H ζωή εν τάφω

Το κίτρινο είναι ένα χρώμα που δε βοηθάει καθόλου. Το οινόπνευμα βοηθάει όσο μπορεί, κάθε μορφή του μόνο βοηθητική μπορεί να θεωρηθεί. Οι καμπάνες ουρλιάζουν. Φωνές παπάδων προσπαθούν να ρίξουν λίγο φως κάτω από τη συννεφιά, η μπόρα ξεκινάει. Αισθάνομαι δυνατή, και εκτός οποιουδήποτε θεού, που δεν υπάρχει, άλλωστε αυτό δεν είναι βλασθήμια, χριστιανοί, απλά έτσι βιώνω κάθε καταιγίδα, ακόμα κι αυτές της Μεγάλης Παρασκευής, με τις μεγάλες σταγόνες της βροχής που δε μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να συνοδεύσουν την περήφανη αστραπή.

Αν ο κεραυνός πέσει και με κάψει, αν πέσει δηλαδή φωτιά να με κάψει, ε, τότε μάλλον και υπάρχει θεός και ασχολείται μαζί μας.

Απλά μέχρι να γίνει αυτό, θα πιστεύω ακράδαντα ότι αν υπάρχει θεός, είναι θεά και σε καμία περίπτωση δεν είναι εκδικητική, μόνο αγαπάει και λατρεύει κάθε μορφή ζωής, ειδικά τον ρυθμό της ζωής, τον αέναο χορό των άστρων και του σύμπαντος, το κύκλο του νερού και όλο το αλκοόλ που καταπίνουμε αχόρταγα γιατί το είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ, "η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση", κλπ κλπ. Τα Κρίνα τραγούδησαν «Βάλτε να πιούμε», εγώ ουρλιάζω ΚΙ ΑΛΛΟ και πίνουμε ευτυχείς για την μικρότητά μας και για ό,τι δε μπορούμε να αγγίξουμε, με έμφαση σε όλα αυτά που έχουν πεθάνει και μας λείπουν, σε όλους τους έρωτες που χάθηκαν πρωί, τη σωστή εποχή, σε λάθος στροφή...

Τόσα χρόνια ψάχνω να βρω μια σωστή στροφή μα είναι αδύνατο. Κι η βροχή πέφτει αφιλοκερδώς. Προσπαθεί (μάταια) να δροσίσει τις μνήμες μας και τις καρδιές μας.

Δεν έχω κάτι άλλο να ουρλιάξω. Ένας στολισμένος επιτάφιος είναι ένα έπιπλο γεμάτο ανοιξιάτικα λουλούδια, ευωδιάζουν μαζί με τα τρεμάμενα κεριά, στο σκοτάδι και τις ομαδικές βόλτες. Κάποιοι το ονομάζουνε περιφορά. Κάποιοι άλλοι στέκουν στις πόρτες τους, κλείνουν τα μάτια κι ελπίζουν κάτι καλύτερο για αυτούς, τους ζωντανούς τους και κυρίως τους νεκρούς τους. Όλοι ένα παράδεισο ψάχνουμε κι ας βρέχει.

Οι αστραπές είναι λίγο εκφοβιστικές αλλά υπακούνε σε ένα παλιό κι άγριο ένστικτο που κουβαλάμε χρόνια χωρίς να το κάνουμε συνειδητά, κι εμείς κι οι πρόγονοί μας. Άθελά μας θα το δώσουμε και στα παιδιά μας. Θα δώσουμε όλες τις αστραπές του κόσμου, σε μορφή εκρήξεων αδρεναλίνης στις πιο ανύποπτες στιγμές, έχουμε μια ιστορία να συνεχίσουμε. Γιατί έτσι.

Στην καταιγίδα που μένεται, και στη περιφορά του επιταφίου που θα γίνει με πολύχρωμες ομπρέλες, στην αδυναμία μου να ουρλιάξω, στην Μεγάλη Παρασκευή που τελειώνει, σε μια διφορούμενη ανάσταση που αναζητώ, σε απίστευτα εδέσματα που θα φαγωθούν εύκολα και γρήγορα, στις καμπάνες που βρήκαν λόγο ύπαρξης, στην καταιγίδα που την ευχαριστώ που διάλεξε αυτή την στιγμή να με συναντήσει, στην καθάρια ανοιξιάτικη βροχή που κάνει ότι μπορεί, στην ώρα που είναι πάντα ακατάλληλη, στους περαστικούς που τους πιάνουμε από το μπράτσο και το παίζουμε γνωστοί, σε όλα τα αδιάφορα τέλος πάντων, ας γίνονται όπως γίνονται τώρα, σε αυτή την κανονισμένα προδιαγεγγραμμένη σειρά. Είναι παρήγορο όταν τα πράγματα σκάνε μύτη όπως τα περιμένεις, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τις ενδεχόμενες συνέπειες που έπονται εκπλήξεων.

Δεν χρειάζεται να πολυλογούμε, ας συνεχίσουμε να πίνουμε, φτάνοντας το μυαλό στην υπέρτατη ζαλάδα, στο τέλειο βραχυκύκλωμα.

Στο αυθόρμητο κάθε μεθυσμένου βρίσκεται ο ρυθμός του σύμπαντος.