Μου λείπει το χαρτί και το χρώμα, ένα μόνο χρώμα για φωτίσω τη στιγμή, να της δώσω μορφή και αέρινη κίνηση.
Φαντάζει σαν απέλπιδη ύστατη έκκληση ή σαν υπέρμετρη ανάγκη η αναζήτηση του χρώματος. Όλα, έτσι κι αλλιώς, είναι γκρίζα.
Που και που το κλάμα ενός αηδονιού φωτίζει λίγο τη νύχτα και παίρνει να τραγουδά μαζί και η καρδιά. Η ψυχή μπαίνει στον ίδιο χορό, ευφραίνεται, χάνεται σε γλυκές νοσταλγίες. Κι όλα αυτά από το κλάμα.
Υπάρχει κάποιο ηθικό δίδαγμα εδώ. Απλά μου διαφεύγει. Ξαναγυρνώ, πάω να βρω το χρώμα μου. Είναι σίγουρα βαθύ πορτοκαλί, αυτό του ήλιου του καλοκαιρινού που σιγοσβήνει στη θάλασσα. Πορτοκαλί σαν το αγαπημένο χρώμα των τρελών. Όταν το βρω θα σκίσω από τη ζωή μου ένα χαρτί και θα το γεμίσω σημειώσεις. Να μη ξεχάσω ότι πρέπει να θυμάμαι ποιο είναι το σημείο που έχω ξεμείνει παρανοϊκή και αμετάκλητα ανυπόμονη.
Σημείωση Νο1: Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει, κι ας λείπουν τα φτερά.
Σημείωση Νο2: Κόσμε, don’t be afraid of your freedom
Σημείωση Νο3: Τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα
Σημείωση Νο4: ΧΑ ΧΑ ΧΟ ΧΟ ΧΙ ΧΙ
Σημείωση Νο5: Μείνε ακατανόητος, σκοτεινός και κακόγευστος, αφήνοντας ξωπίσω σου δύσοσμους όγκους σιωπής. ΔΕΙΞΤΟ ΠΩΣ ΔΕ ΜΕΤΑΝΟΙΩΣΕΣ ΑΚΟΜΗ
Σημείωση Νο6: ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ
Σημείωση Νο7: Fuck The System
