Χειμωνιάζει

Ακριβοδίκαιος χρόνος, ο χωρισμός του απόλυτου
μέσα σε ψυχικές οδύνες
σε μεθυστικούς χορούς
η ηδονή σε πρώτο ενικό πρόσωπο
όσο εσύ παραμένεις εσύ
όσο εσύ διατηρείς το χώρο απέναντί μου
και δεσμοί εκτινάσσονται
από κάθε σημείο σου προς εμένα.

Είναι η ομορφιά του έρωτα σκληρή
Η γλύκα ηρωικά τάσσεται υπέρ μου τη μία στιγμή –
την άλλη η έλλειψη της μαχαιρώνει κάθε ανάσα μου
σε παρελθοντικό χρόνο γεννημένη.

Φορώντας τα μαύρα ρούχα της σιγουριάς
κι ενώ ανοίγουν οι ουρανοί του χειμώνα
πλημμύρες αισθήσεων ανοίγουν φτερά διάφανα.

Τη μία στιγμή ζυγίζω τις αστικές μου υποχρεώσεις
- φαίνονται ικανές να μου δώσουν άσυλο -
την άλλη μηρυκάζω την ίδια απελπισία
ότι σε έχω ανάγκη πιο πολύ από ότι νομίζω.

Η λέξη ανάγκη ανάμεσά μας θα γίνει μεγάλη πληγή.

Ακόμα να επιστρέψω στον ελεύθερο έρωτα που γεννήθηκα.

Οι αρετές μου δε φτάνουν να ικανοποιήσω τη ζωή.

Ένα αριθμός ελαττώματα ζητούν την δίκαιη τιμωρία μου
με παραδειγματική απόδοση και εξευτελιστικό φινάλε.

Πρέπει να πληρώσω το χρέος μου να είμαι εγώ.