Γαλάζιο

Το γραφείο, τόσο ίδιο και τόσο διαφορετικό από τον υπόλοιπο χρόνο, μοιάζει σαν ντουλάπι που φιλοξενεί το κορμί μου, στημένο στην θέση του μπροστά στο τζάμι, σαν ποτήρι από το καλό σετ της μαμάς. Υπάρχω μόνο ως μορφή. Μπροστά μου ανοιχτός ο υπολογιστής, γράμματα ανεβοκατεβαίνουν στα μάτια μου, όλα χωρίς νόημα, αφού τίποτα δε καταφέρνει να αλλάξει τον ρυθμό των εγκεφαλικών μου κυττάρων: δονούνται ήσυχα αριστερά προς δεξιά κι αντίστροφα, σαν τα κύματα στις κυκλαδίτικες παραλίες που με ξαναγέννησαν, κι ας υπάρχω κάπως έτσι από πάντα.

Η αίσθηση είναι περίπου τέτοια: το καλοκαίρι κρύφτηκε λευκό βότσαλο μέσα στη τσάντα μου, ταξίδεψε στο ήρεμο αιγαίο αργά το βράδυ του Σαββάτου, κι αποβιβάστηκε επιτυχώς στον Πειραιά τα ξημερώματα. Τελικός προορισμός ένα σπίτι ξεχασμένου χειμώνα. Το γιατρικό πέτυχε και το καλοκαίρι μόλις βρέθηκε στο κέντρο του δωματίου, θριαμβευτικά ξεκίνησε τον χορό του, συνοδευόμενο από μουσικές: το τρίξιμο της άμμου, το ελαφρύ ψιθύρισμα του απογευματινού αγέρα κάπου κοντά στο ηλιοβασίλεμα, το κύμα στην άκρη της παραλίας, το πέταγμα του γλάρου, την ανεπαίσθητη μουσική της κρυστάλλινης αύρας στο ξημέρωμα. Το κέντρο της Αθήνας μεταμορφώθηκε σε μια μικρή γαλαζοπράσινη παραλία.

Όλα φαίνονται να παραμένουν ίδια κι όμως η διαφορά είναι εμφανής. Τα μέσα μου δεν ήταν ποτέ έτσι καθαρά. Οι σκέψεις δημιουργούν εικόνες. Οι εικόνες γίνονται καταστάσεις. Το καλοκαίρι ξέρει. Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω κι εγώ. Η μαγεία όλη κρύβεται στο εισιτήριο του πλοίου, ειδικά όταν είναι μονό και συνοδεύεται από μια τσάντα με τα απαραίτητα και την επιταγή ότι όλα τα άλλα θα μείνουν πίσω στο λιμάνι. Επιβίβαση επιτρεπτή μόνο για τα όνειρα.

Έτσι κι έγινε. Σε δύο δόσεις. Πρώτη δόση Κουφονήσι. Θα μπορούσαν να ονομάζονται και Μαγική Αυλή. Τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά στα μαγικά τους νερά. Τίποτα δεν μπορεί να ενοχλήσει την ψυχή που ανασαίνει ελεύθερα κάνοντας κύκλους στα μονοπάτια γύρω από το νησί. Ούτε ο δυνατός άνεμος που φέτος μπέρδεψε τους μήνες και άρχισε ξαφνικά να ουρλιάζει μήνα Ιούλιο καταστρέφοντας την αναμενόμενη άπνοια. Μια γιορτή για τις αισθήσεις, ανάταση για τη φαντασία τα άστρα που φεγγοβολούν τα βράδια και ζωντανεύουν τις παιδικές ανησυχίες. Φανταστικός προορισμός με την Κέρο απέναντι ξαπλωμένη νωχελικά να σε κάνει να νιώθεις ότι τίποτα κακό δε θα φτάσει εδώ, τίποτα δε μπορεί να σε πληγώσει.

Δεύτερη δόση, η μαγεμένη Αμοργός. Με τους πετρωμένους γίγαντες και την έντονη ενέργεια που σε περιβάλει και πυρπολεί τη φαντασία όπου κι αν κοιτάξεις. Το απέραντο γαλάζιο κάτω από τα μονοπάτια στις πλαγιές όπου ξεκουράζονται οι αιώνιοι μύθοι. Δεν μπορείς να μου το βγάλεις από το μυαλό ότι οι χριστιανοί έχτισαν σε τυχαία μέρη τις εκκλησίες τους. Η Χοζοβιώτισσα κτισμένη μέσα στον γίγαντα. Τίποτα δε μπορεί να τιθασεύσει τη μαγεία του. Καμία κίνηση θρησκευτικού εξαναγκασμού.

Ένα σύντομο πέρασμα από την Ίο με δύσκολες αισθήσεις. Το νησί δεν αντέχει άλλο τόσο έντονα απαίσιο τουρισμό. Δεν με ήθελε η Ίος φέτος. Αυτή ήταν η μόνη σκέψη μου τις λίγες μέρες μου εκεί. Δεν άντεξα τόση αρνητική ενέργεια να με κυκλώνει από παντού. Δεν άντεξα να βουτήξω στα νερά του Μυλοπότα. Μια πικρή ανάμνηση.

Οι μαγικές κυκλάδες... Με κατακλύζουν εικόνες γαλάζιου, ουρανός και θάλασσα. Άπλετο φως. Βαθιές ανάσες. Κανένας αναστεναγμός. Ευγνωμοσύνη και επιθυμία να επιστρέψω σύντομα.

Τη μικρή αυτή εβδομάδα που παρεμβάλλεται των διακοπών μου, μπορώ να υπομείνω τις χωρίς νόημα λέξεις που περνούν μπροστά από τα μάτια μου, στον υπολογιστή μου, σε ένα γραφείο που με περιέχει μόνο διακοσμητικά. Τα μάτια μου, αν και συνηθισμένα καστανά, μόνο γαλάζιο βλέπουν.