Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, αλλά δε πρέπει να τη πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη) ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θα αργοπορήσουμε σε ένα φαρμακείο μιας κι είμαστε θνητοί κι αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δε μας γνωρίζει – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο, λοιπόν. Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικάτο τέλος μιας εποχής.
Τάσος Λειβαδίτης
Ο τυφλός με τον λύχνο
