Το γραφείο μου παραμένει σταθερά γκρίζο, κυρίως στην αίσθηση, αλλά και στα χρώματα. Το μόνο διαφορετικό χρωματικά εδώ μέσα είναι ο πορτοκαλί μαρκαδόρος που σημειώνω τις τελειωμένες δουλειές στο ημερολόγιό μου, τα κίτρινα post-it και η πορτοκαλο-κόκκινο-λευκή ζακέτα, βελούδινη και ριγέ για να ταιριάζει στην νεραϊδένια μου νοοτροπία.
Ξεχνάω την υπέροχη μέρα έξω, ξεχνάω ότι βρίσκομαι πρακτικά κάτω από την Ακρόπολη και την σούπερ ιδέα (που έξι χρόνια τώρα δεν έχω κάνει ποτέ...) να το σκάσω και να πάω για ούζα. Όχι ούζο. Ούζα. Τόσα όσα να μπορέσουν να μου ψήσουν το μυαλό όσο χρειάζεται, να καεί και κανένα εγκεφαλικό κύτταρο που την γλίτωσε μέχρι τώρα, έτσι για να επιτευχθεί το αναγκαίο και καθ' όλα απαραίτητο "κλάδεμα" και να μπει ο εγκέφαλος στη διαδικασία "μπουμπουκιάσματος"...
Ωραία, είπαμε, τα ξεχνάω όλα αυτά. Και εργάζομαι. Δεν είναι αστείο, εργάζομαι σοβαρά. Και για παρηγοριά στην απαρηγόρητη τάση μου για φυγή από δω μέσα, ανοίγω το Media Player και βάζω να ακούσω το playlist με όλα τα mp3 των αγαπημένων Madrugada. Έτσι για παρηγοριά... και συνεχίζω ακάθεκτη να εργάζομαι. Να μεταφράζω για την ακρίβεια, το υλικό μιας δε-πάει-το-μυαλό-σας-πόσο-πολύ-ενδιαφέρουσας ιστοσελίδας για την αγγλική της έκδοση.
Ξαφνικά, κι εκεί που αμέριμνα έψαχνα στο λεξικό πως μεταφράζεται η γ...μένη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, ένας στίχος περνάει από την είσοδο του ενός αυτιού μου, και αντί να περάσει και να χαθεί στο άπειρο κολλάει στο μυαλό μου "one more late afternoon". Το ίδιο γίνεται και με ένα επόμενο στίχο "well, you just fail and fall behind". Αντανακλαστική κίνηση: Τι ακούω? Το media player αδυνατεί να απαντήσει με λέξεις, ωστόσο είναι τόσο καλό και μου δείχνει το τραγούδι που παίζει εκείνη τη στιγμή "Running Out Of Time".
Σκέφτομαι "Είναι από το καινούργιο CD (The Deep End)" δεν ξέρω τους στίχους. Εμπρός καλό μου Goooogle!" Και το καλό μου Gooogle με έβγαλε στο Madrugada Fan Club και στο τμήμα με τους πολυπόθητους στίχους.
Είμαι ευτυχισμένη... Βρήκα επιτέλους τις λέξεις που περιγράφουν αυτό που με στοιχειώνει τις τελευταίες μέρες.
One more early morning
One more late afternoon
Once more you're out in the wind
And once more you come in too soon
It's a long road, oh man
And it's a hard road
You wanna make sure to make all the friends that you can make
You ain't worth much more to them
Than the worth of what you give
And the worth of what you take
In this old ritual of compassion
Well, you just fail and fall behind
Now you're running
Seems to me you're running
You're running out of time
You know it ain't love
No, you know it ain't love
Unless it's eating you alive
When you're in your bed at night
No, you know it ain't love
You know there can't be no love
Unless it comes howlin' out of you
Then you know the time is right
Ah you wait so long
And now you don't know
Now you don't know what to do
Except to pray for your love
To come returning on back to you
You dry out with all of this bitterness and fear
And with every passing year
Nothing's really real to you
Except this pain that you feel
You will come to realize
That you had your day
Someday oh so long ago
When somebody came a-calling at your door
And you pretend that you were not home
Now you're running
You're running
You're running out of time
Έτσι, για να γουστάρω, το soundtrack του φθινοπώρου μου.
