Το κενό ησυχάζει καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει. Η θάλασσα συνεχίζει να λικνίζεται νωχελικά στην επίμονη παρουσία του βοριά, τα λιγοστά δέντρα του κυκλαδίτικου νησιού αφήνουν ερωτικές μυρωδιές να ανακατευθούν με αυτή της αλμύρας. Κενός καθάριος αέρας - ατμόσφαιρα που δε βαραίνει από την μολυσμένη παρουσία του ανθρώπινου είδους. Το κενό έχει εγκατασταθεί στα μάτια μου. Κι αν θαυμάζω την ομορφιά γύρω μου, αν είμαι ακόμα ικανή να κάνω μια εκτίμηση της κατάστασης, είναι γιατί το διαρκές βόμβισμα των χαρούμενων εντόμων δε με αφήνει να ακουμπήσω ολοκληρωτικά στον λήθαργο, ας πούμε, των καλοκαιρινών διακοπών.
Πάντα αναρωτιόμουν τι ακριβώς διακόπτουμε κάθε καλοκαίρι. Το περίτρανο εγώ μας πάντως, όχι. Αν και θα ήταν ίσως χρήσιμο κάτι τέτοιο. Στο κάτω κάτω, καταντάει κάπου βαρετό να περιφέρεις την ίδια φιλοσοφία και την ίδια ξινισμένη μούρη σε όλα τα μέρη που περνάς. Αλλά μου είναι δύσκολο να με αφήσω πίσω κάπου και να κινήσω σαν άλλος άνθρωπος να ρουφήξω τις μαγείες που ξετυλίγονται όλες αυτές τις στιγμές των διακοπών - των διακοπτόμενων περιπτώσεων.
Τελικά έχω συνειδητοποιήσει ότι μόνο μου όπλο έχω τη γενίκευση και αυτό δε θα μου βγει σε καλό. Αν είχα την ικανότητα να μην δίνω σημασία στην ευαισθησία μου κι αν κοιτούσα κατάματα κάθε δευτερόλεπτο που περνά ιδρωμένο και γεμάτο αλμύρα, εδώ στο εξωτικό Κουφονήσι, ίσως τότε να ξέφευγα από το εγώ που περιφέρω νευρικά από δω κι από κει, φροντίζοντας ταυτόχρονα κάθε στιγμή να είμαι αόρατη και να μη διαθέτω απαντήσεις στα ερωτηματικά των γύρω μου. Διάθεση κοινωνικοποίησης μηδέν.
Χαρούμενα ζουζουνάκια βοηθήστε με λίγο. Καθάρια θάλασσα κάνε ένα μικρό μαγικό και απάλλαξε με από τις θολές σκέψεις που νεκρώνουν την χαρά μου. Βοριά φύσα μακριά τις έγνοιες και τα δηλητήρια που έφερα μαζί μου εδώ, κλεισμένα στη βαλίτσα μου... Τελευταία έκκληση σας κάνω. Όσο η ώρα προχωρά θα είναι πιο δύσκολο να καταφέρω να με ξεπεράσω. Θα είναι ακατόρθωτο να υψώσω το λιγοστό ανάστημά μου κόντρα στις αντίξοες συνθήκες που έχουν στήσει καρτέρι και λιγουρεύονται την επόμενη συνάντησή μας.
Αχ, διακοπές στο Κουφονήσι, δε με βοηθάτε να διακόψω τους άρρωστους δεσμούς με το βασανιστικό μου παρόν. Δεν δείχνετε κατανόηση στην μειωμένη μου αντοχή και στην έλλειψη κάθε αισιόδοξης σκέψης. Δεν έχω αέρα να αναπνεύσω, δεν έχω ουρανό να τον διασχίσω - μη με μετράτε σαν μια μικρή γκρινιάρικη ανθρώπινη ύπαρξη: είμαι ένα εγκλωβισμένο αερικό σε αυτή τη θνητή υπόσταση και κάθε βράδυ ονειρεύομαι δάση και θάλασσες.
Αν δε με ακούσετε και τούτη τη φορά, αν δε μου δώσετε λίγη μεγαλοπρέπεια και καλής ποιότητας ανάσες, δε θα ξαναεπικαλεστώ τη μαγεία σας. Αν το τυχαίο δεν έρθει να με βρει χαρωπό και μελένιο, θα αρχίσω να χτίζω τσιμέντινες τις ώρες, θα ολοκληρώσω το κελί που τόσα χρόνια συντηρώ τη κατασκευή του και δε θα μπορέσετε πια ούτε να με χλευάσετε ούτε να σταθείτε στους ώμους μου για να δείτε τι έρχεται στη συνέχεια.
