Aυτός που επέλεξε τη βουτιά στο κενό ήθελε να νιώσει την έλξη της γης, το σφικτό της αγκάλιασμα. Ήταν πεισμένος ότι αυτό θα τον γλίτωνε από το κενό και το βάρος της ψυχής του, από αυτήν την ύπουλη αρρώστια του να είναι ξένος ανάμεσα σε εμάς τους «κανονικούς» ανθρώπους, που ξυπνάμε το πρωί, παίρνουμε πρωινό, κάνουμε την τουαλέτα μας και πάμε υποτακτικά και χαρωπά στις δουλειές μας, χωρίς ζωή, μόνο η ανάσα να θυμίζει ότι έχουμε κάτι ανάμεσα στο στέρνο και το στομάχι, εμάς που η ζωή μας κυλάει νωχελικά, που έχουμε φίλους, γκόμενους/ες, και κάθε Παρασκευή πάμε να μεθύσουμε την υποταγή μας στο στωικό θάνατο της μεγαλούπολης στα μπαρ και στα μπουζούκια.
Βουτιά στο κενό για να γεμίσει η ψυχή?
Δε μπορώ να ξέρω. Μόνο μια λίμνη αίμα θυμάμαι να υπάρχει γύρω από το κεφάλι, το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, ένα φεγγάρι μισό στο γέμισμα έπαιζε με τα σύννεφα. Τα σύρματα του τρίτου στο διπλανό διαμέρισμα ήταν λυγισμένα. Πριν τον φωνάξει το κενό, πριν τον καλέσει η πτώση, δοκίμασε να ισορροπήσει το παράλογο της ζωής. Της ανισόρροπης.
Είναι καλύτερα οι «ξένοι» να βουλιάζουν σε στενά δωμάτια ή να φιγουράρουν με πτώσεις που οδηγούν στο σίγουρο όνειρο, το μη αναστρέψιμο? Μετά την πτώση, άραγε, η ψυχή πετάει μεθυσμένη από την αδρεναλίνη της ύστερης απόφασης και με μια ελαφράδα που κανείς ζωντανός (νεκρός) δε θα νιώσει ποτέ? Οι πεταλούδες σε αυτά τα απέραντα και οριστικά όνειρα των αυτοχείρων μαραίνονται όπως στις γκρίζες ζωές των «κανονικών» ανθρώπων? Τι είναι αυτό που κάνει τόσο γοητευτική την πτώση, αν όχι η αποδέσμευση και η γενναιότητα να βγει κανείς από το σκοτεινό δωμάτιο της φτωχής ύπαρξης?
Πολλά ερωτηματικά γύρω σε μια λίμνη αίματος, στο κρύο τσιμέντο του ακάλυπτου, στο παλικάρι που άφησε γένια για να φύγει με άλλη εμφάνιση και κανέναν οίκτο. Με κανένα ήχο δεν μας αποχαιρέτισε. Σιωπηλά συνάντησε το έδαφος, το ίδιος έδαφος που τρέμει κάτω από τα πόδια μου, το ίδιο έδαφος που θα ανοίξει διάπλατα σαγόνια και θα με καταπιεί, πήγε και το βρήκε αυτός, με όλο το θάρρος του παιδιού που δε φοβάται να δοκιμάσει και με μία ατσάλινη αποφασιστικότητα. «Εγώ απόψε θα φύγω».
Καλό ταξίδι και ας είναι ένα καλύτερο μέρος εκεί που θα βρεθείς.
23/10/2007, 01:30
22.10.07
Το ξέπλυμα
Καμιά φορά έρχεται η βροχή και σε ξεπλένει. Καμιά φορά δουλεύει αυτό το παραμύθι και η υγρασία του ουρανού γίνεται το νερό της απολύμανσης του βάρους που κουβαλάς. Και ξυπνάς το πρωί ελαφρύς σαν πούπουλο που πλύθηκε και στέγνωσε με γαλήνιες ψιχάλες. Κάπου στον ουρανό τα σύννεφα διαβάζουν τη δική τους μοίρα. Θα κλάψουν, θα κλάψουν και μετά θα αφανιστούν, θα έχουν κυλήσει σε πιο βαριές υποστάσεις μέχρι να κλείσει ο κύκλος τους και να βρεθούν στην ατμόσφαιρα, να γίνουν απειλητικά και να αρχίσουν να ξανακλαίνε. Ποιος άνθρωπος μπορεί να χαμογελάσει ενάντια σε αυτή τη συννεφιά και τη συνεχόμενη βροχή? Τι παιχνιδιάρικο μπορεί να σου ψιθυρίσουν κάμποσα νευρικά σύννεφα που κλαίνε όλη μέρα, αγχωμένα μη και δε προλάβουν τον χειμώνα που έρχεται?
Τα γκρίζα χαμόγελα των συννεφιασμένων ημερών μόνο βεβιασμένα μπορούν να είναι.
I've lost control again
Τα γκρίζα χαμόγελα των συννεφιασμένων ημερών μόνο βεβιασμένα μπορούν να είναι.
I've lost control again
17.10.07
Αντί διαλόγου
- Το παρελθόν με κατατρέχει...
- Ίσως η λύση στο πρόβλημά σου να είναι η αμνησία. Να σου ρίξω μία στο κεφάλι?
- Προσφέρεσαι να μου ανοίξεις το κεφάλι στα δύο? Κι αν δεν πετύχει?
- Κοίτα, εγώ δε προσφέρομαι για τίποτα. Είμαι εδώ μόνο για να σε γεμίσω ερωτηματικά.
- Ελληνικά ή Λατινικά? Ξέρεις, το ελληνικό ερωτηματικό, αυτή η άνω τελεία με το κόμμα από κάτω, είναι το κόμμα στα αγγλικά, ενώ το λατινικό, μορφολογικά, είναι εντελώς ανάποδο: επάνω έχει τη μαγκουρίτσα και κάτω μια τελεία. Τα λατινικά ερωτηματικά έχουν κάτι το τετελεσμένο.
- Λατινικά διαθέτει το κατάστημα προς το παρόν. Οι ερωτήσεις μου είναι οριστικές και αμετάβλητες. Είναι όλα εκείνα τα «γιατί» που προκαλούν ντελίριο στη γαλήνη των ανθρώπων.
- Αυτό ήθελα να πω. Αν κάποιος έχει αμνησία, δεν έχει τέτοια παρελθοντικά «γιατί» στο μυαλό του, δεν έχει απωθημένα, πόνους, και ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες. Μη μιλήσω για ανεκπλήρωτους έρωτες... Αυτό που έχει είναι ένα μεγάλο, ωραιότατο κενό!
- Έχει όμως άλλα ερωτηματικά.
- Και ποια είναι αυτά???
- Αυτά που δε θυμάται. «Ποιος είμαι? Που πάω? Τι κάνω?».
- Τότε, ούτε με την αμνησία γλιτώνει κανείς. Τι θα κάνω?
- Ε! Είπαμε, εγώ βάζω τα ερωτηματικά στο τέλος των προτάσεων. Εσύ πρέπει να λες καταφατικές προτάσεις – σαν να παίρνεις αποφάσεις.
- Σωστά! Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο ρόλος μου! Αυτό θα κάνω!
- Είσαι σίγουρος?
- Είμαι? Είμαι... νομίζω...
- Και ποια είναι η απόφαση που θα πάρεις τώρα, αφού η αμνησία δε θα σου δουλέψει?
- Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι έχω σπαταλήσει το παρελθόν μου σε δισταγμούς. Όλα αυτά τα χρόνια σταματώ επίτηδες τις εξάρσεις μου και ζω στον πόνο του ανεκπλήρωτου. Κάτι πρέπει να αποφασίσω, λοιπόν.
- Αν είχες κάνει διαφορετικά και ακολουθούσες αυτές, τις –πώς τις είπες?- εξάρσεις, τι νομίζεις θα άλλαζε?
- Ξέρω που το πας! Αυτή την ερώτηση μπορώ να την απαντήσω!
- Αλήθεια? Για να ακούσω...
- Μάλλον τίποτα δε θα άλλαζε.
- Αλήθεια?
- Απλή παραδοχή. Ξέρω ότι τη θέση των δισταγμών που έχω τώρα στη παρελθοντική μνήμη μου, θα την έπαιρναν άλλοι δισταγμοί.
- Προς τι τόση σιγουριά?
- Δεν έχω μόνο συλλογή από δισταγμούς... Έχω και μια συλλογή αυθόρμητων παρορμήσεων, που –μεταξύ μας - πολύ τις χάρηκα! Αλλά ξέρεις πως γίνονται αυτά: αυτό που σου μένει παράπονο είναι αυτό που σου λείπει. Όσο ασχημότερες είναι οι μνήμες, τόσο πιο καλά διατηρούνται.
- Και που διατηρούνται?
- Έλα τώρα... Είπαμε, καλές οριστικές κι αμετάβλητες ερωτήσεις, από αυτές που δε θα μπορώ να απαντήσω αμέσως!
- Κι αυτή δηλαδή, μπορείς? Ξέρεις που είναι κρυμμένες οι άσχημες μνήμες?
- Ξέρω!
- Κι αν είναι κρυμμένες, τότε πως σ’ ενοχλούν?
- Είναι κρυμμένες μπροστά-μπροστά στη μνήμη μου, και κάθε φορά που με επισκέπτεται η μελαγχολία μου (κι είναι συχνές οι επισκέψεις της) Τσουπ! Εμφανίζονται σαν αιφνιδιαστική έφοδο σε φυλάκιο, όπου ο σκοπός έχει αποκοιμηθεί!! Καταλαβαίνεις, η δυνατότητα αντιμετώπισης είναι μηδαμινή... Αν προσθέσεις στο μίγμα, πέρα από τον αιφνιδιασμό και τις τύψεις γιατί διατηρείς τις άσχημες μνήμες, ε τότε, έχεις ένα πολύ ενδιαφέρον μίγμα απελπισίας.
- Κι αφού ξέρεις που είναι κρυμμένες αυτές οι άσχημες μνήμες, γιατί δεν τις καταπολεμάς?
- Η ερώτηση που φοβόμουνα... Δε ξέρω τον τρόπο. Έχω δοκιμάσει διάφορα, αλλά τίποτα δε δούλεψε. Ούτε το αλκοόλ, ούτε η προσήλωση σε μελλοντικές φιλοδοξίες, ούτε οι πιο δύσκολοι στόχοι για το μέλλον, ούτε η καλή παρέα, ούτε οι αγαπημένοι φίλοι... Ίσως να δούλευε με ένα συνταρακτικό έρωτα. Αλλά αυτά τα πράγματα δε τα παραγγέλνεις.
- Δεν είναι λίγο άρρωστο να χρησιμοποιήσεις έναν μεγάλο έρωτα για να ξεφύγεις από το διστακτικό παρελθόν σου?
- Δεν τον χρησιμοποιείς. Απλά διαχειρίζεσαι την υπερβολική έκκριση ορμονών στο κορμί σου έτσι ώστε να αρχίσεις από την αρχή. Δεν υπάρχει παρελθόν στον ενθουσιασμό.
- Νομίζω αρχίζω να καταλαβαίνω που το πας. Ωστόσο, άλλο συνειδητοποίησα τόση ώρα που μιλάς. Ξέρεις ότι κάποιος είπε ότι το πρόβλημα μας σήμερα δεν είναι οι απαντήσεις που δεν παίρνουμε?
- Δεν είναι? Και, δηλαδή, τώρα μου λες ότι το πρόβλημα είναι άλλο? Και που είναι? Στις ερωτήσεις?
- Μόλις είπες μια ατάκα με τέσσερα ερωτηματικά. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι θες να μου πάρεις το ρόλο...
- Όχι! Συγνώμη... Να μια κατάφαση: Δεν ξέρω αν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα με τις ερωτήσεις.
- Εμείς οι άνθρωποι έχουμε πρόβλημα στο να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις. Διαθέτουμε πληθώρα απαντήσεων. Όλοι μας. Αλλά δεν είμαστε ικανοί να τις εκμαιεύσουμε γιατί δε γνωρίζουμε τις κατάλληλες ερωτήσεις. Φτου! Άρχισα να μιλάω καταφατικά... Νομίζω ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια... Οι ρόλοι μας αντιστράφηκαν...
- Τι ερωτήσεις, τι καταφάσεις... Αντί να με βοηθήσεις με μπέρδεψες... Τόση ώρα σου λέω τον πόνο μου. Δε μπορείς να κάνεις κάτι να με βοηθήσεις? Που θα βρω τις σωστές ερωτήσεις?
- Δεν ξέρω. Άσε που εσύ έχεις τώρα τα ερωτηματικά. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τα χέρια μου είναι δεμένα.
- Μη μου πεις! Τόση ώρα που είχες εσύ τα ερωτηματικά έκανες τις σωστές ερωτήσεις? Χα χα! Μήπως με βοήθησες να βρω και την άκρη?
- Για αυτό είναι οι φίλοι, όχι για να βοηθάνε αλλά για να μπερδεύουν. Αν σου έδινα και τη τροφή και μασημένη δεν θα είχε νόημα. Σου πρόσφερα τόσα φιλικά ερωτηματικά πριν, αποκλείεται να μην μπήκε το μυαλό σου σε μια –έστω- υποτυπώδη λειτουργία!
- Φίλοι? Υποτυπώδη λειτουργία?
- Ναι καλέ. Κάπως πρέπει να ξεκουνήσεις. Κάπως να ψάξεις στα μέσα σου τι σου φταίει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό.
- Και οι σωστές ερωτήσεις? Πως θα τις βρω αυτές?
- Αν δεχτείς ότι έχεις τις απαντήσεις μπορείς να αρχίσεις να ψάχνεις κάπου αλλού για τον τρόπο που θα τις βρεις. Απλό.
- Αντί να συνεχίζεις να με μπερδεύεις δε κάνεις κάτι πιο χρήσιμο να με βοηθήσεις?
- Γι αυτό είναι οι φίλοι... Τα είπαμε. Πάντως ένα κατάλαβα από την όλη φάση: είτε έχεις τα ερωτηματικά είτε τις καταφάσεις, συνεχίζεις να βρίσκεσαι υπό την εξουσία της ερώτησης. Μόνο που τώρα τις κάνεις εσύ.
- Τι είναι πάλι αυτό?
- Το άγχος να βρεις μια ικανοποιητική άκρη. Τόση ώρα δεν είμαι εγώ που ιδρώνω, που αγχώνομαι, που σκέφτομαι βρε αδερφέ, ποια θα είναι η επόμενη ερώτηση και ποια απάντηση της ταιριάζει. Αντίθετα από σένα... (χι χι)
- Γι αυτό είναι οι φιλοί?
- Γι αυτό είναι οι φίλοι. Και μη στενοχωριέσαι που δεν βρήκες την άκρη. Έτσι κι αλλιώς κι αύριο μέρα είναι. Θα συνεχίσεις να ταλαιπωρείς το μυαλό σου αύριο πάλι. Άντε. Πάμε να πιούμε ρακιές!
- Ρακιές?!
- Καλά πιες ότι θες. Εγώ πάντως θέλω ρακί.
- Ίσως η λύση στο πρόβλημά σου να είναι η αμνησία. Να σου ρίξω μία στο κεφάλι?
- Προσφέρεσαι να μου ανοίξεις το κεφάλι στα δύο? Κι αν δεν πετύχει?
- Κοίτα, εγώ δε προσφέρομαι για τίποτα. Είμαι εδώ μόνο για να σε γεμίσω ερωτηματικά.
- Ελληνικά ή Λατινικά? Ξέρεις, το ελληνικό ερωτηματικό, αυτή η άνω τελεία με το κόμμα από κάτω, είναι το κόμμα στα αγγλικά, ενώ το λατινικό, μορφολογικά, είναι εντελώς ανάποδο: επάνω έχει τη μαγκουρίτσα και κάτω μια τελεία. Τα λατινικά ερωτηματικά έχουν κάτι το τετελεσμένο.
- Λατινικά διαθέτει το κατάστημα προς το παρόν. Οι ερωτήσεις μου είναι οριστικές και αμετάβλητες. Είναι όλα εκείνα τα «γιατί» που προκαλούν ντελίριο στη γαλήνη των ανθρώπων.
- Αυτό ήθελα να πω. Αν κάποιος έχει αμνησία, δεν έχει τέτοια παρελθοντικά «γιατί» στο μυαλό του, δεν έχει απωθημένα, πόνους, και ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες. Μη μιλήσω για ανεκπλήρωτους έρωτες... Αυτό που έχει είναι ένα μεγάλο, ωραιότατο κενό!
- Έχει όμως άλλα ερωτηματικά.
- Και ποια είναι αυτά???
- Αυτά που δε θυμάται. «Ποιος είμαι? Που πάω? Τι κάνω?».
- Τότε, ούτε με την αμνησία γλιτώνει κανείς. Τι θα κάνω?
- Ε! Είπαμε, εγώ βάζω τα ερωτηματικά στο τέλος των προτάσεων. Εσύ πρέπει να λες καταφατικές προτάσεις – σαν να παίρνεις αποφάσεις.
- Σωστά! Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο ρόλος μου! Αυτό θα κάνω!
- Είσαι σίγουρος?
- Είμαι? Είμαι... νομίζω...
- Και ποια είναι η απόφαση που θα πάρεις τώρα, αφού η αμνησία δε θα σου δουλέψει?
- Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι έχω σπαταλήσει το παρελθόν μου σε δισταγμούς. Όλα αυτά τα χρόνια σταματώ επίτηδες τις εξάρσεις μου και ζω στον πόνο του ανεκπλήρωτου. Κάτι πρέπει να αποφασίσω, λοιπόν.
- Αν είχες κάνει διαφορετικά και ακολουθούσες αυτές, τις –πώς τις είπες?- εξάρσεις, τι νομίζεις θα άλλαζε?
- Ξέρω που το πας! Αυτή την ερώτηση μπορώ να την απαντήσω!
- Αλήθεια? Για να ακούσω...
- Μάλλον τίποτα δε θα άλλαζε.
- Αλήθεια?
- Απλή παραδοχή. Ξέρω ότι τη θέση των δισταγμών που έχω τώρα στη παρελθοντική μνήμη μου, θα την έπαιρναν άλλοι δισταγμοί.
- Προς τι τόση σιγουριά?
- Δεν έχω μόνο συλλογή από δισταγμούς... Έχω και μια συλλογή αυθόρμητων παρορμήσεων, που –μεταξύ μας - πολύ τις χάρηκα! Αλλά ξέρεις πως γίνονται αυτά: αυτό που σου μένει παράπονο είναι αυτό που σου λείπει. Όσο ασχημότερες είναι οι μνήμες, τόσο πιο καλά διατηρούνται.
- Και που διατηρούνται?
- Έλα τώρα... Είπαμε, καλές οριστικές κι αμετάβλητες ερωτήσεις, από αυτές που δε θα μπορώ να απαντήσω αμέσως!
- Κι αυτή δηλαδή, μπορείς? Ξέρεις που είναι κρυμμένες οι άσχημες μνήμες?
- Ξέρω!
- Κι αν είναι κρυμμένες, τότε πως σ’ ενοχλούν?
- Είναι κρυμμένες μπροστά-μπροστά στη μνήμη μου, και κάθε φορά που με επισκέπτεται η μελαγχολία μου (κι είναι συχνές οι επισκέψεις της) Τσουπ! Εμφανίζονται σαν αιφνιδιαστική έφοδο σε φυλάκιο, όπου ο σκοπός έχει αποκοιμηθεί!! Καταλαβαίνεις, η δυνατότητα αντιμετώπισης είναι μηδαμινή... Αν προσθέσεις στο μίγμα, πέρα από τον αιφνιδιασμό και τις τύψεις γιατί διατηρείς τις άσχημες μνήμες, ε τότε, έχεις ένα πολύ ενδιαφέρον μίγμα απελπισίας.
- Κι αφού ξέρεις που είναι κρυμμένες αυτές οι άσχημες μνήμες, γιατί δεν τις καταπολεμάς?
- Η ερώτηση που φοβόμουνα... Δε ξέρω τον τρόπο. Έχω δοκιμάσει διάφορα, αλλά τίποτα δε δούλεψε. Ούτε το αλκοόλ, ούτε η προσήλωση σε μελλοντικές φιλοδοξίες, ούτε οι πιο δύσκολοι στόχοι για το μέλλον, ούτε η καλή παρέα, ούτε οι αγαπημένοι φίλοι... Ίσως να δούλευε με ένα συνταρακτικό έρωτα. Αλλά αυτά τα πράγματα δε τα παραγγέλνεις.
- Δεν είναι λίγο άρρωστο να χρησιμοποιήσεις έναν μεγάλο έρωτα για να ξεφύγεις από το διστακτικό παρελθόν σου?
- Δεν τον χρησιμοποιείς. Απλά διαχειρίζεσαι την υπερβολική έκκριση ορμονών στο κορμί σου έτσι ώστε να αρχίσεις από την αρχή. Δεν υπάρχει παρελθόν στον ενθουσιασμό.
- Νομίζω αρχίζω να καταλαβαίνω που το πας. Ωστόσο, άλλο συνειδητοποίησα τόση ώρα που μιλάς. Ξέρεις ότι κάποιος είπε ότι το πρόβλημα μας σήμερα δεν είναι οι απαντήσεις που δεν παίρνουμε?
- Δεν είναι? Και, δηλαδή, τώρα μου λες ότι το πρόβλημα είναι άλλο? Και που είναι? Στις ερωτήσεις?
- Μόλις είπες μια ατάκα με τέσσερα ερωτηματικά. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι θες να μου πάρεις το ρόλο...
- Όχι! Συγνώμη... Να μια κατάφαση: Δεν ξέρω αν καταλαβαίνω που είναι το πρόβλημα με τις ερωτήσεις.
- Εμείς οι άνθρωποι έχουμε πρόβλημα στο να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις. Διαθέτουμε πληθώρα απαντήσεων. Όλοι μας. Αλλά δεν είμαστε ικανοί να τις εκμαιεύσουμε γιατί δε γνωρίζουμε τις κατάλληλες ερωτήσεις. Φτου! Άρχισα να μιλάω καταφατικά... Νομίζω ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια... Οι ρόλοι μας αντιστράφηκαν...
- Τι ερωτήσεις, τι καταφάσεις... Αντί να με βοηθήσεις με μπέρδεψες... Τόση ώρα σου λέω τον πόνο μου. Δε μπορείς να κάνεις κάτι να με βοηθήσεις? Που θα βρω τις σωστές ερωτήσεις?
- Δεν ξέρω. Άσε που εσύ έχεις τώρα τα ερωτηματικά. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Τα χέρια μου είναι δεμένα.
- Μη μου πεις! Τόση ώρα που είχες εσύ τα ερωτηματικά έκανες τις σωστές ερωτήσεις? Χα χα! Μήπως με βοήθησες να βρω και την άκρη?
- Για αυτό είναι οι φίλοι, όχι για να βοηθάνε αλλά για να μπερδεύουν. Αν σου έδινα και τη τροφή και μασημένη δεν θα είχε νόημα. Σου πρόσφερα τόσα φιλικά ερωτηματικά πριν, αποκλείεται να μην μπήκε το μυαλό σου σε μια –έστω- υποτυπώδη λειτουργία!
- Φίλοι? Υποτυπώδη λειτουργία?
- Ναι καλέ. Κάπως πρέπει να ξεκουνήσεις. Κάπως να ψάξεις στα μέσα σου τι σου φταίει. Δεν μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό.
- Και οι σωστές ερωτήσεις? Πως θα τις βρω αυτές?
- Αν δεχτείς ότι έχεις τις απαντήσεις μπορείς να αρχίσεις να ψάχνεις κάπου αλλού για τον τρόπο που θα τις βρεις. Απλό.
- Αντί να συνεχίζεις να με μπερδεύεις δε κάνεις κάτι πιο χρήσιμο να με βοηθήσεις?
- Γι αυτό είναι οι φίλοι... Τα είπαμε. Πάντως ένα κατάλαβα από την όλη φάση: είτε έχεις τα ερωτηματικά είτε τις καταφάσεις, συνεχίζεις να βρίσκεσαι υπό την εξουσία της ερώτησης. Μόνο που τώρα τις κάνεις εσύ.
- Τι είναι πάλι αυτό?
- Το άγχος να βρεις μια ικανοποιητική άκρη. Τόση ώρα δεν είμαι εγώ που ιδρώνω, που αγχώνομαι, που σκέφτομαι βρε αδερφέ, ποια θα είναι η επόμενη ερώτηση και ποια απάντηση της ταιριάζει. Αντίθετα από σένα... (χι χι)
- Γι αυτό είναι οι φιλοί?
- Γι αυτό είναι οι φίλοι. Και μη στενοχωριέσαι που δεν βρήκες την άκρη. Έτσι κι αλλιώς κι αύριο μέρα είναι. Θα συνεχίσεις να ταλαιπωρείς το μυαλό σου αύριο πάλι. Άντε. Πάμε να πιούμε ρακιές!
- Ρακιές?!
- Καλά πιες ότι θες. Εγώ πάντως θέλω ρακί.
14.10.07
Χειμωνιάζει
Ακριβοδίκαιος χρόνος, ο χωρισμός του απόλυτου
μέσα σε ψυχικές οδύνες
σε μεθυστικούς χορούς
η ηδονή σε πρώτο ενικό πρόσωπο
όσο εσύ παραμένεις εσύ
όσο εσύ διατηρείς το χώρο απέναντί μου
και δεσμοί εκτινάσσονται
από κάθε σημείο σου προς εμένα.
Είναι η ομορφιά του έρωτα σκληρή
Η γλύκα ηρωικά τάσσεται υπέρ μου τη μία στιγμή –
την άλλη η έλλειψη της μαχαιρώνει κάθε ανάσα μου
σε παρελθοντικό χρόνο γεννημένη.
Φορώντας τα μαύρα ρούχα της σιγουριάς
κι ενώ ανοίγουν οι ουρανοί του χειμώνα
πλημμύρες αισθήσεων ανοίγουν φτερά διάφανα.
Τη μία στιγμή ζυγίζω τις αστικές μου υποχρεώσεις
- φαίνονται ικανές να μου δώσουν άσυλο -
την άλλη μηρυκάζω την ίδια απελπισία
ότι σε έχω ανάγκη πιο πολύ από ότι νομίζω.
Η λέξη ανάγκη ανάμεσά μας θα γίνει μεγάλη πληγή.
Ακόμα να επιστρέψω στον ελεύθερο έρωτα που γεννήθηκα.
Οι αρετές μου δε φτάνουν να ικανοποιήσω τη ζωή.
Ένα αριθμός ελαττώματα ζητούν την δίκαιη τιμωρία μου
με παραδειγματική απόδοση και εξευτελιστικό φινάλε.
Πρέπει να πληρώσω το χρέος μου να είμαι εγώ.
μέσα σε ψυχικές οδύνες
σε μεθυστικούς χορούς
η ηδονή σε πρώτο ενικό πρόσωπο
όσο εσύ παραμένεις εσύ
όσο εσύ διατηρείς το χώρο απέναντί μου
και δεσμοί εκτινάσσονται
από κάθε σημείο σου προς εμένα.
Είναι η ομορφιά του έρωτα σκληρή
Η γλύκα ηρωικά τάσσεται υπέρ μου τη μία στιγμή –
την άλλη η έλλειψη της μαχαιρώνει κάθε ανάσα μου
σε παρελθοντικό χρόνο γεννημένη.
Φορώντας τα μαύρα ρούχα της σιγουριάς
κι ενώ ανοίγουν οι ουρανοί του χειμώνα
πλημμύρες αισθήσεων ανοίγουν φτερά διάφανα.
Τη μία στιγμή ζυγίζω τις αστικές μου υποχρεώσεις
- φαίνονται ικανές να μου δώσουν άσυλο -
την άλλη μηρυκάζω την ίδια απελπισία
ότι σε έχω ανάγκη πιο πολύ από ότι νομίζω.
Η λέξη ανάγκη ανάμεσά μας θα γίνει μεγάλη πληγή.
Ακόμα να επιστρέψω στον ελεύθερο έρωτα που γεννήθηκα.
Οι αρετές μου δε φτάνουν να ικανοποιήσω τη ζωή.
Ένα αριθμός ελαττώματα ζητούν την δίκαιη τιμωρία μου
με παραδειγματική απόδοση και εξευτελιστικό φινάλε.
Πρέπει να πληρώσω το χρέος μου να είμαι εγώ.
7.10.07
...
Όσοι χρόνια κολυμπάτε
αμέριμνοι μέσα στα μάτια μου
κάποτε θα βάλω τα κλάματα
και θα σας πνίξω.
Γιάννης Βαρβέρης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)