Συγνώμη

Θέλω να ζητήσω συγνώμη από κάθε μικρή μου ευθυμία που έπνιξα σε μιζέριες
Από τα κλάματα που σταμάτησα μπροστά στον καθρέφτη
Να φαίνομαι όμορφη, αυτό μετράει μόνο
Να είμαι εγώ το κάτι άλλο που δεν είμαι

Φευγαλέα πρέπει να τονίσω ότι άλλαξα
δεν είμαι πια η όμορφη ηλιακτίδα κανενός
το άρωμα μου δεν κεντρίζει κανενός την προσοχή στο δρόμο
υπάρχω μόνο ως αόρατη

Η ποιητική σκέψη να κατακρεουργείται επαναληπτικά από την ανώμαλη προσγείωση
Τι τα θες, το νόημα χάθηκε, ανέβηκε σ΄ένα τρένο χωρίς προορισμό
κάπου κοντά στη θάλασσα έτρεξε και κρύφτηκε στις σκιές

Συγνώμη για τις λέξεις που δεν έγιναν προτάσεις ποτέ
για τις προτάσεις που δε σου έκανα
για τη μόνιμη απουσία του λογικού μου και την αντιφατική εμμονή μου στη τάξη και την ισορροπία

για τον αέρα που σταμάτησα, για τη βροχή που δεν χάρηκα, για όλα.

Πρέπει κάπου να ακουμπήσω, κάπου να ζωγραφίσω τη γαλήνη που ψάχνω.
Τις μελωδίες των ονείρων μου πόσο θα ήθελα να τις αφήσω ελεύθερες μέσα στις λυπημένες μέρες

Τώρα πιο πολύ σκέφτομαι ότι άφησα πίσω
και αύριο το πίσω θα έχει έρθει θριαμβευτικά να μου υποκλιθεί
Κοίτα πως ήρθε αυτή η στιγμή, ύπουλα σαν όλες του είδους της, χωρίς επιφωνήματα και εισαγωγές!

Πόσο ακόμα να πιω υπομονή στο ανυπάκουο σκίρτημα της καρδιάς μου? Πολύ μάλλον, θέλω να φύγω τώρα. Ξέρω κάτι δάση που υποδέχονται ακόμα και τους μη έχοντες ξεκάθαρη οπτική των πραγμάτων, ξεκάθαρη προοπτική για την ύπαρξή τους

Πληγώνομαι, δεν λέω, και θέλω να αρχίσω να ταξιδεύω πάλι, μα αυτά τα κάγκελα είναι πολύ στενά, και ούτε ο αναστεναγμός μου δεν χωράει να δραπετεύσει

Εγκλωβισμός στην ανυπόστατη νεράιδα που δεν είμαι

’λλο ένα μπάσταρδο γραπτό με άρωμα καφέ και τσιγάρου, και μιας μπαλάντας που θυμίζει παλιές πληγωμένες στιγμές, ανείπωτης παρακμής

Είναι υπέροχη η φαντασία και η προσθαφαίρεση εννοιών. Κολλάω τις λέξεις από δω κι από κει και χάνομαι κάπου στη διαδικασία, αλλά έχει πλάκα. Και μου αρέσουν τα παιχνίδια. Και τα παραμύθια.

'Ολα αυτά δεν είναι παρά εκκλήσεις... Κάπου εκεί έξω που βρίσκεσαι στο άγνωστο μου, θα τα διαβάσεις και πάνω σε ένα μαύρο άλογο με γαλανά μάτια θα έρθεις να με σώσεις. Γιατί μου έχω κάνει μάγια και καμία λογική δεν μπορώ να στηρίξω σε επιφωνήματα σιγουριάς. Είμαι σίγουρη γι αυτό.

Μηχανική ύπαρξη πολλαπλά συνδυαζόμενων πιστεύω, θεωρώ, και κάπου στην άκρη κάτι μικρών ελπίζω.

Ρήματα έτοιμα να με κατακρεουργήσουν, μαζί με κάθε ανυπότακτη φαντασία μου και κάθε μάσκα που έχω κατά καιρούς φορέσει, αλλά στον καθρέφτη όλα χάνονται, όλα σβήνουν, μια σκοτεινιά μένει να μου κλείνει επαναληπτικά το ίδιο μάτι. Αυτό μου δίνει σιγουριά, τα πράγματα -σημαίνει- δεν θα αλλάξουν. Όταν με κοιτάξει κατάματα, χωρίς κλείσιμο ματιού, τότε θα είναι τετελεσμένο ότι όλα έχουν αλλάξει, και εγώ θα έχω χαθεί στην ματαιότητα των προσδοκιών μου.

Συγνώμη και πάλι, τείνω να γίνομαι μη αντιληπτή και κουραστική. Χρόνια η αδυναμία μου να μείνω στο ίδιο θέμα, στον ίδιο χρόνο που με άφησε κάποια στιγμή η ιστορία μου.

Σε λίγο κενό χρόνο θα κλείσω τα μάτια να δώσω ξανά κίνηση στο μυαλό που κάπου χάθηκε πάλι στις βρώμικες σκέψεις της καρδιάς μου. Μαζί αυτά τα δύο πάνε αντίθετα. Τόσο πολύ που θα το κόψουν το σκοινί, θα σπάσει η συνειδητότητα μου σε μικρά κομμάτια παράνοιας.

Μια έκρηξη συναισθημάτων θα ήταν αρκετή να με κρατήσει στο ρυθμό. Μη με καταδικάζεις σε ζωή χωρίς χορό. Θα γίνουν τα πόδια μου ρίζες, τα δάκρυα μου καρποί, δεν είμαι όμως εγώ παιδί κανενός δέντρου, κι ας φοράω φτερά.

You 've never seen the lonely me at all