4.1.06

Να θυμηθώ

Να θυμηθώ να μην αγκαλιάσω ξανά κανενός είδους μήνυμα. Είναι μπάσταρδα μαγεμένα, έρχονται δίπλα σου νωχελικά με ένα κόκκινο αθώο παιδικό χαμόγελο τάχα έχουν την ανάγκη σου, θέλουν περίθαλψη και μια αγκαλιά. Και καλά να μην ξεχαστούν.

Όμως εγώ επαναληπτικά ασφυκτιώ, πρέπει να τα προστατέψω από την λήθη σκέφτομαι, και μια μικρή ελπίδα έχω, θα μου φέρουν μια μικρή ανάσα.

Αλλά ποτέ τα πράγματα δεν ήταν όπως φαίνονται. Κι άλλοτε σπάω και πονάω αλλά ποτέ σαν τώρα που ξεχείλισε κι αυτή η ανάγκη, αλήθεια που ήταν κρυμμένη τόσα χρόνια? Νόμιζα ότι αυτά τα άφησα κάπου πίσω μου μαζί με άλλα κουφάρια της εφηβείας μου. Νόμιζα πως τώρα ξέρω να ξεχωρίζω πότε παίζουν μαζί μου, και πότε χρησιμοποιούν την εύθραυστη φαντασία μου για να γελάσουν.

Αλλά κάτι δε κολλάει. Και αυτό είμαι εγώ.

Τώρα που αρχίζουν οι μέρες να ροδοκοκκινίζουν και να υπόσχονται άνοιξη, θα έρθουν οι μάγισσες μυρωδιές του ήλιου, θα αναπνεύσω, δε μπορεί. Δε βγαίνει ο χειμώνας με μια τόση δα μικρή ελπίδα αέρα. Θα σαπίσουν οι δρόμοι και πως να βρω μετά ουρανό?

Είναι μέσα μου κρυμμένος ο έρωτας και τα θέλει όλα πίσω, τώρα. Ότι δανεικό μου έδινε τόσα χρόνια το θέλει πίσω, να τα μαζεύει και να του δίνει σιγά σιγά. Κι εγώ που τα σπατάλησα όλα άσκοπα εδώ κι εκεί, σε τοπία θλίψης αγόρια και έμβρυα άντρες, πως θα ξεπληρώσω το χρέος?

Πως θα πληρώσω? Με τι? Ό,τι έχω είναι χαλασμένο, μερικά φαντάσματα υπάρχουν στο ντουλάπι και αυτά δεν είναι δικά μου. Ήρθαν κάποια άτυχα ξημερώματα και έμειναν γιατί τους ήταν βολικό. Δεν θα μπορούσαν να βρουν πουθενά τόσο άδειο χώρο και μια καλή οικοδέσποινα που να κατανοεί το τρόπο φιλοξενίας που επιθυμούν.

Έτσι, κάθομαι ήρεμα μπροστά στον καθρέφτη και αναπολώ τις στιγμές που έσπασαν στα ηλίθια συνθηματάκια και στους στίχους που γράφτηκαν πάνω του. Ο καθρέφτης είναι πολύ καλός. Δεν αντιδρά σε κανένα στίχο, σε καμία απελπισία. Μόνο περιμένει ίσως με μια κρυφή χαρά, πότε θα εξατμιστεί και η τελευταία έκρηξη των μεγάλων λέξεων. Μετά πάλι θα γεμίσει υδρατμούς και θα δείχνει την πραγματικότητα έτσι όπως ήταν πάντα. Θολή.

Μια φορά ερωτεύτηκα και αυτή με πέταξε μακριά από κάθε είδους ευτυχία γιατί ήταν βαριά και τα χέρια μου ήταν πάντα αδύναμα και το βάρος δύσκολα το σήκωναν. Κι ήταν παλιά, αλλά ακόμα τα θυμάμαι όλα, δεν σβήνει η λήθη αυτές τις πληγές με τίποτα. Όλες οι εικόνες ζωντανές με επισκέπτονται συνέχεια κι εγώ κρατώ με νύχια και με δόντια την πόρτα μου ανοιχτή. Εκεί τουλάχιστον, δε χρωστάω τίποτα, τα έδωσα όλα από την αρχή και έμειναν μνημεία της θυσίας μου στο υπέρτατο άγγιγμα που με έβγαλε από το θάνατο και μου έδωσε ζωή. Μετά μου αφαίρεσε το δικαίωμα αυτό γιατί ο θάνατος πήρε την αγάπη μου. Έτσι τώρα δεν είμαι ακριβώς σίγουρη αν ζω.

Ας έρθει λοιπόν να με βρει ο δανειστής μου. Ας έρθει να μου ζητήσει τα δανεικά ερωτευμένα όνειρα που μου σκόρπισε ψίχουλα στο διάβα μου μέχρι τώρα. Δε θα του δώσω τίποτα. Ό,τι δίνεται δε γυρίζει πίσω. Είναι σαν το ποτάμι. Θα τον στείλω στην θάλασσα κι ό,τι βρει. Εγώ θα κάτσω εδώ, δε περιμένω έτσι κι αλλιώς τίποτα. Δεν θέλω άλλο, φτάνει. Γέμισα λογής δηλητήρια που μου καίνε το μυαλό κάθε βράδυ και μου μολύνουν τα όνειρα τις νυχτιές σαν κοιμάμαι. Να φύγουν όλα και όλοι. Αφού η αγάπη μου έχει φύγει χρόνια τώρα, τι να μου πουν όλα τα άλλα? Κι ας εύχομαι μυστικά να έρθει κάτι και να μου πει. Κι ας εύχομαι να βγω ψεύτρα που λέω ότι μόνο μια φορά ο άνθρωπος βρίσκει το άλλο του μισό κι όλα τα άλλα επιπλέουν στην επιφάνεια των καθημερινών μας, απλά για καφέ και κουβέντα.

Να θυμηθώ να γεμίσω ουρανό το ποτήρι μου και να πιω αχόρταγα μέχρι το ξημέρωμα στην υγειά μου.

5 σχόλια:

0comments είπε...

Γειά μας και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

THE_RETURN είπε...

με άγγιξε το κείμενό σου, Νεράιδα.

Σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν απλήρωτα γραμμάτια από την ζωή.

Πρέπει να γίνουμε όλοι οι Υπέροχοι (και Αδίστακτοι) Εκβιαστές του Σύμπαντος.

Ο πόλεμος με τον Κόσμο αντίθετα με ό,τι λένε πολλοί , κάποτε τελειώνει...

Κάποιος βγαίνει νικητής και κάποιος ηττημένος ανάμεσα στο "εγώ" και "κόσμος".

Ένας από τους δυο είναι a priori καταδικασμένος σε "θάνατο" (υποταγή,αιχμαλωσία).

neraida είπε...

@ 0 comments: Γειά μας!!! Να είσαι καλά!

@ the_return: Σίγουρα κάθε άνθρωπος έχει μια πικραμένη ιστορία να πει για τη ζωή του. Αυτό προσπαθώ να σκέφτομαι για να ελαφρύνει λίγο η βαριά προστακτική του πολέμου με τον κόσμο που λες. Το θέμα είναι ότι όπου υπάρχει πόλεμος, υπάρχουν ηττημένοι. Νικητής είναι αυτός που βγαίνει έξω από όλα αυτά. Μου άρεσε πολύ αυτό που έγραψες, ότι πρέπει να γίνουμε οι Υπέροχοι και Αδίστακτοι εκβιαστές του Σύμπαντος. Έχω την πεποίθηση ότι το Σύμπαν κρύβεται μέσα μας και μένει απλά να κατανοήσουμε τους αιώνιους ρυθμούς που μας ζαλίζουν από την στιγμή που παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα...

Ανώνυμος είπε...

«Μήνυμα:
Αν είναι να 'ρθεις, έλα.»

Από σένα λοιπόν βγαίνουν όλα αυτά τα χρώματα που βλέπω έξω από το παράθυρό μου... και εκείνες οι υπέροχες μυρωδιές.
Η ανάσα σου ακούγεται μέχρι κάτω. Κάθε φορά. Το ξέρεις.
Μπορεί να φαίνεται ότι δεν πάει άλλο. Εσύ το έχεις πει αυτό το KATI θα έρθει εκεί που δε θα το περιμένεις. Θα γεμίσουν όλα, ξανά. Το ξέρεις. Δεν αμφιβάλεις. Όχι εσύ.
Αυτός ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για τα όνειρα και είμαστε όλοι φυλακισμένοι στο χρόνο που μας ορίζουν...
Δραπετεύουμε όταν χάνουμε, αλλάζουμε, σπαταλάμε το χρόνο.
Δραπετεύουμε όταν επιμένουμε στο όνειρο. Ίσως κάποιος να το πει ουτοπία. Και τι μ’αυτό.
Μη σταματάς. Όλοι προσπαθούμε να βρούμε τις ανάσες μας. Το δικό μας ρυθμό?Να τον κάνουμε μουσική. Έστω και ψυθιριστή. Σε κρυφά (υπόγεια) καταφύγια. Αλλά τι στα λέω εσένα.
ΤΑ ΞΕΡΕΙΣ...

neraida είπε...

Είσαι θεά, κοριτσάκι από τα κάτω... Προσκυνώ!!! :)