Αιχμαλωσία

Είμαι αιχμάλωτη των επιθυμιών μου. Θύμα του βίαιου εαυτού μου. Η παρόρμηση είναι προσταγή. Ειδικά αυτή που αναφέρεται στο μέλλον, που δεν έρχεται και τρέχω τρελή να το συναντήσω, 200 χιλιόμετρα μακριά από δώ που πίνω τώρα, θα γίνει παρόν και μάλιστα χωρίς κανείς από τους παρευρισκόμενους να το καταλάβει, θα γίνει ένα ασήμαντο παρελθόν, από αυτά που δεν θυμάμαι, γιατί -πάλι- είχα πιει παραπάνω... Αιχμάλωτη και στην αλκοόλη, λοιπόν.

Ο Τάσος Λειβαδίτης, το έχει γράψει καλύτερα.

Παρ' όλο που σε όλη μου τη ζωή βιαζόμουν, η νύχτα μ' έβρισκε πάντα απροετοίμαστο ή μάζευα τα φύλλα του φθινοπώρου, έχουν μια μυστηριώδη τύχη που μας ξεπερνά και γενικά τ' ανθρωπιστικά αισθήματα δε σ' ανεβάζουν ψηλά, το πολύ να φτάσεις ώς τη λαιμητόμο ή έστω ώς το παράθυρο μιας γυναίκας με κόκκινα μαλλιά, και λέω κόκκινα γιατί αγαπώ το μέλλον, όπως και τα φαρμακεία τη νύχτα μοιάζουν με φανταστικές εξόδους κι οι ποιητές ονειρεύονται ρωμαϊκές γιορτές ή αρνούνται να πεθάνουν, κατά τα άλλα συνήθως καίγομαι, έτσι ξεχειμωνιάζω καλύτερα ή στα σπίτια που μ' έδιωχναν άφηνα πάντα πίσω απ' την πόρτα ένα τσεκούρι.

Aλλά οι καλύτερες στιγμές μου είναι τα βράδια, όταν ανοίγω το παράθυρο κι αφήνω ελεύθερα τα ωραία ωδικά πουλιά που εκγυμνάζω τις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας.