Η έκλειψη να ήταν ολικά ορατή από Αθήνα. Να μην ερχόμουν καθόλου για δουλειά. 12.00 θα την έκανα για παραλία. Κάπου όπου θα παιζόταν πάρτι-Έκλειψη, κι έτσι. Μουσικές, πιώματα, κλπ απαραίτητα. Ρουχισμός ελαφρύς και χωρίς παπούτσια. Χορός στην αμμουδιά. Απαραίτητα αντιηλιακή κρέμα προσώπου και γυαλιά ειδικά για να παρατηρεί κανείς την έκλειψη με ασφάλεια. Χωρίς κανένα σύννεφο στον ουρανό. Με ελαφριά ανοιξιάτικη αύρα που παίζει με τη μυρωδιά της θάλασσας. Ιεροτελεστικά παρακολούθηση της πορείας Ήλιου-Σελήνης, χωρίς θορύβους. Με την ολοκλήρωση του φαινομένου, δυνατές μουσικές, party-time, χορός και πιώμα μέχρι το βράδυ. Η γιορτή της νίκης του φωτός. Κανένας δράκος δε θα καταπιεί τον ήλιο. Στο τέλος μαγικό ηλιοβασίλεμα, ενός ήλιου που κατάφερε να επιζήσει από την αφάνεια, όπως κάθε φορά. Ένας ήλιος που πάει να ξεκουραστεί κοντά στο Βασίλειο της Χρυσομαλλούσας Πριγκίπισσας, βάφoντάς τον κόκκινο κάθε φορά που περνάει από κει.
Πραγματικότητα:
Το ποσοστό κάλυψης του ηλιακού δίσκου θα φτάσει το 85% στην Αθήνα.
9.00 θα είμαι στο γραφείο. 12.30 θα την κάνω με ελαφρά, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται παραίτηση. Ένα μπουκάλι κρασί. Γυαλιά για την έκλειψη. Αρχαία Αγορά. Ξάπλα στο γρασίδι ή σε καμιά καβάτζα αρχαία πέτρα. Τουλάχιστον μέχρι τις 15.00.
Παραλήρημα:
Θα το δω όλο αυτό το ταξίδι στον ουρανό, ένα moonchild που ξέπεσε στην ημέρα και στη αφάνεια, μέχρι που αποφάσισε να παίξει με τον ήλιο, να τον κρύψει, να βγει μπροστά. Σε κάποια μέρη, θα τον κρύψει εντελώς και τότε δεν θα φαίνεται ούτε αυτό, ούτε ο ήλιος. Αντιπαράθεση που οδηγεί στο μηδέν. Κανένας νικητής δε υπάρχει στους πολέμους και στους καβγάδες. Το moonchild που θέλησε να μπλέξει με τον ήλιο, θα τα παρατήσει και θα φύγει. Θα ξαναπάει στη νύχτα του, γεμίζοντας κι αδειάζοντας τα βράδια των ερωτευμένων και των αδέσποτων σκυλιών.
Θα ήθελα να μπορούσα να έβλεπα την Αφροδίτη αύριο. Αλλά από εδώ που είμαι δεν θα φαίνεται, θα κρύβεται πίσω από τις ανοιξιάτικες ακτίνες του ήλιου που θα αντιστέκονται στην κάλυψη. Θα φανεί, όμως, αργότερα το απόγευμα, όταν αυτός θα κατηφορίσει στη Δύση και θα αφήσει τις σκιές να ξεγλιστρήσουν μέσα από τις γωνίες.
Και αύριο πάλι, ο ίδιος ήλιος θα λάμψει την επανάληψη της άδικης ρουτίνας που καταστρέφει κάθε ικανότητα ζωής, που πήζει το μυαλό μας μπροστά σε οθόνες προθεσμιών και εκτάκτων δελτίων ειδήσεων. Θα την αλλάξουμε, άραγε, ποτέ τη ζωή? αναρωτιούνται οι ετοιμοθάνατοι πριν γίνουν ένα μαζί της, αυτής της σύγχρονης ζωής. Δεν είναι άλλο παρά ένα κομμάτι της ζούγκλας του κόσμου που αφήνει τη φαντασία να σβήσει σαν αποτσίγαρο ή χειρότερα δεν την αφήνει να ανάψει καν, σαν κακώς στριμμένο τσιγάρο.
Θέλω να πω, καλά και ωραία αυτά με τη απαίσια ζωή, αλλά αύριο θα έχει παραμύθι, κι εγώ θα κάτσω αναπαυτικά στο μυαλό μου στην καλύτερη θέση για να το δω. Μετά ας με καταπιούν όλες οι μαύρες τρύπες των απαίσιων υποχρεώσεων της, που λειτουργούν πάντα αντίθετα, απομακρύνοντας με από αυτή. Δεν με ενδιαφέρει, άρα δεν υπάρχουν.
