Το νόημα που καταπίνω σε μεγάλες γουλιές δε φαίνεται να ελπίζει σε ανάκαμψη της κατάστασης. Είμαι πνιγηρή, αυτό είμαι. Δοξάζω κάθε παραμύθι για να ισοπεδωθώ την επόμενη στιγμή και να ζωγραφίσω με τα πιο μεγάλα και έντονα γράμματα, ότι, ξέρεις? αυτή είναι η γαμημένη πραγματικότητα.
Και δε μου αρέσει, ούτε κι εσένα, μα βρίσκω μια τρελή ηδονή να στην πετάω στα μούτρα μόνο για να σου δείξω πόσο υπερέχω που εγώ την έχω καταπιεί κι έχω βγει νικήτρια. Πλέον δε με νοιάζει, έχω γεμίσει μουσικές και οπτασίες τη σκέψη μου και δε χορταίνω να ανεβαίνω σε λόφους σιγοτραγουδώντας, περπατώντας χορευτικά.
Δε με νοιάζει. Οι τρελοί και οι ονειροπόλοι δεν είναι το ίδιο, αλλά εγώ τα καταφέρνω και τα δύο εξίσου καλά. Και συνεχίζω να χορεύω περπατώντας. Και να γράφω χωρίς να κρατώ χαρτί και στυλό. Μικρά γράμματα ξεπηδούν από δω κι από κει, γίνονται λέξεις και τσουπ! να κι άλλο ένα ανόητο νόημα και συμπέρασμα.
Υπάρχει μια διαδικασία για όλα. Από το Α πας στο Β κι από κει στο Γ. Αν διψάς πίνεις νερό. Κι αν πονάς κλαις ή γελάς. Σβούρα το μυαλό μου παλεύει να κρυφτεί στους πιο ανοιχτούς δρόμους και εκεί τίποτα δεν γίνεται, γυρίζει πίσω λυπημένο. Κανένα από τα συμπεράσματα δεν βοηθούν κατόπιν της επιστροφής. Πάλι όλα αναιρούνται, και ξεκινώ από την αρχή να κάνω άλλη μια υπέροχη γιορτή στο τίποτα.
Και το ωραιότερο των παιχνιδιών παραμένει αυτό με τις λέξεις.
