Δε ξέρω από που να ξεκινήσω, πως να χτίσω τις επόμενες ώρες, μετά από τόση δουλειά και ταξίδια στα καπάκια, η κούραση είναι υπερβολική, έχω παραισθήσεις, προηγουμένως νόμισα ότι η μαύρη ζακέτα σερνόταν μόνη της από την μια άκρη του καναπέ στην άλλη. Η ώρα είναι περιορισμένη, αυτό είναι το κλειδί της σύγχυσης. Τουλάχιστον αυτή τη φορά μπορώ να μιλήσω, γιατί πριν δύο εβδομάδες η σκέψη μου δεν έλεγε να συγχρονιστεί με την γλώσσα και προσπαθώντας να μιλήσω ακούγονταν κάτι αγκκκμμμππππγκκκ. Όχι ότι κάτι τέτοιο είναι απαραίτητα κακό, εκτός αν σε ρωτάει κάτι το αφεντικό σου, ή κάτι παράξενες φάτσες οι οποίες παίζουν ένα καταπληκτικό ρόλο στο όλο στόρι, σαν του διακοσμητικού επίπλου στην είσοδο, και ονομάζονται εταίροι ή partners. Τι να πει κανείς...
Κι είναι και Σάββατο απόγευμα. Τι να κάνω να διοχετεύσω την αρνητική ενέργεια που έχει συσσωρευτεί μέσα μου? Φυσικά να πάω για χορό. Αλλά που? Δεν έχει και κανένα φεστιβάλ σαν το προηγούμενο Σάββατο, άσε που δεν έχω και ποδήλατο, κι ο μήνας έχει 13, και στο αεροπλάνο που επέστρεφα καθόμουν στη θέση 13C (δεν βρήκα θέση σε παράθυρο γαμώτο, κι ήθελα να βγάλω φωτογραφίες ? είδα τη γέφυρα Ρίο-Αντίρριο όμως, και αυτό με έφτιαξε ? επίσης με έφτιαξαν και κάτι κρασάκια που χτύπησα ανελέητα), και έχει και πανσέληνο. Αν δεν βγάλω ξαφνικά τρίχες και σουβλερά νύχια και δόντια, θα πάω να χορέψω (αλλά δεν γίνεται να μεταμορφωθώ σε λυκάνθρωπο, αφού είμαι νεράιδα (!?). Το μόνο που θα μπορούσα να μεταμορφωθώ είναι σε αγριογατονεράιδα(!?). Καλή φάση...)
May I please remain in this space,
For darts screach by my desires
