Κάρμα

Στίχοι: Παντελής Ροδοστόγλου, μουσική: Διάφανα Κρίνα
"Ό,τι απόμεινε απ' την ευτυχία", 2003


Μου πήρε χρόνια να καταλάβω
πως υπάρχει και μια άλλη ζωή
πέρα απ το πάγο

Σε πόσα χρόνια θα κάνεις κατάληψη με ψευδείς αισθήσεις, έτσι όπως νομίζεις ότι θα βρεις μια άλλη ζωή, λες και δεν είσαι πάντα σε αυτή την άλλη ζωή, κι αν δεν είσαι εκεί, που ακριβώς είσαι? Παραλογίζεσαι, δεν υπάρχει κάτι σε ζέστη, εδώ είναι χειμώνας και βάλτο καλά στο μυαλό σου, τα επαναστατικά ρομαντικά τραγούδια που σιγοψιθυρίζεις τέτοιες βραδινές δύσκολες ώρες είναι σαν τα υπνωτικά χάπια: σε μεγάλες ποσότητες γίνονται θανατηφόρα, πολλαπλασιάζεται ο πάγος, πάρε το χιόνι σου και κάντο γαργάρες, κάνει καλό στις αμυγδαλές, ίσως και στις φωνητικές σου χορδές, θα συνεχίσεις να αυτοπαραμυθιάζεσαι τραγουδώντας παράφωνες ροματζάδες. Κάπου εκεί θα είμαι κι εγώ, σιωπηλή, θα ακούω και θα γελάω κρυφά με τις ψευδείς αισθήσεις που θα χαράζεις τον πηκτό αέρα ανάμεσά μας. Σαν να βλέπω την εικόνα μπροστά μου, τόσο αληθινή, σαν να είμαι εγώ που τραγουδώ κι εσύ που γελάς. Κι ο πάγος πάγος. Τίποτα δε λιώνει τόσο καλά κρυμμένο στο λευκό, αθώο εγκλεισμό του νερού σε κοφτερές πέτρες.


Εκεί που λιάζονται οι σαύρες
και τα ηφαίστεια ησυχάζουν
στο φως που τα γυμνώνει

Σαύρα, κροκόδειλος... από μία άποψη το ίδιο και το αυτό. Πράσινα, ερπετά, με παράξενα μάτια και χαμερπή βηματισμό. Κοντά στη γη, ξέρουν τι κάνουν. Ειδικά όταν βρουν ήλιο. Το εκτυφλωτικό φως δεν ανήκει σε κανένα ηφαίστειο, ίσως όχι όταν σκέφτεσαι τον ήλιο σαν αστέρι από αυτά που ζωγραφίζουν τα παιδιά, με τις πέντε γωνίες έτοιμες να ξεσκίσουν. Πάντα κίτρινος ο ήλιος, πάντα λευκό το φως. Κίτρινος άρρωστος ήλιος, κάποτε κόκκινος από την ντροπή του που δε παραδέχεται ότι είναι ηφαίστειο και ότι αν γουστάρει θα τα λιώσει όλα με έναν απλό βήχα. Ακόμα και τις σαύρες που χουζουρεύουν στις επικίνδυνες πλαγιές, πλαγίως, οριζοντίως και ίσως ανάσκελα σαν κατσαρίδες ψόφιες. Το λευκό φως που τα γυμνώνει... Ποια?


Κουράστηκα να γυρίζω
σ αυτές τις ερήμους
αυτή η διαδρομή με εξοντώνει

Τότε τι γυρεύεις πάλι στον δρόμο? Σε αυτή τη περίπτωση θα ισχυριστείς ότι δεν έχεις σπίτι να αράξεις και γενικά φοβάσαι να μείνεις κάπου πολύ μη βγάλεις τίποτα περίεργες ρίζες και μετά ούτε μέχρι το προαύλιο για λίγο καθαρό αέρα φυλακής δε θα μπορείς να βγεις. Έχεις κάτι περίεργες ιδέες πότε πότε κι εγώ σε πιστεύω. Αυτό μάλλον είναι το λάθος μου, γιατί τότε σου χαρίζω τα κλειδιά μου, τα δεύτερα πάντα και δε χάνεις ευκαιρία να μου τα επιστρέψεις με την πρώτη ευκαιρία. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, χωμένος σε τόνους τσιμέντου και αλκοόλ μιλάς για κάτι ερήμους και κάποιους πολέμους, ενώ εδώ (όλοι το ξέρουν) δε χωράνε οι μεθυσμένοι. Ούτε οι κουρασμένοι. Πάρε άλλο δρόμο, αν αυτό θα σε βοηθήσει, αλλά παρ τον σωστά και με καλούς τρόπους. Εξευμένισε τα παραστρατήματα και κάντα να φαίνονται μέρος του ταξιδιού. Μια θυσία –προσφέρομαι- είναι πάντα μια καλή κίνηση.


Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
που σαν άυλοι φάροι μες στην νύχτα
θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
ένα ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
με μια κούπα στα χείλη κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου

Ίσως να μην υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Το ερώτημα είναι: θες να πιστεύεις στους ανθρώπους? Ακόμα και τώρα που έχεις γευτεί τόσες και τόσες σάρκες, όλες σάπιες, αν όχι όλες οι περισσότερες, αν όχι σάπιες, άνοστες, αν όχι άνοστες πολύ πικρές. Τι νομίζεις ότι θα δουν τα μάτια που τόσο λαχταράς να υπάρχουν για να σε σώσουν? Ένα κουρέλι που κουβαλάς στέμμα βασιλικό, λες κι έγινες εσύ ότι εμείς οι υπόλοιποι ποτέ δε θα γίνουμε, βασιλιάς της κούπας αυτής που κρέμεται από τα χείλη σου, αυτή που ξεχειλίζει οργή, δεν είναι αυτό που ψάχνεις, δε σου ταιριάζουν εσένα αυτά. Εσύ υπάρχεις για άλλα πράγματα, έχεις να φτάσεις σε ακόμα περισσότερα λάθος συμπεράσματα και να κρατάς περήφανα κουφάρια συνταγών καλοζωίας για τους άλλους στο ένα χέρι. Με το άλλο να παλεύεις συνέχεια με το ίδιο σύννεφο που σε ζαλίζει με τις ερωτικές του εξομολογήσεις και θα πονάς γιατί δε νιώθεις τίποτα, ούτε καν απέχθεια, ενοχή, αλαζονεία ή ανωτερότητα. Αν ο δρόμος είχε υπόσταση, μάλλον εκεί θα αποκοιμιόσουν στον απόλυτο έρωτα. Ακόμα κι αν η φρικτή αλήθεια θέλει κάθε βήμα σου να γκρεμίζει ότι υποψία ορίζοντα υπάρχει και από τη θολούρα που μένει θα επιστρέφεις πιο πίσω από εκεί που ξεκίνησες και θα ζητάς να σου βάλλουν να πιεις κι άλλο. Νομίζεις ζεστασιά, πάρε το χιόνι σου και γεια. Νομίζεις συγκατάνευση, πάρε μια δόση κοροϊδίας και εξαπάτησης να γουστάρεις. Εδώ έχει άλλους κανόνες, μικρό παιδί δεν είσαι, δε μπορείς να ζωγραφίζεις τον ήλιο σαν αστέρι με φωτοστέφανο κι ακτίνες γύρω γύρω, και όχι δεν υπάρχει μονοπάτι για τα βουνά να δεις το ηλιοβασίλεμα από ψηλά.


Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
που σαν άυλοι φάροι μες στην νύχτα
θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
ένα ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
με μια κούπα στα χείλη κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου


Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
που σαν άυλοι φάροι μες στην νύχτα
θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
ένα ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
με μια κούπα στα χείλη κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου


Σίγουρα κάπου...