Ήρθε η βροχή σήμερα να με βρει. Στην αρχή δειλά, ξεκίνησε ένα τραγούδι, αλλά ήταν μικρό, ίσα που έβγαλε το δεκάλεπτο... Μετά σιγή. Με άφησε να περιπλανιέμαι στην άδεια πόλη, από την μια άκρη στην άλλη, κοιτώντας τον ουρανό, παρακαλώντας να έρθει.
Υπήρχε ζέστη, πολύ ζέστη. Ο αέρας κάποιες στιγμές ήταν τόσο βαρύς που με δυσκολία τον έκανα δικό μου μέσα στο κορμί μου. Μετά πάλι, ένα αεράκι όλο υποσχέσεις έμπαινε βιαστικά από τα παράθυρα... Τίποτα... Η ώρα περνούσε, ο ουρανός ασταμάτητα γκρίζος, δεν ήθελε φαίνεται να προδώσει κανένα μυστικό σήμερα. Κι η βροχή πουθενά.
Έφτασε το μεσημέρι. Κάτι δειλές προσπάθειες επίδειξης βρόχινης ικανότητας φάνηκαν. Κάτι ξεδιάντροπες μεγάλες σταγόνες έκαναν μια μικρή κι εντυπωσιακή πρεμιέρα. Κι αυτό το τραγούδι μικρό. Πιο πονεμένο από το προηγούμενο. Σταμάτησε το ίδιο απότομα. Αέρας, υγρασία, γκρι ουρανός, βαριά ατμόσφαιρα, μέρα γεμάτη υποψίες, γεμάτη διχασμένα στιχάκια "Θα βρέξει...", "Δε θα βρέξει"...
Λίγο αργότερα, εγώ, πάλι, στο δρόμο. Στην επιστροφή. Αφήνοντας πίσω μου το κλειστό κτίριο, βρέθηκα επιτέλους σε ένα βρόχινο χορό. Είχε έρθει επιτέλους η βροχή. Περπατήσαμε μαζί, πολύ ώρα. Η πόλη ήταν ακόμα πιο άδεια αυτή τη φορά. Η βροχή ήρθε κι έκατσε φιλικά στους ώμους μου, χάιδευε τα μαλλιά μου όλη την ώρα, και μου ψιθύριζε ολόκληρο το τραγούδι της αυτή τη φορά.
Πόσο χαρούμενη ήμουν σήμερα! Το ήξερα ότι θα έρθει να με βρει, έτσι ήρεμη, θα καθάριζε το μυαλό μου από όλες τις βαριές καλοκαιρινές ανάσες. Πλύθηκε η ψυχή μου, καθάρισε η σκόνη του καλοκαιριού από τη πλάτη μου. Κοίταξα μια στιγμή τον ουρανό. Επέμενε στο γκρίζο μυστήριό του. Κατάλαβα ότι δεν ήθελε ερωτήσεις σήμερα.
Ας είναι. Τώρα μπορώ να δεχτώ τις επόμενες λιακάδες με πιο καθαρή καρδιά. Και τις επόμενες βροχές με πιο μεγάλη λαχτάρα.
