Απόψε έχουμε γιορτή... #2

Ο ρυθμός τακ τακ τακ του καπνού μπαίνει έντονα στα μάτια, τσούζουν, βλέπουν ξαφνικά φλόγες που δεν υπήρχαν πριν στο θολό ορίζοντα. Μέσα σε λίγες μαγικές στιγμές, από τον καπνό πάντα, μπορούν να δημιουργηθούν τα πιο ψυχεδελικά όνειρα, από αυτά που βλέπει κανείς μόνο μεθυσμένος, μόνο στις πόλεις, μέσα στους κλειστούς τοίχους του απόκοσμου "εγώ"...

θέλω απόψε λίγη άνοιξη, λίγη στοργή από τον κρυμμένο ήλιο, λίγο καλό δηλητήριο... Δε θέλω άλλα χαλασμένα, αυτή η φθορά κάθε υπαρκτού έχει καταντήσει κουραστική, με ξεσηκώνει η μανία να τα καταστρέψω όλα να μη ξαναχαλάσουν ποτέ. Κι όσοι δεν είναι αλήθεια άνθρωποι, κι είναι χαρακτήρες από ταινίες του Λιντς, με ένα ΠΟΥΦ να γίνουν τίποτα, να μείνουν οι αληθινοί αντίξοοι πραγματικοί άνθρωποι, με όλες τις νευρώσεις και τις ματαιοδοξίες τους σε μέγιστο βαθμό. Έτσι για αλλαγή, να λιώσουν όλα τα στεγανά και γρανιτένια καθημερινά μαρτύρια, να έχει και λίγο πλάκα αυτή η πρόσφατη επιδίωξη.

Δε μπορεί. Δεν έχει δύναμη η φαντασία μου, την νικάει ο καπνός με νοκ άουτ από τον πρώτο στημένο γύρο. Γύρω από το πτώμα της συνήθειας επιθυμούσα να κάνω μια γιορτή για τα γενέθλια της πεθαμένης μου αγάπης, με την ελπίδα να στείλει στον δρόμο μου αυτή την αγάπη που θα επιβεβαιώσει την αγωνία μου. "Ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται μόνο μια φορά στη ζωή του". Αλλά δε το πιστεύω. Βαθιά μέσα στην ψυχή μου τον νιώθω με την παγωμένη του ανάσα πίσω μου να στέκει περίχαρα και να γελάει δυνατά: "Θα με θυμάσαι και θα σου λείπω πάντα".

Έτσι, έχω ένα πολύ καλό λόγο να ξεχνάω τα πάντα και να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, χορεύοντας ερωτικούς παράνομους χορούς, που αν είχαν επιτυχία ίσως και να έδιναν μια μικρή αφορμή για κάποιον να βρει το νόημα όλου του κόσμου, κλεισμένο σε μία μικρή κίνηση. Ένα σύμπαν, αδυνατώ να το δείξω, δεν υπάρχω ούτε ως υποψία, είμαι πολύ μικρή και τα φτερά μου δεν είναι ακριβώς φτερά, είναι φαντάσματα φτερών και υποψίες ελπίδων για ταξίδια μακρινά, σε γαλάζιους ορίζοντες, εκεί που η γιορτή δε τελειώνει ποτέ.

Δεν έχω εξάλλου τίποτα να πω, ο λόγος αυτός είναι. Κι αν προσπάθησα κάποτε να περιγράψω κάτι, μιμήθηκα άλλους που είχα δει να το κάνουν. Πήρα λοιπόν ένα μικρό θέμα, το έβαψα κάπως αλλιώς, με λέξεις που με έμαθαν μίλησαν για αυτό και έγινε μικρή βιτρίνα, πίσω του εμφανίστηκα χωρίς να φαίνομαι στ’ αλήθεια.

Έτσι, απόψε θα κρυφτώ, θα πιω και θα χορέψω. Είναι μια νύχτα πιο μεγάλη από τις άλλες, θα έχει πολλές ώρες γεμάτες σκοτάδι, υπάρχουν πολλά κρυμμένα στα σπλάχνα της που θα παίξουμε μαζί κρυφτό, αφού πρώτα χαμογελάσουμε ζυγιάζοντας τη κατάσταση, κι αυτό θα γίνεται επαναληπτικά πριν από κάθε επίθεση.

Μετά θα έρθει το ξημέρωμα και θα πάω να κοιμηθώ φορώντας τα γυαλιά ηλίου. Να μην φαίνονται τα μάτια μου που θα είναι κόκκινα από τους καπνούς, να μη φαίνεται τίποτα από αυτό που βλέπω πάντα, δε κάνει να προδώσω τη σκιά του τοίχου. Αυτή έρχεται για μένα μόνο, καταλαβαίνει γιατί φοβάμαι τα βράδια να σκεφτώ και με νανουρίζει, με τις κάπως ύποπτες μελωδίες, που μου θυμίζουν ότι κάποτε τα πράγματα ήταν ίδια και αλλιώτικα. Ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, αυτό που έχει πραγματικά αλλάξει είναι μόνο το χρώμα στους τοίχους και ο ήχος που χτυπάει το τηλέφωνο.

Τα μάτια τσούζουν ακόμα, τα κλείνω για μία στιγμή και βλέπω το πραγματικό σκοτάδι, να βάλλεται έντονα από απόκοσμα φωτορυθμικά, και ξέρω ότι απόψε θα ανέβω μπροστά στη σκηνή, όπου με επιτυχία θα δείξω πόσο απέτυχα. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, θα είναι η επιτυχία μου.

Η γιορτή είναι τριήμερη και έχω όλη την ενέργεια του κόσμου για όλα τα απαραίτητα μπάχαλα.



ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ @ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ (Πετρούπολη)

More info: Avopolis

μας προσμένουν οι μεγάλοι κι οι απέραντοι δρόμοι
μας προσμένουν όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμα...