Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, αλλά δε πρέπει να τη πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη) ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θα αργοπορήσουμε σε ένα φαρμακείο μιας κι είμαστε θνητοί κι αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δε μας γνωρίζει – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο, λοιπόν. Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικάτο τέλος μιας εποχής.
Τάσος Λειβαδίτης
Ο τυφλός με τον λύχνο
3 σχόλια:
As prosperasoume biastika to telos mias epoxhs...Kalhspera,Neraida...
Καλησπέρα Purple. Δεω το έχω το φθινόπωρο, το μυαλό μου ακόμα χαζεύει σε αμμουδιές ζαλισμένο από το ούζο... Δεν τη χαίρομαι τη βροχή και τη συννεφιά καθόλου. Με πονάει που μικραίνει η μέρα, ολοένα και περισσότερο και δε θέλω να φοράω βαρύτερα ρούχα από ένα λινό φόρεμα και σανδάλια...
Έχω κολήσει σε μια εποχή, γυρνώντας τη πλάτη μου στο τέλος της, και μόνο χαμένη μπορώ να βγω από αυτή την ιστορία.
Ίσως κάποια μέρα ξυπνήσω μεθυσμένη από τα χρώματα του φθινοπώρου και χαρώ τη στιγμή... Τώρα έχω βρει ένα πολύ σοβαρό λόγο για να μην είμαι καλά και να μην έχω όρεξη.
Se katalabainw...Den mporw na pw tipota allo...
Δημοσίευση σχολίου