Κάπως κινείται απόψε ο αέρας, λίγο αντίστροφα. Αντί να παίρνει τις σκέψεις μακριά, τις φέρνει πιο μέσα στο μυαλό, μαζεύτηκαν πολλές, ένα κουβάρι, λίγο ακόμα και ο χορός τους θα μετατραπεί σε βίαιη μάχη. Το άσπρο και το μαύρο θέλουν καθένα το μερίδιό τους. Δεν επιθυμούν συμβιβασμούς, ούτε ηρεμία, εύχονται να γίνει η μάχη, έτσι για να υπάρχει λόγος για την ύπαρξή τους. Ωστόσο να σημειώσω ότι και τα δύο θα χάσουν. Στο βάθρο περήφανο και πάλι το πολύχρωμο, αυτό που δεν περιλαμβάνει το γκρι. Γιατί έτσι.
Κοιτώ μπροστά: λαβύρινθος. Κοιτώ πίσω: ομίχλη. Δεξιά κι αριστερά τα δύο διάσημα τερατάκια, ένας λευκός άγγελος κι ένας κόκκινος διαβολάκος, παίζουν με την αντοχή μου, με την επιμονή μου στο αδύνατο. Πλήρης σύγχυση πάλι σε εξέλιξη, πάντα σε εξέλιξη. Να μη μου βγαίνει κάτι γλυκό και νωχελικό να πω, παρά μόνο παράπονα. Δε μου αρέσει αυτό.
Βελούδινες φωνές μπορούν να βοηθήσουν και σε αυτό το παραλήρημα, υπάρχουν και συγκεκριμένες αναμνήσεις που εξαιρούνται από τη λήθη κι αυτές είναι οι πιο παρανοϊκές. Όταν ήμουν μωρό, μπορούσα να κάθομαι ώρες στη κούνια μου χωρίς να παραπονιέμαι αρκεί να ήταν δίπλα μου ανοικτό το τρανζιστοράκι και να ακούω μουσικές. Η μαμά μου έχει να το λέει ακόμα. Και το κουσούρι αυτό μου έχει μείνει τόσα χρόνια μετά, το ραδιόφωνο να είναι μονίμως ανοικτό στο σπίτι μου, ακόμα κι όταν λείπω. Θέλω να έρχομαι σπίτι και να μην με περιμένει η σιωπή. Με τρομάζει η σιωπή.
Τα παράθυρα είναι ορθάνοικτα, σαν τα μάτια μου. Κοιτούν τον ακάλυπτο ψάχνοντας στα σκοτάδια να βρουν κάτι που να έχει ενδιαφέρον. Τίποτα, ακινησία. Όλο το απόγευμα τα χελιδόνια είχαν πάρτι. Τρελές φωνές που μάλλον διοργάνωναν τις επόμενες διακοπές τους. Κάπου ζεστά. Εγώ εδώ, κόντρα στον παγωμένο βοριά. Η παγωμένη του ανάσα έρχεται με δύναμη, ζαλίζει τις κουρτίνες που προσπαθούν κάπως να χορέψουν κι αγγίζει την ευαισθησία μου, έρχονται γλυκά χειμωνιάτικα σαββατιάτικα πρωινά, φαίνεται να λέει. Να δούμε.
Αυτό το αντίστροφο του ανέμου έχει ξυπνήσει την ανησυχία μου, χωρίς προφανή λόγο. Η ζέστη κάπου δραπέτευσε απόψε, αλλά κάπου εδώ γύρω τριγυρίζει, έχει πολλά γλυκά δειλινά ο Σεπτέμβρης να μας δώσει ακόμα. Έτσι πρέπει να είναι. Ίσως να φορέσω το μαγιό μου άλλη μια φορά και να πάω να συναντήσω τη θάλασσα, να δω ακόμα ένα ηλιοβασίλεμα πάνω από τα γαλάζια όνειρα που κοκκινίζουν ντροπαλά, βυθίζοντας με στο επερχόμενο σκοτάδι.
