Aυτός που επέλεξε τη βουτιά στο κενό ήθελε να νιώσει την έλξη της γης, το σφικτό της αγκάλιασμα. Ήταν πεισμένος ότι αυτό θα τον γλίτωνε από το κενό και το βάρος της ψυχής του, από αυτήν την ύπουλη αρρώστια του να είναι ξένος ανάμεσα σε εμάς τους «κανονικούς» ανθρώπους, που ξυπνάμε το πρωί, παίρνουμε πρωινό, κάνουμε την τουαλέτα μας και πάμε υποτακτικά και χαρωπά στις δουλειές μας, χωρίς ζωή, μόνο η ανάσα να θυμίζει ότι έχουμε κάτι ανάμεσα στο στέρνο και το στομάχι, εμάς που η ζωή μας κυλάει νωχελικά, που έχουμε φίλους, γκόμενους/ες, και κάθε Παρασκευή πάμε να μεθύσουμε την υποταγή μας στο στωικό θάνατο της μεγαλούπολης στα μπαρ και στα μπουζούκια.
Βουτιά στο κενό για να γεμίσει η ψυχή?
Δε μπορώ να ξέρω. Μόνο μια λίμνη αίμα θυμάμαι να υπάρχει γύρω από το κεφάλι, το κεφάλι στραμμένο στον ουρανό, ένα φεγγάρι μισό στο γέμισμα έπαιζε με τα σύννεφα. Τα σύρματα του τρίτου στο διπλανό διαμέρισμα ήταν λυγισμένα. Πριν τον φωνάξει το κενό, πριν τον καλέσει η πτώση, δοκίμασε να ισορροπήσει το παράλογο της ζωής. Της ανισόρροπης.
Είναι καλύτερα οι «ξένοι» να βουλιάζουν σε στενά δωμάτια ή να φιγουράρουν με πτώσεις που οδηγούν στο σίγουρο όνειρο, το μη αναστρέψιμο? Μετά την πτώση, άραγε, η ψυχή πετάει μεθυσμένη από την αδρεναλίνη της ύστερης απόφασης και με μια ελαφράδα που κανείς ζωντανός (νεκρός) δε θα νιώσει ποτέ? Οι πεταλούδες σε αυτά τα απέραντα και οριστικά όνειρα των αυτοχείρων μαραίνονται όπως στις γκρίζες ζωές των «κανονικών» ανθρώπων? Τι είναι αυτό που κάνει τόσο γοητευτική την πτώση, αν όχι η αποδέσμευση και η γενναιότητα να βγει κανείς από το σκοτεινό δωμάτιο της φτωχής ύπαρξης?
Πολλά ερωτηματικά γύρω σε μια λίμνη αίματος, στο κρύο τσιμέντο του ακάλυπτου, στο παλικάρι που άφησε γένια για να φύγει με άλλη εμφάνιση και κανέναν οίκτο. Με κανένα ήχο δεν μας αποχαιρέτισε. Σιωπηλά συνάντησε το έδαφος, το ίδιος έδαφος που τρέμει κάτω από τα πόδια μου, το ίδιο έδαφος που θα ανοίξει διάπλατα σαγόνια και θα με καταπιεί, πήγε και το βρήκε αυτός, με όλο το θάρρος του παιδιού που δε φοβάται να δοκιμάσει και με μία ατσάλινη αποφασιστικότητα. «Εγώ απόψε θα φύγω».
Καλό ταξίδι και ας είναι ένα καλύτερο μέρος εκεί που θα βρεθείς.
23/10/2007, 01:30
