Εφυλλορόησεν η άνοιξη, κι έσβησε το θέρος της αγάπης μας, και γέρνουν οι ιτιές κάτω στον ποταμό και γροικούνται οι θρήνοι μέσα στα δάση... Κάποιο προαίσθημα βαραίνει τα δέντρα... Ένα φθινόπωρο βαραίνει την καρδιά μου. Κι όταν η ανάμνησή σου διαβαίνει απάνω στην ψυχή μου, θρηνεί στο διάβα της κάποιο τρίξιμο απελπισμένων ονείρων, που κοίτονται χάμω και κλαίνε -σαν τα φύλλα, που ριγμένα χάμω στη γη, φωνάζουν από τον πόνο όταν διαβαίνουμε πάνω τους και τα πατούμε.
Ν. Καζαντζάκης, Όφις και Κρίνο
