Λέω να παραμείνω στο συναισθηματικό μου κόμμα γιατί είναι παρήγορο.
Έχω μόνο υλικά πράγματα να σκεφτώ, που έχουν ύψος, βάρος, χρώμα και δυνατότητα απόκτησης.
Όλα τα άλλα, οδηγούν στην σύγχυση, πράγμα όχι θεμιτό. Ας πούμε ότι αρχίζω να καταλαβαίνω την ωραιότητα της χειμερίας νάρκης. Τέρμα οι αγωνίες, οι επιθυμίες, τέρμα όλα αυτά που σκίζουν την θέληση μου στα δυο. Τώρα μονάχα κρύο και αν έρθει ποτέ ο ήλιος να νικήσει τον βοριά, καλώς. Αλλιώς θα κοιμάμαι.
Δεν έχω δέντρο να χορέψω κάτω από τα πυκνά κλαδιά του, γι αυτό το μυαλό μου θέλει να μιλά αρνητικά. Τσιμέντο υπάρχει άθφονο γύρω μου, κι όταν αρχίζω να στριφογυρίζω στον ουρανό και να πετώ, βλέπω κι από ψηλά όλη αυτή την άμορφη γκρι μάζα που νεκρώνει όλα τα παραμύθια μου.
Και υπάρχει ένας αγέρας δυνατός σήμερα, λυγίζει και την τελευταία μου θέληση να συναντήσω λίγο ουρανό. Θέλω να πω, μπορεί ο αέρας αυτός να με βγάλει σε μέρη που δε θέλω να πάω, εκεί που με περιμένουν λύκοι, αυτοί που έχω αφήσει πίσω μου και είναι θυμωμένοι. Θα ήθελαν να με κατασπαράξουν από το θυμό τους.
Πρέπει να προστατεύσω λίγο τα φτερά μου. Είναι το μόνο που μου έχει απομείνει από τότε που ήμουν πιο πολύ παιδί στη καρδιά και δε συννέφιαζα. Όταν, σαν τώρα, υπάρχει η ανάγκη της αποξένωσης, αυτά μπορούν να μου πουν πολλές ιστορίες όμορφες και να χαμογελάσω.
Ανάμεσα σε δύο τελείες.
4 σχόλια:
Τα πιο ομορφα παραμυθια ειναι αυτα που γεννιουνται στις πιο δυσκολες μας στιγμες. Ειναι αυτα που δεν τα περιμενουμε, αυτα που μας βγαζουν απο την χειμερια ναρκη μας. Ερχονται απροσκλητα μεν, γεματα δωρα δε.
Το καλυτερο απ'ολα δε, ειναι οτι δεν χτυπανε καν την πορτα. Παραβιαζουν την πορτα του προσωπικου μας χωρου και μας μιλανε επιβλητικα, ειτε ειμαστε ετοιμοι να τα δεχτουμε, ειτε οχι, οπως εσυ.
Μας παιρνουν απο το χερι, και μας οδηγουν ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ να πεταξουμε σε ουρανους, να αρχισουμε να επιθυμουμε, να αγωνιουμε, να χορευουμε κατω απο τα πυκνα κλαδια ενος δεντρου, να αγνοησουμε τους κακους τους λυκους, να σηκωθουμε και να πηγαινουμε εκδρομες σε αγνωστα μερη, να νιωθουμε, να..., να..., να.... Και πανω απ'ολα: μαζι με το παραμυθι που γεννιεται, ξαναγεννιεσαι και εσυ μαζι του.
Εχε το νου σου μικρουλα μου ;)
Τα φτερά σου μπορείς να τα προστατεύσεις και ανοίγοντάς τα. Ίσως να μην είσαι έτοιμη να το κάνεις. Ίσως να μη θέλεις. Ίσως, ίσως, ίσως... Μόνο εσύ ξέρεις. Εκείνο που έχει σημασία είναι να αγαπάς και να πιστεύεις στον εαυτό σου.
@mn8: Μήπως τα καλύτερα παραμύθια τα δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι; Και κάπως έτσι δε πορευόμαστε αγκαλιά τους, και βλέπουμε τον κόσμο μέσα από αυτά;
@Αδαής: Έχεις πολύ δίκιο. Έχω καιρό να 'πετάξω', να χορέψω, να πιω... Για όλα, όμως, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου...
Οχι :)
Τα καλυτερα παραμυθια γεννιουνται εκει που δεν το περιμενεις, επιμενω. Αλλα τι να περιμενει κανεις απο μια απλη νεραιδουλα :ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
Δημοσίευση σχολίου