Αυτό που θέλω να γραφτεί ίσως έχει γραφτεί και έτσι ψάχνω να το βρω στις δίνες των τυπωμένων γραμμάτων πάνω στις πρώην λευκές σελίδες, αυτές τις μυρωδάτες που νοστιμίζουν την νοσταλγία των παραμυθιών και των λυτρωτικών ηρώων - από μηχανής θεών - που έχουν μόνο σκοπό τη συνέχιση του happy end.
Εκατομμύρια γράμματα, χαρτιά, βιβλία, τώρα πια ηλεκτρονικά στίγματα, αποτυπώσεις φανταστικών και πραγματικών συναισθημάτων - πάντα συναισθημάτων - ακόμα και εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ή δε χωράνε. Δεν υπάρχει άλλωστε καμία τελική διάγνωση. Αυτό θα σήμαινε ότι τελειώνει και δε μπορεί η κατάθεση συναισθημάτων ποτέ να τελειώσει - αν έρθει αυτό το τέλος μάλλον δεν υπάρχουν πια άνθρωποι. Έτσι κι αλλιώς αυτά πάνε μαζί.
Το άγριο θηρίο που φοράει τη μάσκα του ανθρώπου δε θα πάψει να αισθάνεται, να πληγώνεται και να ελπίζει: στον καθαρό ουρανό, τη γαλάζια θάλασσα και τις ανάσες που γεμίζουν τη ψυχή καθαρό αέρα.
Αυτήν την εξέλιξη επιθυμώ. Θέλω άνεμος που θα με χαϊδεύει να είναι ζεστός, να είναι αληθινός και παρήγορος.
Όλοι νομίζω λαχταρούν μια τέτοια εξέλιξη.
