Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια, τίποτα δε θα την απογοητεύει. Ο ήλιος θα είναι ψηλά, το φεγγάρι θα ξεμυτάει κάθε σούρουπο, ο ουρανός θα μένει πάντα αξεδίψαστος, τ’ αγόρια θα χωρίζουν τα κορίτσια και τα κορίτσια θα χωρίζουν τ’ αγόρια. Οι άντρες θα ερωτεύονται τις πονεμένες γυναίκες και οι γυναίκες θα ερωτεύονται τους όμορφους άντρες. Ένα σπίτι δε θα είναι ποτέ η χώρα μας, μια πόλη ποτέ η μάνα μας. Θα μοιράζουμε τα πάντα και πάντα θα κλέβουμε, θα υποσχόμαστε να γίνουμε καλύτεροι και θ’ αποστρέφουμε το κεφάλι.
[...]
Θα διώχνουμε τα φαντάσματα μα εκείνα θα μας υπενθυμίζουν το ναυάγιο της ενηλικίωσης και τους καθοριστικούς έρωτες. Θα κλαίμε και θα γελάμε. Θα γελάμε με αυτά που κλαίμε και θα κλαίμε με αυτά που γελάμε.
[...]
Θα φεύγουμε από τα δύσκολα και θα επιστρέφουμε όταν θα είναι πιο δύσκολα ακόμη. Θ’ αρνιόμαστε να πούμε τέλος, πόσο μάλλον να το πιστέψουμε. Θα ερωτευόμαστε μόνο για μια βραδιά και θ’ αγαπούμε για όλες τις βραδιές. Θα είναι πάντα δύσκολο, θα είναι πάντα εύκολο και θα ήμαστε πάντα εκεί.
[...]
Θα σου διαβάζω ποιήματα και θα αποκοιμιέσαι, θα με θες δίπλα σου κι εγώ θα σου λέω «Άλλο ένα αγάπη μου» και ύστερα θα έρχομαι. Θα είναι Κυριακή και θα σιχαινόμαστε να πάμε τη Δευτέρα για δουλειά. Θα φοβάσαι μην αργήσω, θα σου λέω, «Τους έχω γραμμένους».
[...]
Θα προχωράει η ιστορία, θ’ αδυνατείς να τη καταλάβεις, θα τη παρατάς και ύστερα θα τη ξαναπιάνεις, θα τη τελειώνεις και θα γεννούνται μυριάδες ερωτήματα, σε μερικά θα απαντάς, σε άλλα όχι. Θα ‘χεις φτάσει τριάντα χρονών και θα σου αρέσουν για πρώτη φορά τα παραμύθια, θ’ αναρωτιέσαι γιατί, θα τα διαβάζεις με μανία, θα λες πως πρέπει να μην υπήρξες ποτέ παιδί.
[...]
Θα συνθηκολογούμε για λίγους μήνες και ύστερα θα τα παρατάμε, γιατί πρέπει να τα παρατάμε αλλιώς θα ξοφλήσουμε χωρίς να το καταλάβουμε. Θα μας ρωτάνε και δε θα ξέρουμε τι ν’ απαντήσουμε, θα απαντάμε και θα σαστίζουν με τα λόγια μας. Θα φοράμε μαύρα το χειμώνα και κόκκινα με λευκά το καλοκαίρι.
[...]
Θα διαβάσουμε μια νύχτα τα κιτάπια μας και θα αποφασίσουμε να χαθούμε. Θα χαθούμε. Μακριά, για πάντα. Ο ήλιος θα είναι ψηλά και το φεγγάρι θα ξεμυτάει κάθε σούρουπο. Ο ουρανός θα μένει πάντα αξεδίψαστος, τ’ αγόρια θα χωρίζουν τα κορίτσια, τα κορίτσια θα χωρίζουν τ’ αγόρια. Οι άντρες θα ερωτεύονται τις πονεμένες γυναίκες και οι γυναίκες θα ερωτεύονται τους όμορφους άντρες. Θα είμαστε δυο κόκκοι άμμου στην άκρη του κόσμου. Κι όλα θα τελειώνουν κι όλα θα ξαναρχίζουν. Η ιστορία θα είναι πάντα η ίδια, τίποτα δε θα την απογοητεύει.....
Γιάννης Ζελιαναίος
Όλο το κείμενο θα το βρείτε εδώ
8 σχόλια:
Είναι πράγματι εξαιρετικό.
Βαθύ, δυνατό, το νιώθω σα δάκρυ που τρεμοπαίζει αναποφάσιστο στην εσωτερική γωνία του ματιού.
Νεραϊδούλα μου φιλιά ρόδινα.
Ίδια πέταλα στο προσκεφάλι σου.
Γλυκειά μου Καπετάνισσα, καλημέρες χαρούμενες σου στέλνω από την νεραϊδοχώρα μου.
Το κείμενο είναι όντως εξαιρετικό και πολύ δυνατό. Το έχω διαβάσει αρκετές φορές και δεν χορταίνω να το ξαναδιαβάζω.
life is filled with fear,
so drink another beer,
we'll have no sadness here,
...until tomorrow
αν έχεις ακούσει το δίσκο νεραιδούλα μου θα ξέρεις πως απ' τα ξέφτια μας γυρνάμε διψασμένοι.
@my shot: όμορφοι στίχοι. Δεν έχω ακούσει το δίσκο, αλλά με μια γρήγορη ματιά στο site τους, άκουσα μερικά αποσπάσματα και νομίζω ότι είναι πολύ καλοί.
Και πριν ακούσω τα κομμάτια, το ήξερα: η καταστροφή φέρνει δίψα, κι αντίστροφα.
Να 'σαι καλά!
γιατί όμως η πιο συνηθισμένη ιστορία του κόσμου μας συγκινεί κάθε φορά ξανά και ξανά;
Γιατί αγάπη μου... η ιστορία θα μένει πάντα η ίδια.
Καλά σου Χριστούγεννα!
Να είσαι καλά! Χρόνια πολλά και νεραϊδένια και σε σένα.
Δημοσίευση σχολίου