(Σκηνικό: Σούπερ χλιδάτο ξενοδοχείο κάπου στη Τσεχία, σκαστή για τσιγάρο στο cafe, στο πολυπόθητο coffee break τη δεύτερη μέρα της επαγγελματικής διήμερης συνάντησης)
Υπερισχύει της αντοχής μου η λογική της τέλειας μοκέτας σε χρώμα κόκκινο-καφέ. Βουλιάζει το πόδι καθώς περπατώ - τυπικά - στην αίθουσα του cafe, ακόμα ενός ξένου ξενοδοχείου, γεμάτο τυπικότητες και στολές που περιέχουν ανθρώπους εξυπηρετικούς που κάτω από άλλες συνθήκες μάλλον θα πίναμε μαζί σφηνάκια και θα κάναμε φασαρία. Όλα ξεκινούν από τα ξένα σεντόνια που μυρίζουν απολύμανση. Μπορώ λίγο να καταλάβω τις κατσαρίδες...
Λένε ότι αν κοιμηθείς στο κρεβάτι και το μαξιλάρι κάποιου βλέπεις τα όνειρα του. Αυτό δε συμβαίνει στα ξενοδοχεία... Εκεί αλλάζουν τα κεφάλια που κοιμούνται στα μαξιλάρια τόσο συχνά που τα όνειρα δεν αναπαύονται στα πολυτελή στρώματα. Ταξιδεύουν μαζί τους, κάνουν μαζί check in και check out από το ξενοδοχείο, προχωρούν στον γκισέ του αεροδρομίου σαν ροζ συννεφάκι επάνω στο boarding pass.
Είναι κάπως ανόητο να προσπαθώ να προσαρμοστώ για τρεις μέρες σε κάθε ξένο περιβάλλον. Είναι και μάταιο. Όλη την ημέρα φωνές ξένων ανθρώπων με ζαλίζουν σε σπαστά αγγλικά και δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς θέλουν από μένα. Εγώ σίγουρα δεν θέλω κάτι από αυτούς. Έτσι κι αλλιώς η τυχαιότητα του ποιοι συμμετέχουν σε αυτές τις ηλίθιες συναντήσεις είναι ο κανόνας. Εγώ είμαι σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο σταλμένη εδώ. Σίγουρα με εντελώς τυχαίο τρόπο βρήκα και κόλλησα σ’ αυτή τη δουλειά που κάθε τόσο μου προσφέρει ένα boarding pass. Σε ένα μήνα βίωσα τη σύγχυση του Πόρτο, το σύνδρομο στέρησης του Μιλάνου και την αποξένωση μετά οδοιπορικού κάπου στη Τσεχία, με ενδιάμεσες υπερωρίες και με τη γιορτή* μου σ’ ένα φρικτό ξένο δωμάτιο ξενοδοχείου.
Ίσως να ακούγεται πολύ γοητευτικό που λόγω δουλειάς μπορώ να κάνω «βόλτες» σε μέρη που αλλιώς ίσως να μη πήγαινα, ωστόσο το νόμισμα έχει δύο όψεις. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να υπάρχει και τρίτη όψη. Για τις δύο πάντως που γνωρίζω σίγουρα, η δεύτερη έχει αρχίσει να βαραίνει επικίνδυνα πάνω στην εύθραυστη αντοχή μου, κυρίως γιατί κάθε φορά δεν είμαι εγώ που ταξιδεύω για δουλειά αλλά μια τυχαία ύπαρξη της τυπικότητάς μου, αν υπάρχει φράση που περιέχει τη λέξη τυπικότητα και με περιγράφει.
- - - - - - -
*Όχι, 21 Μαΐου δεν γιορτάζουν μόνο ο Κώστας και η Ελένη....
2 σχόλια:
Το κείμενό σου μου θύμισε μια πρόσφατη εμπειρία μου, με πολλά κοινά στοιχεία. Ταξιδεύω επίσης για δουλειά, αλλά περιέργως όχι μόνο(έχω ακόμα αντοχές και επιθυμία, κάθε φορά που μπορώ, να ταξιδεύω για προσωπική απόλαυση). Κουράζομαι με όλες τις αντιξοότητες που προκύπτουν σε ένα επαγγελματικό ταξίδι και την σκληρή δουλειά που απαιτείται. Πλήττω αφόρητα στα επαγγελματικά δείπνα με ανθρώπους που δεν μας συνδέει τίποτα. Νοσταλγώ το σπίτι μου, τους αγαπημένους μου, νοσταλγώ τη ρουτίνα του καναπέ. Κι έπειτα ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Βλέπεις εγώ και η ρουτίνα δεν είχαμε ποτέ καλές σχέσεις. Τα ταξίδια είναι κομμάτι της ζωής μου. Κι αυτή που ταξιδεύει με τη φόρμα και όλα τα απαραίτητα συμπράγκαλα είμαι εγώ, όχι μια άλλη. Απλώς η άλλη πλευρά του εαυτού μου. Για μένα, οι όψεις του νομίσματος είναι δύο, και υπάρχει και μια τρίτη πλευρά της ιστορίας, μια τρίτη διάσταση αν θες, που είναι ο χρόνος. Τα ταξίδια επηρεάζουν τη σχέση μου με το χρόνο. Τον πραγματικό χρόνο, τον εσωτερικό χρόνο, τον χρόνο στις σχέσεις. Τα ταξίδια ορίζουν σημεία αναφοράς, μου προσφέρουν τον χρόνο να επαναπροσδιοριστώ και να κατανοήσω γεγονότα και καταστάσεις. Μετά τον ενθουσιασμό της εκδρομής και τη λύπη των «μη», έρχεται η ώρα που είμαι εγώ, μόνο εγώ. Και είναι πολύτιμο αυτό. Καλά μας ταξίδια.
Γεια σου Ilaira. Είναι πολύ όμορφο που μπορείς να το διασκεδάζεις, παρόλες τις απαιτήσεις που έχουν τα επαγγελματικά ταξίδια. Και για μένα πριν λίγα χρόνια ήταν πολύ ελκυστικό και με χαροποιούσε ιδιαίτερα ότι μπορούσα να φεύγω, έστω και για 3-4 μέρες, έστω και για δουλειά. Όμως την εποχή αυτή, και δεδομένου μεγάλου όγκου εργασίας που υπάρχει εδώ, το να φεύγω κάθε δύο εβδομάδες για κάπου αλλού και να επιστρέφω και ο όγκος της δουλειάς να έχει αυξηθεί ακόμα πιο πολύ, είναι κάτι που δεν το αντέχω. Αν σε όλα αυτά προσθέσω (αυτό που λες κι εσύ) το πόσο ανούσια είναι όλα, μετά το τέλος των συναντήσεων, όπως τα πληκτικά γεύματα και οι λοιπές συναναστροφές με ανθρώπους που όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα κοινό, αλλά υπάρχει μόνο μια σοβαροφάνεια, και μια τυπικότητα σε όλο της το μεγαλείο, ε τότε το θέμα αρχίζει να γίνεται too much αρνητικό για μένα. Αν κάτι με χαρακτηριζει σαν άνθρωπο είναι ο αυθορμητισμός. Στις περιπτώσεις που δε μπορώ να είμαι αυθόρμητη και πιέζομαι να είμαι σοβαρή, και όλα αυτά για πράγματα που δεν έχουν καμία ουσία, αποτελούν σταγόνες που ξεχειλίζουν την υπομονή μου...
Τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα λατρεύω τα ταξίδια, είτε πετώντας κάπου μακριά, είτε αράζοντας στο καναπέ μου, αρκεί να το αποφασίζω πότε θέλω να πάω και πως, και να μη με πιέζει τίποτα. (πολύ γκρινιάζω μου φαίνεται...)
Αυτό που λες για τον χρόνο έχει ενδιαφέρον, αν και για μένα η σχέση χρόνου-ταξιδιών μοιάζει πιο πολύ με τρύπα, σαν κάθε ένα από τα τελευταία ταξίδια να ήταν μια μικροσκοπική μαύρη τρύπα που κατάπιε ακόμα και τον προσωπικό μου χρόνο, ακόμα τον πραγματικό.
Παρόλες τις γκρίνιες μου, έχω να πω ότι συμφωνώ σχετικά με το τι μένει όταν όλα περνούν, ακόμα και τα ταξίδια. Μένουμε εμείς, μάλλον ο καθένας μας, και ναι, όντως αυτό είναι πολύτιμο.
Να είσαι καλά και να έχεις πολύ καλά ταξίδια! :)
Δημοσίευση σχολίου