώς και τώρα, καταλαβαίνεις γιατί κλαίω, είναι συνέχεια πίσω μου, σαν υποταγμένο σκυλί και σαν μανιώδης διώκτρια, ζητάει τα δανεικά με τόκο, η ζωή μου, θέλει το μερτικό της.

Θα με πάρεις μαζί σου?

Το κοντινότερο βιβλίο

(Το είδα και ζήλεψα)

σελ. 123

Όταν προσπελάζετε αυτό το script μέσα από το περιβάλλον μιας εφαρμογής web browser, η έξοδος που παράγει θα πρέπει να δείχνει παρόμοια με αυτή της Εικόνας 6.5.

Τοποθετώντας τη δεσμευμένη λέξη global μπροστά από την μεταβλητή $life όταν τη δηλώνουμε στην συνάρτηση meaningOfLife(), στη γραμμή 9, υποχρεώνουμε τη συνάρτηση να αναφερθεί στη γενική μεταβλητή $life, η οποία έχει δηλωθεί έξω από τη συνάρτηση (στη γραμμή 7).

σελ. 124 (δυστυχώς η έβδομη περίοδος πάει στην επόμενη σελίδα...)

Εικόνα 6.5: Επιτυχής προσπέλαση μιας γενικής μεταβλητής μέσα από μία συνάρτηση με την βοήθεια της global.
Julie C. Meloni, Μάθετε PHP, MySQL και APACHE - Όλα σε ένα, Εκδόσεις Μ. Γκιούρδας 2004, σελ. 123-124.


Οδηγίες (copied-pasted):
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 [αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο].
3. Βρες την πέμπτη περίοδο [=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι] της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους [δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη].
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Σχόλια:
1. Το βιβλίο είναι μούφα, αν θέλετε να μάθετε PHP, MySQL και APACHE πάρτε άλλο βιβλίο
2. Την 5η οδηγία την αγνοώ.


Επίλογος
43 μέρες και σήμερα.

Είμαι η θαυματουργή μαλακία του κόσμου

Warning
If you are reading this then this warning is for you. Every word you read of this useless fine print is another second off your life. Don’t you have other things to do? Is your life so empty that you honestly can’t think of a better way to spend these moments? Or are you so impressed with authority that you give respect and credence to all who claim it? Do you read everything you’re supposed to read? Do you think everything you ‘re supposed to think? Buy what you’re told you should want? Get out of your apartment. Meet a member of the opposite sex. Stop the excessive shopping and masturbation. Quit your job. Start a fight. Prove you’re alive. If you don’t claim your humanity you will become a statistic. You have been warned…… Tyler.






You are NOT your job.

You are NOT how much money you have in the bank.

You are NOT the car you drive.

You are NOT the contents of your wallet.

You are NOT your fucking khakis.

YOU ARE THE ALL-SINGING, ALL-DANCING CRAP OF THE WORLD.

F.C.

Η μικρή νεράιδα ανακαλύπτει...

... το youtube.


Αφού έτσι κι αλλιώς το γράψιμο το έχει γράψει η μικρή νεραϊδούλα. Τώρα που ανακάλυψε το youtube embedded, αγαπητοί ακροατές, αντί για πολλά ακαταλαβίστηκα λόγια πάρτε βιντεάκι.

Η αλήθεια είναι ότι η νεράιδα έχει μια μόνιμη κατάθλιψη τελευταία και νιώθει την ανάγκη να πάρει χάπια. Δεν ξέρει ακόμα αν τελικά θα τα πάρει. Μπορεί αν τα πάρει να γράφει συχνότερα τις φρίκες της.

Επίσης, αφιερώνει στον εαυτό της το επόμενο youtube clip, πριν πάει η ώρα δώδεκα και βγει στους παγωμένους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, μπας και βρει λίγο χώρο να ανασάνει.

Happy new fear, blog-o-sphere

Χάθηκαν - έφυγαν οι γιορτινές μέρες σε ένα σύμπαν που ασφυκτιά από αγάπη - ή από την έλλειψή της.

Φοβερή θωριά, η του παραλόγου αντίθεση.

Κάθε πρωτοτυπία καλύπτεται από τόνους σκόνη – κάποιοι είπαν πως είναι η σύνδεσή μας με τα παράλληλα σύμπαντα που πλέουν γύρω μας αποτελώντας την μόνη διαφυγή από μια σταθερά θανατική πραγματικότητα: γέννηση – ύπαρξη – θάνατος.

Που είναι ο χρόνος? Αυτός που έφυγε. Και αυτός που ήρθε. Που κρύβει αυτά που θα φέρει? Θα έχεις γιορτές 2008?

Ανθρωποδημιούργητο, αριθμητικό προϊόν της ανθρώπινης ματαιοδοξίας να εξουσιάσει τα ανεξουσίαστα (ποιητική αδεία ειπωμένο), χρόνε που με τρομάζεις με την ανυπαρξία σου, που δεν υπάρχεις μα το πέρασμά σου έχει αφήσει διακριτά σημάδια σε κάθε πλευρά της φαντασίας μου, εκεί που μπορεί να υπάρχεις θα είναι μάλλον σε μια ρωγμή κάπου στο διάφανο σύμπαν, και εκεί θα είσαι άλλο από αυτό που σε βαφτίσαμε. Έτσι δεν είναι?

Θέλω να πω ότι υπάρχει χαρά τις γιορτινές μέρες που πέρασαν. Αλλά αμέσως μετά την διαλύει το πρώτο βουητό των νευριασμένων αστών που ζουζουνίζουν με κακία γύρω από τον εαυτό τους, πάλι στα ίδια βήματα, χωρίς ελπίδες και ευχές, και η χιλιοειπωμένη λέξη «καλή χρονιά» μοιάζει τόσο παρωχημένη.

Και ένα μονάχα φοβάμαι: πως και αυτός ο νέος χρόνος δεν θα διαφέρει από τους προηγούμενους πουθενά εκτός από δύο σημεία: στο καταληκτικό ψηφίο και στα σημάδια που θα προστεθούν στα προηγούμενα.

Παρόλα αυτά, και επειδή οι μέρες το προστάζουν, μπορώ να φορέσω το χαμόγελο της χαζής και χαρούμενης, μα πάνω από όλα αθώας νεράιδας και να πω

καλή χρονιά


στιγμιαία εννοώντας το.