Θάλασσες που πάνε μακριά, κανείς ποτέ να μη τις φτάσει
Τα μυστικά τους το βράδυ που παγώνει ο καιρός γίνονται φωτιά
Σε σένα δεν έχω αφήσει τίποτα να με θυμάσαι. Έγινα θάλασσα και πάω μακριά
Κουκίδα μικρή στη φαντασία σου, ούτε τη βλέπεις ούτε την αναζητάς
Για αυτό μπορώ ακόμα να ελπίζω
Μια στιγμή προσοχής και η θάλασσα γίνεται γκρίζα
Προσοχή στη κουκίδα που παραφυλάει στην ομίχλη της φαντασίας σου
Ούτε σαν όνειρο είχα επιτυχία ποτέ, μα κρατάω σφικτά τα δάκρυα από τους εφιάλτες σου,
Μικρά φυλακτά για να θυμάμαι ότι σε έχω αφήσει κάπου εκεί
Μικροί στεναγμοί, πικρά φιλιά, η αλμυρή σου ανάσα,
Να μετανιώσω είναι μάλλον αργά, έφυγε η στιγμή της καταλληλότητας για συγνώμες
Υπάρχω, κουκκίδα, απρόσεχτη, κι όμως εκεί κάπου θα με συναντήσεις
Θα με θυμηθείς,
Είμαι η τελευταία σου επιθυμία
3 σχόλια:
Όλες οι επιθυμίες έχουν τη δική τους ενέργεια, τη δική τους βούληση... ακόμα κι η τελευταία... :)
Κουκίδα μικρή στη φαντασία σου, ούτε τη βλέπεις ούτε την αναζητάς
Κι αν έχει ποτέ το σθένος να την αναζητήσει, τότε η τελευταία επιθυμία θα γίνει ποτάμι από αλμύρα που θα ξεχειλίσει.
Αυτά τα κείμενά σου δεν ξέρω αν είναι γιατρειά ή μαχαίρι τελικά. Αλλά δεν έχει σημασία. Εμείς να είμαστε καλά, να αναζητούμε και να βλέπουμε τις κουκίδες...
@dr.Uqbar: Ίσως να τη χρειαζόμαστε, ίσως όχι... Καμιά φορά η προσοχή μπορεί να φέρει αρνητικά αποτελέσματα, σε φάση, για παραδειγμα, που δε θες καμία ανάμιξη με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου... Δεν ξέρω ειλικρινά αν έχω την απάντηση...
Καλημέρες!
@Serenity: Συμφωνώ απόλυτα με αυτό, καλή μου. Πολλά φιλιά! :)
@mindstripper: Ούτε κι εγώ μπορώ να πω με σιγουριά... Αλλά αυτό που έχει σημασία (συμφωνώ μαζί σου) είναι εμείς να είμαστε καλά! :)
Δημοσίευση σχολίου