Το κίτρινο είναι ένα χρώμα που δε βοηθάει καθόλου. Το οινόπνευμα βοηθάει όσο μπορεί, κάθε μορφή του μόνο βοηθητική μπορεί να θεωρηθεί. Οι καμπάνες ουρλιάζουν. Φωνές παπάδων προσπαθούν να ρίξουν λίγο φως κάτω από τη συννεφιά, η μπόρα ξεκινάει. Αισθάνομαι δυνατή, και εκτός οποιουδήποτε θεού, που δεν υπάρχει, άλλωστε αυτό δεν είναι βλασθήμια, χριστιανοί, απλά έτσι βιώνω κάθε καταιγίδα, ακόμα κι αυτές της Μεγάλης Παρασκευής, με τις μεγάλες σταγόνες της βροχής που δε μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο παρά να συνοδεύσουν την περήφανη αστραπή.
Αν ο κεραυνός πέσει και με κάψει, αν πέσει δηλαδή φωτιά να με κάψει, ε, τότε μάλλον και υπάρχει θεός και ασχολείται μαζί μας.
Απλά μέχρι να γίνει αυτό, θα πιστεύω ακράδαντα ότι αν υπάρχει θεός, είναι θεά και σε καμία περίπτωση δεν είναι εκδικητική, μόνο αγαπάει και λατρεύει κάθε μορφή ζωής, ειδικά τον ρυθμό της ζωής, τον αέναο χορό των άστρων και του σύμπαντος, το κύκλο του νερού και όλο το αλκοόλ που καταπίνουμε αχόρταγα γιατί το είπε ο Όσκαρ Ουάιλντ, "η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση", κλπ κλπ. Τα Κρίνα τραγούδησαν «Βάλτε να πιούμε», εγώ ουρλιάζω ΚΙ ΑΛΛΟ και πίνουμε ευτυχείς για την μικρότητά μας και για ό,τι δε μπορούμε να αγγίξουμε, με έμφαση σε όλα αυτά που έχουν πεθάνει και μας λείπουν, σε όλους τους έρωτες που χάθηκαν πρωί, τη σωστή εποχή, σε λάθος στροφή...
Τόσα χρόνια ψάχνω να βρω μια σωστή στροφή μα είναι αδύνατο. Κι η βροχή πέφτει αφιλοκερδώς. Προσπαθεί (μάταια) να δροσίσει τις μνήμες μας και τις καρδιές μας.
Δεν έχω κάτι άλλο να ουρλιάξω. Ένας στολισμένος επιτάφιος είναι ένα έπιπλο γεμάτο ανοιξιάτικα λουλούδια, ευωδιάζουν μαζί με τα τρεμάμενα κεριά, στο σκοτάδι και τις ομαδικές βόλτες. Κάποιοι το ονομάζουνε περιφορά. Κάποιοι άλλοι στέκουν στις πόρτες τους, κλείνουν τα μάτια κι ελπίζουν κάτι καλύτερο για αυτούς, τους ζωντανούς τους και κυρίως τους νεκρούς τους. Όλοι ένα παράδεισο ψάχνουμε κι ας βρέχει.
Οι αστραπές είναι λίγο εκφοβιστικές αλλά υπακούνε σε ένα παλιό κι άγριο ένστικτο που κουβαλάμε χρόνια χωρίς να το κάνουμε συνειδητά, κι εμείς κι οι πρόγονοί μας. Άθελά μας θα το δώσουμε και στα παιδιά μας. Θα δώσουμε όλες τις αστραπές του κόσμου, σε μορφή εκρήξεων αδρεναλίνης στις πιο ανύποπτες στιγμές, έχουμε μια ιστορία να συνεχίσουμε. Γιατί έτσι.
Στην καταιγίδα που μένεται, και στη περιφορά του επιταφίου που θα γίνει με πολύχρωμες ομπρέλες, στην αδυναμία μου να ουρλιάξω, στην Μεγάλη Παρασκευή που τελειώνει, σε μια διφορούμενη ανάσταση που αναζητώ, σε απίστευτα εδέσματα που θα φαγωθούν εύκολα και γρήγορα, στις καμπάνες που βρήκαν λόγο ύπαρξης, στην καταιγίδα που την ευχαριστώ που διάλεξε αυτή την στιγμή να με συναντήσει, στην καθάρια ανοιξιάτικη βροχή που κάνει ότι μπορεί, στην ώρα που είναι πάντα ακατάλληλη, στους περαστικούς που τους πιάνουμε από το μπράτσο και το παίζουμε γνωστοί, σε όλα τα αδιάφορα τέλος πάντων, ας γίνονται όπως γίνονται τώρα, σε αυτή την κανονισμένα προδιαγεγγραμμένη σειρά. Είναι παρήγορο όταν τα πράγματα σκάνε μύτη όπως τα περιμένεις, δεν έχεις να αντιμετωπίσεις τις ενδεχόμενες συνέπειες που έπονται εκπλήξεων.
Δεν χρειάζεται να πολυλογούμε, ας συνεχίσουμε να πίνουμε, φτάνοντας το μυαλό στην υπέρτατη ζαλάδα, στο τέλειο βραχυκύκλωμα.
Στο αυθόρμητο κάθε μεθυσμένου βρίσκεται ο ρυθμός του σύμπαντος.
22.4.06
14.4.06
Απόψε έχουμε γιορτή... #2
Ο ρυθμός τακ τακ τακ του καπνού μπαίνει έντονα στα μάτια, τσούζουν, βλέπουν ξαφνικά φλόγες που δεν υπήρχαν πριν στο θολό ορίζοντα. Μέσα σε λίγες μαγικές στιγμές, από τον καπνό πάντα, μπορούν να δημιουργηθούν τα πιο ψυχεδελικά όνειρα, από αυτά που βλέπει κανείς μόνο μεθυσμένος, μόνο στις πόλεις, μέσα στους κλειστούς τοίχους του απόκοσμου "εγώ"...
θέλω απόψε λίγη άνοιξη, λίγη στοργή από τον κρυμμένο ήλιο, λίγο καλό δηλητήριο... Δε θέλω άλλα χαλασμένα, αυτή η φθορά κάθε υπαρκτού έχει καταντήσει κουραστική, με ξεσηκώνει η μανία να τα καταστρέψω όλα να μη ξαναχαλάσουν ποτέ. Κι όσοι δεν είναι αλήθεια άνθρωποι, κι είναι χαρακτήρες από ταινίες του Λιντς, με ένα ΠΟΥΦ να γίνουν τίποτα, να μείνουν οι αληθινοί αντίξοοι πραγματικοί άνθρωποι, με όλες τις νευρώσεις και τις ματαιοδοξίες τους σε μέγιστο βαθμό. Έτσι για αλλαγή, να λιώσουν όλα τα στεγανά και γρανιτένια καθημερινά μαρτύρια, να έχει και λίγο πλάκα αυτή η πρόσφατη επιδίωξη.
Δε μπορεί. Δεν έχει δύναμη η φαντασία μου, την νικάει ο καπνός με νοκ άουτ από τον πρώτο στημένο γύρο. Γύρω από το πτώμα της συνήθειας επιθυμούσα να κάνω μια γιορτή για τα γενέθλια της πεθαμένης μου αγάπης, με την ελπίδα να στείλει στον δρόμο μου αυτή την αγάπη που θα επιβεβαιώσει την αγωνία μου. "Ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται μόνο μια φορά στη ζωή του". Αλλά δε το πιστεύω. Βαθιά μέσα στην ψυχή μου τον νιώθω με την παγωμένη του ανάσα πίσω μου να στέκει περίχαρα και να γελάει δυνατά: "Θα με θυμάσαι και θα σου λείπω πάντα".
Έτσι, έχω ένα πολύ καλό λόγο να ξεχνάω τα πάντα και να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, χορεύοντας ερωτικούς παράνομους χορούς, που αν είχαν επιτυχία ίσως και να έδιναν μια μικρή αφορμή για κάποιον να βρει το νόημα όλου του κόσμου, κλεισμένο σε μία μικρή κίνηση. Ένα σύμπαν, αδυνατώ να το δείξω, δεν υπάρχω ούτε ως υποψία, είμαι πολύ μικρή και τα φτερά μου δεν είναι ακριβώς φτερά, είναι φαντάσματα φτερών και υποψίες ελπίδων για ταξίδια μακρινά, σε γαλάζιους ορίζοντες, εκεί που η γιορτή δε τελειώνει ποτέ.
Δεν έχω εξάλλου τίποτα να πω, ο λόγος αυτός είναι. Κι αν προσπάθησα κάποτε να περιγράψω κάτι, μιμήθηκα άλλους που είχα δει να το κάνουν. Πήρα λοιπόν ένα μικρό θέμα, το έβαψα κάπως αλλιώς, με λέξεις που με έμαθαν μίλησαν για αυτό και έγινε μικρή βιτρίνα, πίσω του εμφανίστηκα χωρίς να φαίνομαι στ’ αλήθεια.
Έτσι, απόψε θα κρυφτώ, θα πιω και θα χορέψω. Είναι μια νύχτα πιο μεγάλη από τις άλλες, θα έχει πολλές ώρες γεμάτες σκοτάδι, υπάρχουν πολλά κρυμμένα στα σπλάχνα της που θα παίξουμε μαζί κρυφτό, αφού πρώτα χαμογελάσουμε ζυγιάζοντας τη κατάσταση, κι αυτό θα γίνεται επαναληπτικά πριν από κάθε επίθεση.
Μετά θα έρθει το ξημέρωμα και θα πάω να κοιμηθώ φορώντας τα γυαλιά ηλίου. Να μην φαίνονται τα μάτια μου που θα είναι κόκκινα από τους καπνούς, να μη φαίνεται τίποτα από αυτό που βλέπω πάντα, δε κάνει να προδώσω τη σκιά του τοίχου. Αυτή έρχεται για μένα μόνο, καταλαβαίνει γιατί φοβάμαι τα βράδια να σκεφτώ και με νανουρίζει, με τις κάπως ύποπτες μελωδίες, που μου θυμίζουν ότι κάποτε τα πράγματα ήταν ίδια και αλλιώτικα. Ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, αυτό που έχει πραγματικά αλλάξει είναι μόνο το χρώμα στους τοίχους και ο ήχος που χτυπάει το τηλέφωνο.
Τα μάτια τσούζουν ακόμα, τα κλείνω για μία στιγμή και βλέπω το πραγματικό σκοτάδι, να βάλλεται έντονα από απόκοσμα φωτορυθμικά, και ξέρω ότι απόψε θα ανέβω μπροστά στη σκηνή, όπου με επιτυχία θα δείξω πόσο απέτυχα. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, θα είναι η επιτυχία μου.
Η γιορτή είναι τριήμερη και έχω όλη την ενέργεια του κόσμου για όλα τα απαραίτητα μπάχαλα.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ @ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ (Πετρούπολη)
More info: Avopolis
θέλω απόψε λίγη άνοιξη, λίγη στοργή από τον κρυμμένο ήλιο, λίγο καλό δηλητήριο... Δε θέλω άλλα χαλασμένα, αυτή η φθορά κάθε υπαρκτού έχει καταντήσει κουραστική, με ξεσηκώνει η μανία να τα καταστρέψω όλα να μη ξαναχαλάσουν ποτέ. Κι όσοι δεν είναι αλήθεια άνθρωποι, κι είναι χαρακτήρες από ταινίες του Λιντς, με ένα ΠΟΥΦ να γίνουν τίποτα, να μείνουν οι αληθινοί αντίξοοι πραγματικοί άνθρωποι, με όλες τις νευρώσεις και τις ματαιοδοξίες τους σε μέγιστο βαθμό. Έτσι για αλλαγή, να λιώσουν όλα τα στεγανά και γρανιτένια καθημερινά μαρτύρια, να έχει και λίγο πλάκα αυτή η πρόσφατη επιδίωξη.
Δε μπορεί. Δεν έχει δύναμη η φαντασία μου, την νικάει ο καπνός με νοκ άουτ από τον πρώτο στημένο γύρο. Γύρω από το πτώμα της συνήθειας επιθυμούσα να κάνω μια γιορτή για τα γενέθλια της πεθαμένης μου αγάπης, με την ελπίδα να στείλει στον δρόμο μου αυτή την αγάπη που θα επιβεβαιώσει την αγωνία μου. "Ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται μόνο μια φορά στη ζωή του". Αλλά δε το πιστεύω. Βαθιά μέσα στην ψυχή μου τον νιώθω με την παγωμένη του ανάσα πίσω μου να στέκει περίχαρα και να γελάει δυνατά: "Θα με θυμάσαι και θα σου λείπω πάντα".
Έτσι, έχω ένα πολύ καλό λόγο να ξεχνάω τα πάντα και να κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου, χορεύοντας ερωτικούς παράνομους χορούς, που αν είχαν επιτυχία ίσως και να έδιναν μια μικρή αφορμή για κάποιον να βρει το νόημα όλου του κόσμου, κλεισμένο σε μία μικρή κίνηση. Ένα σύμπαν, αδυνατώ να το δείξω, δεν υπάρχω ούτε ως υποψία, είμαι πολύ μικρή και τα φτερά μου δεν είναι ακριβώς φτερά, είναι φαντάσματα φτερών και υποψίες ελπίδων για ταξίδια μακρινά, σε γαλάζιους ορίζοντες, εκεί που η γιορτή δε τελειώνει ποτέ.
Δεν έχω εξάλλου τίποτα να πω, ο λόγος αυτός είναι. Κι αν προσπάθησα κάποτε να περιγράψω κάτι, μιμήθηκα άλλους που είχα δει να το κάνουν. Πήρα λοιπόν ένα μικρό θέμα, το έβαψα κάπως αλλιώς, με λέξεις που με έμαθαν μίλησαν για αυτό και έγινε μικρή βιτρίνα, πίσω του εμφανίστηκα χωρίς να φαίνομαι στ’ αλήθεια.
Έτσι, απόψε θα κρυφτώ, θα πιω και θα χορέψω. Είναι μια νύχτα πιο μεγάλη από τις άλλες, θα έχει πολλές ώρες γεμάτες σκοτάδι, υπάρχουν πολλά κρυμμένα στα σπλάχνα της που θα παίξουμε μαζί κρυφτό, αφού πρώτα χαμογελάσουμε ζυγιάζοντας τη κατάσταση, κι αυτό θα γίνεται επαναληπτικά πριν από κάθε επίθεση.
Μετά θα έρθει το ξημέρωμα και θα πάω να κοιμηθώ φορώντας τα γυαλιά ηλίου. Να μην φαίνονται τα μάτια μου που θα είναι κόκκινα από τους καπνούς, να μη φαίνεται τίποτα από αυτό που βλέπω πάντα, δε κάνει να προδώσω τη σκιά του τοίχου. Αυτή έρχεται για μένα μόνο, καταλαβαίνει γιατί φοβάμαι τα βράδια να σκεφτώ και με νανουρίζει, με τις κάπως ύποπτες μελωδίες, που μου θυμίζουν ότι κάποτε τα πράγματα ήταν ίδια και αλλιώτικα. Ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, αυτό που έχει πραγματικά αλλάξει είναι μόνο το χρώμα στους τοίχους και ο ήχος που χτυπάει το τηλέφωνο.
Τα μάτια τσούζουν ακόμα, τα κλείνω για μία στιγμή και βλέπω το πραγματικό σκοτάδι, να βάλλεται έντονα από απόκοσμα φωτορυθμικά, και ξέρω ότι απόψε θα ανέβω μπροστά στη σκηνή, όπου με επιτυχία θα δείξω πόσο απέτυχα. Κι αυτό, αν μη τι άλλο, θα είναι η επιτυχία μου.
Η γιορτή είναι τριήμερη και έχω όλη την ενέργεια του κόσμου για όλα τα απαραίτητα μπάχαλα.
ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ @ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ (Πετρούπολη)
More info: Avopolis
μας προσμένουν οι μεγάλοι κι οι απέραντοι δρόμοι
μας προσμένουν όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμα...
11.4.06
Happy end
Μέσα από το ματάκι της πόρτας δε φαίνεται ξεκάθαρα κανένας δρόμος.
Ο ύπνος που ταράχτηκε από άγνωστες μελωδίες δεν μπορεί να φύγει έτσι εύκολα από τα μάτια.
Από το ματάκι της πόρτας φαίνονται κάτι σκάλες που κατεβαίνουν, κι άλλες που ανεβαίνουν.
Η βουή της πόλης σαλεύει κουρασμένη για να πάει κι αυτή για ύπνο.
Ανοιξιάτικο ύπνο με καλοκαιρινά όνειρα.
Πόσο αντίθετο είναι πάντα το νερό, την μία χιόνι και την άλλη θάλασσα με άλλους προορισμούς.
Απροσδιόριστες ματιές πάνω και κάτω στις σκάλες.
Μόνο το ένα μάτι βλέπει προς αυτές.
Το άλλο κοιτάζει το κούφωμα της πόρτας.
Ο εγκέφαλος καταλαβαίνει χωρίς πολλά προβλήματα.
Δεν ξέρει όμως τι από τα δύο να πιστέψει.
Η αυτόματη θέληση πάει προς τα πάνω.
Κάτι υστερίες και νευρώσεις κατεβαίνουν στο υπόγειο.
Το μάτι που αγναντεύει το κούφωμα βλέπει εντελώς άλλες εικόνες από αυτές που προσφέρει το παλιό ξύλο.
Βλέπει τους σκώρους που στέκουν χορτάτοι πάνω στις τρύπες του ξύλου και τρίβουν τις σκωροκοιλιές τους.
Η πόρτα είναι κλειστή.
Η σκέψη όμως θα δραπετεύσει θριαμβευτικά.
Αέρινα φτερά τα γούστα ταξιδεύουν προς τις επιθυμίες.
Κι όλα αυτά πίσω από μια παλιά, κλειδωμένη πόρτα, ενός συνηθισμένου διαμερίσματος, ενός συνηθισμένου κέντρου, μιας συνηθισμένης μεγαλούπολης.
«Γίνε ένα με μας», λένε οι μελωδίες.
Κανείς δεν ανταποκρίνεται. Όλοι θέλουν να είναι όπως είναι, και τίποτα άλλο.
Η πόρτα παραμένει κλειδωμένη.
Τα μάτια θα βαρεθούν να κοιτάζουν από το ματάκι της πόρτας.
Δεν έχουν κάτι να περιμένουν.
Πλέον ο τοίχος από το ταβάνι πάνω από το κρεβάτι τα καλεί για να τους πει κι απόψε μια ιστορία.
Με happy end.
Ο ύπνος που ταράχτηκε από άγνωστες μελωδίες δεν μπορεί να φύγει έτσι εύκολα από τα μάτια.
Από το ματάκι της πόρτας φαίνονται κάτι σκάλες που κατεβαίνουν, κι άλλες που ανεβαίνουν.
Η βουή της πόλης σαλεύει κουρασμένη για να πάει κι αυτή για ύπνο.
Ανοιξιάτικο ύπνο με καλοκαιρινά όνειρα.
Πόσο αντίθετο είναι πάντα το νερό, την μία χιόνι και την άλλη θάλασσα με άλλους προορισμούς.
Απροσδιόριστες ματιές πάνω και κάτω στις σκάλες.
Μόνο το ένα μάτι βλέπει προς αυτές.
Το άλλο κοιτάζει το κούφωμα της πόρτας.
Ο εγκέφαλος καταλαβαίνει χωρίς πολλά προβλήματα.
Δεν ξέρει όμως τι από τα δύο να πιστέψει.
Η αυτόματη θέληση πάει προς τα πάνω.
Κάτι υστερίες και νευρώσεις κατεβαίνουν στο υπόγειο.
Το μάτι που αγναντεύει το κούφωμα βλέπει εντελώς άλλες εικόνες από αυτές που προσφέρει το παλιό ξύλο.
Βλέπει τους σκώρους που στέκουν χορτάτοι πάνω στις τρύπες του ξύλου και τρίβουν τις σκωροκοιλιές τους.
Η πόρτα είναι κλειστή.
Η σκέψη όμως θα δραπετεύσει θριαμβευτικά.
Αέρινα φτερά τα γούστα ταξιδεύουν προς τις επιθυμίες.
Κι όλα αυτά πίσω από μια παλιά, κλειδωμένη πόρτα, ενός συνηθισμένου διαμερίσματος, ενός συνηθισμένου κέντρου, μιας συνηθισμένης μεγαλούπολης.
«Γίνε ένα με μας», λένε οι μελωδίες.
Κανείς δεν ανταποκρίνεται. Όλοι θέλουν να είναι όπως είναι, και τίποτα άλλο.
Η πόρτα παραμένει κλειδωμένη.
Τα μάτια θα βαρεθούν να κοιτάζουν από το ματάκι της πόρτας.
Δεν έχουν κάτι να περιμένουν.
Πλέον ο τοίχος από το ταβάνι πάνω από το κρεβάτι τα καλεί για να τους πει κι απόψε μια ιστορία.
Με happy end.
9.4.06
Το party κανονίστηκε
Πρώτα δόθηκε το σύνθημα και τώρα περάσαμε στο παρασύνθημα. Το πρώτο bloggers party είναι πλέον γεγονός!
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να πιούμε, να χορέψουμε, και ο συνδυασμός τους.
Που: club Barrio (Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο)
Πότε: Μεγάλη Τετάρτη 19 Απριλίου (κατά το "η νύχτα είναι μεγάλη"), γύρω στις 22.30
Ποιος: Όλοι όσοι ψήνονται για απεριόριστο αλκοόλ και χορό μέχρι τελικής πτώσης, bloggers και μη.
Moto: «Επανάσταση χωρίς χορό, δεν είναι επανάσταση»!
Περισσότερες πληροφορίες και interaction @ vague tourist
Ακόμα,
blogthisparty - Η αφίσα
by The iblog team.
και new banners by Mindstripper.
Can you feel the vibes?
IMPORTANT UPDATE
Παραγγελιές
Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να πιούμε, να χορέψουμε, και ο συνδυασμός τους.
Που: club Barrio (Κεραμεικού 53, Μεταξουργείο)
Πότε: Μεγάλη Τετάρτη 19 Απριλίου (κατά το "η νύχτα είναι μεγάλη"), γύρω στις 22.30
Ποιος: Όλοι όσοι ψήνονται για απεριόριστο αλκοόλ και χορό μέχρι τελικής πτώσης, bloggers και μη.
Moto: «Επανάσταση χωρίς χορό, δεν είναι επανάσταση»!
Περισσότερες πληροφορίες και interaction @ vague tourist
Ακόμα,
blogthisparty - Η αφίσα
by The iblog team.
και new banners by Mindstripper.
Can you feel the vibes?
IMPORTANT UPDATE
Παραγγελιές
7.4.06
"Read my writing on the wall"
Ουρανός. Ήλιος. Ένα σύννεφο. Ένα παιχνίδι. Αυτό δεν είναι η ζωή? Ένα μικρό αστείο παιχνίδι. Χωρίς νικητές και ηττημένους. Μπορείς να νιώσεις τη ζωή αν ζεις. Αλλιώς μπορείς μεγαλόπρεπα να δεις το ατελείωτο γκρίζο, το ανόητο κυνηγητό, την ώρα που περνάει, κάτι ηλίθιες φάτσες να προσπαθούν να σε πείσουν ότι η ευημερία έχει σχέση με τα φράγκα, την διπλωματία σου, την τυπικότητα, τη σοβαροφάνεια, το shopping, 50 τραπεζικά προϊόντα, την γιάπικη εργασία, τους εκμεταλλευτές, τα παράσιτα που ζουν εις βάρος σου, τους εξυπνάκηδες που μπορούν να χαρούν με την δική σου ενέργεια. Μια ατελείωτη λίστα θυμού, οργής και αντίδρασης. Που να πάω? Το σύννεφο δε με παίρνει μαζί του να παίξω με τον ήλιο. Αρνούμαι τώρα να κάνω οτιδήποτε.
Περαστικοί κάτω στο δρόμο σουλατσάρουν ανέμελα ψάχνοντας να βρουν μια καφετέρια με ικανοποιητική λιακάδα να χαρούν την άνοιξη ανάμεσα στις γυαλιστερές βιτρίνες με τις νέες κολεξιόν. Πάνω από τον δρόμο αυτό, εκκρεμούν δουλειές, η μία συνάδελφος έχει κέφια, εγώ καθόλου. Θέλω να τους βρίσω όλους με τον πιο άσχημο τρόπο, να σηκωθώ κυρία φορώντας τα μαύρα μου γυαλιά και να ανηφορίσω στην Ακρόπολη με ένα μπουκάλι κρασί.
Η σκόνη μαζεύεται στωικά πάνω στους υπολογιστές, τα γραφεία, τις βιβλιοθήκες και τα μυαλά μας εδώ μέσα. Πως μπορεί κανείς να ανατρέψει όλη αυτή την εξουσία της σκόνης, άραγε?
Υπάρχει και εκείνο το υπέροχο και ρομαντικό περιθώριο, εκεί που οι απόκληροι και οι απροσάρμοστοι στέκουν ένα βήμα έξω από τον χορό και κοιτούν με απορία τον ίδιο τον τρελό χορό. Μη το ψάχνεις και τόσο πολύ. Αν ψάχνεις απαντήσεις κοίτα τις αλλού. Ποτέ το συνονθύλευμα όλων των παραπλανημένων δεν ήταν πηγή παραδειγματισμού και λύσεων. Οι κοινωνικές ομάδες είναι εδώ για να καταπιούν και να χωνέψουν. Όποιος στέκει αντιστεκόμενος στο μεγάλο στόμα της ομοιομορφίας, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να μασηθεί και μετά το μεγάλο στόμα θα τον φτύσει. Απλά.
Γκρίνια, μιζέρια, γιατί η ζωή έχει καταντήσει να γίνεται η ίδια διαδρομή Ξεφτίλα-Μοναξιά-Απελπισία, κι ανάποδα*. Και ναι, βαρέθηκα να δουλεύω, βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια, τους ανθρώπους, τα αδέσποτα σκυλιά και τις κανονισμένες καθημερινές αυτοκτονίες. Δεν βοηθάει ούτε η νύχτα πια. Κάποτε μπορούσες να στηριχτείς στην νύχτα. Τα έκρυβε όλα. Έτσι όπως έχουν γίνει όμως τα πράγματα, με όλα αυτά τα φώτα νέον και τα φωσφόριζε λαμπάκια που αναβοσβήνουν πάνω από τα κεφάλια μας, δεν μπορούμε να μεθύσουμε πια όπως παλιά. Πάντα κάτι θα μας παρακολουθεί. Έτσι για να γουστάρουμε που είμαστε εμείς οι τυχεροί γενιά που ζει την εφαρμογή του Μεγάλου Αδερφού στη πράξη. Να γουστάρουμε.
Μάλλον ξέρω τι φταίει και νιώθω τόσο χάλια. Δεν πιστεύω κανένα και τίποτα. Όλα φαίνονται τόσο ίδια, τόσο χαμένα και από πριν συμφωνημένα που δεν έχω πια τη διάθεση να κάνω κανένα μπάχαλο, αφού το μόνο που θα γίνει είναι να σπάσω τα μούτρα μου. Πάλι. Ακόμα μια χυλόπιτα να προστεθεί στην πλούσια συλλογή μου. Γιατί η άνοιξη με ξέχασε? Κι εγώ την ξέχασα, δεν λέω. Όλους τους ξέχασα. Αλλά δεν θέλω να θυμάμαι και πολλά. Τώρα οι μόνες εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου από τα παλιά είναι οι άσχημες, αυτές μόνο έχουν επιζήσει από την λήθη που προκαλεί το πέρασμα του λεπτοδείκτη από τις κουκίδες των λεπτών στο ρολόι της ζωής μου.
Κι αλήθεια λέω, το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω. Το μόνο που νομίζω ότι δε κατάφερα να το πραγματοποιήσω μέχρι τώρα. Σε όλες τις φάσεις, αυτό το θανατερό να υποβόσκει, αυτή η αέναη προσπάθεια να αντιστρέψω την προδιαγεγραμμένη συνήθεια του κόσμου να υπάρχει από ανάμνηση, ανάγκη και σκέτο βιολογικό ένστικτο.
Φτωχή ψυχή, παγωμένη αίσθηση. Οργή και μίσος. Και φόβος. Αν και αυτός νικήθηκε όταν τον κοίταξα στα νεκρά του μάτια και του είπα με θράσος, δε με νοιάζει κι ας φοβάμαι. «Νικήθηκε», λες και μιλάω για πόλεμο. Ανάπηρη πολέμου, ναι αυτό έχει κάποια λογική.
Μου λείπει η εικόνα. Μου λείπει πολύ. Ο γαλάζιος ορίζοντας, η ήρεμη καθάρια θάλασσα, ο φρέσκος αέρας που απαλύνει την ψυχή και διώχνει τον χειμώνα. Μου λείπει το δέντρο με την μεγάλη ρίζα, που στέκεται ακλόνητο και σταθερό στο βασίλειο της ύπαρξής του. Μου λείπει το αηδόνι να κλαίει έξω από το παράθυρό μου. Και πιο πολύ απ’ όλα μου λείπει η γαλήνη και η ανάσα.
*
*Από ποίηματα της Κατερίνας Γώγου
Περαστικοί κάτω στο δρόμο σουλατσάρουν ανέμελα ψάχνοντας να βρουν μια καφετέρια με ικανοποιητική λιακάδα να χαρούν την άνοιξη ανάμεσα στις γυαλιστερές βιτρίνες με τις νέες κολεξιόν. Πάνω από τον δρόμο αυτό, εκκρεμούν δουλειές, η μία συνάδελφος έχει κέφια, εγώ καθόλου. Θέλω να τους βρίσω όλους με τον πιο άσχημο τρόπο, να σηκωθώ κυρία φορώντας τα μαύρα μου γυαλιά και να ανηφορίσω στην Ακρόπολη με ένα μπουκάλι κρασί.
Η σκόνη μαζεύεται στωικά πάνω στους υπολογιστές, τα γραφεία, τις βιβλιοθήκες και τα μυαλά μας εδώ μέσα. Πως μπορεί κανείς να ανατρέψει όλη αυτή την εξουσία της σκόνης, άραγε?
Υπάρχει και εκείνο το υπέροχο και ρομαντικό περιθώριο, εκεί που οι απόκληροι και οι απροσάρμοστοι στέκουν ένα βήμα έξω από τον χορό και κοιτούν με απορία τον ίδιο τον τρελό χορό. Μη το ψάχνεις και τόσο πολύ. Αν ψάχνεις απαντήσεις κοίτα τις αλλού. Ποτέ το συνονθύλευμα όλων των παραπλανημένων δεν ήταν πηγή παραδειγματισμού και λύσεων. Οι κοινωνικές ομάδες είναι εδώ για να καταπιούν και να χωνέψουν. Όποιος στέκει αντιστεκόμενος στο μεγάλο στόμα της ομοιομορφίας, το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να μασηθεί και μετά το μεγάλο στόμα θα τον φτύσει. Απλά.
Γκρίνια, μιζέρια, γιατί η ζωή έχει καταντήσει να γίνεται η ίδια διαδρομή Ξεφτίλα-Μοναξιά-Απελπισία, κι ανάποδα*. Και ναι, βαρέθηκα να δουλεύω, βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια, τους ανθρώπους, τα αδέσποτα σκυλιά και τις κανονισμένες καθημερινές αυτοκτονίες. Δεν βοηθάει ούτε η νύχτα πια. Κάποτε μπορούσες να στηριχτείς στην νύχτα. Τα έκρυβε όλα. Έτσι όπως έχουν γίνει όμως τα πράγματα, με όλα αυτά τα φώτα νέον και τα φωσφόριζε λαμπάκια που αναβοσβήνουν πάνω από τα κεφάλια μας, δεν μπορούμε να μεθύσουμε πια όπως παλιά. Πάντα κάτι θα μας παρακολουθεί. Έτσι για να γουστάρουμε που είμαστε εμείς οι τυχεροί γενιά που ζει την εφαρμογή του Μεγάλου Αδερφού στη πράξη. Να γουστάρουμε.
Μάλλον ξέρω τι φταίει και νιώθω τόσο χάλια. Δεν πιστεύω κανένα και τίποτα. Όλα φαίνονται τόσο ίδια, τόσο χαμένα και από πριν συμφωνημένα που δεν έχω πια τη διάθεση να κάνω κανένα μπάχαλο, αφού το μόνο που θα γίνει είναι να σπάσω τα μούτρα μου. Πάλι. Ακόμα μια χυλόπιτα να προστεθεί στην πλούσια συλλογή μου. Γιατί η άνοιξη με ξέχασε? Κι εγώ την ξέχασα, δεν λέω. Όλους τους ξέχασα. Αλλά δεν θέλω να θυμάμαι και πολλά. Τώρα οι μόνες εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου από τα παλιά είναι οι άσχημες, αυτές μόνο έχουν επιζήσει από την λήθη που προκαλεί το πέρασμα του λεπτοδείκτη από τις κουκίδες των λεπτών στο ρολόι της ζωής μου.
Κι αλήθεια λέω, το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω. Το μόνο που νομίζω ότι δε κατάφερα να το πραγματοποιήσω μέχρι τώρα. Σε όλες τις φάσεις, αυτό το θανατερό να υποβόσκει, αυτή η αέναη προσπάθεια να αντιστρέψω την προδιαγεγραμμένη συνήθεια του κόσμου να υπάρχει από ανάμνηση, ανάγκη και σκέτο βιολογικό ένστικτο.
Φτωχή ψυχή, παγωμένη αίσθηση. Οργή και μίσος. Και φόβος. Αν και αυτός νικήθηκε όταν τον κοίταξα στα νεκρά του μάτια και του είπα με θράσος, δε με νοιάζει κι ας φοβάμαι. «Νικήθηκε», λες και μιλάω για πόλεμο. Ανάπηρη πολέμου, ναι αυτό έχει κάποια λογική.
Μου λείπει η εικόνα. Μου λείπει πολύ. Ο γαλάζιος ορίζοντας, η ήρεμη καθάρια θάλασσα, ο φρέσκος αέρας που απαλύνει την ψυχή και διώχνει τον χειμώνα. Μου λείπει το δέντρο με την μεγάλη ρίζα, που στέκεται ακλόνητο και σταθερό στο βασίλειο της ύπαρξής του. Μου λείπει το αηδόνι να κλαίει έξω από το παράθυρό μου. Και πιο πολύ απ’ όλα μου λείπει η γαλήνη και η ανάσα.
*Read my writing on the wall
No-one's here to catch me when I fall
Death is on my side....suicide.
RATM - Settle for nothing
*Από ποίηματα της Κατερίνας Γώγου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)