Στα 9 χρόνια εργασιακής εμπειρίας που πέρασα στην προηγούμενη δουλειά μου, είχα ένα μεγάλο γραφείο (δωμάτιο) με τρία γραφεία (έπιπλα) από τα οποία το ένα ήταν το δικό μου και τα άλλα δύο ήταν κυρίως έρημα. Την περασμένη άνοιξη προχώρησα παρακάτω, βρέθηκα εδώ που είμαι σήμερα και τώρα εργάζομαι σε ένα γραφείο (δωμάτιο) όσο μεγάλο και το προηγούμενο αλλά δυστυχώς με 15 ακόμα ανθρώπους, στιβαγμένους ανά 4 σε 4 γραφεία (έπιπλα) χωρισμένα. Είμαστε κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο.
Όπως θα φανταζόταν κανείς, οι περισσότεροι είναι ξινοί και δυσκοίλιοι, όπως άλλωστε και εγώ όταν μπαίνω το πρωί και μέχρι να φύγω το απόγευμα. Έχουν περάσει αρκετοί μήνες, μεταξύ των οποίων και οι καλοκαιρινοί όπου έλλειπαν οι περισσότεροι και ήταν καλά για την περίοδο προσαρμογής μου. Ωστόσο ακόμα η συνήθεια δεν έχει εγκατασταθεί καλά στη λογική μου. Γιατί ναι, όλα είναι θέμα συνήθειας, και ναι, όλα συνηθίζονται, και τα άσχημα και τα όμορφα.
Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να κάνω την εισαγωγή σε μια ευχή που σκέφτηκα χτες, όταν ξεχαρμάνιαζα και ξενταλκάδιαζα με τσίπουρα, όμορφες πενιές, τραγούδι και όμορφους ανθρώπους: Εύχομαι όλοι να είναι εξίσου όμορφοι όταν φεύγουν από δω. Ή να ομορφαίνουν και να σκέφτονται το παράπονο όπως ακριβώς και εγώ. Θα με ανακούφιζε πολύ αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. Και ας μην φαίνεται τα δύσκολα πρωινά και τα πιεστικά μεσημέρια, αλλά να, να είναι μια πραγματικότητα πέρα από την πρώτη ματιά.
Με όλη τη καλή ενέργεια που ρούφηξα χτες, ντύνω την ευχή αυτή. Δεν θέλω να πλέω σε ένα κόσμο όπου όλοι μας αργοπεθαίνουμε μέσα στο γκρίζο. Θέλω να σκέφτομαι την φωτεινή πλευρά του σύμπαντος.
Όπως είπε χτες και ένας φίλος: Είμαστε όλοι φως. Αυτό κρατάω.
