Παιδικό

Βρήκες το μολύβι, το χαρτί
έπιασες κι αράδιασες λέξεις
που κλείνουν μέσα τους
λύπη, μοναξιά, αγανάκτηση, ίσως αγάπη...
Λυπάσαι που χάνεις
μα το «πρέπει» δεν είσαι εσύ
Δε μιλάς με «πρέπει»
Μονάχα μιλάς στο φεγγάρι
του μιλάς
κάθε νύχτα που σε πνίγει η σιωπή
και σε κυκλώνει η μοναξιά σου.

Το λάθος που ψάχνεις δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει κανένας να κατηγορήσεις.
Δεν φταίει τίποτα
που η ζωή σου είναι άδεια
και τα συντρίμμια της μοίρας σου
χάνονται στο ψυχρό αγέρα
έξω από το δωμάτιο
έξω από το σπίτι
πέρα από τη θάλασσα
μακριά από τη φυγή.

Οι παράδεισοι που ονειρεύεσαι
και ο καπνός από αυτό το τσιγάρο
μπερδεύονται στο κόσμο σου
- σε οδηγούν στο χείλος του γκρεμού
σ' εκείνο το μακρινό πλανήτη
που ο ήλιος περιφρονεί.
Αναζητάς το σκοτάδι
να κρύψεις το φόβο,
την ανησυχία, την ίδια σου τη παρουσία.
Έγινες ένας ίσκιος βουβός, μια φιγούρα
μια σκισμένη φωτογραφία
πεταγμένη στα νοτισμένα βότσαλα
μιας ξεχασμένης ακρογιαλιάς.

Κάπου στο πουθενά άφησες την καρδιά σου
κάπου στο παντού περιφέρεται ο ίσκιος σου
κάπου στο γενικά ίσως να υπάρχεις
κι όλα να είναι απλά κακές σκέψεις.
Εσύ έχασες το δικαίωμα στη φαντασία
από τότε
που άφησες την αλυσίδα να σε κυκλώσει
να σε κλείσει.
Κι εκείνο το κυπαρίσσι, το ψηλό,
που ακουμπούσε στον ουρανό
σε κάνει να λες
ότι εσύ δε κάνει να είσαι άνθρωπος...
Να ήσουν απλά ένας γλάρος
να αγκάλιαζες του ορίζοντες
να ακροβατούσες στα αόρατα σκοινιά
που ξεδιπλώνει ο θεός ήλιος τη Δύση...

Όλα σου θυμίζουν ότι είσαι σάρκα και ψυχή
Το σώμα σου αντιδρά
πονάει...
Μια κραυγή
μια απροσδόκητη λάμψη
«βγήκε το φεγγάρι,
είναι στρογγυλό...»
Κλείσε τα μάτια, θα κοιμηθείς.
Δε θα μιλήσεις απόψε
θα αφεθείς στην αγκαλιά του ονείρου
κι ας σε πνίγουν τα πάντα...
Κλείσε τα μάτια
αυτά που φοβούνται, που τρέμουν
σαν αντικρίζουν την αλήθεια.
Σώπα ψυχή
η μιλιά τούτη την ώρα
μοιάζει ανοησία...

Βγήκες, άφησες τους τέσσερις τοίχους.
Χάθηκες από τα βλέμματά τούς
χάθηκες από τις κουβέντες τους,
αυτών που πάντα θα αγαπάς
μα πάντα θα εγκαταλείπεις.
Τους φοβάσαι...
Φοβάσαι πολύ...
Αφήνεις έτσι απλά τον εαυτό σου
να ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ
Δεν έχεις τη δύναμη να κάνεις λάθος...
Δεν μπορείς να κάνεις λάθος...
Άφησες πίσω σου κάτι σα σπασμένο καθρέφτη.
Ξέρεις;
Είναι η καρδιά σου
Πικραμένη, παγωμένη, σπασμένη
Ανήμπορη πια,
ανήμπορη πια,
αντανακλά το μίσος που σε περιβάλλει.
Δε μπορούσε να ακολουθήσει
το λάθος σου...

Όλα είναι ίδια...
Ίδια
νοήματα, τραγούδια, αγάπες
κι είναι μόνο για τους άλλους
τους πολλούς....
Εσύ είσαι οι λίγοι
που βλέπουν να χάνονται τα λεπτά
να φεύγουν οι ώρες, να κυλά ο χρόνος
μοναδική ουσία της ζωής
ο θάνατος...
Φοβάσαι; Φοβάσαι.
Το βλέπω:
διαβάζω αυτά που σκέφτεσαι
και ντρέπεσαι να μοιραστείς
ακόμα και με το φεγγάρι.

Κάθεσαι ακόμα στο ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ παγκάκι
σε εκείνο το ξ ε χ α σ μ έ ν ο πάρκο
που βλέπει στην ξ ε χ α σ μ έ ν η παραλία
τα ξ ε χ α σ μ έ ν α πλοία που βουλιάζουν
στην ξ ε χ α σ μ έ ν η θάλασσα
στον ξ ε χ α σ μ έ ν ο αυτό πλανήτη...

«Ένα τσιγαράκι, ρε φίλε, να το κόψω
να κόψω αυτόν το πονοκέφαλο...»
Το ξέρεις:
δε θα σταματήσει ο πονοκέφαλος
Μόνο που κάποτε το χέρι
θα κουραστεί να γράφει.
Θα πέσει νεκρό και άψυχο
πάνω στο ματωμένο χαρτί.
Να ξέρεις τότε δε θα ξεπλύνεις
την ντροπή με δάκρυα.
Θα είναι αργά...

17/11/1994