Το παλιό δακτυλίδι

Το αγαπημένο μου δακτυλίδι έσπασε. Είναι καιρός, πάνε από τρεις μήνες. Μου λείπει πολύ, και δε μπορώ να το ξαναβρώ, γιατί η εταιρία αποφάσισε να μην το ξαναδιαθέσει στην αγορά. Εμένα μου λείπει όμως πολύ. Το tribal του, κάποιος μου είχε πει ότι είναι ένα σύμβολο που δείχνει ένα δράκο. Εντυπωσιακό το είχα βρει τότε και τώρα δεν το έχω πια πάνω στο δάκτυλό μου όπου κι αν πάω. Ξεχνιέμαι και κάνω ασυνάρτητες κινήσεις να το ακουμπήσω με τον αντίχειρα ή το άλλο διπλανό δάκτυλο, δε το νιώθω και αρχίζω να πανικοβάλλομαι, μέχρι να θυμηθώ ότι είναι σπασμένο, κλεισμένο μέσα σε ένα κουτί στο σπίτι. Από όλα τα κοσμήματα του κόσμου, αυτό ήταν το πιο αγαπημένο μου, δυστυχώς όχι ασημένιο για να αντέχει τις κακουχίες και τη συνεχή χρήση, κι έτσι καταπονήθηκε τόσο ώστε να φτάσει σε ένα μικρό μπλε κουτάκι στο μπάνιο, δίχως να ελπίζει σε κάποιο μέλλον, σε μια επόμενη μελλοντική χρήση. Ίσως όλα αυτά να είναι το περίτρανο σημάδι της νέας εποχής. Το παλιό μου αγαπημένο δακτυλίδι δεν υπάρχει πια με τη μορφή που μπορούσε να με ακολουθήσει παντού. Ίσως να πρέπει να βγω στο δρόμο, να αφήσω επιτέλους τη μοναξιά των τεσσάρων γκρίζων τοίχων που με καλύπτουν σαν εκείνο το μπλε κουτάκι το παλιό μου δακτυλίδι και να αρχίσω να αναζητώ το νέο μου σύντροφο, που θα με ακολουθεί χωρίς δισταγμούς όπου κι αν πηγαίνω. Να βρω το μικρό αυτό πραγματάκι που θα κολλήσει επάνω στον δεξιό μου δείκτη, και θα γυαλίζει επιδεικτικά στο γραφείο της καθημερινές, καθώς πληκτρολογώ τις ηλίθιες αναφορές και μελέτες τους, στο σπίτι, όταν γράφω τη διατριβή του μεταπτυχιακού μου, κάθε φορά που στρίβω ένα τσιγάρο, κάθε φορά που πιάνω την κούπα με τον καφέ, το ποτήρι με το ποτό μου, κάθε φορά που υψώνω το χέρι μου για να δώσω μια γροθιά στον αέρα από χαρά ή από αγανάκτηση. Φάρος που θα ξεκινά από τον δείκτη του δεξιού μου χεριού και θα γεμίζει τον αέρα από μένα. Για να μη λυπάμαι πια.

Original photo by cheshire cat