Σιωπώ, γιατί αλλιώς μόνο κάτι μαυρίλες έχω πρόχειρες. Έτσι, χαζεύω νωχελικά τις στιγμές που φεύγουν τρέχοντας σαν να θέλουν να ομολογήσουν το μεγάλο μυστικό. Θα τολμήσω να ονομάσω αυτή την κατάσταση την "αρρώστια της καταιγίδας". Όχι ότι έχει άμεση σχέση, απλά έτυχε να συμπέσουν τα δύο αυτά γεγονότα στο κεφάλι μου.
Το μυαλό μου τώρα προσπαθεί να ανταπεξέλθει στον δυϊσμό. Την μια υπάρχει η απόλυτα τρομαχτική γαλήνη, σαν αυτή πριν έρθει η πιο σφοδρή καταιγίδα, και την άλλη την απόλυτη καταιγίδα, με ηχηρούς και τρομαχτικούς κεραυνούς, να πέφτουν πάνω σε κάθε υγιή σκέψη και να την καίνε. Και πάλι από την αρχή, σε γρήγορες παραλλαγές. Αισθήσεις σαν δέντρα απομεινάρια αστραπών. Καμένα. Κενά.
Υπάρχει για όλα μια φάση. Και στον αντίποδα μια αντίφαση. Το αλκοόλ με αγριοκέρασα που με συντροφεύει απόψε είναι πολύ γλυκό. Τόσο αντίθετα γλυκό από την ζωή μου τις τελευταίες μέρες. Ούτε κι εγώ η ίδια δε ξέρω τι θρηνώ. Αν ήξερα ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Θα είχα ένα καλό λόγο για τη φάτσα που περιφέρω στραβωμένη από δω κι από κει.
Μερικές φορές τα πράγματα έρχονται κι από μόνα τους βολικά. Όπως για παράδειγμα όταν προχθές πήγα σε δημόσια υπηρεσία. Είχα ένα καλό λόγο να έχω νεύρα όλη την υπόλοιπη μέρα. Γιατί είναι γνωστό ότι δε μπορείς να φύγεις καλά από δημόσια υπηρεσία.
Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, έχω μια επιθυμία να βγω, να πάω να τυλιχτώ με την υπόλοιπη πολυκοσμία ενός μαγαζιού για χορό, να μεθύσω και να χορεύω ως το πρωί. Αλλά δεν θέλω να δω και να μιλήσω σε κανένα. Το βρίσκω πολύ βαρετό. Δε θα βγω λοιπόν. Θα μείνω σπίτι να μεθύσω με τα αγριοκέρασα που λιώνουν τα παγάκια στο ποτήρι μου. Κι είναι απίστευτα γλυκά. Ίσως με κάνουν να ξεχάσω τον πονοκέφαλο.
6 σχόλια:
Δυχτυχώς ή ευτυχώς πολλές φορές είναι όντως καλύτερη η σιωπή. Δυστυχώς ή ευτυχώς κάποιες φορές είναι καλύτερα να μιλάς και να τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Εκεί έξω υπάρχουν πολλά αυτιά, αλλά τα περισσότερα δεν έμαθαν ποτέ ν' ακούνε.
Ευτυχως, θα ελεγα εγω... Ειναι μερες παρεξενες, θαυμασιες ομως μερες τουτες... Περναω κατι αντιστοιχο, και το μονο που θελω ειναι η σιωπη.
Και ευτυχως που υπαρχει αυτη η σιωπη, με γαληνευει πολυ.
Είναι αργά τώρα, για να σιωπήσω, για να ουρλιάξω... Είναι αργά.
Αύριο, που ίσως να είναι νωρίς, να αντέξω την απέραντη λιακάδα της Κυριακής χωρίς πολλά πολλά.
:)
Η Κυριακή μου ήταν καλή, το ίδιο και το Σάββατο... Λίγο βαριά μου πέφτει η Δευτέρα, αλλά όταν φτάσει το βράδυ θα είναι όλα μια χαρα!
Μα αφού σου το �πα�. «μπόρα είναι θα περάσει». Έτσι είναι αυτά�ότι χρειαστείς ξέρεις που θα με βρεις�Μου έχεις λείψει, αλλά ξέρω ότι είναι για καλό... Όταν βγει η πεταλούδα από το κουκούλι σε θαμπώνει με την ομορφιά της... Απλά πρέπει να βρεις από πού να το σπάσεις το ρημάδι�έκανες τόσο κόπο να το φτιάξεις άλλωστε�είναι δύσκολο�όλα αλλάζουν τόσο γρήγορα�εσύ το έχεις πει αυτό...
Καλή βδομάδα νεραιδούλα μου...
Καλή εβδομάδα, κοριτσάκι!
Δε νομίζω ότι συμφωνώ ιδιαίτερα με το σπάσιμο. Είναι πολύ βίαιο και δε μου ταιριάζει με τα υπόλοιπα (πεταλούδα, κουκούλι, θάμπωμα, ομορφιά). Αυτό που πιστεύω είναι ότι η πεταλούδα είναι εκθαμβωτική και μέσα στο κουκούλι. Δε χρειάζεται η ομορφιά να φαίνεται για να υφίσταται. Ακόμα και το κουκούλι εξωτερικά, σπασμένο ή μη είναι εκθαμβωτικό. Το θέμα είναι που θα εστιάσει κανείς. Εγώ προτιμώ να εστιάζω στη διαδικασία. Θα πάω από την Α κατάσταση στη Β. Και θα είναι (αν όχι όμορφη) μια ενδιαφέρουσα διαδρομή!
Δημοσίευση σχολίου