Και οι Δευτέρες γίνονται καλύτερες

με φίλους ποιητές, που γράφουν υπέροχα και μου γεμίζουν την καρδιά γλυκιά νοσταλγία, για κάτι ξεχασμένα καλοκαίρια που ήμουν παιδί στη καρδιά.


Σε είδα στη σκιά χόρευες
Και στην παλίρροια των βυθών
Σ� ένα γυμνό λουλούδι καβάλα σ' ένα τάφο
Μες στο σκοτάδι έσφιγγες την παιδική σου ηλικία

Και γω

Ήμουν νέος παράφορα
Που πρώτη φορά σκαγαν δίπλα μου τα κουκουνάρια
Τσακ και τσακ
Και κάθε τσακ ήμουν εγώ
Και μαθα την αφή και την οσμή
Γύρω απ τον αφαλό σου την ανάγνωση,
Μύρισα ρίγανη
Βροχή με βρήκε κάτω απ' ένα μανιτάρι
Σ άγγιξα στην άκρη απ τα δάχτυλα
Στους αρρεβώνες της επιθυμίας μας η ευτυχία
Ύφαινε τα προικιά της
Μικρές φωτιές λιώναν τα αποτυπώματα μας
Σε ένα.


N.



Δε φοβάμαι πια τα κουκουνάρια, ούτε τη βροχή...