Χάθηκαν - έφυγαν οι γιορτινές μέρες σε ένα σύμπαν που ασφυκτιά από αγάπη - ή από την έλλειψή της.
Φοβερή θωριά, η του παραλόγου αντίθεση.
Κάθε πρωτοτυπία καλύπτεται από τόνους σκόνη – κάποιοι είπαν πως είναι η σύνδεσή μας με τα παράλληλα σύμπαντα που πλέουν γύρω μας αποτελώντας την μόνη διαφυγή από μια σταθερά θανατική πραγματικότητα: γέννηση – ύπαρξη – θάνατος.
Που είναι ο χρόνος? Αυτός που έφυγε. Και αυτός που ήρθε. Που κρύβει αυτά που θα φέρει? Θα έχεις γιορτές 2008?
Ανθρωποδημιούργητο, αριθμητικό προϊόν της ανθρώπινης ματαιοδοξίας να εξουσιάσει τα ανεξουσίαστα (ποιητική αδεία ειπωμένο), χρόνε που με τρομάζεις με την ανυπαρξία σου, που δεν υπάρχεις μα το πέρασμά σου έχει αφήσει διακριτά σημάδια σε κάθε πλευρά της φαντασίας μου, εκεί που μπορεί να υπάρχεις θα είναι μάλλον σε μια ρωγμή κάπου στο διάφανο σύμπαν, και εκεί θα είσαι άλλο από αυτό που σε βαφτίσαμε. Έτσι δεν είναι?
Θέλω να πω ότι υπάρχει χαρά τις γιορτινές μέρες που πέρασαν. Αλλά αμέσως μετά την διαλύει το πρώτο βουητό των νευριασμένων αστών που ζουζουνίζουν με κακία γύρω από τον εαυτό τους, πάλι στα ίδια βήματα, χωρίς ελπίδες και ευχές, και η χιλιοειπωμένη λέξη «καλή χρονιά» μοιάζει τόσο παρωχημένη.
Και ένα μονάχα φοβάμαι: πως και αυτός ο νέος χρόνος δεν θα διαφέρει από τους προηγούμενους πουθενά εκτός από δύο σημεία: στο καταληκτικό ψηφίο και στα σημάδια που θα προστεθούν στα προηγούμενα.
Παρόλα αυτά, και επειδή οι μέρες το προστάζουν, μπορώ να φορέσω το χαμόγελο της χαζής και χαρούμενης, μα πάνω από όλα αθώας νεράιδας και να πω
καλή χρονιά
στιγμιαία εννοώντας το.
