Δύο τραγούδια για το 2006

Φεύγει πανικόβλητο το 2005, προσπαθώντας να πάρει μαζί του όσα έφερε. Εμείς πάντως ξέρουμε ότι τα καλά θα τα κρατήσουμε θησαυρό στη καρδιά μας σαν ονειρικές αναμνήσεις και στα άσχημα θα γυρίσουμε τη πλάτη, αγνοώντας την ύπαρξή τους, κι έτσι θα εξαφανιστούν στη λήθη του αόριστου χρόνου.

Στο επόμενο μέλλον, θα ανοίξουμε μια τεράστια αγκαλιά για

όλη την ομορφιά του κόσμου, που είναι μπροστά μας και κάθε λογής γεγονότα απρόοπτα μπορούν να συμβούν, που θα μας καταπλήξουν και που, μόνο και μόνο επειδή θα συμβούν, θα μας κάνουν ευτυχισμένους που είμαστε ζωντανοί για να τα δούμε.*

Για το 2006 που είναι στα σκαριά, εκτός από τις υποσχέσεις για καλύτερη ζωή, θέλω να τραγουδήσω δύο τραγούδια.

Το γράμμα - Σ. Μάλαμας
(εξαιρετικά αφιερωμένο)

Δε θέλω πια να σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια
σα να 'ταν όλα ψέματα στάχτες κι αποκαΐδια
θέλω ανοιχτά παράθυρα να με χτυπάει ο αέρας
Να 'χω το νου μου αδειανό να 'χω και πρίμο το καιρό

Δε θέλω πια να μου μιλάς για όσα έχεις ζήσει
δε χάθηκε κι ο κόσμος πια το τζάμι αν ραγίσει
θέλω να 'ρθεις και να με βρεις να κάτσεις να τα πούμε
πως νοιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια

Θέλω να φύγεις να σωθείς να πάψεις να γκρινιάζεις
να ξεχαστείς στη διαδρομή ποιος ήσουν και πως μοιάζεις
έτσι θα σ' αγαπώ πολύ και θα σε βλέπω λίγο
σα μια γυναίκα μακρινή που αγάπησα πριν φύγω

Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια
χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια


- - - - - - -
Αγαπάω κι αδιαφορώ - Β. Παπακωνσταντίνου
(γιατί και το 2006 και πάντα, είναι η αγαπημένη μου στάση ζωής)

Αγαπάω και αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
Το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είν' η πιο απλή του κόσμου συνταγή
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς
Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω και αδιαφορώ
και μαζί σου το 'χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν' αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
Μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ' άλλη αγκαλιά
Και μη μάς τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω και αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα
Αγαπάω και αδιαφορώ
και κρατάω τον κατάλληλο χορό
Το λοιπόν θα αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Μην παρανοείς τα λόγια που 'χω πει
είν' η πιο απλή του κόσμου συνταγή
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς
Κοίτα με στα μάτια με υπομονή
διώξε του άλλου κόσμου την επιρροή
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω και αδιαφορώ
και μαζί σου το 'χω μάθει και αυτό
παραδόξως ν' αγαπάω και μένα
όπως εσένα

Την εικόνα αυτού του κόσμου δεν μπορώ
ούτε μέσα στη σκιά του θα χαθώ
Μάγεψαν και σένανε τα ξωτικά
κάνεις πάλι κύκλους σ' άλλη αγκαλιά
Και μη μάς τρομάζουν φως μου οι πληγές
στις χρυσές στιγμές μας πλάι και αυτές
Νιώσε με για να σε νιώσω κι ας πονάς
είν' πανάκριβο στο λέω ν' αγαπάς

Αγαπάω και αδιαφορώ
κι έχω φτιάξει έναν καινούργιο εαυτό
τώρα πια με αγαπάω και μένα
όπως εσένα.


Πολύ καλή χρονιά σε όλους!

-------
*Τζακ Κέρουακ - Στο δρόμο

...ανάβουν-σβήνουν...

Αποφάσισα ότι δε θέλω τίποτα για τις γιορτές. Έτσι κι αλλιώς, μου τη σπάνε. Είναι ένα ψέμα, όμορφα αμπαλαρισμένο με κόκκινες κορδέλες κι ασημόχαρτα. Δε τα θέλω αυτά, με κάνουν να ασφυκτιώ. Ένα δρόμο θέλω να αρχίσω μέσα στο κρύο να τρέχω και να φωνάζω. Καλοκαίρι θέλω, να απαλλαγώ από το φρικτό χριστουγεννιάτικο χιόνι.

Κάπου εκεί έξω υπάρχει ουρανός, και λέξεις. Όταν όλα ποτίσουν με αλκοόλ ξεχνιούνται όλων των ειδών τα συντακτικά και οι γραμματικές, για να ξεπηδήσουν από το πουθενά άναρθρες κραυγές, κάτι ξεχασμένα παιδικά παράπονα και τα νιάτα που θαμπώνουν. Κάτι τέτοιες ώρες πονώ περισσότερο, είναι η έλλειψη του πεφταστεριού που τόσο λαχταρώ να καώ στην ουρά του. Να πέσω μαζί του σε εκείνες τις μαγικές πολιτείες στην άκρη του ορίζοντα, δεν έχει αναμνήσεις εκεί ούτε χριστουγεννιάτικο καθωσπρεπισμό.

Θέλω λέξεις. Αυτές τις καλές που λέγονται κατάλληλα, τις κατάλληλες ώρες στους ενδιαφερόμενους. Οι κατάλληλες λέξεις ζητούν την συγκατάνευση μας. Τα πληκτρολόγια παρακαλούν για τις κατάλληλες προτάσεις. Αλλά να, πάντα γράφουν τα λάθος πράγματα τις λάθος στιγμές, και δε δείχνουν μεταμέλεια. Όσο δυνατό και να είναι το μπαμ που γίνεται, ποτέ δε θα είναι τόσο εκκωφαντικό.

Εκκωφαντικός είναι ο έρωτας που αρνείται κάθε σχέση με την παράνοια των διαθέσιμων δρόμων. Δεν υπάρχουν δάση εδώ. Κι ούτε οι καλικάντζαροι θα έρθουν. Γι αυτό κι εγώ φοράω τα μαύρα μου γυαλιά, και περπατώ στα πεζοδρόμια. Μπαίνω σε ύποπτα μπαρ, με υποψιάζονται όλοι ότι από κάπου κρύβομαι, το μυστικό που κουβαλάω τους τρομάζει. Ω, είναι φοβερά διασκεδαστικό! Ευτυχώς, ακόμα μπορώ να πραγματοποιώ καμιά ευχή που και που, λίγη καλή ενέργεια για να αποφύγω το λιθοβολισμό.

Μαζί ποτέ.

Όταν φρικάρω εντελώς και πιω όσο δε πάει άλλο, ο τοίχος στο αδιέξοδο του δρόμου, θα πέσει πάνω μου με ιλιγγιώδη ταχύτητα και θα μείνω εκεί, με τα παλιοσίδερα και τη σκόνη στολίδια, να δίνουν έμφαση στη μεγαλόπρεπη έξοδο. Στο πουθενά. Επαναληπτικά, σαν τα λαμπάκια σε όλα τα σπίτια, αυτές τις μέρες που ανάβουν-σβήνουν, ανάβουν-σβήνουν, ανάβουν-σβήνουν, ανάβουν-σβήνουν, ανάβουν-σβήνουν, ανάβουν-σβήνουν, ανάβουν-σβήνουν.

Οριακά, ρίχνω τα μαλλιά μου πίσω και ορθώνω ανάστημα στο τώρα. Τώρα τι? Δε μπορώ να αποφύγω το ερωτηματικό, είναι ιεροσυλία στην εξέλιξη, από όποια πλευρά κι αν το κοιτάξεις. Κατάφαση, άρνηση, ερώτηση, άρνηση, εξέλιξη. Σε λίγο ημερολογιακό χρόνο θα φύγει το 2005, κανείς δε ξέρει που θα πάει. Θα έρθει το 2006, κανείς -επίσης- δε ξέρει από που.

Καθώς θα αναρωτιέμαι πως κανείς βρίσκει τη μυστική συνταγή να μην πηγαίνει ο χρόνος χαμένος, οι νύχτες να μην περνάνε με ύφος μπλαζέ λόγω της έλλειψης και της απώλειας του έρωτα, και οι λέξεις να λέγονται ιεραρχικά με τη σωστή σειρά, εύστοχα τοποθετημένες στις σωστές προτάσεις, θα έχουν περάσει αέρας άλλα τόσο συγκλονιστικά χρόνια που θα αγνοηθούν.

Στέλνω εκεί έξω ένα χαμόγελο, πονηρό κι επαναστατικό. Για να τρέμουν οι απελπισίες που περιμένουν στη γωνία, οι βροχές που σιγοψιθυρίζουν θανάτους και όλοι οι κακοί που έχουν μεταμορφωθεί σε καλούς για να μας ρημάξουν πιο εύκολα. Εμάς τους παρανοημένους και τους αδικαιολόγητα "ζωντανούς", που ανάβουμε-σβήνουμε, ανάβουμε-σβήνουμε, ανάβουμε-σβήνουμε, ανάβουμε-σβήνουμε, ανάβουμε-σβήνουμε, ανάβουμε-σβήνουμε, ανάβουμε-σβήνουμε, τις κλεμμένες μας στιγμές, στα σκοτεινά μας δωμάτια, με ύποπτες μουσικές και πιο ύποπτες σκέψεις.

Καλά Χριστούγενννα...

Υπάρχουν πολλά φαντάσματα γύρω μου. Όλοι οι δραπέτες των ονείρων μου άρχισαν να με επισκέπτονται σταδιακά από νωρίς το απόγευμα. Πάλι θυμάμαι όσα νόμιζα ότι είχα ξεχάσει. Μα, είναι αλήθεια τελικά, δε γερνάει ο πόνος. Μόνο καμιά φορά κοιμάται και νομίζεις έφυγε. Και ούτε μοιράζεται. Ενίοτε κολυμπά με τα παγάκια στο ποτήρι των αναστεναγμών, αυτό που τώρα υψώνω για να πω "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ"(?)

Ακόμα μια ανυπόφορη γιορτή, γεμάτη απώλειες, αναμνήσεις, προσευχές. Πιο κομμάτι του ουρανού είναι ανοιχτό απόψε? Προς τα που να κοιτάξω? Έχω ένα δάκρυ να σου χαρίσω δώρο γιατί μου λείπεις.

Κι αυτό το άθλιο πνεύμα των χριστουγέννων πουθενά δε φάνηκε. Σιγά μη φανεί. Αφού δεν υπάρχει, δεν υπάρχεις, δεν υπήρξε ποτέ. Αν υπήρχες θα ήσουν εδώ ή εκεί ή κάπου. Θα σε κέρναγα λίγη από την φαντασία μου, λίγο παραμύθι και το φως της πανσελήνου. Για να υπάρχεις λαμπερά.

Δε νιώθω πολύ καλά, βλέπω πολύ τηλεόραση εδώ και δεν είμαι συνηθισμένη. Τόσοι ευτυχισμένοι άνθρωποι στο γυαλί, τόσος πόνος κυκλοφορεί αδέσποτος στους δρόμους. Μια ζωή οι βιτρίνες στολισμένες και περίχαρες. Μια ζωή τις άθλιες βραδινές ώρες να σιγοσβήνουν όλες οι ανάσες, όλα τα σ' αγαπώ, που δεν υπήρξαν ποτέ. Κανείς δε τους έδωσε φωτιά και μείναν θαμπά να κλαίνε τα ξημερώματα, με πλεονάζον δηλητήριο. Κανόνες χριστουγεννιάτικων διακοπών, στην επαρχία. Λυπάμαι. Είμαι ευτυχισμένη. Κλαίω πολύ τώρα τελευταία. Είχα ξεχάσει ότι μπορώ να κλάψω. Ίσως είναι για καλό.

Είναι που όλα ήρθαν αργά. Όλα εκτός από το χρόνο, αυτός ήρθε νωρίς κι έφυγε νωρίς, κανείς δεν είχε την ευκαιρία, ίσως κάποιος κανείς κάποτε να την έχει. Το εύχομαι. Ολόψυχα. Εγώ φοβάμαι ότι δε θα την έχω, δεν είμαι και σίγουρη αν τη θέλω καν...

Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα
Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
Κάτω από τ' άστρα από χαρά να κλαίς, ν' ανατριχιάζεις

Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις.
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο

Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω.
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα.

Είναι που όλα ήρθαν αργά - Διάφανα Κρίνα

Ή αλλιώς, χρόνια πολλά... Με πολλές τελείες...

Απόψε έχουμε γιορτή...

Τον τελευταίο μου έρωτα και την ευπρέπεια.
Ένα μέλλον στις επιθυμίες των άλλων.
Και πολλά σαββατόβραδα, εξημερωμένα στο ποτό και τις επιθετικές ατάκες.

ΟΛΑ να τα πάρει ποτάμι η άσφαλτος του σεληνόφωτος.

Βασίλης Λαλιώτης

Γιατί τα παιδικά χαμόγελα κάνουν τη ζωή μας πιο όμορφη...

Δελτίο Τύπου - Ετήσιο Bazaar των Δρόμων Ζωής

Το Σάββατο 10 και την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου, διοργανώνουν το ετήσιο bazaar τους οι Δρόμοι ζωής.

Οι Δρόμοι ζωής είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, εγκεκριμένη από το κράτος για το φιλανθρωπικό της έργο. Απέκτησαν νομική υπόσταση το Μάιο του 2000 (αρ. καταστατικού 524/2000) και ιδρύθηκαν από τον Κώστα Βαρλά και την Μάτα (Σταματίνα) Αγγελοπούλου - Βαρλά. Άτυπα όμως έχουν ξεκινήσει την δραστηριότητά τους από το 1996.

Οι Δρόμοι Ζωής ασχολούνται με την κοινωνική ένταξη των μουσουλμάνων τουρκόφωνων οικογενειών που ζουν στο Γκάζι. Το κύριο πρόβλημα που έχουν αυτές οι οικογένειες (πέραν του δεδομένου ρατσισμού που υφίστανται) είναι ότι λόγω αναλφαβητισμού των γονέων και λόγω του ότι τα παιδιά δεν γνωρίζουν ελληνικά, δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στα μαθήματα του σχολείου, με αποτέλεσμα να τα παρατάνε στη μέση του Δημοτικού και να καταλήγουν να πλένουν τζάμια και να πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια. Ο Κώστας και η Μάτα ξεκίνησαν βοηθώντας οι ίδιοι τα παιδιά στα μαθήματα και σιγά - σιγά συσπείρωσαν μια ομάδα εθελοντών που βοηθάνε τα παιδιά στα μαθήματά τους.

Αυτοί τη στιγμή, οι Δρόμοι Ζωής έχουν καταφέρει να έχουν στο Κέντρο επικοινωνίας τους, παιδιά που τελειώνουν το Λύκειο και το έχουν βάλει πείσμα να πάνε στο Πανεπιστήμιο. Το πράγμα όμως δεν σταματάει εκεί. Το κέντρο φιλοξενεί μια ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης των μητέρων που υποστηρίζεται κι αυτή από εθελοντές ψυχολόγους. Διοργανώνει τακτικά μαθήματα αγγειοπλαστικής για τις γυναίκες ώστε να μάθουν μια τέχνη που μπορεί να τους εξασφαλίσει ένα εισόδημα. Επιπλέον έχουν κατά καιρούς διοργανώσει ομαδικούς εμβολιασμούς των παιδιών σε συνεργασία με άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις, ενημερώσεις για διάφορα θέματα (AIDS κλπ).

Η διαφορά των δρόμων από άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις, βρίσκεται ακριβώς στο γεγονός, ότι δεν διακινούν χρήματα και είδη πρώτης ανάγκης, αλλά είναι μια οργάνωση αποκλειστικά βασισμένη στον εθελοντισμό. Για την επιτυχία τους σ'αυτόν τον τομέα, βραβεύτηκαν με τον έπαινο "νησίδες ποιότητας συλλογικής δράσης" σε έναν διαγωνισμό που συνδιοργάνωσαν η "Κίνηση πολιτών για μια ανοικτή κοινωνία" και το Σώμα Ελληνίδων Οδηγών", το Νοέμβριο του 2000 και την βράβευση έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Το Παζάρι που γίνεται το Σαββατοκύριακο θα είναι ανοιχτό και τις δύο ημέρες από τις 10:00 έως τις 20:00 και θα στεγαστεί στην οδό Περσεφόνης 49, στον 3 όροφο.Όσοι μας επισκεφθούν μπορούν να βρούν εξαιρετικά αξιόλογα πράγματα: Εξαιρετικά χριστουγεννιάτικα στεφάνια και άλλα χριστουγεννιάτικα στολίδια χειροποίητα, σπιτικά καλούδια φτιαγμένα από μαμάδες γιαγιάδες και εργένηδες, γλυκά, πίτες, κονσέρβες, λικέρ και ζεστό κρασί με μυρωδικά ή καφέ για να τα συνοδέψουν, (πολλά από αυτά έχουν προσφερθεί από την ηλεκτρονική παρέα του ερασιτεχνικού site για την κουζίνα www.hungry.gr, που για δεύτερη συνεχή χρονιά στηρίζει το bazaar των Δρόμων Ζωής), χειροποίητα κοσμήματα, γλυκά και εδέσματα από την ανατολή. Θα υπάρχει μια γωνιά με καλλυντικά που προσφέρει η seventeen και για όσες κυρίες αγοράσουν καλλυντικά θα προσφέρεται δωρεάν και ένα μακιγιάζ από ειδικευμένη αισθητικό που θα γίνεται επί τόπου στα πλαίσια του bazaar.

Θα υπάρχουν ακόμη έργα αγγειοπλαστικής των γυναικών και χειροτεχνίες των παιδιών της περιοχής, ώστε να μπορεί να δει ο κόσμος τη δουλειά τους.

Για το Δελτίο Τύπου φρόντισε η Magica de Spell και έχει μεγάλη αγωνία, αν και είμαι σίγουρη ότι όλα θα πάνε περίφημα και θα είναι μια υπέροχη διήμερη γιορτή!

"Calm like a bomb"

Νοσταλγικές αναμνήσεις από μέρες ευτυχίας που δεν ήρθαν ποτέ, μόνο σαν φαντάσματα καλούν κοντά τους κάθε μου θύμηση, κάθε μακρινή υπόσχεση. "Όταν μεγαλώσω, θα κάνω αυτό, κι εκείνο, και το άλλο..." γεμίζοντας μια ζωή με "άλλα" πολλά. Έτσι πλέον είναι δύσκολο να περπατήσω κανονικά, όλα τα όλα σέρνονται πιασμένα άτσαλα από πάνω μου. Κι εγώ αντί να ελευθερωθώ, τα κρατάω όλα τόσο σφικτά, μόνο για να έχουν νόημα τα φαντάσματα που περιφέρονται πέρα δώθε στο μικρό μου δωμάτιο, στη φυλακή του είναι μου.

Όσες ευχές και να σβήσω μαζί με τα αποτσίγαρα πάντα κάποια θα στέκεται περήφανη στην άκρη του ποτηριού μου, μαζί με το αλκοόλ όλων των δακρύων μου, θα γίνεται η σταγόνα που ξεμένει στην άκρη των χειλιών. Κι εγώ επαναληπτικά χωρίς το βασικό νόημα, θα σηκώνω το ποτήρι να πιω στην υγειά του επόμενου φευγιού μου. Επαναληπτικό κι αυτό, σαν του ερωτευμένου που δε θα πάψει ποτέ να κυνηγά τη συντριβή του.

Όσο πιο λάθος είναι η στιγμή, τόσο πιο πολύ ενθουσιάζομαι και βουτώ σε αυτό σαν να ήταν η τελευταία στιγμή μου. Μετά στέκω μετανιώνοντας που δεν βούτηξα στις λάθος στιγμές σαν να ήταν οι προτελευταίες. Αυτό το πολυπόθητο τέλος δεν θα έρθει ποτέ. Never ending. Αυτό το παραμύθι, είναι σαν τον εφιάλτη που με καταπίνει, χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης. Χωρίς την παραμικρή ανάσα. Τίποτα δεν δίνει σημάδια αέρα. Είναι γιατί δεν τρέχουν τα σύννεφα. Ζωή χαώδης. Τέλεια.

Και μετά έρχονται οι λιακάδες και τα καλοκαίρια. Πάντα κρατούν λίγη από την αντοχή μου αυτά τα καλοκαίρια. Φεύγουν, έρχονται οι σιωπές, μετά κάπως από τη ζέστη μεταβάλλομαι, και τον χειμώνα σαν λίγο λιωμένη παραδίνομαι στα κρύο. Να παγώσω και ας σπάσω. Μετά είναι το ωραίο, που τα κομμάτια δεν ξανακολάνε, κανένα δε ταιριάζει με το άλλο, το παζλ μου δε θα συμπληρωθεί ποτέ!

Ετερόκλητα όλα, και πάνω από όλα εγώ. Πάντα και μόνιμα εγώ. Σε ένα ουρανό με εμένα παντού. Εμετική εικόνα, αλλά αδυνατώ να δω κάτι άλλο. Όλα τα υπόλοιπα πονάνε πολύ. Και δεν έχει σημασία πόσο θα συνηθίσει κανείς στον πόνο. Σημασία έχει να κάτσουμε όπως παλιά, να πίνουμε ως το πρωί, ξέγνοιαστα, χωρίς να μειώνεται κανενός η αντοχή, χωρίς απορίες, κι ας είναι η κιθάρα μας ξεκούρδιστη, και εγώ δε μπορώ να τραγουδήσω, και ξεμείναμε από τσιγάρα. Έτσι κι αλλιώς πάντα ξεμένουμε από κάτι. Ας μη ξεμείνουμε από ποτό. Θα είναι άσχημο να μη μπορούμε να πούμε "ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΟ". Αυτό έχω μάθει τόσο καλά να λέω, χρόνια πολλά προετοιμασμένη.

Έφτασα λοιπόν κάπου εδώ, για να σταματήσω να ρωτώ και μόνο να κοιτώ βουβή κι απελπισμένη τη συνέχεια. Κανείς δε θα με προειδοποιήσει. Κι αν το έκανε, μόνο χλευαστικά σχόλια θα έλεγα με υπεροψία. Η ζωή μου η χαώδης. Τέλεια. Λες και δε φτάνει το ατελείωτο ταξίδι στο πουθενά. Με ένα γραφτό αγκαλιά θα κοιμηθώ απόψε:

Θέλω να κουβεντιάσω σ' ένα καφενείο
που να χει πόρτα ανοιχτή
και να μην έχει θάλασσα
μονάχα άντρες άνεργους
σκόνη με ήλιο και σιωπή
να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ
κι η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας
και ας μη πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ
προφύλαξη για την υγεία μας
κι ούτε να δίνεις συμβουλές
το πως το κατεβάζω έτσι
και πως σκορπιέμαι έτσι
και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα
τις μπογιές τις μύξες και τα κλάματα
να τρέξουνε.
Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα
τα νύχια τα μαλλιά μου και τα χρόνια
που ναι βρώμικα
και γω
να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά
Μόνο το κόμμα το χριστουλάκο τους
γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια
και συ να σαι φίλος. Φίλος-φίλος
έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης
και το κονιάκ να ναι σκατά
και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε
έχει δωμάτιο για παράνομους
πάνω από το καφενείο
θα σου τα ρίξω σε μια δόση
το συνηθίζω άμα μεθάω - έτσι για να σε λιανίσω -
να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις
εσύ όμως λέει δε θα σαι απ' αυτούς
θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά
... βεργούλες και με δείρανε...
και θα κρατάς στις χούφτες σου
μ' αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου
είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.
Κι όταν
έρθουνε να σου πουν
εδώ δεν είναι
τόπος
και χρόνος
για τέτοια πράγματα
τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε.
Είχανε δίκιο οι Κοεμτζήδες.

Κατερίνα Γώγου