Ένα τσιγάρο όνειρο...

Ένα τσιγάρο όνειρο είναι αυτό που περνά μπροστά από τα μάτια μου, αυτή τη στιγμή, με τα μάτια ανοιχτά, πριν κατρακυλήσω σε Δευτεριάτικες σκέψεις. Σύντομα, βλέπω την θάλασσα απέραντη, βρίσκομαι σε ένα πλοίο, βλέπω τον καπετάνιο με σιγουριά να το κουμαντάρει, να καπνίζει στωικά, μοιράζοντας σκέψεις του με του γλάρους που στοιχημάτισαν ποιος μπορεί απ' όλους τους να εναρμονιστεί καλύτερα με την ταχύτητα του πλοίου. Όλα χαμογελούν, και όλα αδιαφορούν. Χωρίς σκέψεις η ζωή είναι πιο όμορφη, το ταξίδι πιο μακρινό.

Με οδηγό το αυθόρμητο μπορώ να πω ότι κάπου θα φτάσω, κάπου που να έχει νόημα η μελαγχολία μου που δεν είναι ορατή με γυμνό μάτι, δεν ήταν ποτέ άλλωστε προφανής, παρά μόνο όταν με κοίταξες ένα βράδυ στη ψυχή και είδες τις σκιές που λιμνάζουν μέσα της... μόνο όταν σκέφτομαι. Όταν νιώθω, όλα χαμογελούν, δεν γνωρίζει το μέσα μου Δευτέρες και Κυριακές, τι να σημαίνει άραγε η "καθημερινότητα"?

Μπορείς να έρθεις κι εσύ στο όνειρό μου, υπάρχει θέση εδώ στο κατάστρωμα. Δεν ξέρω που θα μας πάει ο καπετάνιος, αλλά από τον τρόπο που καπνίζει μπορώ να σου πω ότι τον εμπιστεύομαι. Όχι τώρα, μη με ξυπνήσεις από το αποχαυνωτικό μου όνειρο... Αφού το είπα, δεν έχω κοιμηθεί ακόμα.

Μου λείπει η παλιότερη φρεσκάδα μου, τότε που μπορούσα να γυρνάω όλη νύχτα και να σκάω στο γραφείο κυριλέ, τώρα πάλιωσε η εφηβεία μου, όχι η ημερολογιακή, αλλά αυτή που πάντα με σπρώχνει στο απαγορευμένο, στο αταίριαστο. Δεν έχει σταματήσει, αλλά η ένταση φθίνει με το καιρό και πως με τρομάζει... Πάει το όνειρο. Ξύπνησα με ηθικούς περιορισμούς, πρέπει να πάω για ύπνο, πως θα είμαι στο γραφείο το πρωί...

Θέλω να πιω κι άλλο, όμως. Όχι εξεταστέα ύλη, ούτε προθεσμίες, ούτε νοσταλγίες για τη ζωή μου πριν. Και φυσικά, ούτε απορίες γιατί ο καπετάνιος σου έμοιαζε τόσο πολύ, αυτός στο όνειρο πριν, δεν με νοιάζει πια, κι ας έρθεις με όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, χωρίς να σ' έχω ρωτήσει ποτέ τίποτα. Δε με νοιάζει πια κι αν έρθεις. Κάποτε φοβόμουν ότι θα έρθεις κι ερχόσουν, πάντα με γλυκές υποσχέσεις, μέλι και αλκοόλ. Τώρα τα έχω όλα αυτά, τίποτα δε μπορείς να μου δώσεις πια. Έγινα μέχρι και νεράιδα, έχω φτερά, ταξιδεύω γύρω γύρω στο ταβάνι του δωματίου μου και κανείς δε το ξέρει.

Μόνο, να, μου έλειψαν οι θεατρικές σου εισαγωγές, η ερημωμένη αγκαλιά σου, και καμιά φορά αγκαλιάζω το μαξιλάρι γιατί φαντάζει τόσο μαλακό όσο εσύ, κι ας μη κοιμηθήκαμε ούτε ένα απαγορευμένο βράδυ μαζί.

Ας είναι. Θα καπνίσω ακόμα ένα τσιγάρο, με τα μάτια ανοιχτά. Κάποιο άλλο όμορφο όνειρο θα συναντηθεί μαζί μου. Μετά θα κλείσω τα μάτια και θα κοιμηθώ.