Μωβ-μελιτζανί

Το κόκκινο κρασί στο σκοτάδι μοιάζει με ένα μωβ-μελιτζανί, με ένα πηκτό παράξενο χρώμα. Δεν είναι ακριβώς χαρούμενο, αλλά μάλλον μυστήριο. Ιδέα δεν έχω τι μπορεί να συμβολίζει, μου αφήνει πάντως ένα αίσθημα σεβασμού προς το άγνωστο. Κι ίσως μια ελπίδα ότι το άγνωστο είναι συγκλονιστικό. Ότι τίποτα σε εκείνο δεν αδειάζει για χάρη κανενός, δεν ξενερώνει και δεν αφήνει μισές αντιλήψεις ή κανένα χαμένο ενθουσιασμό. Ένα άγνωστο που είναι συγκλονιστικό. Σαν το μωβ-μελιτζανί του κρασιού, όπως λαμπυρίζει στο ποτήρι σε ένα σκοτάδι αποκλειστικά αφιερωμένο στην Παρασκευή και στο Prince μαλακό.

Το ίδιο μωβ καλύπτει τα νύχια μου απόψε. Νιώθω σαν να παίρνω μέρος στο μυστήριο, στο άγνωστο. Φρόντισα να μπογιατίσω και λίγο την διάθεσή μου με ύφος παρασκευής που περιέχει πάρτυ, και μάλιστα με καλοκαιρινούς προσκεκλημένους. Η διαδικασία βαψίματος της διάθεσης είναι λίγο-πολύ ίδια με αυτή των νυχιών. Πολύωρη και βαρετή. Αλλά μετά μπορεί πάντα να σε δικαιώσει το ουζάκι στα γρήγορα στο διπλανό καφενεδάκι, στο κέντρο της αθήνας, με φόντο μια σπιθαμή ελάχιστου γαλανού ουρανού, σερβιρισμένου με μπόλικο καταθλιπτικό μπετόν, ένα φανάρι με μηχανάκια που γουργουρίζουν το τέλος της νηφαλιότητας και μπόλικο καυσαέριο. Ένα γκρι σε πολύ μεγάλη αντίθεση με το μωβ, που δεν έχει ακριβως, αλλά προσπαθεί να σου προσφέρει το ουζάκι στο πεζοδρόμιο.

Περαστικοί κατηφορίζουν βιαστικά δίπλα στα τραπέζια όπου τα παγάκια λιώνουν με τον δικό τους ρυθμό στο ποτήρι. Η βιασύνη των περαστικών είναι ανάλογη της αντοχής του πάγου που κολυμπάει στο ουζάκι και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να το λευκάνει, να του δώσει το χρώμα του σύννεφου που σαν όνειρο πριν τον ύπνο σχηματίζεται κάπως θολά πάνω από το κρεβάτι και περιμένει κάποιον να κοιμηθεί για να κάνει μια εντυπωσιακή εμφάνιση. Ή, σαν το όνειρο που υποβόσκει στον συνειδητό καθενός και ψάχνει να βρεί μια καλή αφορμή να δείξει το πόσο ανίκανο είναι να γίνει πραγματικότητα. Μια προσδοκία για το απροσδόκητο και μια επιθυμία να γυρίσει η γη ανάποδα, να αρχίσει να χορεύει εντελώς αντίθετα από το αιώνιο χορό της.

Μωβ-μελιτζανί διάθεση απόψε, σαν τα φτερά του πήγασου που άνετα σε ταξιδεύουν σε νησιά με πολύ ήλιο και καθαρά νερά, κάπου ίσως στις Κυκλάδες που αρχίζουν να ετοιμάζονται να δεχτούν όλα τα ξεσπάσματα, αφορμή καλοκαιριού. Όλα ίδια και ένα μυστήριο συνάμα.

Κι εγώ, κάπου εδώ που έχω ξεχαστεί κι ελπίζω κάπως να βρεθώ στο μαγικό κόσμο που έχω επιλέξει, γιατί, όπως και να το κάνουμε, αυτός που ζω καθόλου δε μου αρέσει. Έτσι, θα αφήσω τα πάντα στην άκρη απόψε, και θα ντυθώ καλοκαίρι, flower power λινό φορεματάκι και σανδάλια (πάνε τέλεια με μωβ-μελιτζανί νύχια και με το κρασί το κόκκινο στο ποτήρι) ένα μυστήριο βράδυ σαν αυτό, και θα αφήσω τα μαλλιά μου λυτά για να ψιθυρίζουν το δικό μου παραμύθι και να γεμίσουν την ατμόσφαιρα καλοκαιρινά μπάχαλα. Το μεθυστικό λίκνισμα του κόσμου απόψε μπορεί να γίνει χορός και να πάψει πλέον να είναι ίλιγγος, έστω για λίγο, έστω μέχρι να μπορέσω να δω λίγο καθαρά την απέναντι γωνία, εκεί που βρίσκεται το μυστηριακό φως του Ιουνίου και μου υπόσχεται «καλό μήνα» και «καλό καλοκαίρι».