Εφυλλορόησεν η άνοιξη, κι έσβησε το θέρος της αγάπης μας, και γέρνουν οι ιτιές κάτω στον ποταμό και γροικούνται οι θρήνοι μέσα στα δάση... Κάποιο προαίσθημα βαραίνει τα δέντρα... Ένα φθινόπωρο βαραίνει την καρδιά μου. Κι όταν η ανάμνησή σου διαβαίνει απάνω στην ψυχή μου, θρηνεί στο διάβα της κάποιο τρίξιμο απελπισμένων ονείρων, που κοίτονται χάμω και κλαίνε -σαν τα φύλλα, που ριγμένα χάμω στη γη, φωνάζουν από τον πόνο όταν διαβαίνουμε πάνω τους και τα πατούμε.
Ν. Καζαντζάκης, Όφις και Κρίνο
5 σχόλια:
Τι όμορφο!!!
Στείλτο στον Tero γιατί είναι τέλεια ως άσκηση (θλιμμένου)ύφους .
Γενικά ο Καζαντζάκης είναι από τις πιο γερές πένες παγκοσμίως!
@ 0 comments: Done!
@ Παπαρούνα: Το μικρό αυτό βιβλίο (Όφις και Κρίνο) είναι από τα πιο ερωτικά βιβλία που έχω διαβάσει, αν και τείνει προς τον αρρωστημένο έρωτα.
Ευχαριστώ τον 0 comments για τη πρότασή του. Αν και θα είναι δύσκολο, θα το προσπαθήσω. Χαλάω χατήρι; Δεν χαλάω!
neraida, πως και μου είχε ξεφύγει τόσο καιρό ένα τόσο ωραίο blog όσο το δικό σου; Είμαι αδικαιολόγητος!! ;-p
Tero
Tero σ' ευχαριστώ για τα πολύ καλά σου λόγια!
Ανυπομονώ για την άσκηση θλιμμένου ύφους!
Δημοσίευση σχολίου