Ακόμα μια ανυπόφορη γιορτή, γεμάτη απώλειες, αναμνήσεις, προσευχές. Πιο κομμάτι του ουρανού είναι ανοιχτό απόψε? Προς τα που να κοιτάξω? Έχω ένα δάκρυ να σου χαρίσω δώρο γιατί μου λείπεις.
Κι αυτό το άθλιο πνεύμα των χριστουγέννων πουθενά δε φάνηκε. Σιγά μη φανεί. Αφού δεν υπάρχει, δεν υπάρχεις, δεν υπήρξε ποτέ. Αν υπήρχες θα ήσουν εδώ ή εκεί ή κάπου. Θα σε κέρναγα λίγη από την φαντασία μου, λίγο παραμύθι και το φως της πανσελήνου. Για να υπάρχεις λαμπερά.
Δε νιώθω πολύ καλά, βλέπω πολύ τηλεόραση εδώ και δεν είμαι συνηθισμένη. Τόσοι ευτυχισμένοι άνθρωποι στο γυαλί, τόσος πόνος κυκλοφορεί αδέσποτος στους δρόμους. Μια ζωή οι βιτρίνες στολισμένες και περίχαρες. Μια ζωή τις άθλιες βραδινές ώρες να σιγοσβήνουν όλες οι ανάσες, όλα τα σ' αγαπώ, που δεν υπήρξαν ποτέ. Κανείς δε τους έδωσε φωτιά και μείναν θαμπά να κλαίνε τα ξημερώματα, με πλεονάζον δηλητήριο. Κανόνες χριστουγεννιάτικων διακοπών, στην επαρχία. Λυπάμαι. Είμαι ευτυχισμένη. Κλαίω πολύ τώρα τελευταία. Είχα ξεχάσει ότι μπορώ να κλάψω. Ίσως είναι για καλό.
Είναι που όλα ήρθαν αργά. Όλα εκτός από το χρόνο, αυτός ήρθε νωρίς κι έφυγε νωρίς, κανείς δεν είχε την ευκαιρία, ίσως κάποιος κανείς κάποτε να την έχει. Το εύχομαι. Ολόψυχα. Εγώ φοβάμαι ότι δε θα την έχω, δεν είμαι και σίγουρη αν τη θέλω καν...
Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλασσα για σένα
Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
Κάτω από τ' άστρα από χαρά να κλαίς, ν' ανατριχιάζεις
Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις.
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά, τον τρυφερό σου ίσκιο
Είναι που όλα ήρθαν αργά και πώς να συνηθίσω
Την άπειρή σου ομορφιά μαράθηκα πριν ζήσω.
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα
Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν κανένα.
Είναι που όλα ήρθαν αργά - Διάφανα Κρίνα
Ή αλλιώς, χρόνια πολλά... Με πολλές τελείες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου