Χειμωνιάτικη σκοτεινιά

Ο ήχος της βροχής, η μυρωδιά του γαλλικού καφέ και η ψύχρα ξυπνούν τα χειμωνιάτικα φαντάσματα από τον καλοκαιρινό τους ύπνο. Ξεκινούν να σαλεύουν υπόγεια, κοιτώντας το φθινόπωρο κατάματα με την σιγουριά ότι θα τους δώσει όλο τον απαραίτητο χρόνο να γίνουν και πάλι δυνατά, να καταφέρουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να πέσουν με λύσσα επάνω στο ρημαγμένο μυαλό μου, ξεκινώντας την αέναη χειμωνιάτικη πάλη τους, που λαμβάνει χώρα επαναληπτικά τους τελευταίους χειμώνες. Το έπαθλο είναι τα άφταστα. Ο σκοπός της μάχης είναι πόσο μακριά μπορεί να είναι αυτά που επιθυμώ και δεν καταφέρνω να φτάσω. Κι αν ήμουν τουλάχιστον αλεπού, θα κατάφερνα να τα κάνω κρεμαστάρια, να κρεμώ τις αναμνήσεις τις καλές με σιγουριά και να πλάθω ιστορίες με καλό τέλος, από το συμβατικό, που ποτέ δεν συμπάθησα. Γιατί, τι νόημα έχει η ζωή αν δεν είναι συγκλονιστική?

Χτες το βράδυ, σε ένα τρελό παγανιστικό χορό στον Λυκαβηττό, ο τεράστιος Nick Cave, τελείωσε το τρίτο και τελευταίο ανκόρ της συναυλίας του τραγουδώντας με σιγουριά:

Come on, admit it, babe
It’s a wonderful life
If you can find it

Wonderful Life - Nick Cave & The Bad Seeds

Έτσι, έφυγα από τη συναυλία με τη σιγουριά ότι φέτος τα χειμωνιάτικα φαντάσματα θα ξυπνήσουν ακόμα πιο μανιασμένα και τα βράδια θα με κερνάνε τρόμο και ανασφάλεια, τραγουδώντας παράφωνα το παραπάνω στιχάκι.

Ωστόσο, θα τη θάψω τη μαυρίλα μου για τώρα, σκέφτομαι πόσο υπέροχη ήταν η χτεσινή βραδιά, πόσο τεράστιος είναι ο Cave και ότι έπαιξε το τραγούδι-παραγγελιά που σιωπηρά τραγουδούσα καθώς ανέβαινα στον Λυκαβηττό για την συναυλία. Bonus track: Cannibal’s Hymn (click to download), από τον τελευταίο δίσκο Abbatoir Blues-The Lyre of Orpheus Disc.

Για εισαγωγή είπε ότι το επόμενο τραγούδι είναι για έναν άντρα που προσπαθεί να ρίξει μια κοπέλα χρησιμοποιώντας «λοξά» λόγια, ενώ όταν τελείωσε είπε ότι είναι το αγαπημένο του τραγούδι. Κι εμένα, φώναξα.


You have a heart and I have a key
Lie back and let me unlock you
Those heathens you hang with down by the sea
All they want to do is defrock you
I know a river, where we can dream
It will swell up, burst it's banks,
babe, and rock you
But if you're gonna dine with them cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is bruised but unbeaten
And beating like a drum

I will sit like a bird on a fence
Sing you songs with a happy ending
Swoop down and tell you that it don't make sense
To attack the very thing you're defending
Didn't I just buy that dress for you?
That pink paper pinafore that you keep mending
Well, if you're gonna dine with the cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals
And your heart that is banging and beating
And banging like a gong

I can see that they've hurt you, dear
Here is some moonlight to cloak us
And I will never desert you here
Unpetaled among the crocus
Allow me, my love, to allay your fear
As I swim, in and out of focus
But if you're gonna dine with the cannibals
Sooner or later, darling, you're gonna get eaten
But I'm glad you've come around
here with your animals

And your heart that is bruised but bleating
And bleeding like a lamb
Banging like a gong
Beating like a drum

Την έχω δει ποιήτρια

Την έχω δει ποιήτρια... Μούσα μου ο Μπουκόφσκι, βοηθάνε οι συνθήκες: Βρίσκομαι σε ένα φτηνό ξενοδοχείο (όχι τόσο τρώγλη όσο του Μπουκόφσκι βέβαια, αν και εκεί θα ήταν καλύτερα, εκτός ίσως από τις κατσαρίδες... δε τα έχω τα έντομα, ειδικά αν περπατάνε πάνω μου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), πίνω κόκκινο κρασί (βούτηξα το μπουκάλι από το lunch break, καθώς και άλλο ένα λευκό τα οποία έχω περιθώριο να τα πιω μέσα σε δύο ώρες, πράγμα που σημαίνει ότι δε θα μου φτάσουν...), ακούω κλασσική μουσική (Διάφανα Κρίνα, και System of a Down, κλασσικά για μένα, και πιο συγκεκριμένα Λιώνοντας μόνος, και Sugar, ταιριάζουν στην περίσταση, «που βρέθηκα, πως με θωρούν χιλιάδες μάτια, κανένα φως κραυγές μονάχα» και μάλιστα σε σπαστά αγγλικά, «the kombucha mushroom people, sitting around all day, who can believe you (δις), let your mother pray», καθόμαστε όλοι σαν μαλάκες και τι λέμε??? Ότι να ναι, και δεν έχει και πλάκα....) μπορεί να μην έχω γραφομηχανή, αλλά έχω το laptop και έχω μια επιθυμία να γράψω.

Καμία σχέση θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκιο. Δεν είναι αυτό που έχει σημασία, σημασία έχει να μπορείς να κοιτάς κάθε κατάσταση ανάποδα, σαν να τη βλέπεις μέσα από τον καθρέφτη και εκεί μπορεί να συμβούν δύο πράγματα: ή θα έχει πλάκα, που είναι άλλωστε ο σκοπός όλης της σκέψης, ή θα είναι γεμάτο φαντάσματα. Και δε μιλάω για τα αγαπημένα μου μοβ φαντασματάκια, και ειδικά αυτό που με αγκαλιάζει όλη την ώρα και με αγαπάει ενώ εγώ το παίζω ορθολογίστρια και λέω δεν υπάρχουν φαντάσματα, μόνο αυτά που βλέπεις τα ηλίθια πρωινά που ξυπνάς να πας για δουλειά. (Και ήρθε η ώρα να αντιγράψω λίγο από την Μούσα μου) Έτσι κι αλλιώς είμαστε ένας υπερ-πληθυσμός κουράδων, που πλέουμε ανέμελα στο κανάλι της ζωής (αυτό μου θυμίζει το mainstreaming, αλλά επίσης είναι μια άλλη ιστορία και μάλιστα βαρετή). Σκατούλες ή καλύτερα κουράδες που αντιμετωπίζουν τις άλλες κουράδες σαν να είναι κουράδες ενώ το παίζουν ανώτερες κουράδες. Γαμώ. Αυτή είναι διατύπωση, όχι μαλακίες...

Επίσης, θέλω να ενημερώσω γενικά τον κόσμο ότι την έχω δει κουράδα με τάση πολυτέλειας, κι εκτός του καπνού μου καπνίζω και Davidoff μαύρα, γιατί είναι και πολύ γκλαμουριά, να πούμε, και την έχω δει κι εγώ κάπως και πρέπει να βρω τρόπους να εξηγήσω τα ψυχωτικά όνειρά μου και να μου περάσουν οι τύψεις που κατέστρεψα τις διακοπές ενός potential γκόμενου, ο οποίος όχι μόνο δε πέρασε το τεστ (ακούσιο και μάρτυς μου ο θεός που δεν υπάρχει ή αν υπάρχει δεν ασχολείται μαζί μας) αλλά με ξενέρωσε δις, όταν τα γυμνάσια τα πήρε κατάκαρδα και με έκραξε με υπερβολικά μεγάλα ΚΡΑ... Το άξιζα, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Και μην αρχίσω να μιλάω για το καλοκαίρι που τελείωσε και τη μέρα που μικραίνει, τα λινά που δε φοράω και που δεν είμαι μονίμως ξυπόλητη σαν γυφτάκι με κατάμαυρες πατούσες....

Σημασία έχει ότι τίποτα δεν έχει σημασία από αυτά που σκέφτομαι, ως κουραδίτσα που ξύνεται μπροστά από ένα εταιρικό laptop σε ένα νορμάλ ξενοδοχείο, στην όμορφη Θεσσαλονίκη, έχοντας βουτήξει και τιμήσει 2 μπουκάλια κρασί (ένα λευκό κι ένα κόκκινο) περιμένοντας να πάει με τις υπόλοιπες κουραδίτσες για το επίσημο (my ass) social dinner….

Update (ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και μια γουλιά λευκό κρασί μετά) Το καλό με μένα είναι ότι όταν πίνω και γίνομαι «καλά» δε φαίνομαι διαφορετική από ότι όταν δεν έχω πιει, αλλά είμαι σαφώς χαρούμενη, το οποίο είναι σούπερ, αλλά το κακό είναι ότι η κοινωνικότητά μου μηδενίζεται, με αποτέλεσμα αν δε γουστάρω κάποιος να μου μιλήσει, καλύτερα να μη μου μιλήσει γιατί και το bitchy το έχω εξίσου καλά με τα της νεράιδας. Το πρόβλημά μου είναι ότι σε λίγη ώρα πρέπει να πάω για φαγητό με όλους αυτούς τους περίεργους/ες τύπους/ες που δεν με νοιάζει κι ιδιαίτερα ποιοι είναι ή τι κάνουν.... και πρέπει να είμαι ευγενική (....) χαμογελαστή (...) ευπροσήγορη (???!!!!) κλπ. Με λίγα λόγια, νομίζω ότι θα είχα μια αρτιότατη καριέρα ως ηθοποιός αφού τα καταφέρνω καλά στο να δείχνω άλλα από αυτά που νιώθω σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, ενώ ως φυσιολογικός άνθρωπος, δηλαδή εκτός δουλειάς, αν είμαι μανουριασμένη το δείχνω εξίσου καλά όσο και όταν είμαι και χαρούμενη (πιωμένη ή όχι). Αυτά.


Update #2: Δε το γλιτώνω το αλκοολίκι... Δεν έγινα αλκοολική όταν δούλευα σε μπαρ και θα γίνω τώρα, που έχω μια πολύ αξιοζήλευτη εργασία....


Update #3(μια βόλτα, ένα social dinner και ακόμα ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, αργότερα): We ‘re the bad eggs, the really bad eggs, drink up me hearties YO HO!!!!

NOW BRING ME THAT HORIZON

Βροχή

Μια νύχτα θα κάνουμε μια μεγάλη σκέψη, αλλά δε πρέπει να τη πούμε πουθενά (είναι η μόνη δικαιοσύνη) ύστερα θα βγούμε στους δρόμους, θα βρέχει κι η βροχή έχει κι εκείνη την ιδιωτική της ζωή, ενώ εμείς δεν είχαμε, θα αργοπορήσουμε σε ένα φαρμακείο μιας κι είμαστε θνητοί κι αφού οι ουρανοί γνωρίζουν την αθωότητά μας, τέλος, όπως θα ξημερώνει, θα χτυπήσουμε την πόρτα του σπιτιού μας, αλλά κανείς δε μας γνωρίζει – είναι απίστευτο σαν τις μεγάλες μέρες που ζήσαμε. Αντίο, λοιπόν. Ας ανοίξουμε την ομπρέλα μας κι ας προσπεράσουμε βιαστικά

το τέλος μιας εποχής.


Τάσος Λειβαδίτης
Ο τυφλός με τον λύχνο

ήρεμα βλάκα*

πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
είτε
κάθεσαι μπροστά από μια πρέσα όλη μέρα είτε
γυρνάς σπίτι
πτώμα απ' το εργοστάσιο χαρτόκουτων
για να βρεις
τρία πιτσιρίκια να πετάνε βρώμικες μπάλες του τένις
στους τοίχους ενός
δυαριού και τη
χοντρή γυναίκα σου να κοιμάται ενώ
καίγεται το φαγητό.

πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
που επικρατεί σε έθνη με
πυρηνικά αποθέματα αρκετά ν'
ανατινάξουν το κέντρο της
γης
και να ελευθερώσουν τελικά
τον Διάβολο
τον Ίδιο
που ξερνάει την κόκκινη φωτιά του υγρού
ολέθρου.

πρέπει να δεχτείς την
πραγματικότητα
καθώς διαστέλλονται και σπάνε
οι τοίχοι του τρελάδικου
και τρομοκρατημένοι οι παράφρονες
πλημμυρίζουν τους
άγριους δρόμους.

πρέπει να δέχεσαι την τρομερή
πραγματικότητα.

Τσαρλς Μπουκόφσκι, Η λάμψη της αστραπής πίσω από το βουνό

*note to self