Απροειδοποίητα θα έρθει. Θα με πλησιάσει δίχως να κάνει κανένα παράξενο ήχο, κανένα ήχο που να προκαλέσει ανησυχία στο περιβάλλον που θα παρομοιάζεται εύστοχα σαν την ήρεμη επιφάνεια μιας λακκούβας με νερό στην άκρη του δρόμου, έχοντας όμως ανεπαίσθητες ρίγες από πιθανό θρόισμα του αέρα στην ήρεμη κατά τα άλλα επιφάνειά της. Κάπως έτσι, ο αέρας θα συσπαστεί ξαφνικά, όχι όμως βίαια, μα σαν ένα αόρατο χάδι να τον άγγιξε βιαστικά, και τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή να με πλησιάσει.
Θα έρθει και θα ακουμπήσει σχεδόν φιλικά το χέρι της στον ώμο μου η ΖΩΗ, και θα ψιθυρίσει λίγα μαγικά λόγια για την μεγαλύτερη αμαρτία που μπορεί κανείς να κάνει και δεν είναι άλλη από το να μη ζει. Όχι με ύφος δασκαλίστικο ή ακόμα χειρότερα ενός ιερέα που διακηρύττει την καλύτερη διαδικασία εισαγωγής στο παράδεισο. Ακόμα κι ένα μικρό παιδί γνωρίζει πια, πως η κόλαση κι ο παράδεισος είναι εδώ και τώρα (βλέπε, ή καλύτερα άκου, ραδιοφωνική διαφήμιση με κρουασάν, που ένας τύπος γίνεται "σο-κόλαση").
Εγώ, σαν άλλος ήρωας του στυλ Κολοκοτρώνης (ή καλύτερα σο-Κολοκοτρώνης) θα αρχίσω να κουνιέμαι. Θα Την αφήσω να μπει σιγά σιγά στην συνείδησή μου, στο μυαλό μου και ύστερα στις αισθήσεις μου. Το δίχως άλλο, θα αφήσω την μακροχρόνια ακινησία μου και θα αρχίσω να ΖΩ.Τα βήματά μου, παίρνοντας φόρα, θα αρχίσουν να γίνονται μικρές χορευτικές φιγούρες, και τίποτα από το περιβάλλον χιόνι δεν θα μπορεί να γίνει εμπόδιο. Η ΖΩΗ είναι υπεράνω όλων. Νικάει ακόμα και το σκοτάδι και τη θλίψη, ίσως με τη θλίψη να είναι λίγο φίλες, τόσο μόνο ώστε να μπορεί περίτρανα να είναι νικήτρια η ευτυχία, γίνοντας αισθητή δια της απουσίας της.
Ηρωικά μόνο μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Δεν θέλει το θάρρος χιλίων γενναίων, όπως απαιτεί η δειλία. Έτσι κι αλλιώς, στο πρόσταγμα της ΖΩΗΣ, που μοιάζει με μυστικό μαγικό ξόρκι, ή σαν τρυφερό ξεκίνημα παραμυθιού, δεν υπάρχουν ανασταλτικοί παράγοντες, εκτός μόνο από τον μεγάλο, από πάντα εχθρό, τον θάνατο.
Ο θάνατος συνοδεύεται από μόνιμη ακινησία των συναισθημάτων και αν κάποια στιγμή τον συναντήσετε, προκαλέστε εμετό και καλέστε το τηλέφωνο του κέντρου ειδικών δηλητηριάσεων, το οποίο, να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα. Είναι, βέβαια και θέμα εποχής. Αν σας τύχει το καλοκαίρι, μια ματιά προς την ανοιχτή αεικίνητη θάλασσα είναι το γιατρικό. Το φως του ήλιου βοηθά πολύ στην ανακούφιση των συμπτωμάτων, επίσης. Αν όμως είναι από εκείνα τα απαίσια απογεύματα της αρχής του χειμώνα, με το λιγοστό φως και το επίμονο κρύο-που-ήρθε-να-μείνει-μέχρι-την-άνοιξη, μπορώ μόνο να συστήσω την επιτυχή τεχνική των φιδιών και των αρκούδων: Χειμερία νάρκη. Αρκεί το θύμα, χμ..., μάλλον ο ασθενής, να μη ξεχαστεί και τον προσπεράσει η άνοιξη και μείνει να κοιμάται for ever... Γιατί τότε, ο μεγάλος ύπνος γίνεται θάνατος, κι αν τα συναισθήματα πεθάνουν, μάλλον απογοητευτικά μπορεί να είναι τα αποτελέσματα, αν φυσικά υπάρχουν αποτελέσματα που έπονται των θανατερών ύπνων.
Γι αυτό, συνιστώ ανεπιφύλακτα ΖΩΗ, που θα έρθει, δε μπορεί να μην έρθει. Ίσως, όμως, κάπως απροειδοποίητα.
9 σχόλια:
Τi Καλά..
και θα παιρνα όρκο ότι μιλάς για τον έρωτα..... ;)
Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.
Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φώς μου
Διαφανα Κρινα - Μερες Αργιας
Διαβαζοντας αυτα τα λογια, ακουγοντας παραλληλα και κατι που μολις κατεβασα [ :****** ], μου ηρθαν στο μυαλο οι παραπανω στιχοι, νομιζω στο μυαλο μου τους εδωσες νεο νοημα, πλεον...
Και συμπληρωνω:
Αυτό το δέντρο κι ο κρυφός κορυδαλλός του
κάτι πρεσβεύουν, προ καιρού συμφωνημένο·
μα εδώ που κάθομαι αιώνες, δεν προσμένω
κανένα μύνημα φυγής ή κάποιου νόστου.
Ξέρω, δεν είναι λειτουργοί μεγάλου αγνώστου,
να προφητεύουν το κυρίως δεδομένο·
θάλλουν ανάμεσα στο ίδιο και στο ξένο,
εκεί που ο κόσμος επαφίεται στο φως του.
Μα εδώ στο δέντρο που μου δίνει τη σκιά του,
ο χρόνος όλος σαν παράδεισος απλώνει,
σε μια παράξενη αναίρεση θανάτου·
πέλαγος, ψίθυροι, πλαγιές, αγέρας, κλώνοι,
επαληθεύουν, κι επιτέλους ανταμώνει
ο προ αιώνων μελωδός τη δέσποινά του.
Μερες Αργιας - Διονυσης Καψαλης
< kafros >
Kala ta les. Emeis edw pantws exoume ginei so-kwlos...
< /kafros >
@chaca-khan: Ναι, πολύ καλά. Ειδικά για τους τυχερούς (αρκούδες, φίδια...)
:)
@Marilina: Δεν είναι ο έρωτας βασικό συστατικό της ζωής, άλλωστε? Απ' ότι ξέρω, η ΖΩΗ είναι τρελά ερωτευμένη με τον έρωτα! :)
@mn8: Εντάξει, είμαστε πάτσι. Μία σε "στέλνω" εγώ, μία εσύ!
@kafros: Μην νομίζεις... Κι εμείς εδώ, το ίδιο έχουμε γίνει :)
Μονο να μη γινει η απωλεια συνηθεια μασ.....
Δεν μας πειράζει και να γίνει... Έχουμε στρέψει το βλέμμα μας σε άλλη κατεύθυνση!
μυθολογικά μιλώντας, η ψυχή ενώνεται με τον έρωτα. για την ακρίβεια τη σώζει. κάπως έτσι μάλλον
@Πάνος: Δεν είναι ο φυσικός θάνατος, αυτό που αναφέρω. Για την ακρίβεια, για μένα θάνατος είναι αυτός που συνάδει με την ακινησία, με την συναισθηματική εξαθλίωση, το ακριβώς αντίθετο του 'Carpe Diem'. Πάντως, αν μιλήσουμε για τον φυσικό θάνατο, η άποψη σου με βρίσκει πολύ σύμφωνη. Ειδικά, το σημείο για την υπερβολική σημασία που δίνουμε στην ύπαρξή μας, που δεν είναι, όντως, τίποτα παραπάνω από μια λεπτομέρεια.
Ευχαριστώ για την ευχή σου, αν και το βλέπω λίγο δύσκολο να 'αντέξω' τον χειμώνα...
Δημοσίευση σχολίου