Υπάρχουν πόρτες που χάσκουν κλειστές, μπροστά μου, πλάι μου, πίσω μου.
Τολμώ να χτυπήσω μια.
- "Μήπως..."
Δεν προλαβαίνω να αρθρώσω λέξη, η πόρτα ανοίγει λίγο, μια χαραμάδα, μια ακτίδα φωτός διαπερνάει το σκοτεινό μου σημείο. Αμέσως μετά κλείνει με δύναμη μπροστά στο πρόσωπό μου. Η συνέχεια της ερώτησης στέκεται αποσβολωμένη στην άκρη των χειλιών μου.
Η σκέψη μου πετάει προς στιγμήν στις υπόλοιπες πόρτες. Ο φόβος θηριεύει. Που να κρύβεται αυτός ο βρωμερός ΖΟΝΚ μαζί με τους κλώνους του?
Γυρίζω πίσω.
...
Υπάρχουν, άμα θέλετε να ξέρετε, αγαπητές (...) κλειστές πόρτες, κι άλλα μονοπάτια.
Κι αν δεν υπάρχουν, υπάρχουν βροχές, αέρηδες και κύματα. Όταν υπάρχει ο προορισμός, δημιουργείται ο δρόμος.
Κι ας κάνουμε χιλιάδες κύκλους γύρω από ένα τόσο δα μικρό και ασήμαντο σημείο.
Το σημείο που αναγράφει με μεγάλα φωσφοριζέ κόκκινα γράμματα "ΘΕΛΩ".
11 σχόλια:
μ'αρέσει που την τελευταία στιγμή μετατρέπεις τη δημοσίευσή σου από μαύρη σε πολύχρωμη...;)
Τελικά, αγόμαστε από τις επιθυμίες μας; Κι αν ναι, είναι αυτό καλό και σωστό; Ή πρέπει να ανησυχούμε;
(Ενοχλητικά ερωτήματα στα οποία πρέπει μια μέρα να κάτσω, να σκεφτώ έντονα και σοβαρά, και να βρω μια άκρη.)
[Πιάνομαι από την άκρη της προηγούμενης πρότασης (άκρη), και προσθέτω: Αν βρεις μια άκρη, τότε υπάρχει σίγουρα άλλη μία. Οπότε, και να βρω μια άκρη, πάλι δεν θα ησυχάσω...]
Tero
Παπαρούνα, μαζί το διαβάσαμε, μαζί σχολιάσαμε ;-p
Tero
Αυτό το πανίχυρο ΘΕΛΩ μπορεί να είναι ένα δέντρο που ριζώνει κι απλώνει και καρπίζει, μπορεί να είναι και μια μπουλντόζα που γκρεμίζει...
Ενδεικτικά μόνον αυτές οι δυο παρομοιώσεις - σίγουρα μπορεί κανείς να σκεφτεί πολλές ακόμη. Μπορείς ας πούμε να χρησιμοποιήσεις την μπουλντόζα για να γκρεμίσεις και να φυτέψεις έπειτα δέντρα. :)
Μα ο βρωμερός ΖΟΝΚ, αν είναι έξυπνος, φαντάζομαι θα κρύβεται εκεί που φοβόμαστε να κοιτάξουμε.
Τα εμπόδια κι οι κλειστες πόρτες μηπως ειναι απαραιτητο συστατικο του "θέλω"?
Αντικρυζοντας κλειστες πορτες μηπως χανουμε το θαρρος και αλλοιωνουμε τα "Θελω" μας?
Πού βρισκεται, γιατι ολο ξεφευγει το "θελουμε" απ'αυτο που "εχουμε"?
@Παπαρούνα: Ζω σε κατακόκκινα όνειρα, καλή μου παπαρούνα, όπως ακριβώς τα πέταλά σου ;)
@Tero: Ο Tom Robbins το έχει πει καλύτερα. Είναι, με λίγα λόγια, θέμα επιλογής η σχέση μας με τις επιθυμίες μας. Πάντως μου ακούγεται άκρως ενδιαφέρον να ψάξει κάποιος και να βρει διάφορες άκρες. Ίσως να μη μπορεί να ησυχάσει, όμως θα έχει δει τα πράγματα τόσο σφαιρικά που κάπου θα υπάρχει μια κατάλληλη εικόνα για κάθε ξεχωριστό ζευγάρι μάτια.
@Eryx-t: Ο φοβερός ΖΟΝΚ, κατά κανόνα στη δική μου ζωή κρύβεται πάντα εκεί που δε φοβάμαι να κοιτάξω. Χρησιμοποιεί την τακτική του αιφνιδιασμού.
@Elpinor: Ότι μας απαγορεύεται πάντα φαίνεται πιο γλυκό, πάντα το θέλουμε έντονα. Μάλλον οι κλειστές πόρτες λειτουργούν αφροδισιακά.
Όταν αυτό που "θέλουμε" γίνει κεκτημένο, πλέον δε το θέλουμε το "έχουμε". Αλλά κανείς δεν ζει με μόνο ένα "θέλω". Ακόμα και τότε που πορεύεται με ένα "θέλω", όταν αυτό γίνει "έχω", θα ξεπεταχτεί από κάπου ένα καινούργιο "θέλω".
Είναι βοηθητικό εργαλείο της εξέλιξης. Λειτουργεί ως το μαγικό καροτάκι που κρεμιέται μπροστά στα μάτια από ένα γαϊδουράκι για να το κάνει να προχωράει μπροστά. Σε αυτή τη περίπτωση το "θέλω" κρατάει μια σταθερή απόσταση που σχεδόν ποτέ δεν καλύπτεται, και ο δρόμος συνεχίζεται.
υ.γ. πολύ όμορφο το σχετικό κείμενό σου!
"Όταν υπάρχει ο προορισμός, δημιουργείται ο δρόμος." Φοβερό αυτό που έγραψες, έλα όμως που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε τον προορισμό μας!
@Αδαής: Δεν είναι απαραίτητα κακό να μη ξέρεις τον προορισμό σου. Υπάρχει αρκετή μαγεία και στο να διαβαίνεις δρόμους δίχως απαραίτητα να ξέρεις που θα πας. Στις περιπτώσεις αυτές, συνήθως, φτάνεις σε απίστευτους προορισμούς.
’κρη; Δεν υπάρχει άκρη. Μια απέραντη ευθεία και εμείς στη μέση. Το θέμα είναι που θες να πας. Μπρος ή πίσω; Και που είναι το μπρος και το πίσω; Δε ξέρεις, διαλέγεις μια κατεύθυνση και πας, ότι κερδίσεις, ότι χάσεις.
"Δεν έχεις τίποτα να χάσεις και τίποτα να κερδίσεις... Κάθε άνθρωπος είναι τόσο ελεύθερος και τόσο ευτυχισμένος όσο θέλει να είναι, γιατί δεν έχει τίποτα να χάσει και τίποτα να κερδίσει" T.R.
Δημοσίευση σχολίου